บทที่ 229 ช่วยรักษาเฉิงเสี้ยงฮูหยิงให้รอดพ้นจาก อันตราย
กงชิงวี่หมุนกาย พาอันหลิงหยุนไปยังจวนเฉินเสี้ยง เสินหยุนเจยืนใบหน้าซีดขาว รอพวกเขาอยู่ที่ประตู เงิน หยุนเอ๋อที่ตามอยู่ข้างหลังเอาแต่ร้องไห้ตลอดเวลา
เมื่อเห็นอันหลิงหยุนและกงชิง เงินหยุนเอ่อรีบร้อ นก้าวไปข้างหน้าและร้องเรียกคน: “ท่านอ๋อง!”
คิ้วของอันหลิงหยุนกระตุกแล้วกระตุกอีก นี่มันเวลาอัน ใดแล้ว ยังจะมาคิดอกุศลอยู่อีก
ดวงตาของนางไปงอกอยู่บนหัวแล้วหรือกระไร ถึงได้ มองเห็นกงชิงวี่ แต่มองไม่เห็นนาง?
กงชิงวี่ไม่แม้แต่จะสนใจเสินหยุนเอ๋อแม้เพียงครู่ แต่
กลับตรงไปพบเงินหยุนเจ๋: “เฉิงเสี้ยงฮูหยิงอาการเป็นกระ
ไรบ้าง?”
“นอกจากอาเจียนเป็นเลือดแล้ว ล้วนไม่มีอาการอื่นใด อีก”
เมื่อนึกถึงเลือดที่เกลื่อนกระจายเต็มพื้น เสินหยุนเจ๋ทั้ง ใจกาย ก็แทบจะแตกสลายพังทลายลงเสียให้ได้
“สามารถอาเจียนเลือดออกมาก็ยังพอมีทางช่วยได้อยู่ ข้าคิดว่าหากเป็นโรคชรา เช่นนั้นก็คงยุ่งยากแล้ว สิ่งที่ เปลี่ยนแปลงไม่ได้ที่สุด เกี่ยวกับชีวิตของคนเรานั้นคือ เกิดและชรา หากแต่ความเจ็บป่วยนั้น ยังสามารถลอง ดูได้”
เสินหยุนเจ๊หลีกทาง : “เจ้ารีบไปดูเถิด”
อันหลิงหยุนจึงกล่าวว่า: “โปรดนำทาง”
เสินหยุนเจ๋หมุนกายออกเดินไป อันหลิงหยุนเดินตาม มาข้างหลัง
เมื่อมาถึงเรือนพักหลังสวนของจวนเฉิงเสี้ยง อันหลิง หยุนก็เดินเข้าไปทันที เสินหยุนชูนั่งร้องไห้อยู่ตรง หน้าต่างด้านหน้าเฉิงเสี้ยงฮูหยิง คนที่ร้องไห้ร้องจน เหนื่อยหอบหายใจไม่ทันไปแล้ว
เสินเฉิงเสี้ยงก็นั่งอยู่ที่นั่น ด้วยอาการเหม่อลอยเช่นกัน
ในตัวเรือนยังมีคนอีกผู้หนึ่ง อายุอานามไม่น้อยแล้ว แต่ดูจากรูปร่างที่สูงใหญ่แล้ว เหมือนเป็นผู้ที่ร่ำเรียน
ศิลปะการต่อสู้
เมื่อเข้าประตูอีกฝ่ายก็รีบเอ่ยกับกงชิงวี่ทันที: “ข้าขอ คารวะท่านอ๋องซื่อเจิ้น”
“ไม่ต้องมากพิธี”
กงชิงวี่มองไปยังเสินหยุนชู: “พระเชษฐภคินี”
เสินหยุนชูเช็ดน้ำตา: “นั่งเถอะ”
“ไม่ต้องกังวล หลิงหยุนอาจยังพอมีหนทาง ไม่รู้ลองให้นางตรวจดูก่อนเถิด” ขณะที่กงชิงวี่พูดนั้นเงินหยุนชูก็ มองตรงไปยังอันหลิงหยุน
“พระชายาเสียน เจ้าทำได้จริงๆหรือ?”
” เสินหยุนซูแม้แต่พูดออกมายังสั่นเทาไปหมด อันหลิง หยุนก้าวเท้าไปข้างหน้าทันที: “ฮองเฮา โปรดทรงถนอม พระวรกายด้วย ข้าขอตรวจดูหน่อยนะเพคะ”
อันหลิงหยุนไม่มีเวลาพูดสิ่งใดมาก เพียงเดินไปตรวจดู อาการเฉิงเสี้ยงฮูหยิน
เสินหยุนชูยืนอยู่ข้างๆด้วยความวิตกกังวลไม่คลาย
อันหลิงหยุนนั่งลง และเริ่มการตรวจวินิจฉัยโดย ละเอียด ผ่านไปไม่นานอันหลิงหยุนก็พูดว่า “ไม่ใช่ วัณโรคปอด วินิจฉัยโรคผิดพลาดแล้ว!”
