บทที่ 122 นี่แทบจะทำให้ข้าโกรธแทบตายแล้ว
“ทำไมถึงเป็นท่าน?” เป็นไงบ้าง” การได้เห็นเงินหยุน เจ๋ สีหน้าของอันหลิงหยุนก็กลับมาดีขึ้น เพราะท้ายที่สุด เสินหยุนเจ๋จะไม่ทำร้ายนาง
“เห็นเจ้าแต่งตัวแบบนี้ออกมา ข้าก็รู้แล้วว่าเรื่องที่เจ้า จะทำไม่ใช่เรื่องดีอะไร มาทำอะไรที่นี่กัน ที่ที่อากาศ หนาวเหน็บแบบนี้ มือเท้าเจ้าเย็นลง ไม่กลัวแข็งตายอยู่ ข้างนอกหรือไง?” เสินหยุนเจ๋กล่าวไปขณะเดินไปที่ยัง ตรงหน้าของอันหลิงหยุน
อันหลิงหยุนกลับไม่กลัวเขา นางถามกลับ “เจ้าตามข้า มาเพราะกลัวว่าข้าจะเกิดเรื่อง?”
“หรือจะให้ข้ากลัวว่าเจ้าจะกลายเป็นนางฟ้า?” เสินหยุ นเจ๋ตอบอย่างหงุดหงิด ชายหนุ่มมายืนอยู่ตรงหน้าอัน หลิงหยุนแล้ว ใบหน้าหล่อเหลาของเขากำลังมองไปที่ อันหลิงหยุน จนทำให้นางรู้สึกอึดอัด
อันหลิงหยุนงงงัน “ข้ารู้จักท่านมาก่อนเพื่อนกันงั้น หรือ?”
“ก็นับได้ว่าเป็นเพื่อน ในเมืองนี้ จะมีใครที่สามารถ มีชื่อเสียงชั่วร้ายเหม็นโฉ่ขนาดนั้นได้อีก ข้าและเจ้า คนหนึ่งผีเน่า อีกคนโลงผุ ย่อมถูกจัดให้กลายเป็นคน ประเภทเดียวกันไป” เสินหยุนเจ๋เอ่ย เขาปลดเสื้อคลุม ขนจิ้งจอกบนตัวออก จากนั้นจึงคลุมมันลงบนตัวของอัน หลิงหยุน
อันหลิงหยุนก้มมองที่ไหล่ของตน จากนั้นจึงมองไปที่ เสินหยุนเจ๋”เจ้าให้เสื้อคลุมขนสัตว์กับข้า เจ้าไม่หนาว หรือ?”
“หนาวแต่ทนได้ เจ้าเป็นสตรี ใส่ให้มากหน่อยยังไงก็ดี กว่า ส่วนข้านั้นเคยชินแล้ว ชายแดนนั้นทั้งมีลมแรงและ เต็มไปด้วยฝุ่น หน้าหนาวนั้นก็หนาวเหน็บ เทียบกับที่นี่ แล้วต่างกันมาก ที่นี่ดราวกับเตียงอุ่นๆ ดีอย่างยิ่ง” เสิน หยุนเจ๋เดินไปรอบๆ แม่น้ำ หันหลังเอ่ยกับอันหลิงหยุน น้ำเสียงเต็มไปด้วยความแค้นเคือง
อันหลิงหยุนเอ่ยถาม “เจ้าไม่ชอบชายแดนไม่หรือ ไม่?”
“ไม่ชอบ แล้วจะทำกระไรได้? ข้าอยู่ที่นี่มีแต่จะทำให้ พวกเขาเป็นกังวล” เสินหยุนเจ๋ยิ่งเย็นชามากขึ้น
หลิงหยุนถาม “เช่นนั้นการที่เจ้าเอ่ยเรื่องพวกนี้กับข้า เจ้าต้องการให้ข้ารู้อะไร?”
“ตรงนั้นไม่ดี แต่ข้าก็ผ่านมันมาได้ ทั้งวันและคืนข้า คิดถึงแค่เพียงคนๆหนึ่ง คนๆนั้นทำให้ข้าสามารถอดทน กับมันไปได้ ข้าเคยเอ่ยเอาไว้ว่า ข้าจะต้องกลับไป พร้อมชัยชนะ ข้าจะต้องไม่แพ้พ่าย นางบอกว่าจะอยู่รอ ต้อนรับข้า ไม่เมาไม่เลิกรา
“เจ้าคงไม่ได้พูดถึงข้าใช่หรือไม่?” อันหลิงหยุนรู้สึก ประดักประเดิด ราวกับว่ามีเรื่องเข้าใจผิด เจ้าของร่าง เดินเห็นขัดๆ ว่าชอบกงชิงวี่ เหตุใดจึงมีเงินหยุนเจ๋โผล่ออกมาได้? หรือนางจะเหยียบเรือสองแคม?
