บทที่ 131 รับผิดชอบจวนอ๋อง
เมื่อเดินทางมาถึงหน้าจวนแม่ทัพ พ่อบ้านอุ้มหมาจิ๊ก จอกหางสั้นกำลังรออยู่ก่อนแล้ว เมื่อเห็นอันหลิงหยุน และกงชิงวี่ จึงรีบกุลีกุจอเดินหน้ามาทักทาย
หมาจิ้งจอกหางสั้นเห็นว่ากงชิงวี่หายโกรธแล้ว จึงคิด จะโผเข้าสู่อ้อมแขนของอันหลิงหยุน แต่ทันทีที่มันคิด จะโผเข้าสู่อ้อมแขนอันหลิงหยุน ก็ถูกกงชิงวี่ขวางเอาไว้ ซะก่อน
“เจ้านายเจ้ายังไม่หายไข้…. เป็นหวัด กงชิงวี่เปลี่ยน วาจาอย่างกะทันหัน
เดิมทีเขาไม่รู้ว่าอันใดคือเป็นหวัด เขาเรียกมันว่าได้ ไข้ตลอด นางมักจะพูดว่าเป็นหวัดอยู่ตลอด ตอนแรก เขาก็ไม่เข้าใจ แต่ตอนนี้เขาเข้าใจแล้ว
เพียงแค่ว่าทั้งสองโลกเรียกไม่เหมือนกันเท่านั้นเอง
หมาจิ้งจอกหางสั้นก้มหัวลงอย่างหดหู่ อยากเข้าใกล้ อันหลิงหยุนมากส่งเสียงร้อง อี๊ด จี๊ด อันหลิงหยุนกล่าว ว่า “เจ้าไปที่อ้อมแขนเขา”
หมาจิ้งจอกหางสั้นเงยหน้าขึ้น ค่อนข้างจะไม่เต็มใจ นัก แต่มันก็ไม่กล้าขัด
แต่กงชิงวี่ก็ไม่ยอม “ปล่อยให้มันเล่นเองเถอะ”
จิ้งจอกหางสั้นเลยจำยอมต้องกลับไปอยู่ในอ้อมแขน พ่อบ้าน มองไปที่อันหลิงหยุนด้วยความเศร้าสลด และ นอนนิ่งไม่ขยับตัวอีก
“ท่านแม่ทัพออกจากจวนไปแล้ว คุณท่านกับคุณหนู เชิญไปพักผ่อนก่อน ข้าน้อยจะให้คนจัดเตรียมอาหาร ให้” พ่อบ้านจัดแจง อันหลิงหยุนถามคำถามเกี่ยวกับ ท่านแม่ทัพสองสามข้อ ท่านแม่ทัพไปดื่มเหล้ามงคลแล้ว แม่ทัพรองที่เป็นลูกน้องใต้บังคับของแม่ทัพอันเข้าพิธี แต่งงานวันนี้ แม่ทัพอันได้เดินทางไปแต่เช้าแล้ว
เมื่อแม่ทัพอันไม่อยู่ อันหลิงหยุนก็รู้สึกว่าอยู่ต่อก็ ไม่มีความหมาย ไม่รับประทานอาหารเช้าก็เดินทาง กลับจวนอ๋องเสียนแต่เช้า ระหว่างทางกงชิงวี่ก็ซักถาม อันหลิงหยุนเกี่ยวกับโลกอนาคตอีก ยิ่งถามเขายิ่ง ประหลาดใจ ยิ่งกลัวว่าอันหลิงหยุนจะหนีหายไป
เตือนอันหลิงหยุนซ้ำแล้วซ้ำเล่า ว่าถ้านางหนีจากไป เขาจะทำลายจวนแม่ทัพให้ย่อยยับ
อันหลิงหยุนรู้สึกหดหู่ใจยิ่งนัก นางไม่น่าจะพูดเลย
กลับถึงจวนอ๋องเสียนกงชิงวี่กลับเข้าไปในเรือนถาม อันหลิงหยุน “ความหมายของพระชายาวันหน้าท่านจะ ปรับปรุงลานโอวหลานนี่ทั้งหมดหรือ?”
