บทที่ 80 สายลมยามค่ำคืน

หมอจวนพ่อลูกกอดคอกันร้องไห้ ก่อนจะไปก็กล่าว ขอบคุณอีกครั้ง อันหลิงหยุนไม่แม่แต่จะมอง

ไม่ใช่ว่านางหยิ่ง แต่เป็นเพราะไม่สามารถวางของที่ อยู่ในมือลงได้ พลังทั้งหมดในตัวนางถูกใช้ไปหมดแล้ว หน้าผากก็เต็มไปด้วยเหงื่อ นางเกรงว่าเหงื่อจะหยด ลงไปในหม้อดิน หากเป็นเช่นนั้นทุกอย่างที่ทำมาก็สูญ เปล่า

รอบตัวเงียบสงบลง อันหลิงหยุนรู้ว่าในที่สุดก็ไม่มีคน แล้ว ไม่มีคนมารบกวน นางจะได้ทำอย่างตั้งใจเสียที

แต่ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เหมือนกัน ที่ข้างตัวนางมีคนเพิ่ม ขึ้นมาหนึ่งคน

กงชิงวี่นำผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาผืนหนึ่ง มาเช็ดเหงื่อบน หน้าผากให้นาง อันหลิงหยุนไม่กล้ามอง คิดว่าเป็นอาห ยู่: “อาหยู่ เจ้าช่วยไปบอกท่านอ๋องแทนข้าทีว่า วันนี้ข้า ไม่กินข้าวเย็น”

กงชิงวีชยุดชะงักไปชั่วครู่ แล้วจึงผละตัวออกมา หัน ไปมองอาหยู่ อาหยู่สั่นโดยไม่มีสาเหตุ แล้วจึงรีบออก ไปข้างนอก

กงชิงวี่มองไปอีกด้านหนึ่ง แล้วจึงเดินไปนั่งที่เก้าอี้ เป็นเวลากว่าสี่ชั่วโมง ในที่สุดอันหลิงหยุนก็หยุดเคลื่อนไหว วางมือลง เหนื่อยจนแทบขาดใจแล้ว แล้วจึง ถอยหลังไปนั่งลงบนเก้าอี้

ไม่นั่งยังไม่เท่าไหร่ พอนั่งแล้วอันหลิงหยุนรู้สึกใจสั่น โดยไม่มีสาเหตุ

แล้วจึงค่อยๆหันไปมอง มองเห็นคนที่กำลังมองนาง จึงรีบวิ่งเข้าไปหา

กงชิงวี่ลุกขึ้น พูดด้วยน้ำเสียงปกติ: “ทำเสร็จแล้ว

หรือ?”

อันหลิงหยุนตกใจ: “ท่านอ๋อง ทำไมมาอยู่ที่นี่เพค่ะ?”

“ข้าถามเจ้าเช่นนี้หรือ?” กงชิงวี่เดินเข้าไปใกล้ สอง คนยืนห่างกันเพียงหนึ่งก้าว กงชิงวี่สูงกว่าประมาณครึ่ง หัว อันหลิงหยุนจึงรู้สึกเหมือนถูกกดอยู่

นางถอยหลัง จากจะหลีกหนีไป แต่ขาเป็นตะคริวจึง กำลังจะล้มลงไปบนพื้น อันหลิงหยุนสีหน้าเคร่งขรึมขึ้น ทันใด แล้วรีบดึงอันหลิงหยุนไว้ ยื่นมือออกไปยาว แล้ว คว้าอันหลิงหยุนเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของกงชิงวี่ นาง ตกใจจนหน้าซีด อย่าจะผละตัวออกมา แต่กงชิงวี่ก็กอด นางไว้แน่น

“ท่านอ๋อง……

“หุบปาก!”
เมื่อเห็นปากที่พูดไม่หยุดของนาง เขาก็ไม่ชอบใจนัก เหนื่อยขนาดนี้ยังจะวิ่งอีก ไม่รู้จักกลัวตายจริงๆ!

อันหลิงหยุนถูกอุ้มออกไป ตอนนี้ท้องฟ้าก็มืดแล้ว

ด้านนอกโถงด้านหน้ายังมีองครักษ์อยู่อีกหลายคน เมื่อเห็นอันหลิงหยุนถูกกงชิงวี่อุ้มออกมา ก็อดไม่ได้ที่ จะตกตะลึง จึงค่อยๆก้มหน้าก้มตาไม่มองโดยพร้อม เพรียงกัน

อันหลิงหยุนพูดว่า: “ข้าเดินเองได้ ขอท่านอ๋องทรงวาง ข้าลงด้วย!”