“เจ้าจําไม่ได้หรือ ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างพวกเขาทำอะไร กับเจ้าเอาไว้?” เสินหยุนเจ๋หันไปมองอันหลิงหยุน
อันหลิงหยุนได้แต่เอ่ย “เดิมทีข้าไม่ทันระวังบังเอิญ ตกลงไปในแม่น้ำจนเกือบจมน้ำ หลังจากตื่นขึ้นมาความ ทรงจําข้าก็หายไปบางส่วน
“ดังนั้นเจ้าจึงจำข้าไม่ได้?”
เสินหยุนเจ๋รู้สึกขบขัน ราวกับว่าอันหลิงหยุนกำลังเอ่ย โกหก อันหลิงหยุนถูกเขามองจนในใจรู้สึกเต้นกระหน่ำ ขึ้นมา
เสินหยุนเจ๋ยกมือขึ้นเพื่อจะตีอันหลิงหยุน ดวงตาของ หลิงหยุนมืดลง นางยกมือขึ้นและซ่อนเข็มเงินหลายอัน ไว้ระหว่างหมัดของตน สีหน้าของเสินหยุนเจ๋เปลี่ยนไป ทันที เขาก้าวถอยหลัง “เจ้าไม่ใช่นาง”
อันหลิงหยุนรู้ว่านี่ไม่ดีแน่ เมื่อครู่เสินหยุนเจ๋กำลัง ทดสอบนาง ดังนั้นนางจึงรีบเก็บเข็มเงินในมือเข้าไป
ใบหน้าของนางหมดความอดทน อันหลังหยุนก้าว หลบไปข้างๆ สองก้าว จาดนั้นจึงมองดูสีหน้าขาวซีด ของเสินหยุนเจ๋ จากนั้นจึงปลดเสื้อคลุมขนสัตว์ของเขา วางไว้ที่พื้น
“ถ้าเจ้าบอกว่าไม่ใช่ก็ไม่ใช่ ข้าจำไม่ได้จริงๆ ว่าเจ้าเป็นใคร” อันหลิงหยุนสงบนิ่ง นางสามารถยอมรับได้ว่า เจ้าของเดิมเหยียบเรือสองแคม แต่มิอาจยอมรับว่าถูก เปิดโปงได้
ถ้าหากพูดถึงกงชิงวี่นางยังพอทนยอมรับได้ แต่มา วันนี้กลับมีเสิ่นหยุนเจ๋เพิ่มขึ้นมาอีก นี่ย่อมเพิ่มความไม่ มั่นคงขึ้นไปอีกขั้นแล้ว
เสินหยุนเจ๋หันกลับมา “พวกเจ้าเอานางไปไว้ที่ไหน แล้ว เจ้าเป็นใคร?
