บทที่ 84 บังเอิญพบกับจิ้งจอกหางสั้น

อันหลิงหยุนรีบเดินไปที่ใต้หินก้อนใหญ่ หมอบลงและ มองเข้าไปข้างใน ดึงหญ้าออกพบว่าดินบนพื้นดินจะ แตกต่างจากที่อื่นเล็กน้อย เหมือนร่วนๆ

แต่ดินชนิดนี้แตกต่างกับดินที่อื่นอยู่บ้าง หากเป็นฝีมือ คน เนื้อดินควรจะนุ่มกว่านี้ เนื้อดินที่นี่เหมือนเคยถูก อะไรบางอย่างพรวน

อันหลิงหยุนใช้มือขุดอยู่พักหนึ่ง ดินข้างใต้อ่อนนุ่ม ทั้งหมด รู้สึกได้ถึงบางส่วนอ่อนนุ่ม บางส่วนแข็ง

อันหลิงหยุนดีใจ ลุกขึ้นต้องการผลักก้อนหินใหญ่ออก ไป ไม่อย่างงั้นก็ขุดดินข้างใต้ไม่ได้

ผลักอยู่สองทีผลักไม่ไหว สีหน้ากลุ้มใจ

“ลุกออกไป!”

กงชิงวี่สีหน้าเย็นชา หญิงผู้นี้ปล่อยเขาไว้ไม่ขอให้ ช่วยเหลือ ผลักด้วยตนเอง โง่จริงๆ ทำราวกับว่านางมี กำลัง

อันหลิงหยุนหลบไปอย่างเชื่อง กงชิงวี่ยกฝ่ามือขึ้น สูดลมหายใจ ออกแรงผลักขึ้นไป หินถูกผลักออกไป สองถึงสามเมตรและหยุดลง

อันหลิงหยุนหยิบพลั่วและขุดลงไปที่พื้นทันที กงชิงวี่ถือตะเกียง เคลื่อนไหวอยู่ข้างบนอันหลิงหยุน ไม่นาน อันหลิงหยุนนั่งยองๆ หยิบตะกร้าไม้ไผ่ที่นำมาจากด้าน หลัง ด้านในเป็นปุยฝ้ายที่เตรียมไว้ก่อนหน้านี้แล้ว ปุย ฝ่ายบรรจุในดอกบัว เป็นชั้นๆ มีความอบอุ่นเพียงพอ

อันหลิงหยุนหยิบเอาเนื้อดินชิ้นหนึ่งขึ้นมา วางลงไปใน ตะกร้าไม้ไผ่ ทุกอย่างพร้อมแล้ว อันหลิงหยุนจึงลุกขึ้น จากพื้น อย่างมีความสุข

“ขอบพระทัยอ๋องสำหรับความช่วยเหลือเพคะ” ไม่ลืม ขอบคุณ

กงชิงวี่มองไปที่ใบหน้าของอันหลิงหยุน ใช้กำลังมาก เกินไป หน้าแดงและหอบ แต่ก็ไม่น่ารำคาญเท่าไหร่

“ไปเถิด”

กงชิงวี่หันหลังเดินลงภูเขาสือหลี่ อันหลิงหยุนตามมา จากด้านหลัง

ทั้งสองเดินทีละคนเป็นเวลาครึ่งชั่วยาม ท้องฟ้าเริ่มมี หิมะตก

อันหลิงหยุนเงยหน้าขึ้นมอง ทั้งภูเขาสือหลี่ว่างเปล่า และมืด หิมะตกเส้นทางบนเขาก็เดินยากมากขึ้น เพียง แค่แสงจากตะเกียงในมือกงชิงวี่ ลงไปต้องเป็นอันตราย แน่นอน

อันหลิงหยุนรู้สึกกังวล: “หากตกหนัก เราจะลงไปได้อยากอย่างลําบาก”

“รีบเดินเข้า ยังมีโอกาสลงไป” กงชิงวี่เร่งฝีก้าว อัน หลิงหยุนก็ไม่กล้ารอช้า แต่ตอนขึ้นมานางเดินเร็ว แถม ยังไม่สังเกตเส้นทาง ลงไปหากก้าวประมาทจะเกิดเรื่อง ได้ นอกจากนี้ ฟ้ามืดแล้วและควรเดินช้าๆ เดินอย่าง ตอนนี้ จะเกิดเรื่องได้ง่าย

ดินลงไป อันหลิงหยุนรู้สึกลื่นที่เท้า คนล้มลง กงชิงวี่ คว้าอันหลิงหยุนเอาไว้ ใช้แรงที่มือ อันหลิงหยุนกอดเอว กงชิงวี่ แนบอยู่ในอ้อมแขนของเขา

อันหลิงหยุนตกใจมากหัวใจเต้นรัว กอดกงชิงด้วย มือทั้งสองข้างแน่น

มือทั้งสองกงชิงวี่กอดอันหลิงหยุน: เป็นอย่างไร บ้าง?”