ทันทีที่ได้ยินคำพูดของ อันหลิงหยุน เงินหยุนชูและคน อื่น ๆ ก็ล้วนตกตะลึง
เสินเฉิงเสี้ยงรีบก้าวไปข้างหน้า: “วินิจฉัยผิดพลาด แล้ว?”
อันหลิงหยุนไม่ได้เอ่ยตอบในทันที ตรวจซ้ำอีกครู่หนึ่ง
ลุกขึ้นปลดเสื้อผ้าของเฉิงเสี้ยงฮูหยิง วางมือลงบน ร่างกายส่วนหน้าของเฉิงเสี้ยงฮูหยินแล้ว จึงเริ่มตรวจ สอบอาการ
“ใครสามารถรับผิดชอบได้” อันหลิงหยุนตรวจเสร็จ หัน กายกลับมามองไปที่คนตรงหน้า
เสินเฉิงเสี้ยงลังเลเล็กน้อย: “ข้าเอง”
“ ท่านสมุหนายก ฮูหยินไม่ได้เป็นวัณโรคปอด แม้ว่า จะอาเจียนเป็นเลือด แต่เป็นเพราะนางเกิดความเจ็บ ป่วยทางจิตที่เกิดจาก คนที่ไม่ได้ระบายความอึดอัดบาง อย่างในชีวิตและความรู้สึกอย่างเหมาะสม ความรู้สึกไม่ สบายใจ ชักนำไปสู่ความเจ็บป่วยทางร่างกาย แต่นาง ไม่ได้เจ็บป่วยส่วนหัวใจ แต่เป็นเลือดออกทางเดิน ดี”
“ทางเดินน้ำดีคือสิ่งใด?” เสินเฉิงเสี้ยงสีหน้างงงัน อัน หลิงหยุนไม่อาจไม่อธิบายให้เขาเข้าใจเสียก่อน
“ ทางเดินน้ำดีคือถุงน้ำดี เป็นหนึ่งในอวัยวะภายใน ร่างกายมนุษย์ ตำแหน่งอยู่ถัดจากตับ คนเรามักพูดกันว่า ตับและถุงน้ำดีมีความสัมพันธ์กันอย่างใกล้ชิด
“เมื่อคนเราโกรธ หงุดหงิด สามารถส่งผลให้ตับได้รับ ความเสียหาย อารมณ์โกรธ หดหู่เมื่อเวลาผ่านไประยะ หนึ่งอาจรู้สึกว่าไม่เป็นไรแล้ว ทว่าอารมณ์หงุดหงิดขุ่นมัว นี้ จะค้างอยู่ในตับเป็นเวลาสามวันไม่สลายตัว ถุงน้ำดีมี ส่วนร่วมในการหลั่งน้ำดีออกจากตับ …ข้าพูดเช่นนี้พวก ท่านคงฟังไม่เข้าใจ ตอนนี้มีวิธีหนึ่งคือ ให้ข้าตัดเอาถุง น้ำดีออก แต่ … นั่นย่อมมีความเสี่ยง บางทีเงินฮูหยินอาจ ไม่ดีขึ้นหรือถึงขั้นเสียชีวิตได้
ทุกท่านโปรดคิดพิจารณาให้ชัดเจนแน่ใจ เวลามีไม่ มากแล้ว การที่เลือดออกมากขนาดนี้ อย่างมากที่สุดหนึ่งวัน คนก็คงจากไปแล้ว”
ชั่วขณะนั้น ทุกคนล้วนนิ่งอึ้งเงียบงัน
“ลงมือ!”
จู่ๆเสินหยุนเจ๋ก็เอ่ยทะลุกลางปล้องขึ้นมา อันหลิงหยุนม องไป เสินหยุนเจ๋จึงเอ่ยอีกว่า “เริ่มลงมือเถอะ”
“เจ้าเสียสติไปแล้วหรือ นางจะฆ่าท่านแม่ อย่าไป หลงกลเชื่อที่นางจิ้งจอกตัวนี้หลอกลวง “เสินหยุนเอ๋อก รีดร้อง พลางพุ่งเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง
ในหมู่มวลคนทั้งหมดที่อยู่ในห้อง อันหลิงหยุนกระอัก กระอ่วนที่สุดแล้ว นางไม่รู้ว่าควรจะพูดอันใดดี
ดูเหมือนว่ามาเพื่อวางแผนประทุษร้ายกันเสียแล้วไหม
นี่!
