บทที่ 190 ความฉลาดของฮั่วไท่เฟย

ส่งหยุนโล่ชวนกับอันหลิงหยุนไปให้น้อมทักทายหวา งฮองไทเฮา ไห่กงกงรออยู่หน้าประตูวังแต่เช้า มองเห็น อันหลิงหยุนก็รีบวิ่งก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วเพื่อ น้อมทักทายอันหลิงหยุน

“ข้าน้อยน้อมทักทายพระชายาเสียน

อันหลิงหยวนรีบก้มลงประคอง : “ท่านรีบลุกขึ้น”

ไห่กงกงเมื่อลุกขึ้นก็พูดว่า : “ขอแสดงความยินดีกับ พระชายาเสียน ที่ปลดเปลื้องความผิดที่ถูกใส่ร้าย

อันหลิงหยวนเข้าใจโดยธรรมชาติ นี่คือไห่กงกงเตือน สติให้นาง แน่นอนหวางฮองไทเฮาก็ต้องบอกนางเกี่ยว กับเรื่องนี้

อันหลิงหยุนยังคงใจคอหดหู่ อยู่สถานที่แห่งนี้ก่อนหน้านี้ก็รบกวนมากแล้ว ขอแค่เพียงได้อธิบายก่อนหน้า นี้กับซูมู่หรงก็พอแล้ว จะพูดก็คือซูมู่หรงเป็นเจ้านาย ของนางโดยตรง อธิบายเรื่องใหญ่ ก็คืออธิบายกับทุก คน

แต่ว่าถึงที่นี่ คืออธิบายทีละขั้นทีละตอน มีผู้นำชนชั้น เบื้องบนมากเกินไป

นางก็เหมือนกับกุ้งฝอย สามารถถูกเหยียบย่ำตายได้ ทุกที่ทุกเวลา

เข้าพระตำหนักเฉาเพิ่งอันหลิงหยุนก็ไปน้อมทักทาย ก่อน หวางฮองไทเฮาบอกนางว่า : “ลุกขึ้นเถอะ”

อันหลิงหยุนก้าวไปข้างหน้าแสดงความขอบพระทัย นั่งลงมองดูหน้าตาที่สดใสเปล่งปลั่งของหวางฮองไท เฮา หมาจิ้งจอกหางสั้นนอนอยู่ข้างๆนาง

หมาจิ้งจอกหางสั้นเข้าใจและรู้กฎดี ถึงแม้ว่าอยากจะวิ่งกลับไปหาอ้อมกอดอันหลิงหยุนมาก แต่ทำกระไรก็ ไม่ขยับ

ต้องบอกว่าไหวพริบของหมาจิ้งจอกหางสั้นนั้นดี อัน หลิงหยุนรู้สึกแปลกใจเป็นอย่างมาก

ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกใบนี้มีสติปัญญา แต่ว่าสติปัญา ของหมาจิ้งจอกหางสั้นก็นับว่าดีกว่าที่อันหลิงหยุนเคย เจอมา

หวางฮองไทเฮามองอันหลิงหยุน : “นั่งลงเถอะ”

อันหลิงหยุนจึงถอนสายบัวแล้วนั่งลง

หวางฮองไทเฮาเอนกายอยู่บนเตียง ดูเหมือน อ่อนเพลียไม่มีแรง
อันหลิงหยุนเอ่ยปากก่อนว่า : “เสด็จแม่ หม่อมฉันมา ตรวจดูให้ท่าน”

หวางฮองไทเฮายื่นมือออกมาทันที ไห่กงกงพาคน ออกไป ในวิหารบรรทมมีแค่พวกนางสองคน

หวางฮองไทเฮาถามว่า : “รับมือเรื่องของท่านอ๋องทั้ง แปด คือหมายถึงนาง หรือหมายถึงวี่เอ๋อ?”

