บทที่ 82 มอบไข่มุกราตรีให้นาง

พูดออกไปว่าไม่กินน่าขายหน้าขนาดไหน

กงชิง ถลึงตาใส่อันหลิงหยุนด้วยอารมณ์ที่ไม่ดีนัก: “ข้าอุตส่าห์ไม่กินรอเจ้า แต่เจ้าไปกินคนเดียวแล้ว ดู เหมือนว่าพระชายาอยู่ในจวนได้อย่างสะดวกสบายมาก ขึ้นเลยนะ ยังมีคนทําอาหารให้พระชายาโดยเฉพาะ ด้วย?”

อันหลิงหยุนพูดไม่ออกไปชั่วขณะ นางต้องพูด อย่างไร?

ทันใดนั้น ท้องอันหลิงหยุนก็ส่งเสียง รู้สึกเก้อเขิน

กงชิงวี่เหลือบมองอันหลิงหยุนอย่างไม่มีความหมาย อื่น ลุกขึ้นกล่าว: “รบกวนพระชายากินข้าวเป็นเพื่อนข้า อีกรอบเถิด”

เป็นไปตามที่อันหลิงหยุนหวัง

มาถึงห้องอาหาร อันหลิงหยุนนั่งลงตามกงชิงวี่ ทั้ง สองเริ่มกินข้าว

ไม่มีใครพูดอะไร กินข้าวเงียบเป็นพิเศษ โดยเฉพาะ อันหลิงหยุน กินเงียบจนน่าขนลุก

ที่ผ่านมากงชิงวี่ไม่เคยรอนางกินข้าว ทำไมวันนี้ถึงรอนาง
ไม่เพียงเท่านี้ กงซิงคืบกับข้าวให้นา

มองดูอาหารนั้นราวกับเป็นยาพิษ อันหลิงหยุนตั้งใจที่ จะกิน แต่ก็กลัวถูกทําร้าย

กินจนหมดอย่างลังเล อันหลิงหยุนถอนหายใจด้วย ความโล่งอก ในที่สุดก็กินหมด

“วันนี้อาหารไม่ถูกปากหรือ?” กงชิงวี่เห็นนางกินไม่

มากนัก

“ไม่หิวมั้งเพคะ” อันหลิงหยุนยิ้มอย่างสวยงาม ลุกขึ้น ต้องการเดินจากไป

กงชิง เช็ดปากช้าๆ เรียกนาง: “เช้านี้ พระชายา กระวนกระวายจะไปที่ใดหรือ?

อันหลิงหยุนจึงหยุด ไม่กล้าพูด ยิ้มให้กับกงชิงอย่าง

กระอักกระอ่วน

“น่าเกลียดสุดๆ!

วางผ้าที่อยู่ในมือลง กงชิง เดินไปยังด้านนอกประตู อันหลิงหยุนก้าวเดินตามหลัง ยิ่งนึกไม่ออกกงชิงคิด อะไร ก็ยิ่งกระสับกระส่าย

เดินไปถึงด้านหน้า กงชิงวินั่งลงถาม: “วันนี้ยังยุ่งหรือไม่?
อันหลิงหยุดคิดไม่ถึงว่ากงชิงวี่จะเปลี่ยนเรื่องเร็ว ขนาดนี้ นางไม่ทันพิจารณาอะไรมาก พยักหน้าตอบรับ

“วันนี้ยังมีกระบวนสำคัญมากที่ต้องทำเพคะ” พูดจบ

อันหลิงหยุนก็ไปที่ม่านฉากกั้นนั่น

กงชิงวี่มองไปที่กล่องต่างๆ บนพื้น สิ่งที่อยู่ภายใน ตรวจนับเรียบร้อยแล้ว ส่วนที่เหลือคือการตรวจสอบ บัญชีและเข้าไปในจวนของราชครูจุน

กงชิงวี่มองดูเวลา ลุกขึ้นพูดกล่าว: “เตรียมรถม้า”

“พ่ะย่ะค่ะ”

ผู้ที่อยู่ด้านนอกประตูตอบรับ อันหลิงหยุนก็ได้ยิน ชัดเจน นางรู้ว่าสิ่งเหล่านี้ต้องผ่านการตรวจสอบหลาย ครั้ง ดังนั้นกงชิงวี่ก็ยุ่งที่สุดในเวลานี้เช่นกัน แม้ว่า ราชวงศ์จะไม่ขาดแคลนสิ่งเหล่านี้ แต่จะละเลยสิ่งเหล่า นี้ไม่ได้เลย

