บทที่ 173 พูดไม่ถูกคอคำเดียวก็แยกห้องกัน
ถ้าไม่ใช้เพราะผู้คนที่อยู่ด้านล่าง อันหลิงหยุนยัง กระไรก็ไม่ยอมทำผงระเบิดแน่นอน
เพราะว่าผงระเบิดมันอันตราย ไม่ใช่ยา ยาถ้ามีพิษยัง มีโอกาสรักษาได้ผงระเบิดถ้าเกิดระเบิดขึ้นมา แม้แต่ กระดูกก็จะโดนระเบิดจนหาไม่เจอเลย!
ในสมัยโบราณนี้ พยายามอย่ายุ่งกับพวกเขามากแสวย ไป การรักษาโรคและช่วยชีวิตผู้คนเป็นงานด้านความ สามารถด้านหนึ่ง แม้ว่าจะมีการสร้างเข็มฉีดยาขึ้นมา แต่ ก็เป็นไปไม่ได้ที่บุคคลภายนอกจะชำนาญความสามารถ นี้ ไม่มีใครมาแย่งเข็มฉีดยาเพื่อมาทำลายบ้านเมืองได้ หรอก
ผงระเบิดก็เหมือนกล้องถ่ายรูปเซ่อๆ ทุกคนใช้เป็นหมด สิ่งที่อันหลิงหยุนกลัวคือมีคนขโมยความรู้การผงระเบิด ไป ถึงเวลานั้นทั้งเมืองตกอยู่ในความวุ่นวาย สงครามข้าม เมืองเกิดขึ้น นั่นถึงจะเป็นสิ่งที่วุ่นวายที่สุด
กงชิงวี่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง : “เขียนการทำผงระเบิดออก มา และบอกให้ข้าฟัง ข้าอยากรู้”
อันหลิงหยุนมองเขา: “ ท่านอ๋องไม่ต้องให้ข้ามาดูแล งานหรือ? ”
“ข้าจะยอมอย่างงั้นหรือ? อังชิงวี่เหลือบมองอันหลิง หยุนอย่างอุ่นเคือง สายตาที่เฉียบคมมีแววตักเตือนอยู่ เหมือนจะพูดว่าเจ้าเป็นยังกระไรตอนนี้ยังไม่รู้ตัวหรือและพึมพำเบาๆออกมายังจะอุ้มท้องมาดูแลการทำผง ระเบิดอีก
“ถ้าอย่างนั้นกลับเถอะ”อันหลิงหยุนรู้ว่าเขาหวังดีต่อ นาง เลยไม่ถือสาอันใด
นพอดี เมื่อลงจากรถม้าเขาทั้งสองรีบไปที่ห้องยาทันที และเข้าไปในห้องทำงานของอันหลิงหยุนจากนั้นอันหลิง หยุนหยิบหินที่ติดไฟออกมา แล้วบดให้เป็นผงต่อหน้ากง ชิงวี่ ใส่ลงไปในภาชนะ นำด้ายยึดติดให้เป็นตัวนำไฟแล้ว ใช้ไฟจุด ข้างในมีถังน้ำอันหนึ่ง อันหลิงหยุนแทน้ำออกมา นำขวดเล็กที่เตรียมไว้ใส่ลงไป แล้วพับกระดาษจุดไฟให้ ติด
เมื่อจุดไฟติดแล้วรีบพากงชิงวี่ออกไปทันที ห้องนาง กว้างใหญ่ ส่วนถังน้ำวางอยู่บนพื้นที่ว่างเปล่า อันหลิงหยุ นดึงกงชิงวี่รีบไปหลบที่มุมทันที
