บทที่ 189 ความโกรธของอ๋องตวน

อันหลิงหยุนนำข้อความขององค์หญิงใหญ่ไปหากงซิง วี่ อันหลิงหยุนวางลงแล้วพูดว่า : “เงินหนึ่งหมื่นตำลึงนี้ ท่านอ๋องยั่วยุออกมา หม่อมฉันข่มใจยากที่จะทำตามคำ สั่ง อีกทั้งไม่กล้าไปบอกเรื่องนี้กับองค์หญิงใหญ่ อย่าง นั้นเงินตำลึงนี้ก็ยกให้ท่านอ๋องเถอะ”

กงชิงวี่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียง ศึกษาค้นคว้า คดีของอ๋องทั้งแปดท่าน

ได้เห็นข้อความก็หยิบเอาไปอ่าน แล้วกล่าวว่า : “พระ ชายาอย่างนั้นก่อนเดือนสิบข้างหน้า รอเวลาอีกสอง เดือนพระชายามาบอกกับข้า ข้าจะไป

“เพคะท่านอ๋อง”

อันหลิงก็ยินดี ถอนสายบัว หยิบข้อความมาเก็บ
กงชิงวี่ยิ้ม : “พระชายาโกรธเรื่องวันนี้?”

อันหลิงหยุนยังไม่ได้โกรธขนาดนั้น มีบางเรื่องเป็น ความบังเอิญก็ดี เป็นโดยเจตนาก็ดี

สรุปได้ว่า ก็มีเหตุมีผล

สามีภรรยามองกันสักพัก อันหลิงหยุนก็เอ่ยก่อนว่า : “อันที่จริงเว่ยหลิงชวนคือยากจะช่วยหม่อมฉัน เขาก็ไม่ ได้มีเจตนา ถึงแม้ว่าฉันจะเกลียดชังเขาคนนั้นมาก”

กงชิงวี่สีหน้าหมองลง : “ข้าเห็นเขาแล้วไม่สบายใจ!”

“อย่างนั้นท่านอ๋องจะยุติธรรมมากขึ้นเล็กน้อย หรือ จะเห็นแก่ตนเองมากขึ้นเล็กน้อย?” อันหลิงหยุนมองไม่ ออกจริงๆ หรือว่าจะจัดการกงชิงวี่เพียงคนเดียว เรื่อง ของเว่ยหลิงชวนครั้งนี้ก็บังเอิญเกินไปหรือเปล่า

อาจเพราะเรื่องของท่านอ๋องแปด กงชิงวี่จึงเต็มใจที่จะให้นางโดนทุบตีอย่างนั้นรึ?

หากว่าเว่ยหลิงชวนไม่มาขวางในเวลานั้น นั่นไม่ต้อง ถึงกับเลือดตกยางออกเลย?

กงชิงวี่ไม่ได้นึกถึงข้อซักถามถึงความรักความรู้สึกที่ เขามีต่อนาง นึกถึงความโกรธที่มีต่อเว่ยหลิงชวนที่ไม่ ได้จัดการ

“ข้าไม่เห็นจะต้องจับตัวเว่ยหลิงชวนมาขู่ท่านป้า เจ้า คิดว่าข้าเป็นคนกระไร คอยเอาพระชายาไปทำเรื่อง ต่างๆเช่นนี้ ศักดิ์ศรีของข้ายังมีอยู่หรือไม่?”

กงชิงวี่ยิ่งคิดยิ่งโมโห เขาก็อยากจะไปชำระแค้ นกับเว่ยหลิงชวน

อันหลิงหยุนยกเสื้อคลุมขึ้นและนั่งลง เอ่ยถามกงชิงวิ่ ว่า : “พูดแบบนี้ท่านอ๋องใจแคบเสียจริง!”
“ใครใจแคบ?” กงชิงวี่ไม่พอใจ แววตาเยือกเย็น

อันหลิงหยุนมอง : “คิดว่าเว่ยหลิงชวนมีเจตนาจริงๆ แล้วหม่อมฉันไม่ใช่ไม่มี ทำไมท่านอ๋องต้องคิดเล็กคิด น้อยพวกนั้น หรือว่าท่านอ๋องอยู่ข้างนอกถูกคนชื่นชอบ หม่อมฉันยังต้องขังนางสนมเหล่านั้น

เงินหมื่นตำลึงนี้ช่างไม่คุ้มเสียจริง เรื่องครั้งนี้ ต่อไป ท่านอ๋องอย่าทำอีกจะดีกว่า

หากว่าไม่ได้สบายใจจริงๆ ก็อย่ามีอุปสรรคกับเงิน เลย ถึงกระไรเสียตอนนี้จวนอ๋องของพวกเราก็ไม่มีเงิน ตรามากมายขนาดนั้น

รอวันหน้ามีเงินตรามากขึ้น ก็ตามแต่ใจท่านอ๋อง หม่อมฉันก็จะสนับสนุน
พูดจบอันหลิงหยุนก็เดินออกไป ไม่เคยพบเคย เจอบุคคลเช่นนี้ เงินหมื่นตำลึงเช่นนี้ก็ให้ได้ ยังคงไม่ เสียดายเลยสักนิด

