บทที่ 83 ตามหาหนอนไหมน้ำแข็งณ ภูเขาสือหลี่

มืดแล้วหลังจากออกมาจากบ้านตระกูลจุน อันหลิง หยุนพูดประโยคแรกกับกงชิงวี่หลังจากขึ้นรถม้า: “ขอบพระทัยท่านอ๋องสำหรับความกรุณา ให้ไข่มุก ราตรีกับข้า”

กงชิงวี่ยักคิ้ว: “ใช่ข้าให้เจ้า แต่ไม่ได้ให้เฉยๆ มีข้อ แลกเปลี่ยน”

“ถ้างั้นท่านอ๋องต้องการอะไรตอบแทนเพคะ?” อัน หลิงหยุนไม่ใช่คนโง่ ของดีเช่นนี้เรื่องอะไรกงชิงจะ โยนให้นางง่ายดายได้อย่างไร

พังพอนกล่าวทักทายปีใหม่กับไก่ ไม่น่าไว้วางใจ!

“ข้ายังไม่ได้คิดเรื่องนี้ เอาไว้ก่อนเถิด” อันหลิงหยุนรีบพูด: “ขอบพระทัยท่านอ๋องเพคะ”

“หึ!” เห็นประโยชน์ก็ลืมคลองธรรม

รถม้ากลับมาถึงหน้าประตูจวนอ๋องเสียนอันหลิงหยุ นพูดขึ้น: “ท่านอ๋อง ข้าต้องการที่จะออกไป”

“อืม”

“จัดเตรียมวัตถุดิบสำหรับเครื่องสำอางไว้กับไทเฮา ดังนั้นจึงจัดทำยากุหลาบออกมา แต่วัตถุที่ขาดไม่ได้ต่อไปนี้คือหนอนไหมเย็น ข้าต้องการไปตามหาเพคะ”

อันหลิงหยุนตัดสินใจเด็ดขาดว่าจะไป แต่เรื่องหนทาง

นางไม่ได้พูด ต้องการนำเครื่องมือบางอย่างไปด้วย

“ต้องใช้จริงหรือ?” กงชิงวีถามอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อ จริง

อันหลิงหยุนรีบพูด: “แน่นอนเพคะ”

“อาหยู่ ไปภูเขาสือหลี่” กงชิงวี่ออกคำสั่งแล้วจะไป อัน หลิงหยุนหยุดเอาไว้

“ข้ายังมีเครื่องมือบางอย่างไปด้วย ท่านอ๋องรอก่อน ข้าจะรีบกลับมาเพคะ”

ลุกขึ้นอันหลิงหยุนออกจากรถม้า กงชิงวี่เปิดม่าน รถม้าขึ้นมองไปยังด้านนอก เห็นเพียงอันหลิงหยุน ยกกระโปรงขึ้น วิ่งอย่างรวดเร็ว เพียงแค่กะพริบตาก็ เข้าไปในจวนอ๋องแล้ว

“อาหมู่”

“พ่ะย่ะค่ะ”

อาหยู่รีบลงจากรถม้า ตามอันหลิงหยุนเข้าไปในจวน

อันหลิงหยุนไปครึ่งชั่วยามแล้ว กงชิงวี่ตื่นขึ้นจากการ หลับใหล กำลังจะลงรถ อันหลิงหยุนขึ้นมาจากด้านนอกรถม้า

อาหย่วางตะกร้าใบหนึ่งไว้หน้ารถม้า อันหลิงหยุนโยน ห่อสัมภาระในมือเข้าไปในรถม้า นั่งลงและหายใจหอบ