พยายามข่มหัวใจที่เต้นแรง อันหลิงหยุนจึงร้องขอ

ทันใดนั้นกงชิงวี่ก็หยุดเดิน แล้วยกมือขึ้นเตรียมที่จะ โยนอันหลิงหยุนลง แล้วถามว่า: “จะให้ข้าปล่อยเจ้าลง เช่นนี้ไหม?”

อันหลิงหยุนตกใจ จึงดึงเสื้อของกงชิงวี่ไว้ ตัวก็แนบ ชิดเข้าไป

“ไม่ใช่เพคะ”

กงชิงวี่หดมือกลับ แล้วอุ้มอันหลิงหยุนเดินต่อไป

อันหลิงหยุนไม่กล้าพูดอะไรอีก เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ ถูกกงชิงวี่โยนลงบนพื้น จึงทำได้เพียงอยู่ในอ้อมกอด ของกงชิงวี่อย่างว่านอนสอนง่าย
ประตูเปิดออก อันหลิงหยุนถูกวางลงบนเตียง กงชิงวี่ จึงเดินแยกตัวออกไปปิดประตู

อันหลิงหยุนรีบลุกขึ้น ตอนที่เพิ่งลุกก็เกือบจะล้มลง บนพื้น

ตอนที่กงชิงวี่หันกลับไป อันหลิงหยุนนั่งหมอบอยู่ที่ ข้างเตียงแล้ว และนางก็กำลังค่อยๆลุกขึ้น

กงชิงวถาม: “ขาเป็นอะไร?”

อันหลิงหยุนส่ายหน้า: “ไม่ทราบเพคะ”

ตอนนี้พวกเขาต่างทำสีหน้าจริงจัง กงชิงวี่พบว่า ขา ของอันหลิงหยุนดูเหมือนจะไม่ค่อยดี ยืนไม่ได้ ไม่มีแรง

เรื่องที่อาซิววางยาพิษก่อนหน้านี้ ยังคงวนเวียนอยู่ใน หัวของกงชิงวี่ เขาหันหลังกลับ แล้วตะโกนว่า: “อาซิว อยู่ไหม?”

อาหยุ่ตกใจ แล้วรีบบอกว่า: “สองวันมานี้เขาผ่าฟืนอยู่ ที่ลานด้านหลัง ไม่ได้ออกมาเลยพ่ะย่ะค่ะ”

อันหลิงหยุนก็รู้สึกว่าไม่ใช่อาซิว นางรู้สึกว่าขาเป็น ตะคริวไม่กล้าขยับ

จึงถอยหลังไปนั่งบนเตียง อันหลิงหยุนนำเข็มเงินออก มา แล้วฝังเข็มให้กับตัวเอง
ฝังลงไปสองเข็ม อันหลิงหยุนก็ค่อยๆรู้สึกดีขึ้น

“เป็นอย่างไรบ้าง?”

รู้ความสามารถของนาง กงชิงวี่จึงถามนาง

อันหลิงหยุนโล่งใจ: “ร่างกายนี้ไม่ดี ยืนนานไปจะ ทนไม่ไหว ขาก็จะเริ่มเป็นตะคริว ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร เพคะ”

กงชิงวี่นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วหันไปนั่งลงข้างๆอัน หลิงหยุน สองมือจับเข่าไว้ แล้วถามว่า: “ไม่เป็นไรจริงๆ หรือ?”

“เพคะ ไม่เป็นไร ขอบพระทัยท่านอ๋องที่ทรงเป็นห่วง!” ตอนนี้อันหลิงหยุนรู้สึกสงบลงอย่างมาก แล้วมองดูขา ทั้งสองข้างด้วยความงุนงง

เพื่อครีมความงาม นางก็เต็มใจ ยืนตั้งนานเกือบจะ ทำให้ขาเสียแล้ว ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่จะอยู่ได้ง่ายๆจริงๆ

อันหลิงหยุนรู้สึกเศร้า วันนี้เป็นวันอะไรกัน นางอยาก จะพาท่านพ่อแม่ทัพของนางหนีไปเสียจริงๆ

“ไม่เป็นไรแล้วเศร้าทำไม?” กงชิงวี่เห็นใบหน้าของ นางเต็มไปด้วยความโศกเศร้า จึงอดที่จะกังวลไม่ได้ ถ้า ไม่เป็นไรจริงๆจะถอนหายใจทำไม?