“ก็ไม่ขนาดนั้นหรอก แต่ว่าข้าชอบเรือนที่อบอุ่นในฤดูหนาวและเย็นสบายในฤดูร้อน อย่างเช่นตอนนี้อากาศ ค่อนข้างหนาว เตาไฟไม่ได้ใช้แล้ว แต่ว่าห้องก็ยังหนาว อยู่ดี
แต่เรือนท่านอ๋องมีเตียงอุ่นอยู่ ก็เลยไม่หนาว เพราะ ฉะนั้นหม่อมฉันจึงคิดวางแผนปรับปรุงตกแต่งซะหน่อย หากทำแล้วเรือนยังไม่อุ่นขึ้น งั้นหม่อมฉันคงต้องตั้ง เตาไฟในเรือนแทนแล้วกระมัง”
“ตกแต่ง?” ละเลยไม่สนใจเรื่องอื่น กงชิงวี่ค้นหาคำ ที่อันหลิงหยุนพูดถึงเกี่ยวกับโลกอนาคตโดยละเอียด แต่ไม่มีคำพูดนี้
อันหลิงหยุนอธิบายว่า “เป็นเพียงการปรับปรุงเรือน ทาสีใหม่ ดูว่ามีอันใดที่จะต้องเปลี่ยนหรือต้องทำอันใด ใหม่เพิ่ม ก็เหมือนการจัดวางสิ่งของก่อนการแต่งงาน เท่านั้นเอง”
“อืม”
กงชิงวี่พยักหน้ารับ เพื่อแสดงว่าเขาเข้าใจ
“ท่านอ๋อง วันนี้ท่านไม่ไปเข้าเฝ้าถวายการรับใช้ฝ่า บาทหรือ?” แม้ว่าจะถามช้าไปหน่อย อันหลิงหยุนรู้สึก ว่าอย่างน้อยนางควรรู้ว่าวันๆหนึ่งกงชิงวี่ทำอันใดบ้าง
“พระชายาไม่สบายอยู่ ข้าได้ให้คนไปแจ้งเรื่องที่ วังแล้ว ไม่ต้องเข้าวัง” กงชิงวี่ลุกขึ้น “ข้ายังมีธุระ พระ ชายาจะตกแต่งต้องการเงิน หากต้องการใช้ก็หยิบจากตู้ได้เลย”
“ขอบพระคุณท่านอ๋อง” อันหลิวหยุนกล่าวขอบคุณ
กงชิง ออกจากประตูไป
ออกจากลานโอวหลาน สีหน้ากงชิงวี่ไม่สู้ดีนัก ใน ด้านข้างห้องโถงหน้าเรือนมีคนรออยู่นานแล้ว
พ่อบ้านกับอาหยู่คุกเข่าอยู่ ส่วนถางเหอแค่ก้มหัวยืน
อยู่
ประตูเปิดออกกงชิงวี่เข้าไป กงชิงวี่นั่งลงบนเก้าอี้ หยิบถ้วยชาขึ้นมาแล้วดื่มคำหนึ่งแล้วมองลงไปที่พ่อ บ้านกับอาหยู่
“อาหยู่ ป้ายของคุกใต้ดินอยู่กับเจ้า เจ้านำไปช่วย อาซิวโดยพลการ เรื่องนี้เจ้าจะยอมรับหรือไม่” กงชิงวี่ กล่าวอย่างใจเย็น
อาหยู่ก้มหัว “หม่อมฉันยินดีรับโทษด้วยความตาย”
