บทที่ 65 เข้ากันได้ดี
“ข้าน้อยถวายบังคมท่านอ๋องเสียน และพระชายาเสียน”
เมื่อไห่กงกงเห็นกงชิงวี่และอันหลิงหยุน เขาก็เดินมา ข้างหน้าเพื่อทำความเคารพ หลังจากอยู่ในวังมาเป็น เวลานาน เขาสามารถเห็นได้ว่าใครจะก้าวไปข้างหน้า และใครจะสูญเสียอำนาจ ผู้น้อยอย่างเขาล้วนมองออก ได้อย่างชัดเจนและแม่นยำกว่าใครๆ
ไม่ว่าไ กงกงจะมองอย่างไร ก็ล้วนรู้สึกว่าภายหลัง อันหลิงหยุนจะต้องเชิดหน้าชูตาแน่
“กงกงมาที่นี่ มีเรื่องอะไร?” กงชิงวี่ทำตัวสบายๆ ยิ่ง กว่าเมื่อก่อน
ไห่กงกงรีบกล่าวอย่างรวดเร็ว “ข้าน้อยรับคำสั่งของ องค์ไทเฮา ให้มาเชิญพระชายาเสียนไปยังพระตำหนัก เฉาเฟิง ไม่กี่วันมานี้ไทเฮาล้วนเอ่ยถึงพระชายาเสียน โดยตลอด เมื่อได้ยินมาว่าวันนี้ฮ่องเต้รับสั่งเรียกตัวอ่าน อ๋องเสียนและพระชายา จึงได้ให้ข้าน้อยมารอเชิญเป็น พิเศษ”
กงชิงวี่มองไปที่อันหลิงหยุน “ในเมื่อเสด็จแม่คิดถึง เจ้า ก็ไปเถอะ”
“เพคะ”
อันหลิงหยุนย่อตัวเคารพ ก่อนจะเตรียมพร้อมไปเจอ หวางฮองไทเฮา ในเวลานั้นเอง สวีกงกงก็รุดหน้าเข้ามา ใกล้
“ข้าน้อยถวายบังคมท่านอ๋องเสียนและพระชายาเสีย
น”
“กงกงมีเรื่องอะไร” กงชิงวี่มองเขา ดวงตาเต็มไปด้วย ความเฉยชา
สวีกงกงน้อมตัวลง “ฝ่าบาทมีรับสั่งให้ข้าน้อยมาเชิญ ท่านอ๋องเสียนและพระชายาเสียนไปยังพระตำหนักจรุง จิต”
ใบหน้าของไห่กงกงเคร่งขรึม เขาหรี่ตามองและเอ่ย “คำนับสวีกงกง”
สวีกงกงอายุน้อยกว่าไห่กงกง อีกทั้งไห่กงกงเป็นของ ของหวางฮองไทเฮา ต่อให้ทั้งสองไม่ได้แบ่งสูงต่ำ แต่ก็ ยังคงต่างกันอยู่ดี
ไห่กงกงเคารพก่อน สวีกงกงจึงรีบเคารพกลับ “คำนับ ไห่กงกง ถวายพระพรองค์ไทเฮา”
“สวีกงกง ข้าน้อยได้รับคำสั่งมาแล้ว มิทราบว่า สามารถให้พระชายาเสียนไปกับข้าน้อยก่อนได้หรือไม่ จากนั้นจึงค่อยไปยังพระตำหนักจรุงจิต?” ไห่กงกงไม่ เกรงใจแต่อย่างใด ต่อให้เรื่องนี้เขาจะชิงตัดหน้าก่อน แต่สวีกงกงกลับไปก็ไม่กล้าพูดจาไร้สาระอะไรออกมา
“เชิญไห่กงกง”
สวีกงกงไม่มีทางเลือกอื่นเช่นกัน เขามาช้าไป
กงชิงวี่มองไปอันหลิงหยุน นัยน์ตาล้ำลึกขึ้นมากี่ส่วน “ข้าไปที่พระตำหนักจรุงจิตก่อน เจ้าตามไ กงกงไปยัง พระตำหนักเฉาเพิ่ง เมื่อเจอเสด็จแม่แล้วจงรับใช้ให้ดี”
พูดจบกงชิงวี่ก็เดินไปยังทิศทางของพระตำหนักจริง จิต ด้านหลังตามด้วยสวีกงกง
อันหลิงหยุนค่อยหันไปมองไห่กงกง “กงกง”
“พระชายาเสียน ไม่กี่วันมานี้สบายดี?” ไห่กงกงยิ้ม แย้ม มองดูก็รู้ว่าอารมณ์ดี
อันหลิงหยุนกล่าว “ล้วนดี ไทเฮานอนหลับดีหรือไม่”
