บทที่146จวิ้นจี่มู่มิง
อาบน้ำเสร็จ อันหลิงหยุนได้ตามกงชิงวี่ไปจวนอ๋องตวน
ระหว่างทางอันหลิงหยุนหลับไปสักพัก ถึงแม้ระยะทาง ไม่ไกล แต่ก็นอนบนตักของกงชิงวี่
พอตื่นก็ได้ยินสียงดนตรี อันหลิงหยุนตื่นแล้วก็ดูความ เรียบร้อยตัวเอง แล้วพูด “ไม่เข้าใจ สามมีแต่งพระชายา รอง มีอันใดน่ายินดี
“นี่เป็นความภูมิใจของเมียหลวง สามารถให้สามีแต่ง นางสนมแสดงถึงความดีงามและคุณธรรมของภรรยา” กงชิงวี่ลงรถ
หันตัวยื่นมือให้อันหลิงหยุน ป้องกันไม่ให้นางหล่นลงไป อันหลิงหยุนลงรถ กงชิงวี่ก็อธิบายไปด้วย
ตอนลงรถอันหลิงหยุนได้อุ้มหมาจิ้งจอกน้อย พูดด้วย ความหดหู่ “ ข้าว่าเพื่อต้องการได้หน้าแต่ทำร้ายจิตใจตัว เอง ใครจะไปชอบที่ต้องแบ่งสามีให้คนอื่น ยังจะอวยพร อันใดอีก”
กงชิงวี่หัวเราะ “พระชายาตวนเขายังไม่ใส่ใจเลย เจ้าไป กังวลด้วยเหตุใด”
“ก็เป็นผู้หญิงด้วยกัน เห็นใจเขา” อันหลิงหยุนสัมผัส ตัวหมาจิ้งจอกหางสั้น กงชิงวี่อุ้มหมาจิ้งจอกหางสั้นโยน เข้าไปในรถม้า
หมาจิ้งจอกหางสั้นกระดิกหูแล้วมุดเข้าไปที่เดิม อันหลิง หยุนหันไปมอง กงชิงวี่จับแขนนาง หันตัวเดินไป
หน้าประตูจวนอ๋องตวนมีคนกลุ่มหนึ่งยืนอยู่ พอเห็นแขก รีบมาต้อนรับ
อันหลิงหยุนเห็นทุกคนถือของขวัญมาด้วย นางมามือ เปล่า ก็เลยถามกงชิงวี่ “พวกข้าไม่ต้องให้ของขวัญเห รอ?”
“พระชายาอยากให้?” กงชิงวี่พูดแฝงเลศนัย อันหลิงหยุ นส่ายหัว ไม่อยาก
กงชิงวี่จับแขนนางเข้าไป “ข้ามาก็ถือว่าสุดยอดแล้ว ก็ อย่างที่พระชายาพูด เรื่องอย่างนี้ พระชายาตวนก็ใช่ว่า อยากได้
ของขวัญพวกนั้น”
“อืม”
พอสองคนเข้าไปก็เจอกับคนรู้จัก อันหลิงหยุนต้อง ทบทวนความจำอีกครั้ง คนพวกนี้นางน่าจะรู้จัก ตอนนั้น ที่กงชิงวีได้
ตำแหน่งผู้สำเร็จราชการแผ่นดิน ก็มีคนพวกนี้ที่มา อวยพร
พอเห็นกงชิงวี่กับอันหลิงหยุน ทุกคนคำนับ อันหลิงหยุ นก็มียศตำแหน่ง แต่คนที่ตำแหน่งน้อยกว่านางก็จะแค่ก้มหัวทักทาย
มาถึงข้างใน มีพวกองค์หญิง กับอ๋องจุ้น แต่ก็ไม่ใช่สาย เลือดโดยตรงกับกงชิงวิ่
ตระกูลเสินก็มา อันหลิงหยุนจากระยะไกลก็มองเห็น เสินหยุนเอ๋อ เสินหยุนเอ๋อก็ยังเป็นที่สะดุดตาใส่ชุดมี หรูหราท่ามกลางฝูงชน รายล้อมไปด้วยผู้คน
ตอนนี้ฮองเฮาเสินหยุนชูตั้งครรภ์ ตระกูลเสินก็เป็น ที่โปรดปรานของฮ่องเต้อีกครั้ง คนพวกนั้นต่างพากัน ประจบประแจงเงิน
หยุนเอ๋อ
โดยเฉพาะพวกฐานะต่ำ มีความกระตือรือร้นมาก
อันหลิงหยุนโดนดึงเข้า เสินหยุนเอ๋อเห็นสองคนใส่ชุด จีนหรูหรา สีหน้าก็เปลี่ยนทันที
