บทที่ 231 กฎระเบียบในบ้าน

กงชิงวี่ก้าวเท้าขึ้นบนรถม้า หันหลังกลับไปมองเสินหยุ นเจ๋ ใบหน้าเย็นชาอย่างเห็นได้ชัด อันหลิงหยุนกุมมือของ เขาวางไว้ด้านหลัง ขอไม่ให้เขาโกรธ

แต่เขาก็ยังคงเย็นชา

เสินหยุนเจ๋กล่าวว่า “ท่านแม่ข้าต้องฉีดยาวันละครั้ง ทุกวัน ท่านจะมาทุกวันใช่หรือไม่?”

ถึงแม้เสินหยุนเจ๋จะเป็นคนที่ดูถูกเหยียดหยามชาวโลก ไม่มีความเคารพผู้ใด ไม่เห็นใครอยู่ในสายตา แต่เขากลับ เป็นคนกตัญญูมาก

อันหลิงหยุนก็นึกไม่ถึงว่าเงินหยุนเจ๋จะทำเพราะเรื่องนี้

“ท่านวางใจเถอะ ในเมื่อข้ารับปากแล้วว่าจะช่วยรักษา เฉิงเสี้ยงฮูหยิง ข้าก็จะไม่ปล่อยปละละเลย ครึ่งเดือนต่อ จากนี้ข้าจะมาที่จวนเฉิงเสี้ยงทุกวัน ส่วนเรื่องสุขภาพของ เฉิงเสี้ยงฮูหยิง หากนางยอมให้ความร่วมมือ เชื่อว่าจะไม่ เป็นอะไร”

“ขอบคุณมาก” เสินหยุนเจ่โค้งคำนับแสดงความขอบคุณ

อันหลิงหยุนรู้สึกลำบากใจเล็กน้อย “แม่ทัพน้อยไม่ จําเป็นต้องทำแบบนี้ ครั้งที่แล้วเรื่องของฉาวเหม่ยเหริน ข้าก็หลอกใช้แม่ทัพน้อย แม่ทัพน้อยก็ไม่ถือสาหาความ ข้า เวลาเข้าแค่ทำตามหน้าที่ของหมอคนหนึ่ง ท่านกับข้า ก็ถือว่าเป็นการช่วยเหลือซึ่งกันและกัน”

กงชิงวี่จับมือแน่น อันหลิงหยุนรู้สึกเจ็บ

“แม่ทัพน้อย เราสองผัวเมียต้องขอตัวกลับก่อน” อัน หลิงหยุนรีบดึงกงชิงวี่เข้าไปในรถม้า อาหมู่เหลือบตาไป มองแวบหนึ่ง ก่อนจะเร่งรถม้ากลับจวนอ๋องเสียนไป

เสินหยุนเจ๋มองจนรถม้าจากไปไกลแล้ว จึงหันหลังกลับ เข้าจวนเฉิงเลี้ยง

ในรถม้าอันหลิงหยุนเจอกับความโชคร้ายแล้ว กงชิงวี่ กอดนางไว้แน่น โกรธจนหน้าเขียว

“ฮึ!” กงชิงวี่ไม่อยากพูด เพียงแค่กอดอันหลิงหยุนไว้ อย่างนั้น

อันหลิงหยุนไม่สามารถขยับตัวได้ ขยับตัวนิดเดียว เขา ก็จะเอาตัวอันหลิงหยุนกลับไป กัดไปที่คอนางหนึ่งที

ฟ้ารู้ว่าส่วนที่อันหลิงหยุนมีปฏิกิริยาที่สุดก็คือคอ นาง ตกใจจนหดตัวลงตลอด
ฝืนมาจนถึงจวนอ๋องเสียน อันหลิงหยุนอยากจะลุกขึ้น กงชิง ถึงยอมปล่อยนาง

แต่พอเข้าจวนอ๋องอันหลิงหยุนก็ถูกพาไปที่ลานโอว หลานอีก

กลับเข้าไปในเรือนอันหลิงหยุนรู้สึกเขินอาย หลบอยู่ ด้านในกล่าวถาม “ท่านอ๋องนี่หมายความว่ายังอันใด?”

