บทที่ 69 กลับเมืองมามีการเปลี่ยนแปลง

“อ๋องเสียน พระชายาเสียน” จุนฉู่ฉู่ในฐานะหัวหน้า ได้พาสตรีคนในตระกูลออกมาต้อนรับ ยามเจอกับ สถานการณ์ต้องรู้จักพูด อีกทั้งพลังยุทธ์ยังต้องเพียง พอ

กงชิงวี้เอ่ยเสียงเรียบ “พระชายาตวนเกรงใจแล้ว” “ที่นั่น อ๋องเสียน พระชายาเสียน เชิญ” ที่

เมื่อวานตอนที่จุนฉู่ฉู่มาถึงกงชิงวี่ก็จากไปแล้ว นางผิด หวังอย่างยิ่ง

วันนี้นางตั้งใจเตรียมตัวมารอพบกงชิงวี่ตั้งแต่เช้า แต่ กลับคาดไม่ถึงว่า อันหลิงหยุน จะมาด้วย

กงชิงวี่ก้าวเข้าไป ในขณะที่อันหลิงหยุนเดินตามอยู่

ด้านหลัง

จุนฉู่ฉู่ค่อนข้างผิดหวัง กงชิงวี่ไม่แม้แต่จะมองนางสัก นิด หรือว่าเป็นเพราะอันหลิงหยุน

ในลานตระกูลจุนมีคนรอก่อนอยู่แล้ว เมื่อพวกเขาเห็น กงชิงวี่ ก็ทำความเคารพ จากนั้นจึงกลับไปที่นั่งตาม ตำแหน่ง ข้างหน้าตรงหน้าของพวกเขาคือสมุดบัญชี และลูกคิดที่กำลังใช้คำนวณสินเจ้าสาว ถึงแม้ว่าสิ่ง เหล่านี้จะไม่ใช่สิ่งที่ดีที่สุด แต่เมื่อเทียบกับรางวัลจาก ฝ่าบาทแล้วก็ถือว่าทัดเทียม เห็นได้ว่าการส่งบุตรีเข้าวังของตระกูลจุนในครั้งนี้ พวกเขาให้ความสำคัญมาก ขนาดไหน

อันหลิงหยุนนึกถึงการแต่งงานของเจ้าของเดิมขึ้นมา ไม่มีสินสอดทองหมั้น และกงชิงวี่ก็ไม่ได้ให้อะไรกับนาง

ช่างน่าอนาถยิ่งนัก!

มีคนเข้ามาจัดวางเก้าอี้สำหรับกงชิงวี่ ตรงหน้าวาง ด้วยเตาไฟ เขานั่งลงอยู่ข้างนอก

อันหลิงหยุนทนมองต่อไปไม่ไหว นางเอ่ยเตือน “เมื่อ คืนทางอ๋องรับลมหนาว ร่างกายอ่อนแออยู่บ้าง ต้อง เข้าไปข้างในยังคงดีกว่า”

กงชิงวี่มองไปที่อันหลิงหยุน และยืนขึ้น

เขาเดินตรงไปยังห้องที่อยู่ด้านใน อันหลิงหยุนเดิน ตามเข้าไป ถึงค่อยรู้สึกได้ถึงความอบอุ่น

คนที่เหลือยังคงคำนวณต่อไป ไม่นานนักก็มีคนเข้ามา และถือสมุดขึ้นมาคำนวณ ราชวงศ์ให้มา ตระกูลจุนเก็บ พวกมันเอาไว้บ้าง ซ้ำของพวกนี้ล้วนถูกส่งไปยังในวัง เพื่อเป็นสินสอดทองหมั้นสำหรับจุนเซียวเซียว

อันหลิงหยุนฟังเข้าก็รู้ได้ทันทีว่า การประทานรางวัล ของฝ่าบาทในครั้งนี้ยังมากกว่าของฮองเฮา

ประการแรก ฮองเฮาในตอนนี้อาจแสดงอารมณ์อะไรได้ เวลานี้นางจะต้องทำตัวใจกว้าง ประการที่สองตอนที่ ฮองเฮาสมรสกับฮ่องเต้ชิงหยู่ เขายังไม่ได้ควบคุมราช สำนักได้อย่างเบ็ดเสร็จ สิ่งของต่างๆ ยังต้องมีผุ้ออก หน้า แต่ในตอนนี้นั้นต่างออกไป ไม่ว่าจะเป็นตระกูลจุน หรือฮ่องเต้ชิงหยู่ ล้วนไม่ได้เป็นดั่งเวลานั้นแล้ว

