บทที่ 92 กระตุ้น

ตื่นเช้าขึ้นมาอันหลิงหยุนพลิกตัวขึ้น ร่างคนข้างกาย ราวกับกำแพงหน้าใหญ่ มือกุมมือนางแนบแน่น แต่เมื่อ ลืมตาตื่นขึ้น ใบหน้านั้นกลับน่าเกลียดยิ่งนัก

อันหลิงหยุนคิดทบทวนกลับไป คิดถึงเหตุการณ์ กระอักกระอ่วนเมื่อคืน

เมื่อกงชิงวี่กำลังถือปืนได้ที่ ประจำเดือนนางก็มา

ดังนั้น ทั้งสองต่างพักรบ ตัดสินใจจะนำเรื่องนี้เก็บไว้ จัดการภายหลัง

แต่เห็นได้ชัดว่ากงชิงวี่ไม่ยินดีเท่าใดนัก ไม่ได้นอนทั้ง คืน มือกุมนางไว้ ราวกับเกรงว่านางจะวิ่งหนีไป

เมื่ออันหลิงหยุนพลิกตัว บังเอิญหันไปทางกงชิงวี่พอดี ทำให้ท้ายสุดกงชิงวี่พลันถลันตัวบนขึ้นตัวของนาง ขบ ริมฝีปากนางจูบดูดดื่ม อันหลิงหยุนแทบหายใจไม่ออก ตื่นมาก็เริ่มแต่เช้า นางเองก็กินไม่อิ่มพอๆ กัน

แต่หากเทียบอายุกันแล้ว ชายหนุ่มมีอายุน้อยกว่า แถมเลือดพล่านขนาดนี้ อันหลิงหยุนนับว่าปฏิเสธ ลำบากนัก ยิ่งตัวเขาเองก็นับว่าเป็นผู้เล่นมือฉกาจอีก ด้วย

เมื่อจูบจนดูดดื่มแล้ว กงชิงวี่จึงโพล่งขึ้น “ต้องใช้เวลา นานเท่าไหร่กว่าเรื่องนี้จะจบลง? ”
“เรื่องนี้ตอบไม่ถูก สามถึงห้าวันอาจจะได้ บางครั้งก็ เจ็ดถึงแปดวัน” อันหลิงหยุนถึงกับไม่หน้าแดง เพียงเลีย รอบริมฝีปาก นับว่ารสชาติไม่เลวทีเดียว

“เวลาชัดเจนหน่อยไม่ได้หรือ? ” กงชิงวิกัดริมฝีปาก นางเล่น พลางพลิกตัวกดตัวนางเอาไว้ ทนทรมานอยู่ครู่ หนึ่ง

อันหลิงหยุนทำได้เพียงร่วมมือ จนเมื่อกงชิงวี่ไม่เดือด พล่านมากแล้ว ทั้งสองจึงลงจากเตียงมาด้วยกัน

อันหลิงหยุนไปดูเจ้าสิ่งล้ำค่าเหล่านั้นก่อน เติบโต ได้ดีทีเดียว จึงวางใบหม่อมให้เพิ่มเติม อันหลิงหยุน ควบคุมอุณหภูมิในห้องให้เหมาะสม รอเพียงให้บรรดา เจ้าสิ่งล้ำค่าคายไหมออกมา

กงชิงวี่เปลี่ยนชุดแล้วเดินเข้าไปข้างกายอันหลิงหยุน “ไม่ใช่อยากอาบน้ำหรือ ก็อาบที่นี่ได้”

อันหลิงหยุนหันหน้ามา “เมื่อคืนวานข้าอยากอาบน้ำ แต่วันนี้ไม่ได้บอกอะไร

ใครจะอาบน้ำตั้งแต่ตอนเช้า แล้วยังเป็นวันที่อากาศ เย็นขนาดนี้

“อย่างนั้นก็กินข้าวเช้าก่อน

อันหลิงหยุนถูกกงชิงวี่ลากไปกินข้าว เมื่อกินเสร็จแล้ว อันหลิงหยุนเริ่มปวดเอว และไม่รู้เป็นเพราะอะไร คราวนี้ถึงกับปวดอย่างหนัก

อันหลิงหยุนเดินไม่ไหว จึงปีนขึ้นไปนอนบนเตียง

กงชิงวี่ไม่วางใจ จึงนั่งลงข้างๆ เตียง ในใจอันหลิงหยุ นสับสนวุ่นวาย เขาเป็นห่วงความเป็นความตายของนาง หรือกลัวว่านางจะหนีไป? แล้วทำเรื่องนั้นไม่สำเร็จ?