กงชิงวี่ปิดประตูลง ถอดเข็มขัดหยกที่เอวออก โยนไป ยังด้านหนึ่ง ยกมือปลดกระดุมเสื้อ

อันหลิงหยุนเขินอาย “กลางวันแสกๆท่านเป็นบ้า กระไร?”

“ระหว่างทางกลับมาข้าคิดตลอดทาง ปกติข้าดีกับพระ ชายาเกินไปใช่หรือไม่ ไม่เชื่อฟังกันเลยก็ช่างเถอะ นี่ยัง จะไปดึงดูดผึ้งกับผีเสื้อข้างนอกอีก” กงชิงวี่กล่าวอย่าง เย็นชา ถอดเสื้อผ้าบนตัวโยนทิ้งไปด้านหนึ่ง

อันหลิงหยุนมองไปที่เสื้อผ้าบนพื้นครู่หนึ่ง “ท่านอ๋อง ท่านทำเสื้อผ้าเปื้อนหมดแล้ว”

“ข้าพอใจ” กงชิงบี่มืดมนและเย็นชา เดินตรงไปยังหน้า อันหลิงหยุนขณะถอดเสื้อผ้า

หน้าของเขาเย็นชา อยากจะกัดอันหลิงหยุนให้ตายนัก

“ท่านอ๋อง ท่านอยากลองความสุขบนเตียงแบบใหม่ หรือไม่?” อันหลิงหยุนใจเต้นแรงตึกตัก นางตกใจจะตายอยู่แล้ว

ชายคนนี้ทำไมถึงได้ดุนัก?

ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรมากมาย อุ้มโถน้ำส้มสายชู(หึง หวง)เอาไว้มีความหมายอะไรหรือไม่?

“ลองต้องลองอยู่แล้ว ข้าจะพูดเรื่องกฏระเบียบในบ้าน หน่อย” กงชิงวี่ยื่นมือไปที่เอวอันหลิงหยุน ปลดเข็มขัดที่ อยู่ตรงเอวออก อันหลิงหยุนกัดริมฝีปากแน่น ในสมอง ยุ่งเหยิงวุ่นวายไปหมด ดูท่าไม่ใช่เรื่องล้อเล่นแล้ว

“ท่านอ๋อง……………………

อันหลิงหยุนกำลังจะเปิดปาก ก็ถูกอุดปากเอาไว้

อันหลิงหยุนเบิ่งตาโต กงชิงวี่จูบปากนางไว้ แล้วถอด เสื้อผ้าของนางออกทีละชิ้น

ตอนแรกอันหลิงหยุนยังนึกกังวลอยู่ ยังอันใดก็ยังกลาง วันแสกๆอยู่ ผ่านไปสักพักก็ยอมแพ้ปล่อยมันผ่านไป

“หลังจากนี้ไป นอกจากข้าแล้ว ผู้ชายด้านนอกไม่ว่า หน้าตาจะเป็นแตงโมเบี้ยวพุทราแตก(น่าเกลียด)ยังอันใด ก็ห้ามมองเจ้าซ้ำ”
อันหลิงหยุนถูกจูบจนรู้สึกเนื้อสัตว์เจ็ดอย่างผักแปด อย่าง(อธิบายถึงความสับสน) นอนหายใจแรงบนตัวกงชิง

“ข้าไม่ใช่คนตาบอดนะ มันจะเป็นไปได้อย่างไร?” อัน หลิงหยุนไม่พอใจ ที่ไหนมีคนหน้าตาแตงโมเบี้ยวพุทรา แตก

กงชิงวี่ไม่สบอารมณ์ จับหน้าอันหลิงหยุนเอาไว้ “เถียง หรือ?”

