บทที่ 215 ข้ายังถือว่าโชคดี

อันหลิงหยุนมองไปยังคนนอกประตูด้วยความโกรธ อาหยู่มิได้เรื่องจริงๆ ตะโกนทำไม อายเขาไหมเนี่ย?

อันหลิงหยุนเดินไปยังประตูแล้วพูดว่า “ท่านอ๋องมิเป็น อันใดแล้ว กลับไปบอกกับพ่อบ้านว่ามิต้องเป็นห่วง”

“พระชายา”

อาหยู่พอได้ยินเสียงของอันหลิงหยุน ก็ร้องเรียกหา นางทันที

“กลับไปเถอะ”

อันหลิงหยุนหันกลับมาด้วยสายตาที่ผิดหวัง องค์หญิง ใหญ่ออกมาจากทางที่นางไปพอดี พอเห็นองค์หญิง ใหญ่อันหลิงหยุนก็รีบจัดเสื้อผ้าตัวเอง “ท่านป้า
“เป็นยังอันใดบ้าง?”ใบหน้าขององค์หญิงใหญ่ค่อน ข้างหมองคล้ำ เมื่อคืนมิได้นอนทั้งคืน

อันหลิงหยุนตอบกลับไปว่า “มิเป็นอันใดแล้ว แต่ว่า เขามิอยากลุกขึ้น ตอนนี้กำลังนอนพักผ่อนอยู่

“เฮิง ทำตัวเหมือนกับตอนเด็ก เจ้าอารมณ์เป็น ที่สุด”องค์หญิงใหญ่หันตัวเดินไปยังห้องของกงชิงวี่ พอ เดินถึงประตูก็ดันประตูเข้าไป อันหลิงหยุนรีบตามหลัง มา ปิดประตูแล้วไปยกเก้าอี้มาให้กับองค์หญิงใหญ่

“ท่านป้าเชิญนั่ง”

องค์หญิงใหญ่มองอันหลิงหยุนแวบหนึ่ง “เจ้ารู้จักการ วางตัวดีจริงๆ”

กงชิงวี่ปิดตาราวกับกำลังนอนมิได้สติอยู่ องค์หญิง ใหญ่จัดปลายเสื้อนั่งลงแล้วก็พูดว่า “เจ้ายังมิยอมลืมตา อีก กำลังรอให้ข้าตีเจ้าอันใด?”
กงชิง ถึงยอมเปิดตาขึ้นมา มองไปยังองค์หญิงใหญ่

“ท่านป่า”

ใบหน้าขององค์หญิงใหญ่เต็มไปด้วยความเย็นชา “แผนเอาตัวรอดของเจ้า ใช่ได้มิเลวนี่?”

“เป็นเพราะท่านป้าสั่งสอนมาดี”

..”อันหลิงหยุนไร้คำพูด นี่คิดจะโยนความรับผิด ชอบให้กับองค์หญิงใหญ่อย่างนั้น

องค์หญิงใหญ่เองก็มิได้ใส่ใจอันใด ถามเพียงแค่ ว่า “ข้าถามเจ้าหน่อย เจ้าเป็นคนสังหารอ๋องชินหรง เปล่า?”
กงชิงวี่ตอบไปว่า “อย่างน้อยๆเขาก็เป็นถึงลูกชายของ ท่านอาอ๋องเจ็ด ข้ายังมิได้โง่เง่าถึงเพียงนั้น แต่ว่าตอน แรกที่ข้าไปเจอกับเขา เขายังบอกกับข้าอยู่เลยว่าเขา มิได้จ้างคนไปฆ่าใคร ข้าพูดคุยกับเขาครู่เดียวจากนั้นก็ ออกไป พอเข้าไปครั้งที่สองจู่ๆเขาก็เปลี่ยนคำพูด บอก ว่าเขาเป็นคนสั่งการเอง ข้าได้ให้เขาคำให้การเขายัง เขียนคำสารภาพไว้อีกด้วย

หลังจากที่ข้าออกไป ก็ได้ข่าวมาว่าเขาได้เสียชีวิต แล้ว”

อันหลิงหยุนเองก็มีข้อสงสัยนิดหน่อย “ตอนที่ท่าน อ๋องไปครั้งแรก อ๋องชินหรงยังมิคิดที่จะยอมรับผิด แถมยังมีความหวังอยู่ด้วย แต่พอท่านอ๋องเข้าไปอีกครั้ง เขาก็ยอมรับ ระหว่างนี้คงจะมีใครบางคนเข้าไปเจอกับ อ๋องชินหรงรึ?”

องค์หญิงใหญ่มองอันหลิงหยุนไปแวบหนึ่ง มิได้พูด อันใด

กงชิงวี่พูดว่า “ข้าเองก็แน่ใจ เพราะมันกะทันหันแสวยไป จู่ๆก็ถูกคุมตัว แต่ว่าการตายของอ๋องชินหรง จะต้อง ทําเพื่อปกป้องใครบางคนแน่”

องค์หญิงใหญ่ลุกขึ้นยืน “มานี่”

มีคนเข้ามาที่ประตู บนมือได้ถือคำให้การมาด้วย

อันหลิงหยุนค่อนข้างจะประหลาดใจ นอกประตูทำไม ถึงมีคนอยู่?