แม้ว่าจะเป็นงานที่หย่อนยาน แต่ก็เป็นงานที่ละเอียด อ่อนและยุ่งยากมาก

อันหลิงหยุนนึกได้ว่าวันนี้นางอาจจะต้องอยู่จวนเพียง ผู้เดียว แม่ว่าจะมีความกังวลอยู่ แต่ก็อุ่นใจ

อยู่กับกงชิงวี่ นางอึดอัด

แต่นางรู้สึกเหมือนมีคนยืนอยู่ข้างหลัง เมื่อหันหลังตก
หิมะตกลงมาบนร่างชุดดำ และหล่นร่วงลงสู่พื้น

ใบหน้าเขาขาวซีด ดวงตาใส ชำเลืองเล็กน้อย เหมือน กับพระพุทธรูปที่โดดเดี่ยวมาเป็นพันปี กำลังหลับตา ลงทำสมาธิ มองไปที่ดวงตาที่ประหลาดใจของยาง หัน หลังแล้วไป ก้าวเร็วเหมือนลม เดินอย่างรวดเร็ว

อันหลิงหยุนไม่รอให้ตั้งสติได้ โทนเสียงปกติของกง ชิงวี่ดังมาจากที่รถม้า: “ยังไม่ขึ้นรถอีก?”

อันหลิงหยุนขึ้นรถม้าด้วยอารมณ์ที่ไร้เดียงสา

ม่านของรถม้าเปิดออก อันหลิงหยุนเข้าไปข้างใน ทันทีที่เข้าไปก็พบกงชิงวี่กำลังพิงจับไข่มุกราตรีเล่นอยู่ ข้างใน อันหลิงหยุนรู้สึกเจ็บปวด

ถอดรองเท้าเข้าไปแล้วนั่งลง อันหลิงหยุนยังไม่พูด อะไร เอนตัวเพื่อพักผ่อนอยู่อีกฝั่ง

กงชิงวี่ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าที่สงบดวงตาปิด สนิทของอันหลิงหยุน ในใจย้อนนึกถึงเรื่องเมื่อคืน เรื่อง ที่เกือบถูกนางถอดออกจนหมด

หญิงผู้นี้หลับได้อย่างเร่าร้อน ทำไมตอนตื่นนอนมันน่า เบื่อเช่นนี้?

ไข่มุกราตรีในมือหลุดไป หล่นอยู่บนผ้าห่มในรถม้า อันหลิงหยุนลืมตามอง ในรถม้าเต็มไปด้วยความสง่า ราศี ทั้งหมดเป็นเพราะไข่มุกราตรี
“เอามาให้ข้า”

เห็นนางอยู่เฉย กงชิงหวี่จึงพูดขึ้นก่อน

อันหลิงหยุนหยิบไข่มุกราตรีแล้วยื่นส่งให้กงชิงวี่ มือ ทั้งสองสัมผัสกันเล็กน้อย กงชิง หยิบไข่มุกราตรีและ เกือบจะดึงอันหลิงหยุนไป รถม้าสะบัด อันหลิงหยุนทรง ตัวไม่ได้ตะครุบคร่อมขึ้นไป กงชิงวี่ผายมือออก นางล้ม ลงในอ้อมแขนของเขา

รถม้าราวกับเป็นบ้าบิ่น วิ่งอย่างเร็ว อันหลิงหยุน ต้องการลุกขึ้น แต่ถูกกงชิงวี่กอดไว้

“ปล่อยข้า……

อันหลิงหยุนทำอะไรไม่ได้ ทำได้เพียงขอร้อง

กงชิงวี่จึงปล่อย แต่อันหลิงหยุนลุกขึ้นและเห็นว่า ไข่มุกราตรีกลิ้งออกจากรถม้าไป

เมื่อกระวนกระวาย อันหลิงหยุนลุกขึ้นและไป ด้านนอกรถม้า กระโดดตามลงไป รถม้ากำลังวิ่ง อย่างรวดเร็วนางวิ่งตามอยู่ด้านหน้ารถม้า อาหมู่ กระวนกระวายทันที: “พระชายาระวัง!”

กงชิงวี่พูดอย่างโมโห: “กลับมา!”