“โทษตายให้ละเว้นไป พระชายาช่วยเจ้ารับผิดชอบ แล้ว หากข้ายังจะลงโทษเจ้าอีก พระชายามีหรือจะยอม นิ่งเฉย” กงชิงวี่ถือถ้วยน้ำชาดื่มต่อ
อาหยู่ค่อยๆเงยหน้าขึ้น ความรู้สึกมากมายหลาก หลายในใจ เขาไม่รู้ว่าควรประหลาดใจที่ท่านอ๋องกลัว เมียแล้ว หรือจะบอกว่าท่านอ๋องเปลี่ยนไปดี
ถางเหอแค่นึกแปลกใจ วันนี้ท่านอ๋องอารมณ์ดี
“ท่านอ๋อง ข้าน้อย…..” พ่อบ้านเช็ดน้าตา “ละอายใจ ต่อท่านอ๋อง”
“จากวันนี้เป็นต้นไปพระชายาจะเป็นคนรับผิดชอบ ดูแลเรื่องในจวนอ๋องเต็มตัว เดี๋ยวพ่อบ้านจัดการคัด แยกบัญชีแล้วนำไปส่งให้พระชายาดู อาหยู่ตั้งแต่วันนี้ ไปเจ้ารับผิดชอบปกป้องความปลอดภัยของพระชายา ส่วนถางเหอ” กงชิง เลิกคิ้วมองไป “หันหน้าเข้ากำแพง รําลึกความผิดสิบวัน สิบวันนี้ห้ามเจ้าออกไปไหนเป็นอัน ขาด ถ้าข้ารู้ว่าเจ้าออกไปละก็ ข้าไม่ปล่อยเจ้าไปแน่
“หม่อมฉันขอบคุณท่านอ๋องที่กรุณา”ถางเหอยกมือ
ขึ้นคารวะ
กงชิง วางถ้วยชาลง “ใช่ว่าข้าจะยอมปล่อยเจ้า เพราะพระชายาไม่ให้ข้าลงโทษเจ้า ครั้งหน้าหากมีผู้ใด กล้าคิดร้ายต่อพระชายาอีก ข้าจะไม่ยอมปล่อยมันผู้นั้น ไปแน่”
“พวกหม่อมฉันไม่กล้าอีกแล้ว” ถางเหอรีบตอบรับ อย่างเร็ว
หลังจากนั้นกงชิงวี่ก็ออกจากประตูไป
พ่อบ้านเช็ดน้ำตาออก รีบไปเตรียมบันทึกสมุดบัญชี ให้อันหลิงหยุนทันที
ร่างกายอันหลิงหยุนเริ่มดีขึ้นนิดหน่อย พอเห็นสมุด บัญชีก็ลืมเรื่องนั้นไปเลย
เวลานี้อันหลิงหยุนถูกใจเตียงอุ่นของกงชิงวีนัก เรือน ก็ไม่กลับแล้ว ให้หงเถาลุ่ยหลิ่วนำผ้าห่มมาให้ทางนี้ แล้ว ก็พิงอยู่ด้านบน สมุดบัญชีวางอยู่บนโต๊ะ อันหลิงหยุนพิ งบนผ้าห่มหยิบสมุดบัญชีเล่มหนึ่งขึ้นมาดู กลิ่นธูปหอม โชยบางๆ อันหลิงหยุนดูเข้าไปแล้ว
อันหลิงหยุนดูเล่มที่หยิบมาจนจบก็นึกเรื่องหนึ่ง ขึ้นได้ “จวนอ๋องของเราแต่ละปีรายจ่ายเยอะกว่าหรือ รายรับเยอะกว่า?”