อันหลิงหยุนเพื่อให้ความเจ็บลดลง จึงเรียกให้คนอุ่น น้ำขิงมา เมื่อดื่มแล้วจึงรู้สึกดีขึ้น แต่นางก็ไม่อยากลง จากเตียง

รอจนฟ้าเริ่มมืดอันหลิงหยุนจึงยอมลงจากเตียง

เมื่อรู้สึกไม่เจ็บเท่าไหร่แล้ว อันหลิงหยุนจึงไปดูหนอน ไหมเย็นคายเส้นไหม แล้วก็เป็นดังนั้นเริ่มคายเส้นไหม แล้ว อุนหลิงหยุนดีใจยิ่ง หนอนไหมเย็นคายเส้นไหม ด้วยความลำบากสู้ความหนาว

เมื่อนำมาวางไว้บนมืออันหลิงหยุนอดไม่ได้ที่จะถอน หายใจ “สรรพสิ่งในโลกล้วนน่าอัศจรรย์ นี่มันอากาศ เย็นมากเลยนะ”

กงชิงวี่รออยู่ในห้องมาทั้งวันแล้ว หญิงคนนี้ห่วงแต่ แมลงไม่มองเขาเลย

“เจ้ามหัศจรรย์กว่าพวกมันมากนัก”

กงชิงวี่ลุกขึ้นยืนพลางเดินไปหาอันหลิงหยุน เมื่อไปยังเบื้องหน้าก็โอบกอดนางไว้ “เจ้าไม่คิดถึงข้าเลย หรือ? ”

อันหลิงหยุนทำได้เพียงมองบน ไม่เขินบ้างหรือไง โอบๆ กอดๆ กลางวันแสกๆ คนโบราณเสรีมากขนาดนี้ เชียวหรือ?

แล้วยังเจ้าบุรุษคนนี้ เปลี่ยนนิสัยไปแล้วหรือ?

อันหลิงหยุนลากกงชิงวี่ไปนั่งลง พลางเอ่ยถามอย่าง จริงจัง “เจ้าไม่กลัวคนหัวเราะเยาะเจ้าหรือ อย่างไรเจ้า ก็เป็นถึงอ๋องเสียนเชียวนะ”

“อ๋องเสียนแล้วอย่างไรเล่า ก็ไม่นับเป็นชายหรือ?

กงชิงวี่นั่งลงพลางบีบหน้าอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนปัด มือเขาออกเบาๆ “เป็นถึงอ๋องเสียน บีบหน้าคนอื่นไม่อายหรือ

อย่างไร?

“อ่อนโยนกับพระชายาตัวเอง ใครจะกล้าบอกให้ อาย? ”

อันหลิงหยุนนิ่งไปไม่เขยิบตัว ราวกับค้นพบอะไรบาง อย่าง ต่อปากต่อกรกับกงชิงวี่ก็นับว่าเป็นเรื่องที่สนุกอยู่ ไม่น้อย
ไม่ติดกับเรื่องบรรดาศักดิ์ของเขา ก็รู้สึกสนุกทีเดียว

“อะไรกัน ข้าพูดไม่ถูกหรือ? ” กงชิงวี่ยังคงบีบหน้าอัน หลิงหยุนต่อไป

ครั้งนี้อันหลิงหยุนไม่ผลักเขาออก แต่กลับพูดกับเขา

อย่างตั้งใจ “ท่านอ๋อง ท่านชอบข้าหรือ? กงชิงวี่เบนสายตามองไปยังอันหลิงหยุน มองจน

อันหลิงหยุนรู้สึกกระวนกระวาย

“ชอบหรือไม่? ” นางเพียงอยากรู้เรื่องนี้เรื่องเดียว

กงชิงวี่หัวเราะขึ้น “พระชายาแต่งกับข้า ก็เป็นคนของ ข้ามิใช่หรือ? ชอบหรือไม่จะสำคัญอย่างไร เป็นถึงสามี ภรรยากันแล้ว”

“พูดอย่างนี้ข้าก็ไม่อยากฟังแล้ว หากชอบก็เป็นสามี ภรรยา หากไม่ชอบก็ถือจังหวะที่ยังไม่เริ่ม ตัดสัมพันธ์ กันได้ยังไม่สาย ต่อไปภายภาคหน้าจะได้ไม่ต้อง เสียใจ”

“…” กงชิงมองดูอันหลิงหยุนด้วยสายตาเย็นชา มอง จนอันหลิงหยุนขนลุกไปทั้งตัว

“ข้ามีความคิดเห็นของข้า เจ้าไม่ต้องกังวลไป” กงชิงวี่ ตัดจบเช่นนั้น

อันหลิงหยุนหน้านิ่งไป เรื่องก็เกี่ยวข้องกับนาง จะไม่ให้กังวลไปได้อย่างไร

“ท่านอ๋อง สิ่งที่ท่านต้องการข้ามอบให้ได้ ทั้งยังให้ โดยไม่โกรธไม่เกลียด แต่มีเรื่องหนึ่ง อยากถามท่าน อ๋อง เคยคิดเรื่องหากได้ข้าไปแล้วบ้างหรือไม่?”

กงชิง ใบหน้านิ่งขรึม “เรื่องอะไร?

