บทที่ 99 ท่านอ๋องได้รับงาน
เมื่อพ่อบ้านออกไปแล้ว อ๋องตวนลุกขึ้นพลางมองออก ไปนอกหน้าต่าง คิดไปถึงหน้าตาอันหลิงหยุนที่แสน เกลียด กลับไม่ได้รู้สึกเกลียดชังอีกแล้ว
อันหลิงหยุนรอจนเมื่อแม่ทัพอันกลับออกจากวังกลับ มาถึงจวน เมื่อบิดาและบุตรพบหน้ากัน แม่ทัพอันแจ้งว่า ฮ่องเต้ไม่เอาผิดอะไรกับเรื่องนี้ เพียงแต่จะถูกกันต่อใน ประชุมขุนนางช่วงเช้า
อันหลิงหยุนทราบดี เรื่องนี้คงไม่ผ่านพ้นไปง่ายๆ อย่างไรต้องดูความเห็นของฮ่องเต้ และบรรดาขุนนาง ทั้งหลายคิดอยากจะต่อกรกับจวนอ๋องเสียนหรือไม่
เมื่อพูดคุยกับแม่ทัพอันเสร็จแล้วอันหลิงหยุนจึงกลับ ไปจวนอ๋องเสียน
เมื่อเข้าประตูไปอันหลิงหยุนนั่งอยู่บนขอบเตียงพลาง ซึมเซาไปแล้ว เดิมทีนางทำด้วยใจประสงค์ดี คิดไม่ ถึงว่าจะก่อเรื่องถึงจวนอ๋องเสียนไปได้
เสียงเปิดประตูเข้ามา อันหลิงหยุนเงยหน้าขึ้นเป็นกง ชิงวี่ที่เดินเข้ามาจากภายนอก
“ท่านอ๋อง”
ครั้งนี้อันหลิงหยุนลุกตัวยืนขึ้นด้วยใจจริง พลางยืนนิ่ง
“ดูไม่มีเรี่ยวแรงเชียว เสียเปรียบล่ะสิ? ” กงชิงวี่เอ่ย อย่างอารมณ์ไม่ดีพลางเดินไปใกล้เตียง คลายเสื้อ เตรียมจะถอดเสื้อ
อันหลิงหยุนเรียกสติกลับมาไม่ได้จริงๆ และไม่ต่อ ปากต่อคํากับเขา
กงชิงวี่ถอดเสื้อพลางรออันหลิงหยุน อันหลิงหยุนจึง เอ่ยขึ้น “เห็นเหล่าผู้ยากไร้เหล่านั้นน่าสงสาร เดิมทีคิด จะช่วยเหลือพวกเขา แต่ข้าไม่คิดว่าเรื่องจะบานปลาย ถึงเพียงนี้ เรื่องนี้เกรงว่าอาจไม่จบเพียงแค่บิดาข้าเข้า วังรายงานฮ่องเต้ มีสายตาจากนอกวังในวังคอยจดจ้อง อยู่มากมาย”
“ใจทําด้วยปรารถนาดี แต่หากใช้สมองคิดเสียหน่อย ก็จะรู้ หากสุดท้ายแล้วช่วยเหลือได้ ก็คงช่วยไปนาน แล้ว คนเหล่านั้นยอมอดตายหนาวตาย แต่ก็ไม่ยอมใช้ สองมือทำงาน เจ้าจะไปวันนี้ พรุ่งนี้ หรือจะไปทั้งชีวิต ของเจ้า หากพวกเขาไม่ช่วยเหลือตัวเอง ไม่ว่าเจ้าจะ ช่วยพวกเขาอย่างไรก็ประหนึ่งขว้างอาหารให้สุนัขให้ ไปไม่มีวันกลับคืน” กงชิงวี่ค่อยๆ อธิบาย อันหลิงหยุนก็ พยักหน้าหง็กหงัก
“เป็นจริงดังนั้น” มนุษย์เสื่อมทรามอยู่แล้ว ยิ่งบรรดา คนที่ยากจนค้นแค้นจิตใจท้อแท้จนชินชาเหล่านั้น