“ข้าคิดว่าพระชายาหลับไปแล้ว?” ให้เขารอนานขนาด นี้ นางเกรงใจเช่นกัน

“หนอนไหมเย็นซ่อนไว้ในดินก่อนที่จะโตเต็มที่ โดย ทั่วไปแล้ว หนอนไหมเย็นเป็นไข่หนอนไหมชนิดเดียว ที่สามารถอยู่รอดในฤดูหนาวได้ หากหม่อมฉันหาได้ รังหนึ่ง ก็น่าจะเพียงพอเราใช้แล้ว แม้จะเรียกว่าหนอน ไหมเย็น แต่การผสมพันธุ์ของมันก็ไม่ต่างจากหนอนไห มอื่นๆ เพียงเพราะพวกมันสามารถจำศีลในดินได้ ออก มาได้อีกครั้งในฤดูใบไม้ผลิ นั่นจึงเรียกว่าหนอนไหม เย็น

นอกจากนี้..…….……. อันหลิงหยุนลังเลเล็กน้อย

“นอกจากนี้อะไร?”

กงชิงวี่ไม่มีความอดทนรอนอกจากนี้อะไรนั่นของอัน หลิงหยุน

อันหลิงหยุนชำเลืองมองกงชิงวี่: “ข้าก็ได้ยินมาว่า เส้น ไหมที่หนอนไหมเย็นคายออกมาเป็นน้ำแข็ง ในความ หนาวเย็น”

อันหลิงหยุนไม่เชื่อเรื่องนี้ในตอนแรก แต่ยังไงการบันทึกในศาสตร์ทางการแพทย์ก็ต้องมีวัตถุประสงค์ ของมัน

ก่อนหน้านี้ อันหลิงหยุนรู้เรื่องหนอนไหมเย็นชนิดนี้ แต่ไม่เคยได้สัมผัส คราวนี้ดูเหมือนว่าจะต้องทำความ รู้จักให้ดี

กงชิงวี่มองไปที่อันหลิงหยุนโดยไม่ได้ตั้งใจ หญิงผู้นี้ บ้าๆ บอๆ อยู่วันยังค่ำ คำพูดของนาง……

ไม่มีคำเท็จแม้แต่ประโยคเดียว แต่หนอนไหมคาย เส้นไหมออกมาจะเย็น นี่เป็นเรื่องที่เหลวไหลอยู่บ้าง

กงชิงวี่หรี่ตาลงร่างสั่นโยกไปกับรถม้า นึกถึงอันหลิง หยุนนั้นเป็นคนที่ลึกลับ ยังมีอะไรที่เหลวไหลได้อีก

รถม้ามาถึงภูเขาสือหลี่สองคนก่อนหน้านี้กำลังพัก ผ่อน อาหย่หยุดรถม้าอันหลิงหยุนลืมตาตื่นขึ้นมาทันที ลุกขึ้นและเดินออกจากรถม้า

เหมือนฟ้าร้องและฟ้าผ่า ถือสัมภาระและลงจากรถม้า

ใบหน้าหล่อเหลาของกงชิงวี่นิ่ง ลุกขึ้นออกจากรถม้า น้ำเสียงต่ำ: “รีบเร่งอะไร?”

อันหลิงหยุนตอบว่า: “เมื่อมืดแล้วจะหายาก ต้องรีบ หน่อยเพคะ”

กงชิงวี่ออกจากรถม้าและมองไปรอบๆ สักพัก
เนินเขาที่แห้งแล้งอยู่ตรงหน้า สถานที่แบบนี้มีหนอน ไหมเย็น กงชิง แสดงความสงสัย

“เจ้าแน่ใจนะว่าพวกเขาไม่ได้โกหกเจ้า?” กงชิงวี่ สงสัยอย่างหนัก เหมือนหญิงผู้นี้โดนหลอกยังไงไม่รู้

เขายังไม่เคยได้ยินหนอนไหมเย็น แต่ดูจากการ แสดงออกของเหล่าหมอจวน ต้องเป็นของดี

หากสามารถขายได้เงินหนึ่งร้อยสิบเหรียญ แล้ว เหตุผลอะไรที่พวกเขาต้องบอกตำแหน่งของหนอนไหม เย็นให้ผู้อื่น