“คือหมายถึงหม่อมฉัน” อันหลิงหยุนตรวจร่างกาย ของหวางฮองไทเฮาอย่างละเอียด ตรวจสอบให้แน่ใจ ว่าร่างกายของนางไม่มีปัญหาอันใด จึงวางปล่อยมือ กลับไป

หวางฮองไทเฮาจ้องมองอันหลิงหยุนตาเขม็ง จัดเสื้อ คลุมให้เรียบร้อย

“ชิ เจ้าน่าจะรู้ แทรกแซงกิจการราชการ มีโทษมาก ขนาดไหน?”
“อันหลิงหยุนพูดว่า : “หม่อมฉันรู้ แต่หม่อมฉันไม่ สามารถนั่งรอความตายได้

“เล่ามาให้ฟังซิ” หวางฮองไทเฮายังเย็นชาเหมือนเดิม

อันหลิงหยุนกล่าวว่า : “พวกเขาต้องการจะฆ่าอ๋องเสีย น หม่อมฉันก็ไม่สามารถทนดูได้ ถึงแม้ว่าหม่อมฉันจะ ไม่มีความสามารถ แต่ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถเหาะขึ้นฟ้า มุดลงดินได้ แน่นอนว่าหม่อมฉันก็ต้องลองดู

ไปหาฮั่วไทเฟยคือหม่อมฉันจนปัญญา

เสด็จแม่ถูกพวกเขาเฝ้ามองอยู่ พวกเขาแต่ละคน ปรารถนาอย่างยิ่งที่จะให้เสด็จแม่หลุดพ้นจากสภาพ เลวร้าย แต่ว่าฐาของแม่นั้นสูงศักดิ์ ทำไมจึงไม่แยแส พวกเขาที่ไม่มีความรู้กว่า ถึงแม้จะมีความรู้ ก็มีวิธีที่ เหมาะสมกว่านี้

ฮั่วไท่เฟยไม่เห็นด้วยเป็นธรรมดา ถึงกระไรนางก็คือไท่เฟย อีกทั้งอยู่ในวังแต่ไหนแต่ไรมาไม่ว่าสิ่งใดก็ไม่ เคยอยู่ในสายตาใคร

ถึงแม้ว่าไม่สามารถใช้อำนาจบาตรใหญ่ได้ แต่ทว่า ไม่ใช่ไม่กล้า

เสด็จแม่อยู่ นางก็เป็นกังวลไม่กล้าพูด หากเสด็จแม่ ไม่ใส่ใจนาง เป็นธรรมดาที่นางจะจองหองพองขน

หม่อมฉันคิดว่า เพียงแค่ทำให้ฮั่วไท่เฟยมีหน้ามีตา จึง สามารถทำให้อ๋องทั้งแปดท่านหุบปากไปได้ชั่วคราว

และจริงๆอ๋องตวนก็เป็นความกังวลใจของหม่อมฉัน

หม่อมฉันไม่อยู่ กลัวท่านจะไปเกิดเรื่องนอกวัง ดังนั้น การทำเช่นนี้แท้ที่จริงก็ต้องพิจารณาจากหลายฝ่าย”
“ข้ามองเจ้าเป็นคนแผนสูงเกินไป” หวางฮองไทเฮา มองอันหลิงหยุนอย่างไม่สบอารมณ์ อันหลิงหยุนได้แต่ ลุกขึ้นไปคุกเข่าข้างหวางฮองไทเฮา

แต่ว่านางก็ไม่ได้พูดอันใด หวางฮองไทเฮามองไป : “ฮั่วไท่เฟยไม่ใช่คนธรรมดา เจ้าเคยคิดบ้างหรือไม่ อ๋อง ตวนสามารถมีชีวิตอยู่ถึงทุกวันนี้ เป็นเพราะเหตุใดล่ะ?”

อันหลิงหยุนชะงักงันเล็กน้อย ส่ายหัวแสร้งทำเป็น ไม่รู้ : “หม่อมฉันยินดีรับคำสั่งสอนของเสด็จแม่”

“พื้นเย็น ลุกขึ้นเถอะ”

หวางฮองไทเฮาลุกขึ้นจากเตียง อันหลิงหยุนรีบลุกขึ้น มาประคองหวางฮองไทเฮา

หวางฮองไทเฮาเดินไปพลางพูดไปพลาง : “แต่ก่อน ในวังนี้พวกนางสนมก็ต่อสู้กันอย่างดุเดือดมาก แต่ เพียงแต่ว่าจักรพรรดิโปรดปรานนางสนมวังนั้น วังนั้นก็ลําพองใจไปชั่วขณะ จากนั้นก็พึ่งพาเกียรติยศและ หยิ่งยโส โดยเฉพาะอย่างยิ่งเป็นคนเหล่านั้นที่ตั้งครรภ์ ลูกชายให้