มีบางครั้ง การไม่แก่งแย่งชิงดีไม่นับว่าสมถะ บางที อาจมีความหมายแฝงอย่างอื่น
“นอนเถอะ วันพรุ่งนี้ข้าจะเข้าวังรับบัญชา จะอธิบาย เรื่องนี้ให้ชัดแจ้ง” เมื่อพูดจบกงชิงวี่พลันดึงผ้าห่มไป เหลือที่ให้อันหลิงหยุนนั่งบนเตียง อันหลิงหยุนจึงถอด เสื้อนอกออก เหลือเพียงเสื้อตัวในพลางขึ้นไปนั่งบน เตียง
ทั้งคืนกลับนอนไม่หลับ กงชิงวี่ออกไปเข้าวังแต่เช้า อันหลิงหยุนกอดหมาจิ้งจอกหางสั้นทั้งเจ้าเดินไปมาไม่ หยุดเท้า เดินวนไปมารอฟังข่าว
ในที่สุดคนที่เขารอคอยก็กลับมา นางอุ้มหมาจิ้งจอก หางสั้นออกไป
“เป็นอย่างไรบ้าง? ”
กงชิงวี่สวมชุดราชการทั้งตัว อาภรณ์สีม่วงปักลาย มังกรเมฆมงคล ศีรษะสวมเครื่องประดับศีรษะมังกร ทองเก้าตัวประดับมุกและพลอยสีม่วง แต่งกายดู ประณีตบรรจงมากกว่าปกติหลายเท่า
แต่ตอนนี้อันหลิงหยุนไม่มีใจคิดเรื่องอื่นๆ กลับใส่ใจ เรื่องเมื่อวานที่สุด
“ต้องขอบคุณพระชายา ตัวข้าจึงได้รับงานทำ” กงชิง วี่หน้าตาภาคภูมิยิ่งนัก อันหลิงหยุนไม่เข้าใจแล้ว
“หมายความว่าอะไร? ”
กงชิงวี่จ้องไปยังเจ้าหมาจิ้งจอก “ไปเล่นที่อื่น
เจ้าหมาจิ้งจอกหางสั้นแม้คิดแต่ปกป้องอันหลิงหยุ น แต่กลับไม่กล้าฝืนคำสั่งกงชิงวี่ เพียงเขาเอ่ยปากเจ้า หมาจิ้งจอกพลันกระโดดออกจากอ้อมแขนอันหลิงหยุน กระโดดไปเล่นทางอื่นเลย
อันหลิงหยุนเวลานั้นจึงเอ่ยถาม “ตกลงเรื่องเป็นยังไง กันแน่?
“ฮ่องเต้พลันให้ความสนใจเรื่องราษฎรที่ทุกข์ยาก เดิมทีรู้เพียงว่ามีกี่ร้อยคน เรื่องนี้กับประเทศต้าเหลียง แล้ว หรือแม้แต่กับเมืองหลวงเอง ก็ไม่นับเป็นอะไร แต่ พลันมีหลักหลายร้อยคนรวมตัวกันมา ยิ่งไปกว่านั้น อาจมีถึงนับพัน เรื่องนี้ก็ไม่อาจมองข้ามไปได้ ยิ่งภาย ใต้ราชวงศ์ บรรดาราษฎรที่ทุกข์ยากเหล่านั้นอาจจะ ทำอะไรก็ได้ ไม่พูดถึงการทำอันตรายถึงฮ่องเต้ แต่กับ บรรดาอ๋องทั้งหลายที่อยู่ในวังหลวง ก็ไม่อาจประมาท ไป”
ฮ่องเต้อยากจัดการเรื่องนี้ให้ดี ก็ต้องหาเหตุผลดีๆ มา ใช้” กงชิงวี่นั่งลง และอธิบายต่อไป
อันหลิงหยุนประหลาดใจขึ้นแล้ว “อย่างนั้นเหตุผล ของเรื่องนี้คืออะไรกัน?