สำหรับฮองเฮา ฮ่องเต้ชิงหยู่จะต้องกู้หน้าคืนให้แก่ ฮองเฮาต่อหน้าผู้คนอย่างแน่นอน แต่ทุกคนล้วนรู้ดี การ กู้หน้าคืนนี้มิอาจสร้างความสงบได้ อีกทั้งยังมิอาจเพิ่ม สง่าราศีอะไรให้กับฮองเฮาอีกด้วย

ดังนั้นเรื่องที่น่าสังเวชที่สุดคือฮองเฮาและตระกูลเส้น

แค่ทําตัววางแผนลงมือกับกงชิงวี่ หวางฮองไทเฮาก็ ทำการรื้อถอนตระกูลเงินลงมา

ใครบ้างที่ไม่รู้ถึงความแข็งแกร่งของหวางฮองไทเฮา

หลังจากนี้ เกรงว่าคงมีบ้างแล้วที่เสินหยุนชูต้องหลั่ง น้ำตา

ฮองเฮาเสียความโปรดปราน นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้น เท่านั้น

ใกล้เที่ยง จุนฉู่ฉู่เข้ามาเพื่อจัดอาหารกลางวันด้วย ตนเอง ราชครูจุนก็มาด้วยตนเองเช่นกัน สองพ่อลูกเข้า มาร่วมรับประทานอาหารกับสองสามีภรรยา

ในช่วงเวลานี้ ในใจของจุนฉู่ฉู่แค่หวังว่ากงชิงวี่จะมองนางสักครั้ง วันนี้นางชุดสีเขียวนกยูง เป็นสีที่กงชิงวี่ โปรดปรานที่สุด แต่ผลคือเขาไม่แม้แต่จะมองนางด้วย

หลังอาหารเสร็จอันหลิงหยุนก็ลุกขึ้นและออกไปข้าง นอก นางรู้สึกว่ามันอุดอู้ ดังนั้นจึงคิดจะไปสูดอากาศสัก หน่อย

คาดไม่ถึงว่ากงชิงวี่จะออกมาด้วย

“ท่านอ๋อง”

อันหลิงหยุนคํานับ

กงชิงวี่เดินก้าวไปข้างหน้า “การปิดกล่องในวันนี้ ถาง เหอ เจ้าไปดูแล”

“ขอรับ”

ไม่รู้เช่นกันว่าถางเหอมาเมื่อไหร่ แต่เขากลับรับคำ อย่างรวดเร็ว

หลังจากออกจากประตูอันหลิงหยุนก็เดินไปยังรถ ม้า กงชิงวี่เอนตัวพิงรถม้าด้านในอย่างตามสบาย ใน มือถือไข่มุกราตรีเม็ดนั้นเอาไว้ อันหลิงหยุนไม่มองมัน เนื่องจากเห็นแล้วปวดใจ

เพื่อหลีกเลี่ยงความเจ็บปวด อันหลิงหยุนหรี่ตาลง แสร้งทำเป็นมองไม่เห็น
จุนซูซูกำหมัดแน่น นางขบริมฝีปากของตนแทบแตก

ยืนอยู่หน้าประตูจวนมองดูรถม้าของกงชิงวี่จากไป พอคิดถึงสถานการณ์ของตน ร่างทั้งร่างก็ไร้เรี่ยวแรง

ตอนนี้แม้กระทั่งเหลือบมองนางสักครั้งยังมากไปแล้ว หรือ?

เป็นเพราะอันหลิงหยุนหรือเปล่า?

รถม้ากลับสู่จวนอ๋องเสียน อันหลิงหยุนลงจากรถม้า และเตรียมตัวที่จะกลับไปพักผ่อน ทันทีที่ก้าวไปข้าง หน้านางก็ถูกเรียกเอาไว้ “ไปล้างมือแล้วมาคัดหนังสือ”

อันหลิงหยุนหันกลับมา “วันนี้หม่อมฉันสุขภาพอ่อนแอ ล่าช้าสักหน่อยได้หรือไม่?”

อันหลิงหยุนเอ่ยร้องขอ น้ำเสียงฟังแฝงด้วยความ

ทุกข์ทน

หากเจ้าอยากให้ข้าตาย ก็ไม่เห็นจะต้องรีบร้อนเช่นนี้ คู่รักของเจ้ามารอเจ้าตั้งแต่เช้าให้เจ้าไปอยู่เป็นเพื่อน!