“ข้าคิดว่ามี ข้าหาดู ท่านอ๋องรอข้านะเพคะ”

อันหลิงหยุนก็เข้าใจ ในจวนอ๋องเสียนไม่มีผู้ใดให้ ความสนใจนางจริงๆ ดังนั้นจึงเป็นไปได้ที่จะโกหกนาง

แต่หากนางไม่หา จะรู้ได้อย่างไรว่าถูกคนโกหกหรือ ไม่

หนอนไหมเย็นมีความสำคัญกับนางมาก ไม่ได้นางก็ ไม่แล้วใจ!

กำพลั่วอันหนึ่งอันหลิงหยุนเดินมุ่งไปยังบนภูเขาสือ หลี่ อาหยู่มองไปยังกงชิงวี่: “ท่านอ๋อง เราทำอะไรพ่ะย่ะ ค่ะ?”

“เจ้าอยู่นี่ ข้าไปดู”
พูดจบกงชิงวี่ตามหลังไป ครั้งที่แล้วตามหา หมาจิ้งจอกหางสั้นและวิ่งหนีไป ไม่แน่คราวนี้อาจจะหา เจอ

ทั้งสองเดินออกไปไกลอาหยู่กลับไปที่รถม้าและรอ

อันหลิงหยุนหาในสถานที่มากมายระหว่างทาง แต่ไม่

พบ

ตามหาจนกระทั่งฟ้ามืดอันหหลิงหยุนไม่ค่อยกังวล นัก: “หรือจะถูกหลอกเข้าแล้วจริงๆ?”

“กลับไป ข้าไม่ปล่อยไว้แน่!” กงชิงวี่เดินอย่างอารมณ์ เสียและหงุดหงิด มองหญิงที่แขนและขาอ่อนแรงตลอด ทาง ทั้งขุดและหาใต้โขดหินอย่างเต็มกำลัง รู้สึกไม่ พอใจอย่างมาก

คนอื่นหลอกเจ้า เจ้าก็รอให้หลอก?

อันหลิงหยุนพิงด้ามพลั่ว รอคอยด้วยวิตกกังวลพูด ขึ้น: “อยู่ที่ไหนกันแน่นะ?”

สีหน้ากงชิงวี่แย่: “กลับเถิด ข้าไปตามหมอจวนมา”

“เอามาก็ไม่มีประโยชน์ ไม่แน่อาจจะเสียหายไปเป็น ปีแล้ว เอามาก็ไม่มีประโยชน์ หากรอให้กลายเป็นมอด แล้ววางไข่ ยังมีเวลาสิบยี่สิบวัน รอไม่ไหวจริงๆ

อันหลิงหยุนก็จนปัญญาจริงๆ
กงชิงวถาม: “อะไรคือเสียหายเป็นปี?”

“ก็คือได้มาก็เป็นอายุที่ไร้ประโยชน์ ตามที่หมอจวน บอก เป็นเวลานานแล้วที่เขาได้หนอนไหมเย็น หากข้า เดาไม่ผิด แม่ของเขาต้องเคยใช้แน่นอน หนอนไหม เย็นนั้นใช้ได้เฉพาะเส้นไหม หมอจวนบอกว่าใช้สําหรับ บดเป็นผง แต่ผงที่บดใช้ไม่ได้เลย สําหรับเส้นไหมนั้น สามารถใช้เป็นยาได้ แต่ก็ต้องอาเจียนออกมาทันทีถึง จะได้ สิ่งที่หมอจวนพูดเชื่อไม่ได้อยู่แล้ว

และหนอนไหมเย็นของหมอจวนไม่ครึ่งเดือนก็สิบวัน แล้ว หากเป็นเช่นนั้น ที่ขอมาก็เป็นเหมือนเทียนกลาง สายลมที่เสียหายลอกคราบแล้ว ขอมาก็ใช้ประโยชน์ อะไรไม่ได้เลย