เมื่อพูดออกมา กงชิงวี่ก็ตกใจโดยไม่รู้สาเหตุ เมื่อไหร่กันที่เริ่มเป็นห่วงนางเช่นนี้เ

“เพคะ ไม่เป็นไร”

อันหลิงหยุนพยายามข่มความรู้สึกแล้วมองไปที่กงชิง วี่ แล้วพูดว่า: “ท่านอ๋อง นี่ก็ดึกมากแล้ว เสวยอาหารเย็น กันเถอะเพคะ?”

กงชิงวี่รู้สึกเบื่อหน่ายขึ้นมา: “ไหนบอกว่าไม่กินไง?”

“คือว่า……นั่นเป็นเพราะคิดว่าคืนนี้คงทําไม่เสร็จ ดัง นั้นจึงไม่มีเวลาเสวย แต่ในเมื่อทำเสร็จแล้ว ก็ต้องเสวย สักหน่อยสิเพคะ”

“เด็กๆ เตรียมอาหารเย็น” กงชิงวี่เองก็หิวแล้ว จึงไม่ ได้ถือสานางอีก

อันหลิงหยุนลองดึงเข็มเงินออก ตอนที่พยายามฝืนลุก ยืนขึ้น อันหลิงหยุนก็รู้สึกกังวล ถึงร่างเดิมจะสุขภาพไม่ ดี แต่ก็ไม่ควรจะเป็นถึงขนาดนี้ ทำไมจึงรู้สึกว่าร่างกาย พร้อมที่จะดับตลอดเวลา

“ท่นอ๋อง หม่อมฉันขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะเพคะ”

อันหลิงหยุนอยากจะลองอาบน้ำอุ่นดู น้ำอุ่นอาจจะ ทำให้เลือดลมไหลเวียนดีขึ้น

“อาบน้ำก็เจ้า กินข้าวก็เจ้า เจ้าจะทำอะไรกันแน่?” กง ชิงวี่รู้สึกโกรธขึ้นมาจริงๆ! เขาเป็นถึงท่านอ๋อง พูดกลับไปกลับมาเช่นนี้ แล้วบ่าวไพร่จะมองเขาอย่างไร!

“รตัวเหนียวเหนอะหนะ เหงื่อออกมาทั้งวัน หากอาบ น้ำจะได้สดชื่นเพคะ!” อันหลิงหยุนอธิบาย

“กินเสร็จค่อยอาบ ”

กงชิงวี่ลุกขึ้นเดินไปนั่งที่โต๊ะ แล้วหันไปมองอันหลิง หยุน ที่สาวใช้ยืนเคาะประตูอยู่

“ท่านอ๋อง อาหารเย็นเตรียมเสร็จแล้วเพคะ”

“เข้ามาสิ”

สาวใช้เปิดประตูเข้ามา นำอาหารเย็นวางบนโต๊ะแล้ว เดินออกไป อันหลิงหยุนเองก็ล้มเลิกความตั้งใจที่จะ อาบน้ำ แล้วเดินไปที่โต๊ะอาหาร

ขาดีขึ้นมากแล้ว แต่ก็ยังรู้สึกเหน็ดเหนื่อยอยู่

ร่างเดิมสุขภาพไม่ดี เหล่านี้ล้วนเกิดจากความเหนื่อย ล้า พักผ่อนสักหน่อยคงจะดีขึ้น ดังนั้นนางจึงไม่ต้อง รู้สึกเป็นห่วง

“ท่านอ๋อง เสวยเถอะเพคะ”

อันหลิงหยุนเองก็หิวแล้ว แต่ไม่กล้าที่จะลงมือกินก่อน จะต้องรอให้เจ้านายลงมือก่อน
กงชิงวถือตะเกียบขึ้น แล้วคืบกับกินนิดหน่อย

อันหลิงหยุนจึงไม่เกรงใจแล้ว จึงเริ่มยกถ้วยข้าวขึ้น มา

นางกินข้าวไม่เร็วนัก แต่ก็ไม่ได้โอ้เอ้บิดไปบิดมา ดู แล้วยิ่งรู้สึกว่าจริงใจและไม่เสแสร้ง