“ข้าคืออันหลิงหยุน ไม่ว่าเข้าจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม แต่ ข้าใช่” อันหลิงหยุนเดินไปด้านหนึ่ง นางออกมาไม่ได้ เพื่อมานัดพบคนลับๆ เวลามีจำกัด นางจะต้องรีบหามัน โดยเร็ว
ตุ๊กแกนั้นเติบโตบนเขา ในถ้ำและป่า แต่เดิมนางไม่ คิดว่าจะมีในสถานที่เช่นนี้ หลังจากไปสืบถามนางถึง ค่อยรู้ว่าบนภูเขาแห่งนี้มีของสิ่งหนึ่ง หัวโต ตัวเล็ก หาง สั้น นางก็รู้ทันทีว่ามันคือตุ๊กแกแต่คนที่นี่เรียกมันว่า เสี่ยวตี้หลง
อีกทั้งการจะหาตุ๊กแก จำเป็นต้องไปหาในที่ที่มีน้ำ ตุ๊กแกวางไข่ในน้ำ พวกมันไม่สามารถออกจากน้ำไป ไหนไกลได้
ตุ๊กแกไม่ได้อาศัยอยู่ในน้ำ แต่สามารถพบได้ในน้ำ
อันหลิงหยุนต้องการค้นหาร่องรอยของมัน
นางเดินไปรอบๆ แหล่งน้ำ ด้านหนึ่งเดินด้านหนึ่ง สังเกตการณ์ จากนั้นจึงหยุดลง นางถกเสื้อขึ้นและยื่น มือออกไปยกน้ำแข็งขึ้นมาชั้นหนึ่ง
แขนเสื้อเปิดออก มือของนางเอื้อมไปจับหญ้าที่ตาย แล้วเอาไว้ นางดึงมันออกและโยนทิ้งไป จากนั้นจึงออก ไปตรวจสอบโยนรอบๆ อีกครั้ง และเดินขึ้นไปในภูเขา
หลังจากเดินไปรอบหนึ่ง อันหลิงหยุนก็พบถ้ำในภูเขา ก่อนที่ฟ้าจะมืดลง
ถ้ำนั้นใหญ่อย่างยิ่ง อันหลิงหยุนสามารถเดินเข้าไป ได้ นางไม่ได้รีรอต่อไป นางโค้งตัวเดินเข้าไปทันที
เมื่อเข้าไปข้างใน หูของนางก็ตั้งใจฟัง นางรู้สึกว่ามี สิ่งมีชีวิตอยู่ในนั้นแต่ไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่มันไม่ได้ ส่งกลิ่นเหม็นสาบออกมา นั่นย่อมหมายถึงมันไม่ได้ เป็นสัตว์ใหญ่ประเภทแมว อีกทั้งยังไม่ใช่สุนัขจิ้งจอก นอกจากนี้ก็ไม่ได้อยู่ในช่วงที่เคลื่อนไหวในเวลานี้อีก ด้วย”
นอกเหนือจากสัตว์เหล่านี้แล้ว อันหลิงหยุนไม่ได้กังวล อะไรอีก
หลังจากเดินเข้าไปข้างในสักพัก บนพื้นก็มีบางอย่าง คืบคลานเข้ามาอย่างรวดเร็วและส่งเสียงดัง
อันหลังหยุนหยิบถุงผ้าขึ้นมา จากนั้นจึงยื่นขาออกไป นางรู้สึกได้ว่าของที่อยู่บนพื้นถูกพลิกตัวกลิ้งออกไป อันหลิงหยุนเคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่ว มือเท้าแม่นยำ เพียงชั่วครู่ก็จับตุ๊กแกเอาไว้ได้ จากนั้นจึงโยนลงถุงผ้า ปิดปากถุงเอาไว้ และเดินไปยังปากถ้ำ
แสงสว่างเล็กน้อยที่ทางเข้าถ้ำ มีคบไฟสว่างขึ้นมา เสินหยุนเจี่ยืนอยู่ที่ปากถ้ำ
อันหลิงหยุนหดหู่ ยังตามมาหลอกหลอนนางอยู่อีก
นางเดินไปตรงหน้าของเงินหยุนเจ๋อันหลิงหยุนพูดอย่ างหมดความอดทน “เจ้าตามข้ามาตลอด?”
“เจ้าคืนหยุนหยุนมาให้ข้า ข้าก็จะเลิกตามเจ้า” ดวงตา ของเสิ่นหยุนเจลึกล้ำ อันหลิงหยุนได้แต่เอ่น “ข้าก็อยาก แต่เสียดายที่ข้าไม่มี
“เช่นนั้นข้าจะประกาศเรื่องของเจ้าออกไป”
“ตามใจเจ้าเถอะ”