กงชิงวี่ดื่มชาอีกหนึ่งแล้วเล่าต่อ “เมื่อเดือนที่แล้ว ภายในเมืองหลวงมีอ๋องคนหนึ่งเสียชีวิต เงินบางส่วน สูญหายไป เรื่องนี้ยังหาต้นสายปลายเหตุไม่ได้ กลาย เป็นคดีที่ยังไม่จบ ฮ่องเต้นำงานนี้มอบให้ข้าจัดการ ให้ อำนาจพิเศษแก่ข้า แตะได้ถึงเบื้องสูงตั้งแต่ตระกูลขุนนาง แลลงไปถึงบรรดาขอทาน หากเมื่อค้นหาพบ แล้ว สามารถฆ่าได้ก่อนสืบสวน
“อย่างนี้แล้ว คือต้องประหาร? ”
“ทำนองนั้น” กงชิงวี่เอ่ยเสียงราบเรียบ “นี่คือวิธีที่ ดีที่สุดแล้ว กดเรื่องนี้ลงไปได้ ยังจัดการเรื่องบรรดา ประชาชนนอกเมืองเหล่านั้นด้วย”
อันหลิงหยุนนั่งลง “อย่างนี้แล้ว ช่างไร้จิตใจเสียจริง เพียงเพราะฮ่องเต้กังวล ก็ต้อง…”
คำพูดจากนั้นอันหลิงหยุนไม่เอ่ยต่อแล้ว ต้องควบคุม ปากของนางเองจึงจะถูก
“อย่างนั้นแล้วเจ้าจะสืบเรื่องก่อน? หรือจะฆ่าคน ก่อน? ” จะอย่างไรอันหลิงหยุนก็ยังข้ามพ้นไปไม่ได้ หากต้องฆ่าคนจริงๆ คนเหล่านั้นต้องตายก็เพราะนาง
“แน่นอนว่าต้องสืบเรื่องก่อนสิ จะได้จับกุมบรรดา อันธพาลไปด้วย ส่วนเรื่องนอกเมือง หากพวกเขาไม่ วุ่นวายก็ไม่จับ หากวุ่นวาย ข้าเองทำได้เพียงฆ่าร่วม ร้อยเท่านั้น” ในเมื่อเขารับงานอันยุ่งยากนี่มาแล้ว หาก ไม่ดึงใครมารับผิดเสียหน่อยเรื่องก็คงผ่านไปยาก
กงชิงวี่มองไปยังอันหลิงหยุนด้วยสายตาคมคาย “ข้า ได้รับงานประเสริฐเช่นนี้ ทั้งหมดเป็นเพราะพระชายา ทั้งสิ้น ข้าต้องขอบคุณพระชายาจึงจะถูก”
กงชิงวี่ตั้งใจเน้นเสียงคำว่างานประเสริฐสองคำ ฮ่องเต้บังคับให้เขาทำงานนี้ หากไม่ใช่เพราะนาง เขา ก็คงยังเป็นอ๋องเสียนแสนสุขสบาย ทำไมจะต้องไป ทำงานอันยุ่งยากวุ่นวายนี้
“เรื่องนี้ต้องขอบคุณท่านอ๋อง หม่อมฉันรู้ปิดแล้ว ภาย ภาคหน้าจะต้องตอบแทนท่านอ๋อง และจะไม่ทำอะไร โดยพลการ เพื่อไม่สร้างเรื่องให้ท่านอ๋องอีก” อันหลิง หยุนรู้สึกผิดจากใจจริง
กงชิงวี่นับว่าไม่มีอะไรจะพูดแล้ว ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง กงชิงวี่จึงเอ่ยขึ้น “ช่างมันเถอะ ครั้งนี้ฮ่องเต้ให้งานข้า มาทำ ก็ไม่ใช่งานที่วันสองวันจะสำเร็จ ความคิดของ ฮ่องเต้ คงเกรงว่าข้าจะไร้ความสามารถ เจ้าทำเรื่องนี้ นับว่าช่วยให้เขาได้โอกาสไม่มากก็น้อย
อันหลิงหยุนทำทีเหมือนจะพูดอะไร แต่ก็ลังเลอยู่ ก็ คงมีเพียงเขาที่กล้าพูดถึงฮ่องเต้เช่นนี้
อันหลิงหยุนรู้สึกได้ว่าเท่านี้ก็นับว่ากงชิงวี่เปิดใจมา มากแล้ว มิเช่นนั้นเขาคงตรงไปจับคนนอกเมืองไปแล้ว
ใจของนางรู้ล็กซาบซึ้ง อ้นหลิงหยุนมองกงชิง อยู่ นาน
“ขอบคุณนะ!
