บทที่ 214 สายสัมพันธ์ระหว่างป้ากับหลาน

พูดมาถึงขนาดนี้ คนที่อยู่ที่นี่ต่างก็คุกเข่าลงไป “หม่อมฉันขอเอาหัวเป็นประกัน การตายของอ๋องชิน หรงมิใช่ฝีมือของอ๋องเสียน ฝ่าบาททรงไตร่ตรอง คืน ตำแหน่งอ๋องซื่อเจิ้นให้กับอ๋องเสียนด้วยเถอะ

ฮ่องเต้ชิงหยู่ส่ายหัว “พวกเจ้ากำลังบังคับข้าอยู่ใช่ ไหม?”

“หม่อมฉันมิกล้า”

ฮ่องเต้ชิงหยู่มิมีทางเลือก “พวกเจ้ายังบอกว่ามิกล้า อีก มาที่นี่แล้วมิใช่รึ?ท่านป้าก็มาแล้ว พวกเจ้ากลัวไม้ เท้าเจ๋อจุนที่อยู่ในมือของนาง แต่ละคนเอาแต่บังคับ ข้า! ”

ฮ่องเต้ชิงหยู่หันกลับไปยังตำแหน่งที่สูงกว่า นั่งลง ตรงเก้าอี้มังกรด้วยสายตาที่ลึกลับ เริ่มมีออร่าของ ความสง่างาม
“ข้ามอนุญาต! ”

พูดจบฮ่องเต้ชิงหยู่ก็ลุกเดินออกไป องค์หญิงพอเห็น แบบนั้นก็มิได้ตามฮ่องเต้ชิงหยู่ หันหลังเดินจากไป

คนอื่นๆที่เหลือก็เงยหน้าขึ้นมามองแวบหนึ่ง ดูเหมือน ว่าป้ากับหลานคู่นี้จะมีมติเป็นเอกฉันท์ เพียงแค่ว่าวิธี ของพวกเขาออกจากพิเศษสักหน่อย

แม้ทัพอันลุกขึ้นมาก่อน

คนอื่นๆก็ลุกขึ้นตาม แม่ทัพอันได้เดินออกจากประตู

แล้ว

ราชครูจุนมองไปยังฮ่องเต้ชิงหยู่ที่เดินจากไปแวบ หนึ่ง จากนั้นก็หันหลังเดินออกไป
เงินเฉิงเสี้ยงยากมากที่จะเดินตามมาถาม “ราชครู”

ราชครูจุนเดินไปพูดว่า “เงินเฉิงเสี้ยงมีอันใดจะถาม เปล่า?”

“เรื่องนี้เราจะปล่อยให้ราชนิกุลทำตามใจต่อไปมิได้ แล้ว”ถึงแม้ว่าเงินเฉิงเสี้ยงจะมีความแค้นกับราชครูจุน แต่ตอนนี้ทั้งเขาและราชครูจุนต่างก็มีศัตรูคนเดียวกัน

เพราะว่าพวกเขาต่างก็จงรักภักดีต่อฮ่องเต้ แต่ความ คิดของราชนิกุลนั้นมิเหมือนกับพวกเขา

ราชครูจุนพูดว่า “องค์หญิงใหญ่เป็นคนออกหน้าเอง เรื่องนี้รอดูก่อนว่าองค์หญิงใหญ่จะจัดการกับเรื่องนี้ยัง อันใดดีกว่า”

“อืม”
เสินเฉิงเสี้ยงเองก็คิดแบบนี้เหมือนกัน แต่ถ้าเกิด ราชนิกุลยังมียอมเลิกลา อย่างนั้นเขาก็คงจะต้องมาขอ คําปรึกษากับราชครูจุนแล้ว

อันกั๋วกงเดินอยู่ข้างหน้า พร้อมกันกับกั่วจิ๋วใหญ่

สีหน้าของกั๋วจิ๋วใหญ่ดูมิพอใจเท่าไหร่ อันกั๋วกงจึง ถามว่า “กั๋วจิ๋วมีความคิดเห็นยังอันใด?”