“ดี ไม่กี่วันนี้ ไม่เพียงแต่นอนหลับสบาย แต่สีหน้ายังดู ดีขึ้นกว่าเดิมมาก ทุกวันล้วนรับสั่งถึงพระชายาเสียน”
ไห่กงกงเดินไปด้านหน้า ทั้งสองมุ่งหน้าไปยังพระตำ หนักเฉาเพิ่ง
“เช่นนั้น ไม่กี่วันนี้สุขภาพของกงกงดีขึ้นแล้วหรือไม่?” อันหลิงหยุนถาม
ไห่กงกงพยักหน้า “ดีขึ้นแล้ว ดีขึ้นกว่าเดิมอย่างยิ่ง กลางคืนนอนหลับ กลางวันมีเรี่ยวแรง ข้าน้อยคิดมาตลอดว่าที่สุขภาพไม่ดี นั้นเป็นเพราะเนื่องจากเข้าวังมา ใครจะไปคิดว่าเกิดจากสวรรค์ไม่เติมเต็ม บิดามารดา มิได้ให้กำเนิดร่างกายที่ดี ต้องขอบคุณพระชายาเสียน”
“กงกง แม้ว่าไก่ตุ๋นโสมจะเป็นยาชูกำลัง แต่ก็ไม่ สามารถกินได้ตลอด ข้อแรกภายในวังนั้นไม่ค่อย สะดวกนัก ข้อสองโสมสามารถใช้เป็นยาแต่สามส่วน ของมันเป็นพิษ ไม่เหมาะที่จะกินมากเกินไป
วันนี้ที่ข้ามาที่นี่ได้นำยาบำรุงร่างกายมาด้วยขวด หนึ่ง”
“หา?”
ไห่กงกงตะลึง อันหลิงหยุนมองดูรอบๆ ตัว ยามกลาง วันในวังล้วนเต็มไปด้วยผู้คนและสายตามากมาย
ไห่กงกงเข้าใจในทันที เขายิ้ม “พระชายาเสียวางใจ ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นคนของข้าน้อย ปากสะอาดปิดสนิท”
“เช่นนั้นก็ดี” อันหลิงหยุนแบมือออก ไห่กงกงรีบ เข้าไปประคองนางและหยิบสิ่งของในมือออกไปพร้อมๆ ก่อนที่ไห่กงกงจะเก็บมันไปในแขนเสื้อ
แม้ว่าเงินจะสำคัญ แต่สำหรับคนเช่นไห่กงกงแล้ว ชีวิตสำคัญกว่า
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่ออายุมาก ย่อมต้องการที่จะแข็งแรง
อันหลิงหยุนให้ขวดยาแก่เขา ย่อมสำคัญยิ่งกว่าให้ ทรัพย์สินเงินทอง เขาก็ซาบซึ้งเช่นกัน
ยิ่งกว่านั้นนางยังนำยาเข้าวังมาด้วยตนเอง หากถูก ใครรู้เข้า ย่อมต้องถูกลงโทษ อันหลิงหยุนแบกรับความ เสี่ยงเช่นนี้ ย่อมแสดงให้เห็นว่านางนับเป็นคนที่มีความ กล้าหาญเปิดเผยไม่น้อย
ใครกันที่จะไม่ต้องการอยู่ภายใต้ผู้ที่เชื่อถือและ สนับสนุนได้
“พระชายา ข้าน้อยเป็นเพียงชายชราไร้ประโยชน์ หากพระชายาไม่รังเกียจ ข้าน้อยยิน…
“กงกง ข้าไม่ต้องการอะไร กงกงปลอดภัยดี ข้าก็ พอใจแล้ว” อันหลิงหยุนมองไปรอบๆ “กงกง ในโลกอัน แสนกว้างใหญ่นี้ ในวังแห่งนี้ หากมีใครสักคนที่หวังดีกับ ข้า ข้าก็พึงพอใจแล้ว”
ข้าก็เป็นแค่หมอ มิอาจละเลยผู้ป่วย ส่วนเรื่องอื่นๆ ช่างมีน้อยนิด”
จิตใจของผู้คนไม่สามารถคาดเดาได้ และอันหลิงหยุ นก็ไม่คาดหวังให้พวกเขาติดตามนาง แม้กระทั่งปกป้อง ตัวเองนางยังทำไม่ได้ นับประสาอะไรกับคนอื่น