กงชิงวี่ที่ถือแก้วชาอยู่เตรียมจะดื่ม เมื่อได้ยินคำ ขอบคุณของอันหลิงหยุน อดไม่ได้ที่จะมองไป ใช้ดวงตาราวกับนกฟ้ามองอย่างสงสัย “พระชายาจริงใจ หรือเปล่าเนี่ย? ”
“จริงใจสิ” อันหลิงหยุนเหนื่อยเหลือเกิน ชายคนนี้จะ พูดอะไรไม่ต้องสงสัยสอบถามให้มากมายไม่ได้เลย หรืออย่างไร?
“คำขอบคุณแบบนี้ ไม่นับว่าจริง หากข้าอยากจะร่วม เตียงกับเจ้าคืนนี้ พระชายายินยอมหรือไม่? ”
“หรือเกิดเรื่องขนาดนี้แล้ว ท่านยังไม่มีเรื่องอื่นจะพูด อีกหรือ? ” อันหลิงหยุนเอ่ยอย่างเหนื่อยอ่อน คนคน นี้ช่างหน้าไม่อายเสียจริง เป็นถึงท่านอ๋อง พูดออกมา แต่ละเรื่องไม่เป็นอื่นเลยนอกจากร่วมนอน เรื่องน่าอาย อย่างนี้ เขาเอ่ยออกมาราวกับเป็นเรื่องกินข้าวอย่างนั้น ไม่มีใครจะเหมือนเขาได้แล้วจริงๆ!
“ก็ไม่ใช่ว่าไม่มีเสียทีเดียว วันนี้เข้าวังฮ่องเต้ตรัสถาม ถึงเองเกี่ยวกับพระชายา” กงชิงวี่เล่าต่อไป ใบหน้า คมคายกลับพูดจาเชื่องช้าจริงจัง ราวกับเรื่องที่จะเล่า เป็นเรื่องจริงจังอย่างยิ่ง
แต่ทำไมอันหลิงหยุนดูอย่างไรก็ดูลามกโรคจิตเหลือ
เกิน!
“เป็นอย่างไร?” เมื่อเห็นอันหลิงหยุนหน้าแดงไม่เอ่ย คำ กงชิงวี่จึงค่อยๆ เอ่ยอย่างช้าๆ ราวกับควบคุมตัวเอง ได้ดีเยี่ยม แต่ภายในใจเต้นโครมคราม
ใบหน้าสตรีที่มีความสุขจะอ่อนโยน แต่หากสตรีหน้า แดงนับว่าเป็นอีกเรื่องหนึ่ง
ที่ผ่านมาไม่รู้เป็นอย่างไร กลับไม่เห็นว่าอันหลิงหยุนก็ หน้าแดง!