เป็นธรรมดาที่กงชิงวี่จะไม่สบายใจ แต่เห็นอันหลิงหยุ นเดินไปแล้ว เพียงแค่จะลุกขึ้นไปปลอบ

อันหลิงหยุนไม่ได้โกรธแล้ว นางกำลังเตรียมจะเดิน เข้าวัง

กงชิงวี่เห็นอันหลิงหยุนเปิดประตูวัง พบว่านางกำลัง ตระเตรียมยา จึงเดินเข้าไป

“เข้าวังเร็วเช่นนี้เลยรึ?” กงชิงวี่ก็ต้องเข้าวังเช่นกัน แต่ ว่าเขาไม่ได้คิดจะเข้าเร็วขนาดนี้

อันหลิงหยุนขยับเล็กน้อย กงชิงวี่ก็เข้าไปใกล้ขึ้นเล็กน้อย
“หมู่นี้ท่านอ๋องดูใจร้อนมากขึ้น” อันหลิงหยุนสังเกต เห็น นับตั้งแต่หลังเกิดเรื่องของฮ่องเต้ชิงหยู่ กงชิงวี่ก็ ใจร้อนขึ้นเล็กน้อย

“พระชายาเข้าใจดีเช่นนั้น อย่างนั้นพระชายาน่าจะมี วิธีผ่อนคลายลงใช่หรือไม่?”

“ยังหาไม่เจอ แล้วก็ไม่มีวันจะหาเจออีกแล้ว” ก็เป็น เพราะอันหลิงหยุนเซ็งกับเรื่องนี้ หมู่นี้นางยิ่งกังวลใจขึ้น เรื่อยๆ

ในที่สุดคือพิษอันใด ทำไมตรวจไม่เจอเลยสักนิด?

พิษนี้ กำจัดไม่ได้ จะทำกระไร?

อันหลิงหยุนเก็บของเตรียมจะออกไป ก็ถูกกงชิง ขวางอยู่ที่ประตู
กงชิงวี่ยังไม่ล้มเลิก

อันหลิงหยุนลังเลเล็กน้อย : “ท่านอ๋อง ในเมื่อท่านรู้ ทั้งหมดแล้วไม่จำเป็นต้องมาซักไซ้ไล่เรียง หากว่าฉัน สามารถทำได้ ก็ต้องทำแน่นอน หากว่าทำไม่ได้ ถึงแม้ ท่านอ๋องจะบังคับฉัน ก็ไม่มีประโยชน์”

อันหลิงหยุนมองกงซิงวี่อยู่ครู่หนึ่ง ออกมาแล้วอีกทั้ง เดินกลับไปอีก มองหน้ากงชิงวี่ที่งงงัน อันหลิงหยุนก็ พูดว่า : “ท่านอ๋องวางใจเถอะ แน่นอนว่าฉันจะพยายาม อย่างสุดความสามารถ

กงชิงวี่ไม่ได้ตอบกลับ อารมณ์ไม่ดี

อันหลิงหยุนต้องการกลับไปรายงานผลการปฏิบัติ งานเร็วหน่อย ประการแรกต้องดูแลอ๋องตวน ประการที่ สองต้องตรวจสอบพิษของฮ่องเต้ชิงหยู่ให้ชัดเจนก่อน
ออกมาก็ขึ้นนั่งบนรถม้าเลย อาหมู่ส่งอันหลิงหยุนเข้า

อันหลิงหยวนลงมาจากรถ สวีกงกงกับแม่นมซีก็รออัน หลิงหยิงอยู่ที่หน้าประตูวังแล้ว ขนย้ายยาจากในรถลง มา แม่นมซีตรวจสอบแล้ว จึงเรียกคนมานำยาไปส่งที่วัง เพิ่งหยี

อันหลิงหยุนไปน้อมทักทายฮองเฮาเสินหยุนชู เงิน หยินชูรอมาเป็นเวลานานแล้ว

“นั่งเถอะ”

ชำเลืองมองขนมบนโต๊ะ อันหลิงหยุนก็ไม่กล้าเข้าไปนั่ง

ขนมเหล่านี้ทั้งหมดกินแล้วลำไส้ทะลุท้องไส้เน่าเปื่อยก็แม้ว่าตอนนี้ร่างกายของนางจะขจัดพิษได้ แต่ถ้าเป็น เช่นนี้ต่อไปก็เกรงว่าจะไม่มีชีวิตรอด

ยิ่งไปกว่านั้นเวลานี้ในท้องของนางยังมีอยู่เล็กน้อย รูปแบบไหนนางก็ยังบอกไม่ได้

“หม่อมฉันต้องไปดูอ๋องตวน รอให้ค่ำหน่อยหม่อมฉัน จะมาน้อมทักทายฮองเฮาอีก”