พ่อบ้านยืนอยู่ด้านล่างตอบว่า “รายรับเยอะกว่าอยู่ แล้ว ล่าพังเงินเดือนของท่านอ๋อง ก็เพียงพอสําหรับ การใช้จ่ายในจวนอ๋องอยู่แล้ว แต่ปกติท่านอ๋องเป็นที่ โปรดปรานค่อนข้างมาก ไทเฮาทรงตบรางวัลให้ ฝ่า บาททรงตบรางวัล ยังมีที่ท่านอ๋องได้รับจากการทำผล งานต่างๆ รายรับของจวนอ๋องจึงเยอะกว่าอยู่มากโข บางครั้งผลรางวัลที่ท่านอ๋องได้รับก็มากเพียงพอที่จะ ใช้จ่ายในจวนอ๋องนี้อย่างน้อยสิบปีแปดปีเลย”
“ถึงแม้ว่าค่าใช้จ่ายจวนอ๋องจะไม่น้อย แต่ว่าท่าน อ๋องมีที่ให้เช่า เราไม่ได้ใช้ประกอบการ ในทุกปีก็เพียง พอใช้สำหรับจวนอ๋องแล้ว ถือว่าร่ำรวยมากอยู่
“พูดอย่างนี้หมายความว่าจวนอ๋องของเราถือเป็นบ้าน รวยสิ?”
“ใช่ขอรับ”
ในเมื่อเป็นบ้านรวยแล้ว จวนอ๋องก็ไม่ขาดเรื่องเงิน ทอง ข้าเป็นผู้รับผิดชอบนำเงินออกมาก้อนหนึ่ง ให้ทุก คนในจวนอ๋อง แจกจ่ายเงินให้คนละนิดหน่อยเถอะ
พ่อบ้านท่านไปจดบันทึกรายชื่อมา เอาตั้งแต่คนชรา ร่างกายอ่อนแรง ไปจนถึงเด็กทารกที่เพิ่งเกิด จดบันทึก เอาไว้ คนที่ยังอยู่ในท้องไม่ต้องนับ หญิงตั้งครรภ์ข้า จะดูแลเป็นอย่างดีเอง อีกประเดี๋ยวนำมาให้ข้าดู หานัก บัญชีมาด้วยคนหนึ่ง
“ได้ขอรับ”
พ่อบ้านไปดำเนินการ กงชิงวี่เดินเข้าห้องขึ้นบน เตียงอุ่น เอนตัวพิงไปด้านหนึ่งแล้วดูสมุดบัญชีขึ้นมา
อันหลิงหยุนลุกขึ้นมานั่ง ดื่มซุปโสมที่ลุ่ยหลิ่วนำมา หนึ่งคำด้วยความอ่อนแรง หลังจากดื่มซุปโสมอันหลิง หยุนเริ่มดูสมุดบัญชี ไม่จำเป็นต้องจดบันทึก จบเล่ม หนึ่งต่ออีกเล่มหนึ่ง บางเล่มก็ถูกโยนเข้าไปในผ้าห่ม บางเล่มก็อยู่นอกผ้าห่ม
กงชิงวี่เอิ๊กคิ้วมองมาเป็นครั้งคราว ความคิดติดที่สมุด บัญชีที่อยู่นอกผ้าห่ม
สมุดบัญชีดูหมดแล้ว พ่อบ้านกับนักบัญชีมาถึง
“พระชายา นี่เป็นจำนวนรายชื่อคนที่ท่านขอ นักบัญชีก็มาแล้ว”
“อืม” อันหลิงหยุนหยิบเอาบันทึกไป เหลืองมองดู ลูกคิดของนักบัญชี
“คนในจวน นอกจากท่านเหอไม่ต้องสนใจแล้ว อาหมู่ กับพ่อบ้านทุกคนทุกเดือนคิดให้เดือนละห้าสิบตำลึง หง เถาลุ่ยหลิวข้างกายข้าทุกเดือนให้เดือนละสิบตำลึง
ส่วนคนที่เหลือ คนรับใช้ชั้นหนึ่งคนละห้าตาลึง คน รับใช้ชั้นกลางคนละสี่ตำลึง คนรับใช้ชั้นล่างคนละสาม ตำลึง ผู้สูงอายุ ผู้เยาว์วัย แม่หม้าย ผู้ที่ไม่มีลูกหลานทุก คนเพิ่มสองตาลึง จดบันทึกหรือยัง?”