ในเมื่อข้ารู้ว่าไม่มีประโยชน์ ก็อย่าขอมาเลยเพคะ”

อันหลิงหยุนก็หมดหนทางเช่นกัน ร่างเดิมนิสัยไม่ดี ดังนั้นคนของจวนอ๋องเสียนเปรียบเสมือนมีจิตวิญญาณ เดียวกันตั้งแต่ต้นจนจบคือเพื่อเอาคืนนาง

ลองถามนางหากไม่เข้าใจความจริงบางอย่าง นำ หนอนไหมเย็นมาใช้ ก็จะขอบคุณอย่างมาก

สีหน้ากงชิงวี่เริ่มสงบลง: “ในเมื่อรู้แล้วทำไมไม่ เปิดโปง เจ้าโง่ไปแล้วหรือไง?”

อันหลิงหยุนหมดหนทาง: “ข้าทราบอยู่แล้วว่าพวกเขา รวมตัวกันเอาคืนข้า ข้ายังเปิดโปงในที่สาธารณะ หากพวกเขาไม่ได้มีความเกลียดชังเดียวกัน รอเอาคืนข้าอยู่ ข้างหลังแน่นอน มันจะดีกว่าถ้าข้าทำเป็นไม่รู้ พวกเขา ไม่ประสบความสําเร็จ ข้าก็ไม่ต้องผิดหวัง”

“ไม่ผิดหวัง?” สีหน้าของกงชิงวี่มืดลงจนกลายเป็นเถ้า ถ่าน: “ข้าว่าเจ้าโง่ไปแล้ว” “เป็นเช่นนั้น มีเล็กหน่อย” อันหลิงหยุนพูดติดตลก

จริงๆ แล้วนางก็รู้สึก ตั้งแต่มาถึงที่นี่ สมองใช้งานไม่ง่าย

เลย

หากเป็นอดีต จะมีใครเอาคืนได้ตามอำเภอใจขนาด นั้นเลยเหรอ?

พักผ่อนเพียงพอแล้ว อันหลิงหยุนเดินขึ้นไปภูเขาสือ หลี่ คิดว่าจะหาไปเรื่อย ๆ

“หยุดหาเถิด กลับไปกับข้า ข้าจะคอยดู ใครมันกล้า บังอาจ ไม่ส่งหนอนไหมเย็นออกมากับข้า” แหกพวก เขา!

“ขอร้องคนอื่นเพิ่งพาตนเองดีกว่า เรื่องที่พวกเขาไม่ ยินยอม แม้ว่าจะตกลงอย่างฝืนใจก็ตาม ก็ไม่เต็มใจ อยู่ดี สุดท้ายก็ทำได้ไม่ดี”

“ไหวพริบดีเก่งกว่าใครๆ ทำไมไม่เห็นเจ้าอธิบาย เหตุผลกับพวกเขา?

แม้จะไม่พอใจ แต่ก็เดินตามนางไป
อันหลิงหยุนไม่ต้องการคุยกับกงชิงวี่ในสิ่งไร้ ประโยชน์เหล่านั้น จวนอ๋องเสียนมีปัญหากับนาง ก็ ไม่ใช่แค่วันสองวัน ถ้าเอาจริงเอาจัง หากนางไม่ฆ่าคน เหล่านั้น ก็ต้องเครียดจนตาย จะดีกว่าหากเพิกเฉยไม่ สนใจ

เดินมุ่งขึ้นไป อันหลิงหยุนพบก้อนหินขนาดใหญ่ สอง คนก็โอบล้อมไม่ได้ ยังมีหญ้าอยู่รอบๆ ตามหนังสือ ทางการแพทย์ มอดไหมชอบที่แบบนี้มากที่สุด ไข่ไหม น้ำแข็งมีโอกาสมากที่จะนอนอยู่ข้างใต้