อันหลิงหยุนเดินผ่านเขาไป เมื่อออกมาจากถ้ำและ เห็นว่าฟ้ามืดลงแล้วจึงคิดจะกลับ
เสินหยุนเจ๋ติดตามนางไปตลอดทางราวกับเงาตาม ตัว จนถึงประตูเมือง อันหลิงหยุนหยิบตราประทับที่เอว ขึ้นมาและเข้าเมืองไป แต่เดิมนางคิดจะกลับไปให้เร็ว หน่อย กระไรก็ตามนางพบกับรถม้าของจวนอ๋องตวนที่ กำลังมุ่งหน้าเข้ามา คนขับตะโกนเสียงดัง “หลบไป พระ ชายาตวนออกเดินทาง”
อันหลิงหยุนเห็นรถม้ามาถึงตรงหน้าแล้ว จะหนีก็ไม่ ได้ จึงยกมือขึ้นมาปิดหน้าเอาไว้ตามสัญชาตญาณของ มนุษย์
ในช่วงเวลาที่สำคัญนั้นเอง ร่างกายของนางถูกรวบ เอาไว้กลางอากาศ จากนั้นจึงค่อยๆ หมุนลงมาหยุดลง กับพื้น
อันหลิงหยุนมองไปที่เสินหยุนเจ๋ที่ค่อยๆ ปล่อยนาง ออก เสินหยุนเจ๋ขมวดคิ้ว “นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? เจ้า เป็นใคร? ”
หลิงหยุนไม่ได้เอ่ยพูด นางถูกทำให้ตกใจไปไม่น้อย
จุนฉูฉูมองผู้คนเป็นผักปลา ดังนั้นนางจึงไม่ใส่ใจใน ชีวิตของผู้คนสักนิด ใครกล้าเอ่ยปากก็ลองดู บนถนน ใหญ่เช่นนี้ จะชนใครก็ไม่สำคัญ ถนนนี้เป็นของตระกูล นาง
อันหลิงหยุนหันไปมองดูรถม้าที่ถูกควบวิ่งไป มันหาย ไปแล้ว
“เจ้าไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่?” เสินหยุนเจ๋ถามนาง
อันหลิงหยุนผลักเงินหยุนเจ๋ออก นางโบกมือ “ข้าไม่ เป็นไร ขอบคุณที่ท่านช่วยเอาไว้
“ข้าไปส่งเจ้า”
เสินหยุนเจดึงข้อมือของอันหลิงหยุนเอาไว้ และ เตรียมไปส่งนางไปที่จวนแม่ทัพ
อันหลิงหยุนดึงมือออก “ไม่จำเป็น วันนี้ขอบคุณ แม่ทัพน้อยที่ช่วยข้าเอาไว้ ข้าขอตัวกลับก่อน ต่อหน้า สาธารณชน ฉุดกระชากกันเช่นนี้ หากคนเห็นเข้าจะตก เป็นขี้ปาก”
“ตอนนี้เจ้าแต่งตัวยังไง ยังจะตกเป็นขี้ปากอะไรได้ อีก?”
เสินหยุนเจ๋หงุดหงิด เขามองไปที่เสื้อผ้าผู้ชายบน ตัวนาง จากนั้นจึงดึงอันหลิงหยุนไปราวกับลูกไก่ตัวน้อย
อันลิงยุนถูกลากไปครึ่งถนน ก็เงียบขึ้นมา
นางคิดไม่ถึงว่าเสิ่นหยุนเจ๋จะแข็งแกร่งมากขนาดนี้ เพื่อป้องกันไม่ให้แขนเสื้อของตนต้องขาดออก อันหลิง หยุนได้แต่ยอมแพ้
เมื่อเขาไปถึงประตูจวนแม่ทัพ เสินหยุนเจ๋ก็ปล่อยอัน หลิงหยุน “หากไม่มีเรื่องอะไรอย่าออกนอกเมืองไปคน เดียว หลีกเลี่ยงเรื่องยุ่งยาก”
“ขอบคุณแม่ทัพน้อย” อันหลิงหยุนทำตัวไม่ถูก นี่นาง ตกเป็นเป้าหมายแล้วใช่หรือไม่?
“เข้าไปเถอะ”
“เชิญแม่ทัพน้อย ข้ามองส่งท่าน”
“อืม”
เสินหยุนเจ๋หันกลับไปทางจวนเงินเฉิงเสี้ยง เขาไม่ได้ หันกลับมา แต่แค่เดินไปอย่างช้าๆ
อันหลิงหยุนรอสักครู่ คนเฝ้าประตูก็ออกมาและเห็นว่า
เป็นอันหลิงหยุน เขาอ้าปากถามว่า “คุณหนู ทะเลาะกับ
คุณท่าน อีกแล้วหรือขอรับ?”
อันหลิงหยุนมองอย่างไม่สบอารมณ์ “ทำไมไม่มองข้า ในแง่ดีๆ บ้าง?”