เสินหยุนเอ๋อหันตัวกลับมามองอันหลิงหยุนกับกงชิงวิ่ สองคนใส่ชุดสีดำอมม่วง แต่งชุดเหมือนกัน อันหลิงหยุ นเปียผม แล้วปักปิ่นปักผมสีทองหลายอัน เรียบง่ายและ สง่า ไม่ได้ใส่เครื่องประดับอย่างอื่น
กงชิงวี่มัดผมไว้ ใส่มงกุฎสีทอง เติมเต็มซึ่งกันและกัน เป็นคู่ที่เหมาะสมกันมาก
เสินหยุนเอ๋อกำมือแน่น อันหลิงหยุน ถึงเวลาให้เจ้าร้องไห้แล้ว
“หยุนเอ๋อ ดูซินางคงภูมิใจมาก” โจวเหมยเหลินมองอัน หลิงหยุนด้วยความหมั่นไส้ ไม่ได้ติดตามเงินหยุนเอ๋อเพื่อ ไปแต่งงาน
กับกงชิงวี่ ทำให้โจวเหมยเหลินยังไม่หายแค้น!
เสินหยุนเอ๋อหันไปอีกทาง หาที่นั่งลง “ไม่ต้องพูดแล้ว”
“หยุนเอ๋อ เดี๋ยวข้าจะให้นางร้องให้” โจวเหมยเหลิน แสดงความเกลียดชัง
เสินหยุนเอ่อมองหน้าโจวเหมยเหลิน นางไม่พูดอันใด ก็ คือการตอบรับ
อันหลิงหยุนมาได้จังหวะ มองเห็นพระชายารองหยุนโล่ ชวนเข้ามาพอดี
หยุนโล่ชวนสวมชุดแต่งงานสีแดงอ่อน ค่อยๆก้าวขา ไปทีละเก้า มีแม่นมพาเข้าไปในห้อง จากนั้นก็ก้มตัวถอย ออกมา
คนที่นั่งข้างบนใส่ชุดสีแดงคือจุนฉูฉู จุนฉูฉูวันนี้ใบหน้า สีแดงสดใส สวยงามเป็นพิเศษ ทำผมทรงดอกโบตั๋น มี เครื่องประดับผมเป็นดอกโบตั๋นสีทอง นั่งอยู่ที่นั่นอย่าง สง่างาม อีกข้างหนึ่งคือกงชิงหยินใส่ชุดสีแดงสดสวม มงกุฎทองคำสีม่วงลายเก้ามังกร สายตาจ้องไปที่สนม อย่างไม่ค่อยแยแส
นางสนมก้มตัว เพราะเป็นแค่นางสนม พิธีง่ายๆ คำนับ อ๋องตวนกับพระชายาเสร็จก็มีคนพาออกไป
บรรดาญาติผู้หญิงก็เข้ามาแสดงความยินดี สุดท้ายก็ถึง คิวอันหลิงหยูน
พวกนางเป็นพี่สะใภ้กับน้องสะใภ้ จําเป็นที่จะต้องแสดง ความยินดี
แต่อันหลิงหยุนเหลือบมองไปที่จุนฉูฉู และหันตัวเดิน ออกไปโดยไม่ได้เข้าไปแสดงความยินดี
กงชิง ก็รีบตามออกไป
ใบหน้าของจุนฉูฉู่เต็มไปด้วยความสุข กงชิงหยินนั่ง สักพักก็ลุกขึ้น จุนฉูฉูก็ลุกขึ้นเดินไปพร้อมกัน แล้วกลับ เข้าไปในห้อง
แสดงความยินดีเสร็จก็ต้องเสวยพระกระยาหาร อัน หลิงหยุนตามกงชิงวี่ไปเสวยพระกระยาหาร เลยเห็นว่า เสินหยุนเจ๋ก็มาแต่ว่าเงินหยุนเจ๋นั่งตรง
ข้ามกับอันหลิงหยุน ระยะห่างกันพอสมควร
กงชิงวี่จับมืออันหลิงหยุนแล้วกระซิบที่หู “จ้องมองอีกที ข้าก็จะไปกวาดล้างจวนเฉิงเสี้ยง
อันหลิงหยุนพูดเสียงเชอะ ที่จริงรอบข้างเสียงดังวุ่นวาย แต่นางอดไม่ได้หัวเราะ คนส่วนมากมองมาหานาง
อันหลิงหยุนรีบเอามือปิดปากยิ้ม กงชิงวี่มองเห็นสายตา ที่นุ่มนวลอ่อนโยน เตรียมจะเสวยพระกระยาหารแล้ว ยัง ต้องจับมือนางไว้แน่น
อันหลิงหยุนไม่ได้สังเกตว่าโจวเหมยเหลินมองนาง แล้ว พูดว่า “พูดเหมือนเรื่องจริงเลย มีปัญญาก็ไปสิ?”