ตัวนางนั้นได้นั่งลง สองมือปิดที่หู หดตัวหลบอยู่ตรงมุม
กงชิงวี่ก็นั่งลงด้วย แต่เขาอยากดูให้ชัดเจนว่าอันใดคือ ผงระเบิด เขาเลยยืนขึ้นมาอีก แต่บังอันหลิงหยุนไว้ด้าน หลัง
อันหลิงหยุนดึงเขา: “นั่งลง”
กงชิงวี่ไม่ฟัง สายตาจ้องมองไปข้างหน้า
เสียงดังโป้ง มีควันโชยขึ้นมาอยู่ตรงหน้า เศษชิ้นส่วนที่ อยู่ในถังน้ำแตกกระจายไปทั่ว ห้องทดสอบของอันหลิงหยุ่นแทบจะถูกทำลายเกือบหมด
สีหน้าของกงชิงวีซีดลง มีชิ้นส่วนของถังน้ำกระเด็นอยู่ ตรงหน้ากงชิงวี่ ปาดเข้าที่ไหล่ซ้ายของเขา
ทําให้เลือดออกทันที แต่เขาไม่ได้ขยับตัว รอจนกว่า แรงสั่นสะเทือนหายไป และควันกระจายจางหายไปหมด สิ้น
กงชิงวี่รีบหันกลับไปดูอันหลิงหยุน: “หยุนหยุน”
อันหลิงหยุนปัดควันที่ฟุ้งกระจายออกแล้วมองไปที่กง ชิงวี่: “ข้าอยู่นี่”
“หยุนหยุน เด็ก…….
“ไม่เป็นไร” อันหลิงหยุนรู้สึกประหลาดใจ เมื่อก่อนที่ พวกนางออกพระราชภารกิจนั้นก็มีหญิงตั้งครรภ์คนหนึ่ง ตอนนี้นางยังไม่ต้องกังวล แต่อีกหน่อยคงทำเช่นนี้ไม่ได้
กงชิงวิ่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ถ้าบอกข้าแต่แรก ว่ามันแรงขนาดนี้ ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าอยู่ต่อแน่นอน”
“ไม่เป็นไร เด็กยังเล็ก” อันหลิงหยุนลุกขึ้น ถึงแม้ปากจะ พูดว่าไม่เป็นไร แต่ก็เสวยยาสำหรับป้องกันเด็กในท้องไป ก่อนแล้ว ซึ่งนางเตรียมเพื่อตัวเองโดยเฉพราะเลย
กงชิงวี่เห็นว่าอันหลิงหยุนไม่เป็นอันใด จึงหันกลับไป มองถังน้ำที่ถูกระเบิดออกเป็นชิ้นๆ
กงชิงวี่ลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามว่า : “หยุนหยุน ตอนนี้ จะยังระเบิดอีกหรือไม่”
อันหลิงหยุนรู้สึกน่าขันแล้วพูดว่า: “ทำให้เจ้าตกใจเลย ล่ะสิ มากับข้า
ดึงมือของกงชิงวี่ไว้ แล้วไปดูถังน้ำที่ระเบิด มีหลุมขนาด ใหญ่อยู่ในถังเก็บน้ำ ระยะอยู่ประมาณสองถึงสามเมตร ด้านล่างมีผงจากถังเก็บน้ำ และรอบๆเลอะเทอะสกปรก มี แต่ดิน