อันหลิงหยุนกรอกตามอง “ท่านอ๋อง หากท่านจะกำหนด ข้อตกลงสามข้อขึ้นมา ก็ได้อย่างนั้นเรามากำหนดคนละ สามข้อ หากว่าท่านไม่ละเมิดข้าก็จะไม่ละเมิด แต่หาก ท่านควบคุมตัวเองไม่ได้ อย่างนั้นก็อย่ามาควบคุมข้า

“ตกลง” กงชิงวี่ปล่อยอันหลิงหยุนหันหลังไปหากระ ดาษพู่กัน

อันหลิงหยุนกล่าวว่า “ไม่ต้องแล้ว แตะมือเถอะ”

กงชิงวี่หันกลับมา อันหลิงหยุนยกมือขึ้นมา กงชิงวี่หน้า เครียด “หยุนหยุนทำไมพูดง่ายจัง?”

“ท่านอ๋อง นี่เป็นรับประกัน เป็นการดีต่อกับข้า ต่อไปใน อนาคตหากท่านอ๋องจะแต่งพระชายารอง ไปถูกใจสาว น้อยบ้านไหน ก็อย่ามาโทษข้าละกัน”

กงชิงวี่หน้าขรึม “ข้าไม่ทำแน่”
อันหลิงหยุนไม่สนใจหรอก จับมือของเข้าหันเข้าหามือ ตัวเองแล้วตบไปหนึ่งที

เสียงดังเพี้ยะ กงชิงวี่ใจสั่นไหว

รู้สึกเหมือนยกหินมาทุบเท้าตัวเอง

“ท่านอ๋องอย่าลืมซะล่ะ หากท่านอ๋องตระบัดสัตย์คืนคำ ลืมเรื่องที่ให้สัญญาในวันนี้ อย่างนั้นข้าก็ยอมโดดหน้าผา ให้ร่างกายแหลกละเอียดตายดีกว่า”

“เจ้า…….

กงชิงวี่โมโหจนหน้าซีดเผือก

อันหลิงหยุนแตะที่ปากตัวเอง นี่ไม่ใช่สิ่งที่นางจะพูด ทําไมถึงพูดออกไปได้

มองอันหลิงหยุนที่แตะปากตัวเอง กงชิงวี่ดึงมืออันหลิง หยุน ให้เจ้าพูดเรื่องไร้สาระ”
อันหลิงหยุนเงยหน้า รู้สึกมึนงง “ท่านอ๋อง ที่ข้าจะพูด เมื่อกี้คือ หากว่าท่านตระบัดสัตย์คืนคำ สัญญาไม่เป็น สัญญา ข้าจะจากท่านไป ให้ท่านไม่ได้พบกับข้าอีกเลย แต่ปากของข้าเหมือนเป็นของคนอื่น กล่าวคําสาบานที่น่า กลัวเช่นนั้นมาได้

“..….……….เป็นไปได้ยังอันใด? ห้ามหลอกข้านะ”

อารมณ์กงชิงวี่ยิ่งไม่สบายใจมากขึ้น อันหลิงหยุนกอด กงชิงวี่ไว้ ไม่รู้ทำไมถึงกังวลในใจ

“ท่านอ๋อง ดาบจุนปรากฏขึ้นเพราะเฉิงเสี้ยนฮูหยิง ต้องการดาบเล่มนั้น อย่างนั้นสิ่งที่ข้าพูดออกไป….

“ห้ามพูดจาเหลวไหล” กงชิงวี่พลักอันหลิงหยุนออก เห็นหน้านางซีดเผือก ก็กอดกลับไปอีก

“ต่อไปข้าจะไม่ก่อความวุ่นวายอีกแล้ว” กงชิงวี่เป็นกัง

กลเล็กน้อย

อันหลิงหยุนผละตัวออกเล็กน้อย “ท่านอ๋อง ข้อตกลง สามข้อของท่านคืออะไร?”