เว่ยหลิงชวนเองก็เข้ามา บนมือได้ถือพู่กันไว้แล้วยื่น ให้กับกงชิงวี่ “อ๋องเสียนเขียนคำให้การด้วยเถอะ”

กงชิงวี่ลุกขึ้นมา แล้วก็ลงมือเขียนคำให้การ

เว่ยหลิงชวนได้เอาคำให้การไป กงชิงวี่กลับไปนอน พัก มองเว่ยหลิงชวนแวบหนึ่ง เว่ยหลิงชวนได้ออกไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

องค์หญิงใหญ่มิใช่คนที่จะยอมใครง่ายๆ พูดด้วยน้ำ เสียงที่เย็นชาว่า “ข้าก็มิอยากจะหาเรื่องเจ้าหรอกนะ แต่เจ้าเป็นคนมาหาเรื่องข้าก่อนเอง อย่างน้อยเจ้าก็เป็น ถืออ๋อง ทุกๆวันมิยอมคิดว่าจะรับใช้ฮ่องเต้ยังอันใด แต่กลับมาเอาผิดกับคนเพราะเรื่องเล็กน้อย

ปกติโจ่จงเจิ้นก็เป็นคนดี มิเคยมีความคิดที่มิควร พระ ชายาของเจ้าเป็นคนมิเอาถ่านขนาดไหนมิมีทางที่เจ้าจะ มิเข้าใจ?

ก่อนที่นางจะแต่งเข้าตำหนักของเจ้า อยู่เมืองหลวง เป็นคนแบบไหน เจ้าจะมิรู้เลยอย่างนั้นรึ?

โจ่จงเจิ้นเป็นคนแบบไหนกัน ถึงได้ไปชอบคนแบบ นางได้?

สีหน้าของอันหลิงหยุนเปลี่ยนไปในทันที นี่มันหมายความว่ายังอันใดกัน?

นางเองก็มิได้พิการอันใด ใบหน้าของนางเองก็เรียก ได้ว่างดงาม

อันหลิงหยุนมิพอใจ “ท่านป้าประโยคนี้ข้ามค่อยชอบ โจ่จงเจิ้นคนแบบเขาจะเหมาะสมกับข้าได้ยังอันใดกัน ท่านอ๋องเป็นคนที่สูงส่ง จะเอาโจ๋จงเจิ้นมาเทียบได้ยัง อันใดกัน!”

กงชิงชอบประโยคนี้ พูดสนับสนุนว่า “มันก็จริง”

องค์หญิงใหญ่มองมา “เจ้านี่ช่างหน้าด้านสักเหลือ แสวย เหมือนกับพ่อของเจ้าเลย

องค์หญิงใหญ่หันตัวเดินออกไปข้างนอก โกรธจนเดิน หนีไป
อ้นหลิงหยุนพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “ท่านพ่อเองก็ มักจะชื่นชมท่านป้าอยู่บ่อยๆ

อันหลิงหยุนเกือบจะสำลักออกมา ดีที่สามารถทนเอา

ไว้ได้

องค์หญิงใหญ่หยุดไปชั่วขณะ หันกลับมามองอันหลิง หยุน พูดด้วยน้ำเสียงที่มิค่อยจะพอใจว่า “เจ้าหน้าด้าน ยิ่งกว่าพ่อของเจ้าสักอีก”

..”อันหลิงหยุนจัดเสื้อผ้าของตัวเอง

องค์หญิงใหญ่หันตัวเดินออกจากประตูไป

พอปิดประตูองค์หญิงใหญ่ก็ส่ายหัว ถ้าเกิดมิสั่งสอน ให้ดีคนอื่นจะเลียนแบบเอาได้
กงชิงวี่มองไป “เจ้านี่นะ ทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะ?”

“ใครใช้ให้ท่านป้าดูถูกข้ากันล่ะ?”อันหลิงหยุนนั่งลง แล้วพูดว่า “อย่างน้อยข้าก็เป็นพระชายานะ ต่อให้โจ่ จงเจิ้นจะดีขนาดไหน ก็เทียบกับท่านอ๋องมิได้ ที่ข้าพูด แบบนั้นก็มีเหตุผล”

กงชิงวี่ถามไปว่า “ถ้าเกิดข้ามิมีอันใดเลย เป็นแค่ ขอทานข้างทาง โจ่จงเจิ้นยังคงเป็นโจ่จงเจิ้น หลิงหยุน จะเลือกแบบไหน จะออกห่างจากข้ารึเปล่า?”