อันหลิงหยุนสอบถาม จดไว้แล้วขอรับพ่อบ้านกับนัก บัญชีตอบขณะวุ่นอยู่กับการจดบันทึก
อันหลิงหยุนกล่าวต่อว่า “ข้าดูบันทึกสมุดบัญชีของเรา แล้ว คนรับใช้หญิงในจวนล้วนแต่ได้รับเงินเดือนน้อย กว่าคนรับใช้ที่เป็นชาย ตั้งแต่วันนี้ไป ทุกคนที่ทำงาน ลานท้ายเรือนนี้จะได้รับเงินเท่ากันไม่แบ่งชายหญิง
องครักษ์เพิ่มเดือนละหนึ่งตำลึง ส่วนคนอื่นๆ คน ทำความสะอาดห้องสุขาเพิ่มสองตำลึง คนที่เหลือเพิ่ม ให้คนละสองสามตำลึง ไม่แบ่งชายหญิง คนชราและ เด็ก
แม้จะเป็นแค่ทารกแรกเกิดก็ต้องให้ ไม่เพียงเท่านี้
คนรับใช้ทุกคนลานท้ายเรือนนี้ จะแต่งเมียมากกว่า หนึ่งไม่ได้ จวนอ๋องต้องปฏิรูปการแต่งงานแบบผัวเดียว เมียเดียวอย่างจริงจัง อดีตที่เคยแต่งมาแล้วข้าไม่อาจ จะเอาความได้ แต่จากนี้ไปห้ามโดยเด็ดขาด
ถ้าคิดอยากจะแต่งเพิ่ม ก็มาหาข้าได้ ให้พวกเขาออก จากจวนอ๋องไปซะ คนรับใช้คนหนึ่งแค่อาหารเครื่องนุ่ง ห่มตัวเองยังเอาตัวไม่รอด ยังคิดมีเมียหลายคน เห็นได้ ชัดเจนว่าจิตใจมีแต่ตัณหา จวนอ๋องของเราไม่ต้องการ คนเช่นนี้
มีใครที่บังอาจลับหลังปลูกเรือนนอกจวนอ๋อง ทำให้มี เมียน้อยออกมา ก็อย่ามาโทษว่าข้าไม่ปรานีแล้วกัน
จวนอ๋องเสียนมีได้ทุกสิ่ง แต่ห้ามมีเรื่องชายขโมยและ หญิงนางโลม (อธิบายถึงชายและหญิงที่คิดและทำสิ่ง ไม่ดี)”
กงชิงวี่เงยหน้าชำเลืองมอง ไม่ได้กล่าวอันใดก้มหน้า ก้มตาดูสมุดบัญชีต่อ
อันหลิงหยุนกล่าวต่อว่า “ลูกของคนรับใช้ ที่เป็นหญิง แต่งงาน จะต้องผ่านความเห็นชอบการเลือกเขยของข้า ถ้ามีคนรับใช้ที่มีความรักต่อซึ่งกันและกัน ให้มารายงาน ข้าก่อน หากข้าตรวจสอบชัดเจนว่าเป็นความต้องการ ของทั้งสองฝ่ายจริง ไม่ได้มาจากการบีบคั้นของพ่อแม่ ข้าจะเป็นแม่งานให้
หากไม่ได้รับอนุญาตจากข้า ชายด้านนอกไม่ให้เข้าลานท้ายเรือนโดยง่าย และไม่อนุญาตหญิงลานท้าย เรือนคนใดเกี่ยวข้องส่วนตัวกับคนด้านนอก
แต่หากไม่ถูกใจขายในจวนของเรา มาหาข้า บอกให้ ชัดเจนว่าถูกใจขายบ้านใด ข้าสามารถตรวจสอบให้ ชัดเจน ถ้าคนผู้นั้นซื่อสัตย์และจริงใจ เป็นคนดีคนหนึ่ง ข้ายินยอมให้มารับคนไป
ลูกของคนรับใช้คนใดก็ตาม แต่งงานกับชาวบ้าน ยากไร้ ก็มีสิดสอดให้ก้อนหนึ่ง แต่คงไม่เยอะ พิจารณา จากอารมณ์ของข้า