ในเมื่อมาถึงตรงนี้แล้ว ก็พูดออกมาเถอะ วันหลังจะได้ ไม่ต้องอุ้มโถน้ำส้มสายชูเอาไว้ไม่ปล่อย

กงชิงวี่กล่าวว่า “ข้ารู้สึกเสียใจแล้ว ไม่ต้องพูดถึงมันอีก ดีกว่า”
“ท่านอ๋องก็พูดออกมาเถอะ วันหน้าถ้าข้าออกไป จะได้ ทำตามกฎระเบียบของท่านอ๋องได้”

“หากว่าในใจเจ้ามีข้า ก็มองคนอื่นให้น้อยลงหน่อย ข้า ยอมรับว่าตัวเองค่อนข้างจะหน้าตาดีอยู่บ้าง” สีหน้ากงชิง ไม่สดใส นึกหาคำอื่นมาเปรียบเปรยหน้าตาเขาตอนนี้ไม่ ได้จริงๆ

ที่แล้วมา เขาไม่ใช่คนประเภทที่ให้ความสำคัญเรื่อง หน้าตาของคน คนข้างนอกต่างชื่นชมถึงความหล่อเหลา ของเขา แต่เขาก็ไม่เคยเอามันมาเป็นความภาคภูมิใจเลย

รู้ตัวเองว่าผู้ชายหนึ่งคน มีความสามารถก็พอ ใช้หน้าตา ไม่ได้

แต่ตอนนี้ดูท่าทางที่ผู้หญิงคนนี้หลงใหลได้ปลื้ม นางก็ ไม่ต่างอะไรกับผู้หญิงคนอื่นๆ ที่ตัดสินคนจากรูปลักษณ์ ภายนอก

ตอนแรกเขาก็ไม่คิดจะสนใจ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะไม่สนใจ

แล้วก็ไม่อยากถูกคนเปรียบเทียบลงไปด้วย

ไม่เห็นหน้าเสินหยุนเจ๋ เขาก็ไม่เห็นใครในสายตา แต่ หน้าตาของเสินหยุนเจ๋ เขาจะไม่สนใจละเลยไปไม่ได้ จริงๆ

“ไม่ให้มองข้าไม่มองก็ได้ แต่การไม่มองหน้าคนอื่นโดยตรง ที่ๆข้าจากมาถือเป็นเรื่องไร้มารยาท ธรรมเนียม ปฏิบัติของเราต่างกัน สิ่งที่ทำก็แตกต่างกัน เรื่องนี้ท่าน ฮ่องก็รู้ดี

ข้ารับปากท่านอ๋อง ตราบใดที่ท่านอ๋องไม่ทอดทิ้งข้า ข้า ก็จะไม่มองชายใดนอกจากท่านอ๋อง

ถึงแม้ข้าจะมาจากโลกอนาคต ตามธรรมเนียมปฏิบัติ ของข้าก็บอกกับข้า สำหรับผู้หญิงคนหนึ่ง การรักใครสัก คนคือการนับจากหนึ่งไปจนถึงจุดจบของชีวิต ในเมื่อข้า แต่งงานกับท่านอ๋องแล้ว ถึงแม้จะเกิดเรื่องที่ไม่มีความสุข มากมาย แต่ข้ากับท่านอ๋องตอนนี้เราก็ชอบพอกัน

ในเมื่อรักชอบแล้ว ก็ไปชอบคนอื่นไม่ได้

เพราะฉะนั้นข้ารับปากท่านอ๋อง ตราบใดที่ท่านอ๋องไม่ ทอดทิ้งข้า ข้าก็ไม่ไปชอบคนอื่นเช่นกัน

กงชิงวี่กล่าวว่า “ข้าไม่ทอดทิ้งหยุนหยุนหรอก”