ก็เพราะเหตุนี้ ถูกคนหาผลประโยชน์ สร้างอริศัตรู มากมาย สุดท้ายก็ไม่ได้ตายอย่างสงบ

ฉะนั้นข้ากับฮั่วไท่เฟยมาได้จนถึงทุกวันนี้ อยู่ในวังมี ตำแหน่งที่มั่นคง ไม่ใช่ทั้งหมดที่บรรพบุรุษคอยพยุงอยู่ เบื้องหลัง

ยังมีความชอบของฮ่องเต้ และข้ากับฮั่วไท่เฟยก็จงรัก ภักดีต่อฮ่องเต้องค์ก่อนอย่างแท้จริง

และเหล่านางสนมคนอื่นๆนี้ ไม่สามารถทำได้

ถึงแม้ว่าฮ่องเต้องค์ก่อนจะจากไปแล้ว ความจงรัก ภักดีเช่นนี้ ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้
เวลาฮั่วไท่เฟยเข้าวัง ก็คือสร้างวีรกรรมในการสู้รบมา

ท่านพ่อของนางบาดเจ็บตลอดมาเพราะฮ่องเต้ ตาย เพราะถูกชินจงลอบทำร้าย

ท่านพี่ของนางเกือบตายก็เพราะเข้าไปช่วยฮ่องเต้ ต่อ มาพวกท่านพี่ของนางก็สู้รบอยู่ด้านนอก สร้างวีรกรรม ในการสู้รบ ร่วมมือกับกองกำลังทหาร 500,000 นาย

กลายเป็นหอกข้างแคร่ของราชสำนัก

เวลานั้นตระกูลฮั่วตกอยู่ในอำนาจการทหาร เหมือน กับว่ารับอำนาจที่เหนือกว่านาย หากไม่รับไว้ ฮ่องเต้ องค์ก่อนก็ไร้น้ำใจไร้เจ้าธรรม

แต่ในที่สุดตระกูลฮั่วรุ่นหนึ่งก็ซื่อสัตย์ เพราะว่าประ เทศต้าเหลียงตายและบาดเจ็บกันนับไม่ถ้วน การสร้าง วีรกรรมในการสู้รบ ฮ่องเต้องค์ก่อนต้องมีวีธีการพูด
ฮ่องเต้องค์ก่อนกับข้าได้ปรึกษาหารือกัน ว่าจะตัดสิน ใจกระไร

เวลานั้นฮ่องเต้องค์ก่อนยังอายุน้อยมาก ราชสำนักยัง ไม่มั่นคงแข็งแกร่ง

สิ่งที่ข้านึกออกเพียงอย่างเดียวก็คือให้ฮั่วไท่เฟยเข้า วังมาติดตามฮ่องเต้ด้วยกัน”

อันหลิงหยุนหยุดเดิน ไม่พูดจามองไปทางหวางฮอง ไทเฮา หวางฮองไทเฮาหันกลับมามอง ยิ้มจางๆ : “เจ้า ตกใจมากใช่หรือไม่ ผู้หญิงที่งดงามอ่อนช้อยอย่างฮั่ว ไท่เฟยอย่างนั้น จะมีภูมิหลังที่แข็งแกร่ง ข้าให้นางเข้า วังมา ก็คือสร้างความเดือดร้อนให้กับตนเองใช่หรือ ไม่?”