“จะเป็นเรื่องอะไรเล่า ฮ่องเต้เพียงตรัสถาม ทำไมเจ้า กับข้าถึงไม่ถูกกัน คนภายนอก แม้กระทั่งฮ่องเต้ยังทรง ทราบ จึงตรัสถามเท่านั้น” อันหลิงหยุนคิดเป็นอย่างอื่น ไม่ได้ แต่ก็นับว่าร้อนใจนัก ฮ่องเต้อาจยังไม่ทรงตรัส ถาม แต่กงชิงวี่เอ่ยขึ้นแบบนี้ ก็เป็นเรื่องที่นางอาจต้อง แก้ไข
ในเรื่องที่เกิดขึ้นนอกเมืองที่วัดเฉิงหวงนางรู้สึก ขอบคุณยิ่งนัก แต่อย่างนั้นกับทำให้นางเขินอายนัก นี่ เท่ากับแลกเปลี่ยนราวกับเล่นขายของกับนางเลยก็ว่า ได้!
“ฮ่องเต้พูดถึงเสินหยุนเอ่อ ข้าตอบกลับไปแล้ว” หัวข้อ เรื่องเปลี่ยนไป กงชิงวี่ปรับสีหน้าดังเดิม เมื่อคิดถึงเรื่อง สำคัญ ก็ไม่ได้แกล้งนางอีก!
“เรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่อีก? ” อันหลิงหยุนไม่เข้าใจ เรื่องจะแต่งตั้งพระชายารองเรื่องเก่า กลับมาพูดใหม่ อีกแล้วหรือ?
กงชิงวี่ดื่มชา “เมื่อวานสองสามีภรรยาอ๋องตวนเข้าวัง โรคของพระชายาตวน บอกแค่ตัวเองก็น่าจะพอ เพื่อ เลือกเฟ้นพระชายารองให้อ๋องตวน กลับเอ่ยถึงโรคของเจ้าเช่นกัน”
อันหลิงหยุนยอมแล้ว หลบอยู่ที่บ้านยังโดนยิงกระสุน เห็นได้ชัดว่าจุนฉูฉูจงใจ
แต่จะตั้งใจหรือไม่ นางก็ไม่สนใจแล้ว
ฮองเฮาใช้ยา นับว่าหากไม่เกิดเรื่องอะไร แต่เกรงว่า จะสู้ไม่ได้
เพียงแต่เมื่อพูดถึงเรื่องหาพระชายารองให้กงชิง นางกลับรู้สึกไม่สบายใจ
“แต่ว่าข้าบอกพวกเขาว่า กำลังทำการรักษาอยู่ ไม่แน่
ว่าภายในเดือนสองเดือนอาจจะรักษาได้
อันหลิงหยุนมองไป “ดังนั้นที่ท่านอยากจะร่วมเตียง เพื่อให้กำเนิดบุตรหรือ? ”
“ข้าไม่ได้ดูถูกตัวเองขนาดนั้น เพียงแต่หากไม่ ต้องการแต่งพระชายารอง ก็คงมีแต่วิธีนี้เท่านั้นฎกงชิง วี่ใช้อารมณ์เหนือเหตุผล
แท้จริงแล้วเจตนาดี แต่วิธีการดูร้าย อันหลิงหยุน ประเมินกงชิงวี่เช่นนี้
แต่จะอย่างไรเรื่องราษฎรนอกเมืองก็จัดการไปได้ แล้ว อันหลิงหยุนพลางลอบถอนหายใจ ส่วนเรื่องอื่นๆ ขอวางไว้ก่อนก็แล้วกัน
พักผ่อนไปสองวัน กงชิงวี่ขี่ม้าออกทำงาน ออกไป ตรวจสอบเรื่องที่มีผู้เสียชีวิตเดือนที่แล้ว
อันหลิงหยุนเตรียมครีมล้างหน้าให้ไทเฮาเรียบร้อย แล้ว เข้าวังพร้อมนำถวาย และได้รับรางวัลกำนัลอีก ครั้ง อันหลิงหยุนพลางเข้าเฝ้าฮ่องเต้ชิงหยู่