กงชิงวี่กินไปหนึ่งคำ อันหลิงหยุนกินได้สองคำ แต่ก็ ไม่ได้ดูหยาบคาย

อันหลิงหยุนกินเสร็จก็วางตะเกียบลง แล้วพูดว่า: “ท่านอ๋อง หม่อมฉันเสวยเสร็จแล้วเพคะ”

“อืม”

กงชิงวี่วางตะเกียบลงตาม ข้ามมื้อนี้ถือว่ากินผ่านไป

แล้ว

อันหลิงหยุนเหลือบมองถ้วยข้าวของกงชิงวี่ที่สะอาด เหมือนใหม่ เป็นคนเหมือนกัน อันหลิงหยุนสงสัยจริงๆว่า กงชิงวี่อิ่มทิพย์หรืออย่างไร

กินข้าวแค่สองสามคำ ยิ่งเป็นผู้ชายด้วยแล้ว กินแค่นี้ เองหรือ!

อันหลิงหยุนหมดคำพูด

มีคนเข้ามาเก็บถ้วยชาม กงชิงวี่จึงสั่งให้คนไปเตรียมถังอาบน้ำ อันหลิงหยุนจึงเตรียมตัวเพื่อที่จะอาบน้ำ

นางเองก็ชินแล้ว ตอนที่ถอดเสื้อผ้า ขอแค่กงชิงวี่หัน หน้าไปทางอื่นก็พอแล้ว

ข้อแรกปลอดภัย ข้อสองหากกงชิงวี่มีความคิดเป็นอื่น นางก็จะวิ่งชนกำแพงได้

นั่งลงในถังอาบน้ำอย่างสบาย อันหลิงหยุนส่งเสียง ผ่อนคลายออกมา กงชิงวี่ค่อยๆกำมือแน่น หันหน้ามอง ไปทางถังอาบน้ำ มีความรู้สึกอึดอัดเกิดขึ้น และเริ่ม หายใจหอบขึ้น

เขาไม่ใช่คนลามก แต่เมื่อเห็นความน่าเย้ายวนของอัน หลิงหยุนแล้ว หากเขาไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง ก็คงผิด ปกติแล้ว!

ถ้าหากปกติ ทำไมเมื่อก่อนไม่รู้สึก?

อันหลิงหยุนเห็นกงชิงวี่ไม่เดินออกไป จึงนั่งอาบน้ำหัน หลังให้กงชิงวี่ นางไม่อยากที่จะนั่งจ้องหน้าอาบน้ำกับ ผู้ชาย

กงชิงวี่ตาเป็นประกาย ภาพแผ่นหลังของอันหลิงหยุ นปรากฏขึ้นมาในสายตา น้ำที่ค่อยๆกระเพื่อมแล้วแยก ออก ดูเหมือนมีแผ่นหยกวางพิงอยู่ที่ตรงนั้น มีหยดน้ำ กลิ้งไปมาอยู่ด้านบน

กงชิงวี่หันหน้าไปทางอื่น: “ดีขึ้นไหม?”
อันหลิงหยุนพูดว่า:” ใกล้แล้วเพคะ”

“ไม่ต้องรีบ!”

อันหลิงหยุนตกใจ หันกลับไปมองกงชิงวี่ที่ไม่ได้มอง นาง แล้วรู้สึกชื่นชม อย่างน้อยก็เป็นสุภาพบุรุษ รู้ว่า อะไรเหมาะสมไม่เหมาะสม

เพียงแต่เสียดายที่ร่างเดิมได้ทำเรื่องบ้าบอคอแตกไว้ ไม่เช่นนั้นก็อาจจะยังมีโอกาส

อันหลิงหยุนลุกขึ้นจากถังน้ำ ยื่นมือออกไปหยิบ เสื้อผ้า เตรียมที่จะลุกเดินไป

แต่ด้านนอกเหมือนจะมีเสียงลมดังขึ้น อันหลิงหยุนรู้ สึกได้จึงหันกลับไปมอง กงชิงวี่พุ่งเข้าไปดึงอันหลิง หยุนไว้ พาคนขึ้นมาจากถังน้ำ แล้วถอดเสื้อคลุมบนตัว ออก ห่อคนทั้งสองเข้าด้วยกัน ขาทั้งสองข้างของกงชิง วี่เขย่งหล่นเข้าไปหลังฉากกั้น ตัวของอันหลิงหยุนอยู่ใน อ้อมกอดของกงชิงวี่ ตอนที่เงยหน้า กงชิงวี่อยู่บนฉาก กั้น กำลังฟังเสียงเปิดประตู

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