ของแตกหมดแล้ว
อันหลิงหยุนก็ยังรู้สึกเสียดาย
“เจ้าต้องชดใช้ให้ข้า”อันหลิงหยุนออดอ้อนเขา
กงชิงวี่หันไปมองอันหลิงหยุน ก้มลงจูบนาง : “ ชดใช้ เอาตัวข้าชดใช้ให้เจ้าได้หรือไหม? ”
“ได้แน่นอนอยู่แล้ว ถ้าอย่างงั้นอีกหน่อยเจ้าต้องฟังข้า ทุกอย่าง”
“ได้”
กงชิงวี่มองไปที่หลุม แต่ก็มองอย่างระวังตัว
อันหลิงหยุนผลักอันชิงวี่เล็กน้อย เกือบผลักคนให้ล้มลง ไป เมื่อเขาทรงตัวได้มั่งคงแล้วเหลือบไปมองอันหลิงหยุน
อันหลิงหยุนพูดว่า : “แค่ผงระเบิดพลังก็ร้ายแรงมาก นิ่ เพียงแค่เล็กน้อยก็ระเบิดขนาดนี้แล้ว
แต่ท่านอ๋อง ท่านต้องจำไว้ ไม่ว่าผงระเบิดแบบไหน มัน จะระเบิดทั้งหมดในครั้งเดียว ตราบใดที่มันอยู่ในพื้นที่ เดียวกันมันจะระเบิดทั้งหมด เพราะฉะนั้นไม่ต้องกังวล
อันหลิงหยุนเดินลงไปก่อน ยื่นมือตัวเองไปให้กงชิงวี่ กง ชิงวี่รู้สึกสับสนเล็กน้อย แต่ก็ยื่นมือไปหาอันหลิงหยุน
เมื่อกงชิงวี่จับมือของอันหลิงหยุนแล้วได้เดินลงไปข้าง ล่างพร้อมกัน ทั้งสองยืนอยู่ด้านใน อันหลิงหยุนพูดขึ้น ว่า: “นี่เป็นเพียงแค่หนึ่งในทั้งหมดที่มี ถ้าท่านอ๋องอยากรู้ ข้าสามารถบอกให้ท่างอ๋องรู้ทั้งหมดได้”
“เจ้าไม่กลัวว่าถ้าข้ารับรู้ทั้งหมดแล้วจะทิ้งเจ้าหรือ? “กง ชิงวี่หัวเราะออกมา สองมือกอดอันหลิงหยุนไว้
อันหลิงหยุนส่ายหัว: “ที่ที่ข้าอยู่นั้นมีคำพูดเปรียบเปรย ว่า แต่งงานกับอันใดก็ต้องเป็นเหมือนแบบนั้น ไม่ว่าท่าน จะเป็นอันใดข้าก็อยู่กับท่านอยู่แล้ว ส่วนข้านั้นก็ไม่ได้ กลัวอันใดท่านอยู่แล้ว ถ้าท่านอ๋องจะทำร้ายใคร ถึงแม้จะ ไม่มีผงระเบิดก็ทำร้ายคนได้อยู่แล้ว แต่ที่ข้าบอกท่ายอ๋ อง ก็เพราะหวังว่าท่านอ๋องจะได้เก็บไว้ป้องกันตัวเอง
ถ้าวันหนึ่ง ที่นี่ไม่มีที่สำหรับท่านอ๋องแล้ว หรือข้าได้ กลับไปในโลกของข้าแล้ว ท่านอ๋องก็ต้องดูแลตัวเองดีดี นะ
ส่วนท่านอ๋องจะเอาข้าหรือไม่นั้น บอกตามตรงข้าไม่เคยคิดมากขนาดนั้น.