“ข้าจะไปตอนนี้แหละ” พูดจบกงชิงวี่ก็จะลุกขึ้น ท่าทาง เหมือนจริงจังมาก อันหลิงหยุนรีบคว้าไว้ทัน
“หม่อมฉันผิดไปแล้ว” คำขอโทษอันหลิงหยุนเร็วกว่า จรวด กงชิงวี่ก็เลยจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย แล้วนั่งลงอีก ครั้ง
เขาจับมืออันหลิงหยุนไว้ นึกถึงเรื่องหนึ่ง แล้วก้มหัวไป ใกล้หูอันหลิงหยุนแล้วถาม “โลกอนาคตแต่งงานคนก็จะมี ประมาณนี้หรือเปล่า?”
อันหลิงหยุนพยักหน้า ก็พูดเสียงเบาๆเกี่ยวกับงาน แต่งงานในอีกภพหนึ่ง
กงชิงวี่ตั้งใจฟัง รอบข้างมีทั้งคนที่มีความสุขกับคนที่มี
ความทุกข์
เสินหยุนเอ๋อกำมือไว้แน่น เกลียดเข้ากระดูกดำ
เสินหยุนเจ๊นิ่งเงียบ แต่ไม่เคยละสายตาออกจากอันหลิง หยุน
อ๋องตวนกับพระชายาตวนออกมา กล่าวคำทักทายสั้นๆ เดินมาข้างกายอันหลิงหยุนกับกงชิงวี่ ตรงนี้มีที่ว่างเหลือ ไว้สองที่ แล้วนั่งลง พระชายาตวนยิ้มแหย่ๆให้อันหลิงหยุน
อันหลิงหยุนรู้สึกทำตัวไม่ถูก สองคนมีความแค้นที่ ไม่ธรรมดา แต่กล่าวทักทายกันเหมือนไม่มีอันใด เป็น หมาจิ้งจอกพันปี
จริงๆ หมาจิ้งจอกไม่ใช่หมาจิ้งจอก แต่เป็นเหมือนนาง จิ้งจอก
“เสวยพระกระยาหารเถอะ”
อ๋องตวนกล่าวสั้นๆ เริ่มเสวยพระกระยาหารกัน
เรื่องกินนี่อันหลิงหยุนยรู้สึกชอบ ไม่ได้สนใจคนอื่น
คนอื่นกำลังพูดคุย แต่อันหลิงหยุนกำลังคิดจะกินอันใด
แต่มีคนเสนอ วันนี้เป็นวันที่มีความสุข แต่ละคนก็ออก มาแสดงความสามารถ
พอเสินหยุนเอ๋อได้ยินก็อยากด่าโจวเหมยเหลิน เรื่องที่ ภูเขาสือหลี่เสินหยุนเอ่อก็แพ้ให้กับอันหลิงหยุน นางยังจะ มารื้อฟื้น
เรื่องนี้ขึ้นมาอีก
จะทำให้นางบ้าสิ้นพระชนม์
จุนฉูฉูมองไปทางโจวเหมยเหลิน ยิ้มแหย่ๆ “ข้อเสนอ ของคุณหนูโจวดีมาก ถ้าอย่างนั้นก็เชิญคุณหนูโจวเริ่ม ก่อน”
คนรอบข้างไม่ได้ใส่ใจมาก ต่างรอการแสดงของโจว เหมยเหลิน
โจวเหมยเหลินลุกขึ้นให้คนเตรียมถ้วยสิบกว่าใบ นางใช้ ตะเกียบดีดดนตรีเพลงออกมา
มีคนพูดดนตรีไพเราะอย่างนี้คงจะได้ฟังที่สวรรค์ เท่านั้น ในโลกมนุษย์คงจะได้ฟังไม่กี่ครั้ง
อันหลิงหยุนเช็ดปาก มองไปรอบๆ ไม่ชอบร่วมสนุก
กงชิงวี่รู้แต่ว่าอันหลิงหยุนลายมือเขียนสวยมาก อย่าง อื่นไม่รู้ เลยอยากรู้อยากเห็น
“ทานเสร็จแล้วเหรอ?”