“ครับ”
อันหลิงหยุนเห็นว่านางมาถึงจวนแม่ทัพแล้ว จึงส่งคน ไปที่จวนอ๋องเสียนเพื่อบอกกล่าวสักเล็กน้อย วันนี้นาง มารับประทานอาหารค่ำที่จวนแม่ทัพแล้วจะกลับไป
หลังจากคนที่นั่นรู้และนั่งลงได้ไม่นาน กงชิงวี่ก็มา ด้วยเช่นกัน
เมื่อเห็นกงชิงวี่อันหลิงหยุนก็ได้แต่ต้องลุกขึ้นมา “ท่าน
อ๋อง”
“อืม”
กงชิงวี่มองอย่างไม่สบอารมณ์ จากนั้นจึงเดินเข้าไปข้างใน
“ท่านพ่อตา” กงชิงวี่ไปพบแม่ทัพอันและทักทายเขา ก่อนเป็นอย่างแรก
อันหลิงหยุนมองจากด้านหนึ่งด้วยสีหน้าหดหู่ เอ่ย เสียงคล่องปากขนาดนั้น ซ้อมมาดีสินะ?
“ทานข้าวเถอะ พ่อบ้าน เพิ่มสำหรับให้กับคุณท่าน ” แม่ทัพอันเองก็เป็นคนที่มีความสามารถในการปรับ ตัวอย่างยอดเยี่ยม เขายอมรับตัวลูกเขยผู้นี้ได้อย่าง รวดเร็ว และเอ่ยสั่งพ่อบ้าน
กงชิงวี่ที่กำลังนั่งทานอาหารก็เอ่ยถามอันหลิงหยุน เกี่ยวกับเรื่องช่วงบ่าย
“ออกไปมา?” กงชิงวถามนาง อันหลิงหยุนพยักหน้า
“ไปไหนมา?”
“ไปหาตุ๊กแก จับตัวใหญ่มาได้ตัวหนึ่ง” อันหลิงหยุ นกดดันอย่างยิ่ง นางมักจะรู้สึกว่ากงชิงวี่กำลังรอที่จะ เก็บกวาดนางอยู่
“อีกเดี๋ยวทานข้าวเสร็จแล้วก็กลับเถอะ”
“อืม”
หลังอาหารค่ำ อันหลิงหยุนก็ตามเขากลับไป ทั้งคู่เดินไปบนถนน
ในใจของอันหลิงหยุนเต้นรัว หากไม่พูดอะไรเลย คงจะไม่ดีแน่
“ท่านอ๋อง” อันหลิงหยุนเรียกเขา
“อาหยูถูกลงโทษโบยสามสิบไม้ หงเถาและลุ่ยหลิ่ว ถูกกักตัวเอาไว้ในห้องเก็บฟืน” กงชิงวี่กล่าวอย่างสบาย
อันหลิงหยุนยิ้มอย่างประดักประเดิด
เขาลงมือไปแล้วอย่างที่คิด
“ข้าก็แค่รีบร้อนไปจัดการธุระ เห็นว่าท่านกำลังยุ่ง ขนาดนั้น”
“ข้ายุ่งมากจริงๆ ข้าไม่โทษพระชายา” ปากบอกไม่ โทษ แต่กงชิงวี่กลับกัดฟันกรอก
อันหลิงหยุนโมโห “หากท่านไม่โทษข้า ท่านคงไม่โบ ยอาหยู ขังหงเถาและลุ่ยหลิว นี่เห็นชัดๆ ว่าท่านกำลัง ทำให้ข้าดู”
“ข้าจับหมาจิ้งจอกหางสั้นเอาไว้แล้วด้วย” กงชิงวี่ กล่าวอย่างไม่ใส่ใจ
อันหลิงหยุนประหลาด “จับนางมาทำอะไร”
“นางไม่ได้ดูแลเจ้านายให้ดี ส่งกลับไปยังถ้ำจิ้งจอก เพื่อผสมพันธุ์ จากนั้นจึงค่อยฝึกมันใหม่ แบบนี้ถึงค่อย ฟังคำพูดของข้ามากขึ้น”
“กงชิงวี่ เจ้าทำเรื่องแบบนี้กลับจิ้งจอกได้ลง โหดร้าย” อันหลิงหยุนว่าเขา
กงชิงวี่หันกลับมา ดวงตาดุร้าย “พูด”
‘อันหลิงหยุนถูกสายตาของเขาทำให้ตกใจไปชั่ว ขณะ แต่เพื่อหมาจิ้งจอกหางสั้นแล้ว นางยังคงไม่ยอม ถอย “หากท่านกล้าส่งจิ้งจอกน้อยกลับรัง พรุ่งนี้ข้าจะ ไป”
“เจ้าไป? ” กงชิงวี่เข้าใกล้นางในขณะที่มือยังไพล่หลัง อันหลิงหยุนโมโหอย่างยิ่ง
สู้ไม่ชนะเขา ไม่อย่างนั้นคงจะเตะเขาออกไป
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