ครั้งนี้ที่เจอมีความพิเศษอยู่บ้าง อันหลิงหยุนเข้าเฝ้า ฮ่องเต้ชิงหยู่ที่พระตำหนักจรุงจิต คนอื่นๆ ต่างออกไป แล้ว มีเพียงเขาสองคน
ฮ่องเต้ชิงหยู่ประเมินอันหลิงหยุน ดูล่องลอยไป
“ฝ่าบาท หม่อมฉันขอถวายการรักษาท่านดีหรือไม่”
“อืม”
ฮ่องเต้ชิงหยู่นั่งลง อันหลิงหยุนรวบรวมความกล้า นั่งลง จับชีพจรแล้วสำรวจทั่วร่าง แล้วอันหลิงหยุนจึง เคลื่อนมือออก
อันหลิงหยุนลุกขึ้นประสานมือโค้งคำนับ “รายงานฝ่า บาท อาการของท่านรักษาหายดีเป็นปกติแล้ว”
“พูดอย่างนี้ อีกไม่นานข้าจะมีบุตรได้แล้วใช่หรือไม่? ” ฮ่องเต้ชิงหยู่เอ่ยเสียงราบเรียบ
อันหลิงหยุนนิ่งครู่หนึ่ง “หม่อมฉันไม่กล้าเอ่ย
“นับว่าเจ้าพูดความจริง จากที่เจ้าดูแล้ว หากข้าไม่ เป็นอะไรแล้ว อีกนานไหมกว่าฮองเฮาและกุ้ยเฟยจะมี ข่าวดี? ” ฮ่องเต้ชิงหยู่ประเมินอันหลิงหยุน
“เรื่องนี้ตอบได้ยาก ร่างกายแต่ละคนไม่เหมือนกัน บางคนอาจช้า บางคนอาจเร็ว” อันหลิงหยุนเอ่ยอย่าง สั่นเทา
ฮองเฮาอาจจะเป็นไปได้ยาก ตัวฮองเฮาเองก็กินยา ที่ให้นางและจุนฉูฉู แต่หากนางกินยาแก้พิษก็อาจจะมี ทางเป็นไปได้
เพียงพบกันไม่กี่ครั้ง อันหลิงหยุนรู้สภาพร่างกายเงิน หยุนชูอยู่บ้าง อย่างแรกคืออายุถึงแล้ว หากท้องบุตร จริงๆ อาจเป็นอันตรายได้ อย่างที่สองนางดูแลฮ่องเต้ ชิงหยู่มานานปี เกรงว่าอาจจะไม่ง่ายแค่เรื่องจะมีหรือ ไม่มีบุตร
“อย่างนั้นหรือ? ” ฮ่องเต้ชิงหยู่ลุกขึ้นเดินไปอีกฝั่ง อัน หลิงหยุนค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมอง
ฮ่องเต้ชิงหยู่และแม่ทัพอันแม้อายุจะใกล้เคียงกัน แต่ ในเวลานี้เมื่อมองไป ฮ่องเต้ชิงหยู่กลับดูมีอายุกว่ามาก
“ข้าหวังอยากมีบุตรของตัวเอง อย่างนั้นก็จะจัดการเรื่องวุ่นวายไปได้อีกมาก ข้ายิ่งหวังว่าบุตรคนนี้จะมา จากฮองเฮา”
อันหลิงหยุนตะลึงเล็กน้อย อย่างนั้นต้องให้ฮองเฮา ยินยอมถึงจะถูก
ฮ่องเต้ชิงหยู่ถาม “เจ้าและอ๋องเสียนเป็นอย่างไรกัน บ้าง เป็นเหมือนเดิมอยู่ไหม?
อันหลิงหยุนพลันรู้สึกบทสนทนาเริ่มแปลกๆ จึงเงียบ ไปนานกว่าจะเอ่ยตอบ “ยังเป็นดังเดิม
“อืม กลับไปเถอะ
อันหลิงหยุนคำนับลาพลางออกจากพระตำหนักจริง จิต แต่กลับรู้สึกมีอะไรบางอย่างผิดแปลก
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