พูดไปเรื่อย ข้าไม่ยอมปล่อยเจ้าไปไหนแน่ เจ้าเป็นของ ข้าคนเดียว . “มือของกงชิงวี่กอดอันหลิงหยุนไว้แน่น สายตาไม่พอใจนัก
อันหลิงหยุนรู้ว่าเขาไม่พอใจเวลาพูดถึงเรื่องนี้ นางเลย หลีกเลี่ยงไม่พูดเรื่องนี้ หันกลับขึ้นไปข้างบน
“ท่านอ๋อง ข้าจะบอกทุกการทำงานและสิ่งของที่ใช้ ทั้งหมดให้ท่านอ๋องได้รับรู้ ท่านอ๋องจำไว้ในใจ ถ้าเป็น ไปได้ รีบไปหาของพวกนี้ก่อน เก็บไว้ในที่ที่ไม่มีคนรู้ รอ ให้ถึงเวลาแล้วค่อยนำมาใช้ และสามารถนำไปเก็บไว้ใน พระราชวังได้ ถ้ามีคนคิดกบฏ ก็แค่พาฮ่องเต้และไทเฮา ออกมา ก็สามารถระเบิดพระราชวังได้เลย
เมื่ออันหลิงหยุนขึ้นไปข้างบน กวาดมือไปมาแล้วหัน กลับไปดูกงชิงวี่
กงชิงวี่หันกลับไปมองอันหลิงหยุน สีหน้าเม่อ ลอย: “หยุนหยุนฉลาดจริงๆ ข้าคิดอันใดก็รู้หมด
“ท่านอ๋อง พวกเราเป็นคนใกล้ชิดกันอยู่แล้ว ร่างกาย ของข้าท่านก็เคยเข้ามาแล้ว มีอันใดบ้างที่ข้าไม่รู้รึ? แต่ ข้าเชื่อ ท่านอ๋องเป็นคนดี”
ในโลกของอันหลิงหยุน คนดีเป็นง่ายมาก แค่อยู่ข้าง เดียวกับนาง ก็ถือว่าเป็นคนดีแล้ว
กงชิงวี่เดินออกมาจากหลุม : “ข้าดีหรือไม่ดี หยุนหยุนไม่รู้หรือ? ”
สีหน้าของกงชิงวี่เต็มไปด้วยรอยยิ้มเบิกบาน อันหลิงหยุ นถลึงตาใส่เขา คิดว่าเขาเป็นคนหน้าไม่อาย อันหลินหยุ นพูดด้วยน้ำเสียงโมโหว่า: “ไม่ดี!
“แสดงว่าพระกระยาหารและเงินให้ไม่พอ ถ้าเช่นนั้นคืน นี้ต้องมาเรียนรู้ความสุขบนเตียงต่อล่ะ”
อันหลิงหยุนถูกกงชิงวี่รวบตัวเข้าไปในอ้อมกอด ใกล้ ชิดแนบแน่นกันเข้ามากัน
“ท่านอ๋อง ไหล่ของท่านได้รับบาดเจ็บหรือ? “อันหลิง หยุนไม่ได้สังเกตเห็น นี่เพิ่งเห็นว่าไหล่ของกงชิงวี่เลือด กำลังไหล จึงรีบถอดเสื้อของเขาออก
กงชิงวี่ให้นางดู ถอดเสื้อผ้าเกือบหมด กลิ่นหอมเย้ายวน อย่างไม่น่าเชื่อ
“หยุนหยุน หรือเราเรียนรู้ความสุขบนเตียงที่นี่ให้เสร็จ ก่อนค่อยออกไป” กงชิงวี่ใจร้อนรีบกรูเข้าหาอย่างรีบร้อน ทำให้อันหลิงหยุนจ้องเขาด้วยความโกรธ
“นี่วันเวลาอันใดแล้ว ท่านจริงจังหน่อยได้ไหม? ”
ฉีดเสื้อในของกงชิงวี่ให้ขาด ประคบยาให้เขา แล้วทำ แผลให้เรียบร้อย จากนั้นอันหลิงหยุนก็สวมใส่เสื้อผ้าให้ กงชิงวี่ให้เรียบร้อยอีกครั้ง