“หากได้ข้าแล้ว ต้องมีลูก หากมีลูกข้าก็ต้องเป็น มารดาของลูก ท่านก็เป็นบิดาของลูก ต่อไปในจวนแห่ง นี้ข้าก็จะเป็นพระชายาจริงๆ แล้ว ท่านอ๋องจะรับได้หรือ ไม่? ”

“หรือตอนนี้เจ้าเป็นชายารองหรือ? ” กงชิงวี่โต้กลับ

อันหลิงหยุนส่ายหน้า “ข้าในตอนนี้เป็นเพียงคนที่นอน ห้องเดียวกับท่านอ๋อง เพียงมีตำแหน่งพระชายาไว้ เท่านั้น ไม่ได้มีอำนาจจริงๆ พระชายาเช่นนี้ นับเป็นพระ ชายาที่แท้อย่างไร”

“หรือเจ้าไม่อยากได้อำนาจจริงๆ? ” กงชิงวี่ยิ้มเยาะ

อันหลิงหยุนทำได้เพียงพูดกับเขาจริงจัง “ท่านอ๋อง ท่านกับข้าแม้จะเป็นสามีภรรยา ข้าก็ต้องการจะรัก เดียวใจเดียวเพื่อท่าน ทว่าท่านอ๋องคิดให้ดี หากท่าน อ๋องจริงใจดูแลข้า ข้าก็จะตามท่านอ๋องไปตลอด หาก ท่านไม่ทำอย่างนั้น พวกเราก็ช่างมันเถิด”

“ช่างมัน?
ใบหน้ากงชิง หม่นลงอย่างชัดเจน อันหลิงหยุนรู้อยู่ แล้วว่าต้องพูดกับเขาไม่รู้เรื่อง

“ข้าอยากแต่งกับคนที่รักข้าหวงข้าสงสารข้า แต่ไม่ใช่ กับการแต่งโดยฐานะเท่านั้น ตัวท่านอ๋องเองไม่ใช่คน สะอาดไร้มลทิน ก็อย่าได้มายุ่งกับข้าเลย แม้ข้าจะเห็น ด้วยตารู้ด้วยใจ แต่ก็ต้องนับว่าเป็นเรื่องจริง”

อันหลิงหยุนพูดอย่างเปิดอก แล้วจึงลุกเดินไป กงชิงวี่ เอื้อมมือคว้าข้อมือนางไว้ ดึงให้นางหยุดลง

กงชิงวี่เงยหน้าพลางเอ่ยถาม “ผู้หญิงของข้ามี มากมาย หรือเจ้าอยากเป็นผู้หญิงคนเดียวเท่านั้น?

อันหลิงหยุนเห็นเขาตั้งใจ จึงไม่อ่อนข้อลงเด็ดขาด

“ท่านอ๋อง ข้าคิดอย่างนั้นจริงๆ”

“เหอะ!

อันหลิงหยุนถอนหายใจ เมื่อคิดถึงค่ำคืนอันเร่าร้อน แม้จะมีความเสียดายบ้าง แต่ก็ไม่อาจจมดิ่งลงไปได้

นางไม่อาจแบ่งปันกงชิงวี่ให้กับคนอื่นได้ นางเกรงว่า จะอดไม่ได้ต้องสังหารใครเข้า

ยิ่งนางเป็นคนรักสะอาด จะรังเกียจความสกปรก ไป !
อันหลิงหยุนสงบจิตสงบใจลง “ข้าไม่อาจแบ่งปันชาย ของตนให้หญิงนางอื่น เหมือนกับที่ท่านไม่อาจแบ่งปัน ข้าให้กับชายใดได้ หากท่านอ๋องเอ่ย สามารถแบ่งปัน ข้ากับชายอื่นใดได้ อย่างนั้นหากท่านอ๋องจะแต่งหญิง อื่นเข้ามา ข้าก็จะยินยอม

หากไม่ได้เช่นนั้น ก็คงอยู่ด้วยกันไม่ได้”

“เจ้าหญิงคนนี้ ไม่รู้อย่างไร ข้าเป็นถึง… วันนั้นเจ้ายัง จะให้ข้าแต่งชายารอง” กงชิงวี่ถึงกับโกรธขึ้น เขาไม่ เคยคิดจะจะแต่งกับสตรีอื่น หากไม่เอ่ยขึ้น นางก็คงได้ ขึ้นสวรรค์ไปแล้ว!

อันหลิงหยุนถึงกับเสียใจ “นั่นเป็นไปเพื่อตำแหน่ง เท่านั้น แม้ท่านและข้าจะไม่มีความรู้สึกต่อกัน เดิมที ข้าวาดหวังจะให้เจ้าแต่งชายารอง ท่านจะได้ถอด ตำาแหน่งข้า จึงบอกเช่นนั้นไป

“อันหลิงหยุน ข้าจะถอดตำแหน่งเจ้าเดี๋ยวนี้! ”

กงชิงวี่ลุกขึ้นพลางตบโต๊ะดัง เอ่ยด้วยน้ำเสียงโมโห “นำกระดาษและหมึกมาให้ข้า”

“เจ้าค่ะ”

อาหยู่ที่ด้านนอกประตูรีบไปจัดเตรียม

อันหลิงหยุนปรายตามองไป มองไปอย่างหวาดกลัว เกรงกงชิงวี่จะถอนคำพูด!