อันหลิงหยุนคิด : “แต่ถ้าฮั่วไท่เฟยเข้าวัง จึงสามารถ สะท้อนให้เห็นถึงบุญเจ้ามหาศาลของฮ่องเต้ ยินยอม ฮ่องเต้องค์ก่อนต่อตระกูลฮั่ว แต่ประเด็นที่ลึกซึ้งกว่านั้นคือให้ฮั่วไท่เฟยเข้ามาในวังเพื่อนเป็นตัวประกัน

หวางฮองไทเฮาพยักหน้า : “ไม่ผิด แท้ที่จริงก็เป็นเช่น นั้น ถึงแม้ว่าตระกูลฮั่วจะเก่งมาก ถึงแม้ว่าจะซื่อสัตย์ เพื่อให้ฮั่วไท่เฟยอยู่ในวังอย่างสงบสุข พวกเขาก็ไม่กล้า ต่อต้าน”

อันหลิงหยุนพยักหน้า : “หม่อมฉันเข้าใจแล้ว ไม่มีอัน ใดสามารถควบคุมพวกเขาได้ดีไปกว่าการคุมตัวของ ลูกสาวฝ่ายตรงข้ามไว้

“ฮั่วไท่เฟยเวลานั้นก็สิบกว่าขวบ เป็นสาววัยแรกแย้ม ไม่มีผิด แต่ว่านางโตมางดงามมาก หยิ่งยโสมาก บุรุษ พวกอ๋องทั้งแปดท่านเคยไปสู่ขอ แน่นอนว่าตระกูลฮั่ว เข้าใจ ลูกสาวของพวกเขา จะตัดสินใจให้ออกเรือนกับ อ๋องทั้งแปดท่านแทนได้กระไร

เวลานั้นฮ่องเต้ก็ยังอายุน้อย เพื่อเอาใจตระกูลฮั่ว ท่าน ก็เลยต้องจำใจไปหาตระกูลฮั่วด้วยตนเอง
ต้องการอยากจะควบคุมฮั่วไท่เฟย ก็แค่สามารถทำ ให้ฮั่วไท่เฟยรักฮ่องเต้องค์ก่อนด้วยใจจริง และฮ่องเต้ องค์ก่อนก็ได้รับอย่างแท้จริง

ฉะนั้นที่ฮั่วไท่เฟยเย่อหยิ่งเช่นนี้ ทั้งหมดไม่ใช่เพราะ ครอบครัวของนาง เป็นน้ำจิตน้ำใจของฮ่องเต้

อายุได้ 30 ปี ฮั่วไท่เฟยก็ไม่สามารถชอบฮ่องเต้ได้ แต่เท่าที่ข้ารู้มา แต่ฮ่องเต้องค์ก่อนไม่ได้หลอกลวง ปิดบังเลยแม้แต่น้อย

เท่าที่ฮ่องเต้องค์ก่อนบอก เวลาท่านพบกับฮั่วไท่เฟยก็ ต้องประหลาดใจมาก นั่นเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดเท่าที่ ท่านเคยเห็นมา แต่ฮ่องเต้องค์ก่อนไม่ใช่คนที่จะเปลี่ยน ใจเพราะความงามได้ ท่ายังคงทดสอบหยั่งเชิงคงามสา มารถของฮั่วไท่เฟย ก็พบว่าฮั่วไท่เฟยไม่เพียงแต่ฉลาด เท่านั้น แต่ยังเป็นผู้หญิงที่วางแผนล้ำลึกและมองการณ์ ไกล

ฮ่องเต้องค์ก่อนยังบอกว่าท่านมีความคิดเห็นบาง ประการต่อตระกูลฮั่ว ฮั่วไท่เฟยร้องขอชีวิตแทนคนอื่นและยินยอมเข้าวังมาด้วยตนเอง แต่ต้องรับปากฮ่องเต้ องค์ก่อนว่า ขอเพียงแต่ตระกูลฮั่วจงรักภักดี ฮ่องเต้องค์ ก่อนจะไม่ฟังคำพูดใส่ร้าย ฆ่าคนตระกูลฮั่วไปหนึ่งคน แต่หากว่าตระกูลฮั่วรวมหัวกันก่อกบฏจริงๆ ฮั่วไท่เฟย จะเป็นคนแรกที่รับโทษด้วยความตาย

เรื่องการเข้าวังของฮั่วไท่เฟยก็มีแค่นี้”

อันหลิงหยุนใจคอเหี่ยวแห้ง นางรู้ซะที่ไหน

แต่ก็จำใจต้องพยายามคิด จากนั้นก็ตอบกลับมาว่า : “นางฉลาดมาก