“ไม่ได้”

กงชิงวี่หันหลังเข้าประตูไป อันหลิงหยุนมองขึ้นไปบน ท้องฟ้า พระเจ้าทำไมคุณถึงไม่ผ่าลงที่ กงชิงวี่ สักครั้ง

อันหลิงหยุนได้แต่ไปคัดลอกหนังสือ ในขณะที่กงชิงวิ่ไปพักผ่อนยามเที่ยง

หลายครั้งที่อันหลิงหยุนคิดอยากจะฆ่าเขา แต่ก็ไม่ กล้าลงมือ

จนกระทั่งกงชิงวี่ตื่นขึ้นมาและไปดูอันหลิงหยุนที่ กำลังคัดหนังสือ เขาก็พบว่าส่วนมากล้วนถูกนางคัดไป แต่นางยังคงคัดลอกต่อไป เขานับถือนางแล้ว เนิ่นนาน ขนาดนี้ ยิ่งอยู่นับวันยิ่งโง่งมขึ้นเรื่อยๆ

หากเป็นอดีต นางคงมาร้องไห้โวยวายใส่เขาให้ปล่อย ตนเองไป แต่วันนี้กลับดื้อดึงอย่างยิ่ง

แต่ที่ผ่านมาสิ่งที่นางร้องไห้อ้อนวอนล้วนเป็นเรื่อง ที่ต้องการติดตามพบหน้าเขา หากเป็นเรื่องการคัด หนังสือเช่นนี้ เกรงว่านางคงเต็มใจทำเช่นกัน

ในขณะที่กำลังใช้ความคิดนัยน์ตาของกงชิงวี่ก็เข้ม ขึ้น เขานึกไปถึงวันนั้นที่อันหลิงหยุนเช็ดปากของตนเอง อย่างรุนแรง เขาส่งเสียงหีออกมาอย่างเย็นชา จากนั้น จึงเดินออกไปด้านนอกและปิดประตูลงเสียงดัง

อันหลิงหยุนอดไม่ได้ที่จะส่ายหัวและถอนหายใจ ชาติ ที่แล้วนางไปทำเรื่องผิดศีลธรรมอะไรเอาไว้กัน ชาตินี้ ถึงต้องมาเจอเจ้าตัวบัดซบผู้นี้เข้า

ทั้งวันล้วนไม่ปล่อยนางไป

สามวันติดต่อกัน อันหลิงหยุนไม่ได้ทำอะไร นางคัดลอกหนังสือเป็นเวลาสามวัน

สามวัน นางออกมาจากห้องของกงชิงวี่ อาหยู่ก็ดีขึ้น แล้ว กงชิงวี่ก็ไม่ได้อยู่ในจวน

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ในวังเริ่มเฉลิมฉลอง กงชิง ต้องควบคุมเรื่องงานแต่งตั้งพระสนม จึงมีเวลาอยู่ใน จวนไม่มากนัก มะวกตอนกลางคืนเท่านั้นที่จะมามอง ดูอันหลิงหยุนคัดหนังสือ ชีวิตอันหลิงหยุนจึงค่อยสงบ มากขึ้น

นางยุ่งอยู่กับผลิตภัณฑ์ความงามของหวางฮองไทเฮา อันหลิงหยุนยังต้องทำมันต่อไป

วันนี้อาหยู่มาที่นี่ อันหลิงหยุนต้องการออกไปเก็บ สมุนไพรและจับคางคกเย็น หากไปคนเดียวก็เกรงว่าจะ กลับมาไม่ทัน ดังนั้นจึงขอความช่วยเหลือจากอาหมู่

อาหยู่เตรียมรถม้า จากนั้นพวกเขาก็เตรียมตัวเดิน ทางและออกจากเมืองหลวงไป

ไปอย่างรวดเร็ว แต่การหาคางคงเย็นนั้นต้องเสียเวลา ไปอยู่ไม่น้อย ดังนั้นกว่าจะกลับมาฟ้าก็มืดแล้ว

ระหว่างทาง อันหลิงหยุนรู้สึกว่ารถม้าหยุดลงอย่าง ช้าๆ มีบางอย่างผิดปกติ นางยกม่านขึ้นและมองออกไป ข้างนอก