“อ๋อง เกิดอันใดขึ้น? ทำไมถึงเสียงดังขนาดนี้? “อาหยุนวิ่งมาจากข้างนอก ในสวนไม่มีคน อาหยุนตกใจมาก
“ไม่มีอันใด เมื่อกี้ข้าแสดงวิชาให้พระชายาดู ทำให้ถัง เก็บน้ำมันแตก จนเป็นหลุมขึ้นมา หาคนเก็บเรียบร้อย แล้ว”
กงชิงวี่พูดโกหกแต่หน้าไม่แดงเลยแม้แต่น้อย แล้วก้ม ลงอุ้มอันหลิงหยุนแล้วเดินออกไปข้างนอก
เมื่อออกไปข้างนอกอันหลิงหยุนไปพักผ่อน ส่วนกงชิงวี่ สั่งคนให้ไปเก็บทำความสะอาดห้องทดลอง
หลังจากนั้นไม่กี่วันห้องทดลองได้ถูกสร้างขึ้นมาใหม่ เมื่อถึงกลางคืนกงชิงวี่ช่วยนางหาหินไฟและหินปูน
หาอยู่เจ็ดแปดวัน ถึงจะหาหินไฟและหินปูนได้
อันหลิงหยุนนั่งอยู่ไต้เขา ส่วนกงชิงวี่ยืนอยู่ข้างๆมือจับ คบเพลิงไว้ ส่วนอาหยู่ยืนมองอยู่ระยะไกล
อันหลิงหยุนจับหินไฟขึ้นมาดู แล้วส่งให้กงชิงวี่: “ท่าน อ๋องดูสิ”
กงชิงวี่หยิบมาแล้วมองดู ดูตามที่อันหลิงหยุนพูด วิธี การแบ่งแยกหินไฟกับหินปูน
เมื่อมองไปได้สักพัก แล้วกงชิงวี่ก็เอามาดมดู มองไปที่ อันหลิงหยุนแล้วพูดว่า: “นี่คือหินไฟ?
“ใช่แล้ว”
อันหลิงหยุนมองไปรอบๆแล้วพูดขึ้นว่า “ท่านอ๋อง ที่นี่ เป็นทั้งหมดเลย”
กงชิงวี่มองดูรอบๆ มันห่างออกไปหนึ่งร้อยไมล์ ซึ่งถือว่า ห่างไกลจากเมืองหลวงมาก
“ถ้าสั่นสะเทือนจะมีคนรู้” กงชิงวี่พูดถึงความเป็นจริง
อันหลิงหยุนพยักหน้า กงชิงวี่ส่งคบเพลิงในมือให้อัน หลิงหยุน หันกลับไปเดินดูรอบๆ : “หยุนหยุน ถ้าสิ่งนี้ไม่ เคลื่อนไหว มันจะติดไฟแล้วระเบิดไหม”
“ไม่เป็นเช่นนั้นหรอก ถ้าไม่ทำอันใดมัน ก็จะไม่มีอันใด เกิดขึ้น แค่กังวลว่าถ้ามีคนเดินผ่านไป
แล้วเอามันโยนเข้าไปในกองไฟ จะเกิดการระเบิดขึ้น เท่านั้น
คนถึงจะฉลาดมากก็จริง แต่บางครั้งก็ผิดพลาดกันได้”
อันหลิงหยุนเตือนกงชิงวี่
“ข้ารู้แล้ว ถ้าขึ้นไปข้างบนจะมีอันตราย หยุนหยุนรอ ตรงนี้นะ ข้าจะขึ้นไปเอง” กงชิงวี่นำคบเพลิงไปถือไว้ใน มือ
“อาหมู่”
“ท่านอ๋อง”
อาหยู่รีบเดินมา
กงชิงวี่พูดขึ้นว่า : “เจ้ารออยู่ที่นี่ปกป้องพระชายา”
“รับทราบ”
กงชิงวี่ถือคบเพลิง เดินขึ้นไปบนเขาอย่างรวดเร็ว เพื่อ มองหาหินไฟและหินปูนในยามมืด
เมื่อหาอยู่สองชั่วยาม จึงลงมาจากเขา
และได้นำก้อนหินสองสามก้อนลงมาให้อันหลิงหยุน
อันหลิงหยุนเอามาตรวจสอบดู แล้วพยักหน้า