ถ้าฝ่ายชายถูกใจหญิงนอกจวน อยากแต่งเข้าจวน ต้องรายงานก่อน เมื่อข้าอนุญาตแล้ว จะดำเนินการ ให้ผู้ใหญ่ไปสู่ขอให้ และจวนอ๋องออกค่าใช้จ่ายการ แต่งงานให้
นอกเหนือจากนี้ เด็กทารกที่เกิดในจวน ห้าขวบขึ้นไป ต้องเริ่มเรียนรู้ตัวอักษร เด็กชายต้องเรียนวรยุทธ์ เด็ก หญิงต้องเรียนดีดพินวาดภาพและการเขียนตัวอักษร ดู จากคุณสมบัติของแต่ละคน หากว่าคุณสมบัติสูง จะได้ รับส่งเสริมอย่างดี
คุณสมบัติที่ไม่สูงนัก ก็จะถูกกำหนดให้ทำงานใน สถานที่ต่างๆตามกฎ แต่ถึงจะเป็นแค่คนทำงาน ก็ จำเป็นต้องมีการศึกษา ต้องเรียนรู้
จวนอ๋องของเรา เด็กชายต้องเป็นคนเที่ยงธรรม เด็ก หญิงต้องมีความเมตตากรุณา เรื่องอื่นไม่มีข้อเรียกร้องใดเป็นพิเศษ
ข้าเห็นเด็กๆในจวนอ๋องของเรา ส่วนใหญ่ไม่รู้หนังสือ โดยเฉพาะผู้หญิง นอกจากแต่งงานมีลูกแล้ว ก็ต้องทำ แต่งานหยาบ
จวนอ๋องเราต้องการคนทํางานก็จริง แต่คนเราทุกคน ก็มีความปรารถนาของตนเองไม่ควรจะถูกบังคับ และ ไม่สมควรปิดกั้นความสามารถพวกเขาได้
พ่อบ้านเหลือบมองไปที่กงชิงวี่ที่กำลังเอนตัวดูสมุด บัญชีอยู่ ท่านอ๋องไม่เสียดายที่ยอมให้พระชายารับผิด ชอบจวนอ๋องจริงๆ เป็นอย่างนี้ต่อไป เงินของจวนอ๋องจะ ไม่ถูกใช้จนหมดหรือ
“พระชายากล่าวได้ถูกแล้ว” พ่อบ้านตอบกลับ
อันหลิงหยุนสั่งว่า “เริ่มแต่วันนี้ไป จัดเตรียมสถานที่ ที่เงียบๆที่ลานท้ายเรือน ให้พวกเด็กๆได้ใช้สำหรับการ เรียน ส่วนอุปกรณ์ที่ใช้ในการเรียนทางจวนอ๋องจะจัด เตรียมให้ เมื่อเด็กๆไปเรียนแล้ว หากมีผู้ใดขัดขวางไม่ ให้เด็กๆได้เรียน มาหาข้า
เรื่องนี้ฝากให้ท่านถางไปดำเนินการ
“เรื่องนี้”พ่อบ้านกังกลอย่างมาก
อันหลั่งหยุนถาม “พูดเถอะ มีเรื่องอันใด”
พ่อบ้านมองกงชิง ไม่มีปฏิกิริยาใด เลยทําใจกล้าพูด ว่า “เป็นเพราะเรื่องของอาซิว ท่านถางไปหันหน้าเข้า กำแพงรำลึกความผิด อาจใช้เวลาสิบวัน”
อันหลิงหยุนมองไปทางกงชิงวี่ คิดสักพัก “ท่านอ๋องให้ ท่านถางหันหน้าเข้ากำแพงรำลึกความผิดก็ถือเป็นการ ลาพักของเขา ให้เขามาสร้างห้องเรียนไม่ดีกว่าหรือ”
กงชิง ตอบอืมคำหนึ่ง พ่อบ้านตัวสั่น นี่ยังเป็นท่าน อ๋องอีกหรือ?
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