“ค่อยยังชั่วเพคะ”

อันหลิงหยุนตกใจไม่เบา ออกมาครู่เดียวกำลังจะก้าว ออกไป เท้าลื่นเกือบจะล้ม กงชิงวี่ใช้มือจับนางไว้: “อย่า ขยับ”

อันหลิงหยุนผงกหัว: “ขอบพระทัยเพคะ”

“ก้าวตามรอยเท้าของข้า”

กงชิงวี่จับมืออันหลิงหยุนแน่น เท้าเหยียบมั่งคงแล้ว:“ตามมา”

“เพคะ”

อันหลิงหยุนเหยียบตามรอยเท้าของกงชิงวี่ แม้จะเดิน

ค่อนข้างเหนื่อย แต่ไม่อันตราย ทั้งสองลงจากภูเขาสือหลี่ อาหยู่มองไปยังทั้งสองที่ เดินมาทันที เห็นว่าอันหลิงหยุนและกงชิงวี่ปลอดภัย อา

หยู่ถาม: “ท่านอ๋อง กลับเลยหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

“หนทางในตอนกลางคืนเดินทางลำบาก พักคืนหนึ่ง ข้าต้องรอนาง

“พ่ะย่ะค่ะ”

หาหยู่รีบเร่งไปเตรียมตัว กงชิงวี่เข้าไปในรถม้าทันที หันหลังดึงอันหลิงหยุนขึ้นไปด้วย

ทั้งสองจับมือสร้างความอบอุ่น ทำให้อันหลิงหยุนมอง ไปที่กงชิงวอย่างสงสัย แต่ก่อนเขาไม่ใช่แบบนี้

เข้าไปในรถม้าอันหลิงหยุนถอดรองเท้า เริ่มถอดเสื้อ คลุม ร่างกายเปรอะเปื้อน ใส่ไม่ได้อีกต่อไป อันหลิงหยุ นสวมชุดด้านในห่มผ้าห่มอยู่ในรถม้า อาหมู่ส่งเตาผิง เข้ามาให้ ก็ทำให้อบอุ่นมากขึ้น

“มาหาข้า”
กงชิงวถอดเสื้อคลุมและรองเท้า ขณะนี้พักพิงอยู่อีก ด้านหนึ่งของรถม้า

อันหลิงหยุนลากผ้าห่มไปยังข้างกายกงชิงวี่ ร่างพิง อยู่อีกฝั่ง นำผ้าห่ม นำผ้าห่มห่อทั้งสองเอาไว้

ในรถม้ามีผ้าห่มเพียงผืนเดียว นางใช้แล้ว จึงเรียก นางเข้ามา

กงชิงวี่มองไป ยื่นแขนไปที่ใต้เอวของอันหลิงหยุน อัน หลิงหยุนตัวเกรง ยื่นมือออกไปต้องการผลักออก กงชิง วี่หน้านิ่ง: “อยากแข็งตายหรือ?”

มืออันหลิงหยุนค่อยๆ คลายออก ที่จริงแล้ว ต้องการ ผ่านพ้นค่ำคืนที่เหน็บหนาวในป่า กอดกันเพื่อความ อบอุ่นเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

โดยเฉพาะ ชายยุคโบราณสามารถเลือกหญิงสู่ขอ แต่งกลับบ้านไปทั่วได้ กอดก็ไม่สำคัญ ในเมื่อนางอยู่ใน สถานะพระชายาเสียน

อันหลิงหยุนที่ถูกกอดก้มหน้า ในใจเต้นรัว

ไม่รู้ว่าร่างเดิมตายใจแล้วหรือยัง ทุกครั้งที่พวกเขา ใกล้ชิดกัน มีโอกาสเช่นนี้ อันหลิงหยุนมักจะรู้สึกถึง ความกระสับกระส่ายของสิ่งนั้น

“พิงบนตัวข้า”
กงชิง ออกคำสั่ง อันหลิงหยุนพิงไปอย่างหมดหนทาง

“ท่านอ๋อง” อันหลิงหยุนเรียกเขา

“ว่า”

“ทำไมเราไม่กลับไป รอผู้ใดเพคะ?”