“หึ มิมีความคิดเห็นอันใดทั้งนั้น”

อันกั๋วกงหัวเราะฮ่าๆ “ข้าเป็นคนฝึกวรยุทธ ความคิด ของข้าจึงค่อนข้างที่จะตรง”

กัวจิ๋วใหญ่พูดว่า “อย่างนั้นก็อย่าพูดดีกว่า”
กั๋วจิ๋วใหญ่เดินทางกลับไปก่อน กั๋วจิ๋วน้อยเห็นดังนั้น จึงเดินเข้าไปหาอันกั๋วกง

“ท่านกั๋วกง”

“อันกั๋วจิ๋ว”

“กั๋วกงคิดว่าเรื่องนี้เป็นฝีมือของใครกัน?”

“ข้าเองก็มิแน่ใจ”อันกั๋วกงพูดเบาๆ

กั๋วจิ๋วน้อยหัวเราะ “ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง ท่านกั๋วกง ข้า ยังมีธุระที่ต้องจัดการ ขอตัวกลับก่อน”

กั๋วจิ๋วน้อยเองก็เดินจากไปอย่างรวดเร็ว เสินเฉิงเสี้ยง มองแวบหนึ่ง จากนั้นก็กลับเหมือนกัน
ฮ่องจั่นหย่งพอเห็นกั๋วจิ๋วน้อยเดินจากไป เขาจึงเดิน เข้าไป มีเรื่องที่ต้องพูดกับกั๋วจิ๋วน้อย

ราชครูจุนและอันกั๋วกงเดินไปด้วยกัน ทั้งสองเดิน โดยที่มิช้าและเร็วจนแสวยไป

ราชครูจุนพูดขึ้นมาก่อนว่า “ดูเหมือนว่าเสือน้อยกำลัง จะมีปีกแล้ว”

อันกั๋วกงหัวเราะฮ่าๆ “เสือน้อยตัวเองมิธรรมดาจริงๆ

ทั้งสองเดินไปด้วยกัน มิได้มีคำพูดมากมายอันใด หลังออกจากวังก็แยกย้ายกันกลับ
ตั้งแต่เช้าอันหลิงหยุนก็ได้ยินเสียงคนคุยกันดังมา จากนอกประตู ลืมตาขึ้นมากะจะลุกขึ้น ใช้แรงไปที่เอว อันหลังหยุนเงยหน้าขึ้นมามอง ก็เห็นว่ากงชิงวีได้ตื่นขึ้น มาก่อนแล้ว

อันหลิงหยุนมองไปยังประตู มิมีใครมองพวกเขา นาง จึงลุกขึ้นมาจูบกงชิงวี่ไปหนึ่งที

กงชิงวี่ชื่นชอบความรู้สึกแบบนี้ ใช้แรงดึงอันหลิงหยุน เข้ามาอยู่ในอ้อมกอด

หญิงสาวที่อยู่ที่นี่ส่วนใหญ่มีแต่พวกเรียบร้อย พยายามทำตัวให้น่ารัก เดินส่ายไปส่ายมา มิเหมือนกับ นางที่เป็นตัวของตัวเอง

กงชิงวี่มองประตูแวบหนึ่ง พลิกตัวของอันหลิงหยุน จับไปจับมา จนอยากจะถอดกางเกงออก อันหลิงหยุ นกุมมือของเขาเอาไว้ ส่ายหัว มองประตูไปแวบหนึ่ง
เรื่องแบบนี้มิเหมือนกับการเสวยข้าว เงียบน้อยถึงจะ

กลัวว่าพอเริ่มแล้วเขาจะคุมตัวเองมิได้ คนที่เพิ่งจะ เดินเข้าไปยังประตูยมโลก มิมีทางที่จะหายเร็วขนาดนี้