พวกเขากลับไปในคืนนั้น จากนั้นค้นหาอีกสองสามวัน พบหินปูน และเริ่มขุด เพื่อทำปูนซีเมนต์
อันหลิงหยุนช่วยอยู่ครึ่งเดือน ถึงจะเริ่มโล่งใจ
กําลังจะเตรียมตัวพักผ่อน อ๋องตวนก็มาที่จวนอ๋องเสียน
อันหลิงหยุนได้ยินว่าอ๋องตวนมา รู้สึกประหลาดใจเล็ก
น้อย
“มารับพระชายารองหยุนได้สักที? “อันหลิงหยุนช่วงนี้ ก็รู้สึกหดหู่ หยุนโล่ชวนจะพักที่จวนก็ไม่เป็นไร อ๋องตวน จะไม่รับพระชายารองหยุนกลับไปก็ได้
แต่ว่าคนของตำหนักกั๋วกงชอบมาเสวยข้าวที่นี่ เมื่อพวกเขามาก็ต้องปรับปรุงพระกระยาหารการเสวย
แต่เนื่องจากจวนอ๋องเสียนไม่มีเงิน ไม่สามารถเลี้ยง รับรองได้
ทำให้พ่อบ้านแก่เห็นพวกเขาทีไรก็กลัวขึ้นมาทันที
ถ้ารับหยุนโล่ชวนกลับไป ก็จะได้ไปเสวยข้าวที่จวนอ๋อง ตวนเสียที
อันหลิงหยุนลุกขึ้น: “เชิญอ่องตวนเข้ามาข้างในก่อน แล้วไปเชิญท่านอ๋อง”
เมื่ออันหลิงหยุนไปถึงห้องโถงด้านหน้า อ๋องตวนได้อยู่ ตรงนั้นแล้ว กงชิงวี่ยังมาไม่ถึง อันหลิงหยุนเดินไปก้ม คํานับ: “อ๋องตวน”
กงชิงหยินหันกลับมามองอันหลิงหยุน รู้สึกตะลึงเล็ก
น้อย
มองสำรวจอันหลิงหยุนแล้วพูดขึ้นว่า: “ทำไมอ้วนเช่น
อันหลิงหยุนรู้สึกหดหู่ใจเล็กน้อย คำพูดของหยุ นโลชวนเป็นจริง นางอ้วนใกล้จะเหมือนลูกบอลแล้ว
อันหลินหยุนกังวล หรือจะลดน้ำหนักดี
“จวนอ๋องเสียนพระกระยาหารอร่อยขนาดนี้เลย หรือ? “กงชิงหยินยอมเลยจริงๆ ถึงแม้พระกระยาหารจะอร่อย ก็ไม่สมควรเสวยเยอะขนาดนี้ อีกหน่อยจะไปสู้ หน้าใครได้?
อันหลิงหยุนไม่สนใจเขา: “อ๋องตวนมาที่จวนเพื่อจะมา ถ่ายถามเรื่องพระกระยาหารกับข้างั้นหรือ?”
“ก็ไม่ใช่ ที่ข้ามาก็เพื่อจะมาเชิญพระชายาเสียนไปดูอา การของฉูฉูให้หน่อย นับตั้งแต่วันที่ฉูฉูกลับมาก็จะครึ่ง เดือนแล้ว อาการยังไม่ดีขึ้นเลย”
“อ๋องนูเชิญกลับเถอะ เข้าไปไม่ได้ “อันหลิงหยุนมอง กงชิงหยินด้วยสายตาเหยียดหยาม หันกลับแล้วเดินไปที่ หน้าประตู
กงชิงวี่เดินเข้ามาจากหน้าประตู อันหลิงหยุนพูดขึ้น ว่า: “ช่วงนี้รอบเดือนของข้ามา ร่างกายไม่ค่อยสบาย ท่านอ๋องคืนนี้ไปหาที่นอนที่อื่นนะ”
“.….…… กงชิงสีหน้าเย็นชาขึ้นทันที ลูกชายจะสองเดือน แล้ว จะมีรอบเดือนได้อย่างไร?
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