อันหลิงหยุนทรงตัวไม่ได้ล้มลง กงชิงวี่หันไปกอบกู้คน ขึ้นมา แล้วโยนเข้าไปในรถม้าทันที
เสียงดังพริ๊บ อันหลิงหยุนถูกกระแทกกระดูกแทบหัก

กงชิงกลับเข้าไปที่รถม้าจ้องอันหลิงหยุนอย่างโมโห: “ไข่มุกสำคัญหรือชีวิตสำคัญกว่ากัน?”

หลิงหยุนนวดเอว: “สำคัญทั้งนั้น”

พริบ!

ดวงตาของอันหลิงหยุนมองไปที่ของบางสิ่งบนไม้ กระดานรถม้า นางมองไป เป็นไข่มุกราตรีเม็ดนั้น

อันหลิงหยุนไม่ขยับ หันกลับมามองกงชิงวี่ นวดตาม ร่างกาย หายเจ็บแล้วจึงไปนั่งไว้

กงชิงวถาม: “ไม่เอาแล้วหรือ?”

อันหลิงหยุนลังเลครู่หนึ่ง ยื่นมือหยิบไข่มุกราตรีขึ้นมา จากนั้นก็เก็บมันไว้ในกระเป๋าที่เอวราวกับว่าเก็บมันได้

กงชิงวี่นั่งอยู่อีกฝั่งในรถม้า หรี่ตาลงและไม่ใส่ใจ

บรรยากาศในรถม้าค่อยๆ คลี่คลายลง อันหลิงหยุน ตึงเครียดน้อยลงมาก และง่วงนอนเล็กน้อย

นึกถึงความผิดปกติช่วงนี้ของกงชิงวี่ คิดๆอยู่ ไม่นาน นางก็หลับไป

รถม้ามาถึงบ้านตระกูลจุน กงชิงวี่ลุกขึ้นใช้ปลายเท้าสะกิดอันหลิงหยุน: “ตื่นได้แล้ว”

อันหลิงหยุนลืมตาขึ้น หาวออกมา: “ท่านอ๋อง หม่อม ฉันไม่ชอบตระกูลจุน ท่านอ๋องเข้าไปคนเดียวเถิดเพคะ อาหย่อยู่ข้างนอก มีคนปกป้องข้าหากมีอะไรเกิดขึ้น จริงๆ”

“ข้าให้เจ้าลงมา

พูดจบกงชิงวี่ก็ลงจากรถม้า อันหลิงหยุนตามออก จากรถม้าอย่างไม่เต็มใจ เมื่อออกไปข้างนอกคนของ ตระกูลจุนกำลังรออยู่ข้างนอก แต่วันนี้ฉันไม่เห็นจุนฉูฉู หมายความว่าจุนฉูฉูไม่มา

คนของตระกูลจุนออกมาต้อนรับ คนของจวนอ๋องเสีย นส่งกล่องที่มีตราประทับของราชวงศ์เข้าไปที่ประตู ของตระกูลจุน ตระกูลจุนได้จัดเตรียมห้องว่างไว้ให้ เก็บกล่องไว้ในที่ปลอดภัย ล็อกประตูหน้าต่างแน่น จาก นั้นคนของกงชิงวี่ติดตราประทับ เรื่องนี้จึงถือว่าเสร็จ สิ้น

“อ๋องเสียน พระชายาเสียน ท่านพ่อจัดเตรียมอาหาร เย็นไว้แล้ว ขอเชิญอ๋องเสียน พระชายาเสียนอยู่เสวย อาหารเย็นก่อนพ่ะย่ะค่ะ” บุตรชายคนโตของตระกูลจุน กล่าวกับกงชิงวี่ ผู้ที่ดูแลต้อนรับกงชิงวี่ในวันนี้คือเขา

กงชิงวี่ส่ายหน้า: “ไม่ต้องแล้ว ข้ายังมีเรื่องต้องทำ ไว้ วันหลังเถิด”
พูดจบกงชิงวี่ก็ออกไป หลิงหยุนเดินตามด้วยความ โกรธ และไม่รู้ว่าวันนี้ทำอะไรไปบ้าง รู้สึกทำอะไรไม่ถูก

ทิ้งงานไว้เยอะแยะมากมายนางไม่ทำ แต่มาที่บ้าน

ตระกูลจุนเพื่อดูคนติดตราประทับ

เช่นเดียวกับนาง หลังจากมาถึงในยุคสมัยโบราณใน หัวของนางก็มีเรื่องไม่จำเป็นเพิ่มขึ้น