กงชิงวี่จับผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดปากอันหลิงหยุน อันหลิง หยุนพยักหน้า ไม่อยากดูความสนุกต่อ ลุกขึ้นเตรียมกลับ
โจวเหมยเหลินพยักหน้า รีบถอยออกไป เสินหยุนเอ๋อม องโจวเหมยเหลินอย่างหมั่นไส้ สังเกตว่าวันนี้สายตานาง ไม่ใช่จ้องที่
กงชิงวี่คนเดียว ยังมีพี่ชายสามของนางเสินหยุนเจ๋ ตอนนี้มองแต่พี่ชายสามของนาง
นางแสดงตัวออกมาอย่างนี้ ทำเพื่อตัวเองมากกว่า ไม่ คํานึงถึงสถานการณ์ของนางเลย
จุนฉูฉูมองไปรอบๆ แล้วพูด “ ในเมืองหลวง อาจจะเป็นคุณหนูเงิน คุณหนูเส้นเป็นคนที่เก่งที่สุดในเมืองหลวง ขอให้คุณหนูเงินขึ้นมาโชว์การแสดง”
คุณหนูเสินหน้าถอดสีไปทันที นางไม่อยากเป็นอย่างนี้
แต่พระชายาตวนกล่าวออกมา นางก็ปฏิเสธไม่ได้
กำลังจะลุกขึ้น เสินหยุนเจ๋ก็พูด “ในเมื่อร่างกายไม่ สบาย ก็ช่างเถอะ”
เสินหยุนเอ่อมองไป คิดว่าจะพูดกระไร จุนฉูฉูก็พูด “ถ้าอย่างนั้นก็ช่างเถอะ ร่างกายสำคัญ โอกาสหน้าค่อย แสดง”
จุนฉูฉูมองไปรอบๆ ก็ทำให้ทุกคนลำบากใจกัน “ ข้าก็ คิดไม่ออกแล้ว”
อ๋องตวนก็ไม่มีอารมณ์ แต่โจวเหมยเหลินพูดขึ้นมา “ถ้า อย่างนั้นก็เชิญพระชายาเสียนออกมาแสดง ให้พวกข้าได้ มีความรู้ขึ้นมาบ้าง”
เสินหยุนเอ๋อโมโหหลายเรื่อง วันนี้โจวเหมยเหลินกินยา ผิดหรือเป็นอันใด ด้วยเหตุใดแต่ละคำก็หนีไม่พ้นอันหลิง หยุน อันหลิงหยุน
ได้ผลประโยชน์อันใดจากนาง?”
อันหลิงหยุนมองไป แต่ไม่พูดอันใด
แต่คนรอบข้างมองนาง
กงชิงวี่มองนางไม่อยากแสดง แล้วกล่าวออกมา
หลิงหยุนไม่ชอบความสนุกอย่างนี้ วันนี้ก็ไม่แสดง” กง ชิงวี่พูดอย่างไม่แยแส
โจวเหมยเหรินมองหน้ากงชิงวี่เหมือนไม่พอใจ ก็ไม่กล้า
พูดอันใด แต่มีองค์หญิงคนหนึ่งไม่ถูกชะตาอันหลิงหยุนนางพูด
“อย่างนี้ดีกว่า ข้าขอเชิญ พระชายาเสียนกับข้าเล่นพิณ
กับเป่าขลุ่ย
ด้วยกัน เป็นกระไร?”