เมื่อเสินหยุนเอ๋อเอะอะอาละวาดเช่นนั้น สีหน้าของกง ชิงวี่ก็หนักอึ้งทันที : “หลิงหยุนมีเจตนาดี พวกเจ้าเลือกที่ จะไม่ทำก็ย่อมได้ ข้าเองก็ไม่เต็มใจที่จะให้หลิงหยุน เป็น ผู้ต้องมาแบกรับความตายของเงินฮูหยินเช่นกัน
จนวันนี้ อาการของเฉิงเสี้ยงฮูหยิน เข้าขั้นป่วยหนัก จนใกล้ตายเข้าไปทุกทีแล้ว ไม่ว่าจะมีหรือไม่มีหลิงหยุน นางก็ไม่แน่ว่าจะมีชีวิตรอด มันคุ้มแล้วหรือ ที่จะต้องหา เรื่องเอาบาปใส่ตัวให้ติดกลิ่นสาบนี้ไปด้วย
“หลิงหยุน พวกเรากลับ!”
กงชิงวี่ ดึงมืออันหลิงหยุนเตรียมจากไป เสินหยุนเจ๋ พลันเข้ามาดึงอันหลิงหยุนไว้: “บอกกับข้าตามตรง เจ้ามี ความมั่นใจเพียงใด?”
“ข้าไม่มีความมั่นใจ แต่ข้าสามารถลองดูได้ โรคนี้ได้ รับการตรวจพบก็ล่าช้ามากแล้ว ดูจากสภาพของฮูหยิน เลือดออกมาเป็นปริมาณมากเช่นนี้ เกรงว่าตอนนี้นางก็ แทบจะครองสติไว้ไม่อยู่แล้ว”
การผ่าตัดเป็นเรื่องที่ยุ่งยากลำบาก น่าเอือมระอาอย่าง ยิ่ง การผ่าตัดเสร็จสิ้น พักฟื้นร่างกายก็ย่อมต้องใช้เวลา ยาวนาน
“ข้าต้องการยาจำนวนมาก หากเกิดต้องหยุดกลางคัน ฮูหยินอาจไม่รอดชีวิต ”
“เจ้าหมายความว่า ท่านแม่ของข้าอาจจะฟื้นคืนสติ ได้อย่างนั้นหรือ” เสินหยุนเจ๋ตอบสนองอย่างรวดเร็ว ดวงตาเปล่งประกายลึกซึ้ง
“อั้ม”
เสินหยุนเจดึงตัวอันหลิงหยุน ไปยังเบื้องหน้าเงินฮูหยิน ทันที: “เจ้าลงมือเถอะ ข้าจะเป็นคนรับผลที่จะตามมาภาย หลังทั้งหมดเอง”
“เจ้าเป็นบ้าไปแล้วหรือ?” เสินหยุนเอ๋อคำรามด้วยความเกรี้ยวโกรธ
เสินหยุนเจ๋คว้าเอากระบี่โม่เยขึ้นมา ชี้ไปที่เงินหยุนเอ๋ อ: “หากเจ้าขัดขวาง ข้าจะผ่าแยกร่างเจ้าเสีย!”
” เสินหยุนเอ๋อตกใจจนไม่กล้าอ้าปากพูดต่ออีก อัน หลิงหยุนกล่าวว่า: “ข้าต้องการผู้ช่วย ท่านอ๋องโปรด เรียกหมอจวนมาด้วยเถิดเพคะ”
กงชิง ออกไปเรียกคนให้ไปยังจวนอ๋อง อันหลิงหยุน จึงสั่งให้เสินหยุนเจ๋ จัดเตรียมโต๊ะสำหรับการผ่าตัด
เมื่อนางออกมาจากด้านใน เสินหยุนเอ๋อ ยกมือขึ้นตีไป ยังอันหลิงหยุน แต่ อันหลิงหยุนไฉนเลยจะยอมปล่อยให้ นางตีง่ายๆได้กระไร ในขณะที่นางเตรียมลงมือเงินหยุ นเอ๋อพลันถูกหยุดไว้ด้วยเสียงตวาดว่า: “ลองมือของคุณ หนูเส้นตีลงไป ข้าจะทำให้เจ้าไม่อาจยื่นมือได้อีกตลอด ชีวิต! .”
เสินหยุนเอ๋อชะงักค้าง มองไปยังกงชิงวี่ที่พูดใส่อย่าง ตกตะลึง กงชิงวี่สีหน้าเย็นชา เดินไปข้างกายของ อัน หลิงหยุน “เจ้าได้รับบาดเจ็บหรือไม่?”