“อย่างนั้นเจ้าไปเถอะ

เสินหยุนชูยิ้มตอบอย่างปกติ อันหลิงหยุนกลับออกไป แล้วก็ไปวังฮั่วหยางเพื่อดูแลอ๋องตวน

เห็นภาพที่อันหลิงหยุนเดินออกไปแล้ว เสินหยุนชูก็ โบกมือ ส่งสัญญาณให้ทุกๆคนออกไปก่อน ฮองเฮาถือ โอกาสหยิบขนมหนึ่งชิ้นมากินกินไปด้วยหัวเราะไปด้วย
มีแมวตัวหนึ่งเข้ามาทางหน้าต่าง มาคลอเคลียอยู่ ใต้เท้าของเสินหยุนซู

เสินหยุนซูจึงหยิบขนมเค้กมาหนึ่งชิ้นวางไว้บนพื้น แมวก็ก้มลงไปกิน

วันนี้อาการของอ๋องตวนเริ่มดีขึ้น สามารถลืมตาขึ้นมา มองได้แล้ว

อันหลิงหยุนดูแลอ๋องตวนเสร็จก็เตรียมจะไป ก็ถูกหยุ นโล่ชวนรั้งไว้ ต้องการคุยเรื่องอันใดในอดีตกับอันหลิง หยุน

อ๋องตวนไม่สบอารมณ์ : “เมื่อวานข้าเห็น เจ้ากับนาง คุยอดีตอันใดกัน?”

หยุนโล่ชวนนี้จึงปล่อยอันหลิงหยุน สีหน้าไม่เต็มใจ

เห็นนางก้มหน้าเก็บกดความรู้สึกไว้ อ๋องตวนได้กล่าว ว่า : “เจ้าก็เหนื่อยแล้ว ช่วงบ่ายพระชายาจะมา เจ้ากลับ ไปก่อนเถอะ”
อันหลิงหยุนแปลกใจ : “พระชายาตวนจะมา?”

“อืม” หยุนโล่ชวนพยักหน้า พูดออกมาอย่างจำใจ ใบหน้านางเรียว ก็ยิ่งสวย

อันหลิงหยุนมองหยุนโล่ชวนก็นึกหนึ่งประโยคขึ้นมา ได้ คนอ้วนทุกคนทั้งหมดเป็นกลุ่มคนที่มีเจ้าภาพ

ชัดเจนมาก หยุนโล่ชวนพิสูจน์สิ่งนี้

เดิมทีใบหน้ากลมๆมองไม่ค่อยออก แต่ตอนนี้ทว่ามอง เห็นได้อย่างชัดเจน

ความงามของหยุนโล่ชวนไม่สามารถปกปิดไว้ได้
หยุนโล่ชวนค่อนข้างไม่พอใจ : “หม่อมฉันไม่ได้หึง หวง หม่อมฉันคิดว่านางไม่สามารถดูแลได้ หากดูแลได้ ไม่ดีจะทำกระไร?”

อันหลิงหยุนรู้สึกขัดแย้ง ต้องดูแลดีขนาดนี้เลยรึ?

“เจ้าอยู่กับข้าในนี้ทั้งวัน ข้าเห็นแล้วหงุดหงิด” อ๋องต วนไม่สบอารมณ์

อันหลิงหยุนมองอ๋องตวน เช่นนี้เขาดูหงุดหงิดมาก

เพียงแต่จุนฉูฉูจะมาแล้ว ในวังนี้ก็จะไม่ค่อยสงบแล้ว

เพียงแต่เรื่องของครอบครัวสามีภรรยานางก็ไม่ได้ พูดอันใดมากมายนัก ก็ไม่ได้สนใจ

“นั่นเจ้าคิดจะไปที่ไหน?” อันหลิงหยุนถามหยุนโล่ชวน หยุนโล่ชวนตกอยู่ในสภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
“ข้าไม่สามารถกลับไปที่ตำหนักกั๋วกงได้ จวนอ๋องตวน ก็ก็ไม่ยอมรับข้า ข้า..…….…..

“อย่างนั้นก็ไปจวนอ๋องเสียน ข้าไม่อยู่ประจวบกับเจ้า ช่วยข้าดูแลสักหน่อย สองสามวันนี้อ๋องเสียนวิ่งเข้ามา ในวัง ไม่มีคนในครอบครัวฉันเป็นห่วงจริงๆ” อันหลิงหยุ นรู้ว่าหยุนโล่ชวนไม่มีที่ไป นางก็เลยพูดเสนออกมา

เป็นธรรมดาที่หยุนโล่ชวนจะรู้สึกซาบซึ้งในบุญเจ้า อันหลิงหยุนมองดูอ๋องตวนในนั้น อ๋องตวนก็หันหน้ากลับ ไปทันที

อันหลิงหยุนไม่รู้ว่าอารมณ์ของอ๋องตวนมาได้กระไร แต่ว่าหยุนโล่ชวนอันที่จริงก็ควรพักผ่อนสักหน่อย ทน ทำแบบนี้ต่อไปไม่ตายก็ต้องบาดเจ็บหนัก