อันหลิงหยุนก็ไม่พูดอันใด สีหน้ากงชิงวี่เคร่งเครียด มอง ดูคนที่พูด นางเป็นลูกสาวน้าชาย จวิ้นจี่มู่มิง
ผู้หญิงคนนี้เมื่อก่อนมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน ตั้งแต่ตอน ที่นางอยากแต่งงานเขาไม่ยินยอม นางก็เกลียดแค้นเขา เหมือน
ศัตรู ไม่ชอบเขาแล้ว แม้แต่คนที่ปรากฏข้างกายเขานาง ก็คอยหาเรื่องตลอด
ก่อนหน้านั้นอันหลิงหยุนมีชื่อเสียงไม่ดี
แต่จวิ้นจู่มู่มิงก็ไม่ได้ดีกว่านาง กาลครั้งหนึ่ง ทั้งสองคน ยังตบตีกันเพื่อเขา
แต่สุดท้าย จวิ้นจี่มู่มิงก็พ่ายแพ้ อับอายมาก
แววตากงชิงวี่ไม่พอใจ แต่จวิ้นจู่มู่มิงไม่เกรงกลัวเขา แล้วลุกขึ้นมา
“พระชายาเสียน ไม่ยินยอม?” จวิ้นจี่มู่มิงเดินตรงมา ถามอันหลิงหยุน เสินหยุนเอ๋ออยากรู้ อันหลิงหยุนจะแก้ ปัญหานี้กระไร
โจวเหมยเหลินนั่งข้างๆเสินหยุนเอ๋อ กระพริบสายตาให้ นางวางใจ
เสินหยุนเอ๋อพึ่งเข้าใจเมื่อกี้ได้เข้าใจผิดโจวเหมยเหลิน ก็ค่อยสบายใจขึ้นมาหน่อย
“มู่มิง กลับมาเมื่อไหร่?” กงชิงวี่พูดอย่างไม่พอใจ มิงเป็นเพราะเรื่องแต่งงาน หาเรื่องวุ่นวายที่จวนกั๋วจิ๋ว สุดท้าย
ก๊กกู่น้อยหวังฮัวเอี้ยนเห็น เลยส่งออกไปอยู่ที่อื่น กลับ มาเมื่อไหร่ กงชิงวี่ไม่รู้
“ข้ากลับมาเมื่อไหร่พี่ชายยังเป็นห่วงอยู่เหรอ?” แววตามู่ มิงโศกเศร้า นางไม่ดีตรงไหน?
กงชิงวี่ไม่อยากพูดไร้สาระกับนาง ลุกขึ้นจะกลับ
อันหลิงหยุนเตรียมจะกลับ แต่ก็ได้อ้าปากพูดออกมา “ถ้าเช่นนั้นก็แสดงดนตรี วันนี้ลืมเอาของขวัญมาด้วย จากไปอย่างนี้ก็ไม่เหมาะสม”
กงชิงวี่มองมา สายตาทุกคนต่างพากันตั้งหน้าตั้งตารอ
จวิ้นจี่มู่มิงกับพระชายาเสียนไม่ใช่คนที่ใครจะรังแกได้ ง่ายๆ
“ได้ เอาขลุ่ยข้ามา”จวิ้นจู่มู่มิงมีชาติกำเนิดสูง ก็เลยมี ความเย่อหยิ่ง
ต้ากั๋วจิ๋วถึงแม้จะไม่ยุ่งเรื่องราชสำนัก ตั้งแต่เล็กนาง ก็ชอบไปเล่นในวัง และอีกอย่างหวางฮองไทเฮาไม่มี ลูกสาว นางเป็นลูกสาวคนเล็กของต้าจิ๋วกั๋ว หวางฮองไท เฮาก็ชอบนางเป็นพิเศษ ก็เลยตามใจนาง ทำให้นางมีนิสัย หยิ่งยโสโอหัง
จวิ้นจี่มู่มิงคิดว่าหวางฮองไทเฮารักใคร่ ในเมืองหลวง ไม่มีใครกล้าหาเรื่องนาง
มีแต่อันหลิงหยุนไม่ยินยอม จะเป็นคู่อริกับนาง
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