“พระชายา ท่านเข้าไปด้านใน
น้ำเสียงของอาหยู่เคร่งเครียด สีหน้าเคร่งขรึม เหตุการณ์ที่จู่ๆ เกิดขึ้นตรงหน้าของเขามีความผิดปกติ อยู่บ้าง

ดึกดื่นป่านนี้ ทำไมถึงมีรถม้าออกจากเมืองหลวง? แต่รถม้าหยุดลงตรงข้าม และดูไม่เหมือนคนเลว

“เกิดอะไรขึ้น?” อันหลิงหยุนถาม

“ไม่แน่ชัด พระชายาอย่าได้ออกมา”

“อืม”

อาหย่วางแผนอ้อมออกไป แต่รถม้าตรงหน้ามีเสียง ของหญิงสาวร้องดังขึ้น อันหลิงหยุนยกผ้าม่านรถม้าขึ้น และมองออกไป “มีหญิงตั้งครรภ์?”

พูดจบ อันหลิงหยุนก็ลงมาจากรถม้า อาหยู่รีบร้อง เรียกทันที “พระชายา บนป่าบนเขา รถม้าออกมาจาก เมืองหลวงมาที่นี่เพื่ออะไร?”

อันหลิงหยุนหยุดลงและหันกลับไปดู อาหมู่พูดถูก

นางมองไปที่ฝั่งตรงข้าม มีคนหลายคนวิ่งมาจากด้าน นอกรถม้าอย่างเร่งรีบ อีกทั้งยังมีคนร้องตะโกน “เร็ว เข้า! ฮูหยินใกล้คลอดแล้ว น้ำร้อน แย่แล้ว….เลือด เด็ก เกิดเรื่องใหญ่แล้ว …”
เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังขึ้นมาจากในรถม้า หญิงสาวกรีดร้องความตื่นตระหนก คนทําคลอดก็ ลนลาน ทุกอย่างล้วนเข้ามาในโสตประสาทของอันหลิง หยุน

นางไม่สามารถนั่งเฉยๆ ได้ มิเช่นนั้นต้องมีคนตายถึง สองคน

อันหลิงหยุนมองคนเหล่านั้นดูเหมือนจะเป็นแค่คน ธรรมดาทั่วไป จากนั้นก็เอ่ยขึ้น “อาหยู่ ข้าดูแลตัวเองได้ เจ้าไปดูหน่อย”

เพื่อความปลอดภัย อันหลิงหยุนเข้าไม่ได้ไปที่นั่นใน ทันที อาหยู่ก็รู้สึกได้ถึงความลำบาก ดังนั้นจึงลงจากรถ ม้าและไปที่ฝั่งตรงข้ามเพื่อตรวจดู หลังจากสอบถาม เขาก็พบว่าพวกเขาไม่ได้เป็นคนของประเทศต้าเหลียง ดังนั้นจึงไม่สามารถเข้าไปในเมืองโดยไม่มีบัตรผ่านได้ ในเวลากลางคืน พวกเขาไม่มีทางเลือกถึงพบสถานที่นี้ และหยุดพักเพื่อต้องการพักผ่อน จากนั้นพรุ่งนี้จึงค่อย เข้าเมือง แต่กลับคิดไม่ถึงว่าครรภ์กลับถึงกำหนด มิ อาจรอได้อีกต่อไป

พวกเขามีแต่สาวใช้ ไม่มีใครรู้วิธีทำคลอด ดังนั้นจึง วุ่นวายไปหมด

อาหยู่รายงานอันหลิงหยุนและนางก็ไปยังรถม้าฝั่ง ตรงข้ามทันที และบอกว่าตนเองเป็นแพทย์ อีกฝ่ายที่ กำลังอยากได้หมอก็มีหมอมาทันที ดังนั้นจึงรีบเชิญอัน หลิงหยุนขึ้นไปบนรถ
อาหมู่ไม่สะดวกที่จะเข้าไป จึงรออยู่ด้านนอก

แต่หลังจากที่อันหลิงหยุนขึ้นรถ ในรถม้าก็มีเสียง คํารามออกมา อาหย่รู้ว่าไม่ดีแน่ ดังนั้นจึงรีบหันหลัง กลับพุ่งเข้าไปในรถม้า แต่ไม่ทันการณ์ รถม้าวิ่งออกไป แล้ว และมีคนสี่ห้าคนเข้ามาขวางหน้าเขา

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