“มันขึ้นอยู่กับวิธีการพูด”อันหลิงหยุนมิได้พูดโกหก แต่อย่างใด

“ลองพูดมาซิ”กงชิงวี่ตื่นเต้นนิดหน่อย ยังอันใดซะผู้ หญิงคนนี้ก็ทำได้ทุกอย่าง ถ้าเกิดมิพูดจาโอ้อวด ตอน อยู่เงียบๆน่ากลัวยิ่งกว่าผู้ชายสักอีก

อันหลิงหยุนพูดว่า “ขอทานแล้วยังอันใด เคยมีคนหนึ่งที่ชื่อว่าซูฉี่เอ่อ สุดท้ายเก่งยิ่งกว่าฮ่องเต้สักอีก”

อันหลิงหยุนพูดจนถึงขนาดนี้ใจของกงชิงวี่รู้สึกคัน นิดๆ อยากจะรู้เรื่องของซูฉี่เอ๋อ แต่ก็ทนเอาไว้มิได้ถาม

“อย่างนั้นพูดต่อ “กงชิง พูด

อันหลิงหยุนพูดว่า “ขอทานถ้าเกิดทำได้ดี มีการ พัฒนาอยู่ตลอด ต่อให้เจ้ามิมีเงินทองหรือมิมีอำนาจใดๆ ข้ามีก็เพียงพอแล้ว

คนเรา นั้นมิเหมือนกัน คนบางประเภทเหมาะที่จะทำ สงคราม คนบางประเภทเหมาะจะเป็นข้าหลวงปกครอง รึเจ้าจะบอกว่าจะให้แม่ทัพที่เก่งกาจเป็นข้าหลวง ปกครองอย่างนั้นรึ?

อย่างนั้นมันก็ไร้มนุษยธรรมแสวยไป ก็เหมือนกับเด็ก ทำอันใดได้ก็ปล่อยให้ทํา อย่าไปบังคับ
แต่ว่าคนเราก็ควรจะมีวิธีเอาตัวรอดของตัวเองถึงจะ

ถูก

ท่านอ๋องจะมีทำอันใดเลยก็ได้ เป็นขอทานก็ได้ ขอแค่ ท่านอ๋องชอบ ข้าก็มีปัญหา

แต่มันเป็นหลังจากที่ ข้าได้แต่งงานกับท่านอ๋องและ กลายเป็นภรรยาของท่านอ๋อง

ถ้าเกิดมิใช่

ท่านอ๋องไปนั่งอยู่ข้างทาง ผมรุงรัง ต่อให้สายตาของ ข้าจะดีขนาดไหน ก็คงจะมิเห็นใบหน้าที่น่าหลงใหลของ ท่านอ๋อง ยิ่งมิต้องพูดถึงเรื่องที่จะชอบ

ถ้าเกิดมิมีอันใด อย่างนั้นท่านอ๋องมีสิทธิ์อันใดที่จะ ทำให้ลูกสาวแม่ท่านอย่างข้าแต่งงานกับขอทานอย่างท่านกันล่ะ?

นี่เป็นอย่างแรก อย่างที่สองก็คือท่านอ๋องนิสัยมิดี ชอบทำตัวสูงส่ง แถมยังต้องค่อยสนับสนุนครอบครัว มิ เหมือนกับคนธรรมดา

คนธรรมดาสามารถมีเมียได้หนึ่งคน ท่านอ๋องทำมิได้ และคนธรรมดามิใช่คนที่จะสั่งฆ่าใครง่ายๆ ข้ายังจำได้

พอเห็นว่าสีหน้าของกงชิงวี่เริ่มแย่ลง อันหลิงหยุนจึง ข้ามเรื่องเมื่อกี้ไป พูดต่อว่า “ถ้าเกิดคนนั้นเท่าเทียบกัน ข้ามิมีทางเลือกท่านอ๋อง ต่อให้ท่านอ๋องจะร่ำรวยขนาด ไหน ข้าก็มสนใจ

ข้ายอมไปหาคนธรรมดา แล้วก็หาที่สงบๆแล้วใช้ชีวิต อยู่ด้วยกัน

แต่ฟ้าลิขิตให้ข้ามาที่นี่ แล้วก็แต่งงานกับท่านอ๋อง ข้าก็มีแต่ต้องยอมรับ

อย่างน้อยเมื่อเทียบท่านอ๋องกับคนข้างนอก ล้วนเป็น

คนที่ข้าชอบ”

กงชิงวถาม “พูดแบบนี้ ถ้าเกิดเจ้ามีทางเลือกตั้งแต่ แรก เจ้าจะมิเลือกข้าใช่ไหม?”

“อืม”

กงชิงวี่เริ่มมีสีหน้าที่มืดมน ข้าดีกว่าพวกเขาทุก อย่าง”

“อย่างนั้นถามหน่อยว่า ถ้าเกิดท่านอ๋องมิได้ชอบข้า ข้าก็คงจะตายไปตั้งแต่ที่ตำหนักจู๋หยุนของท่านอ๋อง แล้วใช่ไหม?”
กงชิงวอึ้งไปครู่หนึ่ง มองไปยังใบหน้าเล็กๆ นิ่งเงียบ ของอันหลิงหยุน “ข้ายังถือว่าโชคดีอยู่สินะ?”