กงชิงวี่จูบอันหลิงหยุนไปหนึ่งที ถึงแม้จะมิค่อยพอใจ แต่ก็ยังคงออกห่างแล้วก็นอนลง

อันหลิงหยุนลุกขึ้นมา เปิดผ้าที่พันแขนของกงชิงวี่ขึ้น มาดู มีร่องรอยของการสมานของบาดแผล แต่ล่าสุด ที่ดื่มเลือดของนางก็เป็นเรื่องที่ผ่านมานานมากแล้ว เพราะอย่างนั้นตอนนี้บาดแผลจึงสมานได้ช้า

อันหลิงหยุนรู้สึกเศร้าโศกบ้าง ถ้าเกิดให้กงชิงดื่ม เลือด บาดแผลของเขาก็จะสามารถสมานเองได้ ให้คน อื่นเห็นก็อาจจะหาว่านางเป็นคนหลอกลวง

ถ้าเกิดมิดื่มเลือด ก็จะเหลือรอยแผลเอาไว้
อันหลิงหยุนจับแขนของกงชิงวี่ รู้สึกทนมิค่อยได้

“ข้าโตมาขนาดนี้แล้ว มิกลัวเรื่องพวกนั้น”กงซิงวี่อ่าน ความคิดของอันหลิงหยุนออก ทนมิไหวจึงพูดปลอบ นางไป

อันหลิงหยุนถอนหายใจ “รู้แบบนี้ข้าควรจะให้เจ้า เสวยยาถอนพิษเอาไว้ เรื่องหลอกลวงเดี๋ยวก็ผ่านไป เห็นเจ้าเป็นแบบนั้น ข้าเจ็บปวดเหลือแสวย!

สายตาของกงชิงวี่อ่อนโยนราวกับสายน้ำ “ข้าช่าง มีบุญวาสนาเหลือแสวย ที่สามารถทำให้หมอทหารที่ เก่งกาจเป็นแบบนี้ได้?”

มือของกงชิงวี่จับมือของอันหลิงหยุนเอาไว้ ดันนิ้วของ นางออก แล้วผสานเข้าด้วยกันแล้วถามอันหลิงหยุนว่า “สิบนิ้วผสานเข้าด้วยกัน แบบนี้?”
อันหลังหยุนพยักหน้า กงชิงวี่เอามือของอันหลัง หยุนมาไว้ที่อก “ความจริง ข้าเองก็มิใช่คนที่มีมีความ ทะเยอทะยาน แต่ที่ผ่านมาข้ามสนใจอำนาจพวกนั้น แต่ พอเห็นน้ำตาของหลิงหยุน พอได้ข่าวว่าหลิงหยุนโดน ตามล่า จู่ๆก็รู้สึกอยากได้ขึ้นมา ข้าเป็นคนโลภมากใช่ ไหม?มีสาวงามแล้วยังอยากจะได้ใต้หล้าอีก?”

อันหลิงหยุนรีบปิดปากของกงชิงวี่ “เจ้าพูดบ้าอันใด กันน่ะ?”

มืออีกข้างของกงชิงวี่ดึงมือของอันหลิงหยุนออก ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

“ข้าบอกว่า ข้ามิเคยมีความคิดที่อยากจะปกป้องสิ่งๆ หนึ่งมาก่อน หลิงหยุนเจ้าเป็นคนเดียวที่ข้ารู้สึกแบบนั้น” กงชิงวี่พูดจบก็หลับตาลง

อันหลิงหยุนซาบซึ้งจนอยากจะร้องไห้ นางนึกว่านาง จะเป็นหญิงสาวที่มีสนใจคำพูดที่สวยหรูของพวกผู้ชาย แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะมิใช่แล้ว
หลังจากมาที่นี่ จะต้องเป็นเพราะสถาพอากาศที่มีดี แน่ๆ จึงทำให้นางเป็นแบบนี้