“พรุ่งนี้เช้าจะรู้เอง”

อันหลิงหยุนเหนื่อยแล้ว ระหว่างที่พูดก็มีอาการง่วง ร่างกายถูกปกคลุมด้วยความอบอุ่น นางมีความต้องการ ที่จะนอนหลับจริงๆ

เป็นผลให้นอนหลับตลอดทั้งคืน อันหลิงหยุนจึงตื่นขึ้น

มา

นางลืมตาก็พบว่านอนอยู่กับกงชิงวี่ คนสองคนโอบ กอดกัน ใบหน้าของนางแนบอยู่ที่อ้อมอกของกงชิงวิ่ เสื้อผ้าของกงชิงวี่ถูกนางแหวกออก เสื้อผ้าของนางก็ ยุ่งเหยิง

ภาพไม่น่าดูเลย อันหลิงหยุนไม่ได้ดู พลิกตัวใช้มือปิด ตาไว้

กงชิงวี่ค่อยๆ ลืมตาขึ้น ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในรถม้า เมื่อคืนนี้ อดนึกถึงกลิ่นหอมอ่อนๆ ในอ้อมแขนไม่ได้

อันหลิงหยุนพยายามนิ่ง ลุกขึ้นจากอ้อมแขนกงชิงวี่มองกลับไปยังกงชิงวี่อย่างอึดอัด พบว่าดวงตาของเขา ปิดอยู่ ยังไม่ตื่น จึงรีบเร่งแต่งตัว

ออกจากรถม้าอันหลิงหยุนมองไปทั่วทั้งภูเขาที่ ปกคลุมไปด้วยหิมะจากด้านนอกรถม้า

อาหยู่กำลังก่อไฟ ดูเหมือนกำลังเตรียมทำอาหาร อาหยู่ลุกขึ้นเมื่อเห็นอันหลิงหยุน: “พระชายา”

“ให้ข้าช่วยอะไรหรือไม่?” อันหลิงหยุนเดินไปข้าง หลังอาหยู่ อาหยู่ล่ากระต่ายมาตัวหนึ่ง เตรียมตุ๋นเนื้อ กระต่าย

“ไม่เป็นไรพ่ะย่ะค่ะ พระชายาไม่ต้องทำอะไรทั้งสิ้น

“งั้นข้าไม่ช่วยแล้วนะ ข้าไปเดินรอบๆ”

อันหลิงหยุนไม่อยากเจอกงชิงวี่ ความซับซ้อนในใจที่ พูดไม่ออก

ทิวทัศน์ของภูเขาสือหลี่ไม่เลว อันหลิงคิดว่าจะเดิน รอบๆ ใต้ภูเขาภูเขาสือหลี่

เดินไประยะหนึ่งอันหลิงหยุนพบว่ามีรอยเล็บเท้าของ สัตว์บางอย่างที่พื้น อันหลิงหยุนมองไปรอบด้าน หรือจะ เป็นกระต่าย?

นึกได้ว่าอาหยู่ล่ากระต่ายมาได้ตัวหนึ่ง อันหลิงหยุนจึงอยากจับตัวหนึ่ง สร้างความภาคภูมิใจสักหน่อยก็ดี

มองหารอยเท้าอันหลิงหยุนเดินไปพบกับรูรูหนึ่ง อัน หลิงหยุนนั่งลงมองไปที่ปากทางเข้ารูตอนแรกคิดว่า กระต่ายจะอยู่ในรู ยื่นมือลงไปจับ อันหลิงหยุนจับโดน บางสิ่งที่เปียกชื้น

ดึงมือกลับมาดู เป็นเลือด

อันหลิงหยุนคุกเข่าอยู่ที่พื้นมองไปยังข้างใน ข้างในมี อะไรบางสิ่งอยู่จริงๆ แต่สภาพแทบทนไม่ไหวแล้ว

ยื่นมือเข้าไปอีกครั้ง อันหลิงหยุนลากสัตว์น้อยในรู ออกมา ตอนแรกคิดว่าเป็นกระต่าย นึกไม่ถึงว่าจะเป็น หมาจิ้งจอกที่หางสั้น

หมาจิ้งจอกหางสั้นจ้องมองอันหลิงหยุนด้วยคู่ดวงตา สีเข้ม อันหลิงหยุนถูกมองจนไม่สามารถทนเห็นได้

“ได้ ข้ารักษาให้เจ้า แต่เจ้าต้องให้ความร่วมมือกับข้า

อันหลิงหยุนไม่รู้ว่าหมาจิ้งจอกหางสั้นจะสามารถฟัง เข้าใจหรือไม่ โดยสรุปนางรักษาบาดแผลที่ขาให้กับ หมาจิ้งจอกหางสั้น ดำเนินการพันแผลเรียบร้อย

หมาจิ้งจอกหางสั้นเหมือนไม่ค่อยรู้สึกตัว อันหลังหยุ นอุ้มหมาจิ้งจอกหางสั้นกลับไปที่รถม้า