อันหลิงหยุนส่ายหน้า “ไม่เป็นไรเพคะ ท่านอ๋องไม่ต้อง ตามแล้วก็ได้ ไปนั่งเถอะเพคะ”
กงชิงวี่คราวนี้จึงได้ยอมไปนั่งลงอีกด้าน แววตาอันยโส โอหังอย่างยิ่งตกลงบนร่างเสินหยุนเอ๋อ แม้ว่ามันจะไม่ แหลมคม แต่กลับทำให้เสิ่นหยุนเอ๋อตัวสั่นเทิ้มอย่างห้าม ไม่อยู่
กงชิงวี่เอ่ยขึ้นมาว่า : “คุณหนูเงิน เชิญเจ้าออกไปข้างนอก”
เสินหยุนเอ๋อยืนอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง จึงวิ่งออกไปอย่างไม่คิด ชีวิต
เสินหยุนเจ๋เริ่มยุ่งเพียงไม่นาน พื้นที่โต๊ะผ่าตัดก็ถูก จัดเตรียมขึ้นเรียบร้อย ตามคำแนะนำของอันหลิงหยุ น หมอจวนผู้ช่วยของพระชายาเสียน ก็มาถึงเป็นที่ เรียบร้อยแล้ว
อันหลิงหยุนสั่งให้คนยกเฉิงเสี้ยงฮูหยินขึ้นบนแท่นสูง นางจัดเตรียมยาให้เพียงพอ ครั้งนี้ไม่เหมือนกับอ๋อง
ตวนครั้งก่อน ในตอนนั้นไม่ว่าจะเข็มฉีดยา อุปกรณ์ ใดๆล้วนขาดแคลนไม่ครบถ้วน ตอนนี้ดีกว่าเมื่อครั้งก่อน มากทีเดียว
อันหลิงหยุนฉีดยาให้เฉิงเสี้ยงฮูหยินก่อน ในเวลานี้ไม่มี ใครมาคอยห้ามคอยหยุดอันหลิงหยุนแล้ว นางถอดเสื้อ คลุมออก ใส่เสื้อตัวในทับด้วยเสื้อเชิ้ตข้างนอกติดกระดุม หนึ่งเม็ด ต้องอย่างนี้สิ ถึงจะรู้สึกสะดวกขึ้นมาหน่อย
หยิบมีดจากในกล่องยาขึ้นมาแล้ว อันหลิงหยุนมองไป ยังกงชิงวี่: “ท่านอ๋อง มีดของท่าน”
สีหน้าของกงชิงวี่มืดมน รู้สึกไม่เต็มใจอย่างยิ่ง อยาก จะบอกเหลือเกินว่าไม่ได้นำมันมาด้วย
อันหลิงหยุนมองไปที่ขากางเกงของเขา เขาจึงทำได้ เพียงต้องก้มตัวลง นำมันออกมา และส่งให้อันหลิง
หยุนอย่างเชื่อฟัง
ทันใดนั้นหลิงหยุนก็ตระหนักถึงบางสิ่งบางอย่าง การ มาถึงของมีดเล่มนี้ มันสื่อหมายความได้ว่ามันอาจจะต้อง ได้ใช้
อันหลิงหยุนมองไปที่มืด ถอนหายใจพลางนำมาฆ่าเชื้อ หลังจากฆ่าเชื้อแล้ว จึงฉีดยาชา อันหลิงหยุนมองไปยัง เฉิงเสี้ยงฮูหยิน: “ท่านได้ยินที่ข้าพูดหรือไม่?”
เฉิงเสี้ยงฮูหยินกระพริบตา อันหลิงหยุนจึงรู้สึกโล่งใจ นางยังไม่ถึงขั้นสติมึนงงสับสน: “ร่างกายส่วนล่างของ ท่านจะไม่มีความรู้สึก ข้าได้ให้ยาชาแก่ท่าน ในไม่ช้า ตัวท่านตั้งแต่ใต้คอลงมาก็จะไม่มีความรู้สึกใด ๆเช่นกัน จากนี้ข้าจะทำการลงมือผ่าตัดให้ท่าน ท่านจะต้องดีขึ้น มาให้ได้ คิดถึงลูกของลูกสาวท่านที่ต้องการให้คุณยาย อย่างท่านคอยดูแล ท่านยังมีลูกชายและลูกสาวที่ต้อง ดูแล ไม่ว่ากระไร ท่านจะต้องหายดีขึ้นมาให้ได้ ”
น้ำตาของเฉิงเสี้ยงฮูหยินรินไหล นางคิดไม่ถึงว่า อัน หลิงหยุนจะเอ่ยคำพูดเช่นนี้กับนาง
นางหลับตาลง
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