นางถึงได้ซาบซึ้งขนาดนี้

“ท่านอ๋อง……”

อันหลิงหยุนอยากจะพูดอันใดสักอย่ง แต่นางมิ สามารถหาคำที่จะสามารถพูดออกมาได้ จึงเลือกที่จะ ปิดปาก

มืออีกข้างของกงชิงวี่ตบไปที่มือเล็กๆของอันหลิงหยุ นเบาๆ “เดี๋ยวตอนออกไปก็บอกกับพวกเขาว่า ข้ามเป็น อันใดแล้ว”

“อย่างนั้นก็ต้องกลับไปที่ห้องขังอีกสิ?”
“คงมีเป็นอย่างนั้น แต่ว่าเป็นความจริงที่ตอนนอนอยู่ ที่นี่อีกหลายวัน”

อันหลิงหยุนมิได้พูดอันใด กงชิงวี่พูดต่อว่า “ข้า ต้องการพักผ่อนอีกหลายวัน หลิงหยุนก็ทำเหมือนที่ผ่าน มาก็พอ”

“ท่านอ๋อง……อันหลิงหยุนลังเล

กงชิงวี่ยังคงทำตัวอย่างนั้น “อืม”

“ถ้าแสวยมิใช้ยาพิษ ยังมีวิธีอื่นอีกไหม?”

“มีอีกเยอะ แต่ข้าอยากให้หลิงหยุนมา”

สิ่งนี้?

..”ที่ลูกตาของอันหลิงหยุนยังมิหลุดออกมา ก็เพื่อ
มีมีอันใดจะพูดอีก อันหลิงหยุนลุกขึ้นมา

ข้างนอกมีเสียงเอะอะ มิรู้ว่ากำลังทำอันใดกันอยู่

“ท่านอ๋อง ข้าจะไปดูซะหน่อย”

พอเป็นแบบนี้กงชิงวี่ถึงยอมปล่อยอันหลิงหยุน อัน หลิงหยุนได้หุ้มผ้าให้กับกงชิงวี่ จูบแก้มของกงชิงไป หนึ่งที แล้วถึงจะออกไป

กงชิงวี่ลุกขึ้นมา หันหน้าไป ใช้มือดันใบหน้าเอาไว้ มองอันหลิงหยุนที่กำลังออกจากประตูไป

อันหลิงหยุนรู้สึกได้ว่ามีคนมองด้วยสายตาที่ร้อน แรง หันหลังกลับไปมองกงชิงวี่ กงชิงวี่ส่งรอยยิ้มให้ อัน หลิงหยุนมองเขาด้วยหางตา หันตัวแล้วเปิดประตู พอ เปิดประตูอันหลิงหยุนก็หันกลับมา กงชิงวี่ได้นอนลงไป อย่างเรียบร้อย ราวกับว่าเขามิเคยลุกขึ้นมาก่อน
อันหลิงหยุนหันตัวเดินออกไป แล้วก็ปิดประตู

ข้างนอกประตูมิมีคน อันหลิงหยุนวางใจไปได้เยอะ ถ้าเกิดถูกคนอื่นรู้แผนของกงชิงวี่มันมิค่อยดีเท่าไหร่

แต่ข้างนอกสวนเต็มไปด้วยเสียงเอะอะ อันหลิงหยุน เดินเข้าไปดู เป็นอาหยู่ที่กำลังเคาะประตูจากด้านนอก

“ข้าต้องการพบท่านอ๋อง”อาหยู่กำลังเคาะประตูอยู่

คนของต้าจงเจิ้งย่วนกำลังพูดกับอาหยู่ว่า มิวันใครก็ ห้ามผ่านเข้าไป

ข้างนอกยังมีคนอื่นอยู่อีก เอาเป็นว่ามันเต็มไปด้วย เสียงเอะอะ