แต่นางเป็นหมอ นางทนเห็นคนป่วนทนทุกข์ทรมานไม่ ได้ บางครั้งจึงอดไม่ได้ที่จะเป็นคนดี
นางก็จนใจเช่นกัน
สําหรับไห่กงกง เขาติดตามหวางฮองไทเฮามาตลอด ทั้งชีวิต แม้ว่านางจะมีความตั้งใจดึงเขาเข้ามา แต่ก็ ไม่ใช่เพื่อผลประโยชน์ส่วนตัวแต่อย่างใด อย่างมาก ที่สุดก็แค่มีใครสักคนคอยดูแลในวังแค่นี้ก็พอแล้ว
ไ กงกงพยักหน้าเป็นเวลานาน “ พระชายาเป็นผู้ ฉลาดเฉลียว ข้าน้อยไม่มีทางลืมพระองค์”
“กงกงเกรงใจแล้ว” อันหลิงหยุนพยักหน้าและเดินไป ข้างหน้า ไ กงกงเดินตามไปอย่างใกล้ชิด
อันหลิงหยุนเดินมาถึงด้านนอกของพระตำหนักเฉา เฟิง ไห่กงกงเข้าไปกราบทูล หลังจากออกมาจึงพาอัน หลิงหยุนเข้าไป
“พอแล้ว ไม่ต้องคุกเข่า ขึ้นมาเถอะ ข้ามีเรื่องอยาก สอบถามเจ้า” หวางฮองไทเฮามองดูไปยังคนติดตามทั้ง สอง นางกำนัลทั้งสองถอยฉากออกไป อันหลิงหยุนถือ ชายกระโปรงของนางและเดินขึ้นบันได เมื่อมาถึงหน้า พระที่นั่งเฉาเฟิง ก็มีคนเลื่อนเก้าอี้มาให้ อันหลิงหยุน เอ่ยขอบคุณก่อนจะนั่งลงตรงหน้าหวางฮองไทเฮา
“เสด็จแม่” อันหลิงหยุนนั่งอยู่ไม่ไกลจากหวางฮองไท เฮา นางก้มหน้าลงตามกฎระเบียบ
หวางฮองไทเฮาประเมินอันหลิงหยุนอยู่ครู่หนึ่ง “ร่างกายดีขึ้นแล้วหรือ?”
“ขอบพระทัยเสด็จแม่ที่เมตตา ดีขึ้นมากแล้วเพคะ”
“ดีขึ้นแล้วก็ดี จะได้ไม่ต้องทรมาน หยุนเอ๋อ”
“เสด็จแม่”
อันหลิงหยุนเต็มไปด้วยความกลัว วันนี้นางเรียก ตนเองว่าหยุนเอ๋อ?”
แทบจะคิดว่าตนเองหูฝาดไป
หวางฮองไทเฮาหัวเราะ “เจ้าและข้าก็คือแม่สามีและ ลูกสะใภ้ ข้าเรียกเจ้าว่าหยุนเอ๋อก็นับว่าสมควร เพียงแต่ สะใภ้ของราชวงศ์ จะมีวันคืนของตนเองที่ไหนกัน เจ้า และข้าแม้ว่าจะเป็นสะใภ้ของวงศ์ตระกูล แต่เจ้านั้นเป็น พระชายาเสียน จึงไม่จำเป็นต้องเคร่งเครียดมากนัก อีก ทั้งยังไม่จําเป็นต้องทำตัวเป็นทางการ”
“เพคะ เสด็จแม่”
“อืม….หยุนเอ๋อ แม่มีเรื่องหนึ่งที่อยากรู้ การเปลี่ยน อายุขัยและรูปลักษณ์ของคนผู้หนึ่งด้วยยานั้นสามารถ ทำได้หรือไม่?”
ทันใดนั้น อันหลิงหยุนก็เข้าใจเจตนาที่แท้จริง ของหวางฮองไทเฮาทันที
“เสด็จแม่ รูปลักษณ์นั้นสามารถเปลี่ยนได้ อายุขัยก็ สามารถเปลี่ยนแปลงได้ เพียงแต่….มิอาจบังคับได้ ได้แต่ค่อยๆ เป็นไปทีละขั้นตอนเท่านั้น”
“อย่างเช่น?” หวางฮองไทเฮาอายุมากแล้ว แต่กลับ เป็นกังวลเรื่องอายุขัยอย่างยิ่ง
ในฐานะแพทย์ อันหลิงหยุนยังคงไม่เข้าใจอยู่บ้าง
ผู้ป่วยล้วนอยากหายป่วยเร็วๆ เพื่อหลุดพ้นจากโรค ภัย ส่วนคนแก่ล้วนอยากมีอายุยืนยาวร้อยปี
จิ๋นซีฮ่องเต้เสาะแสวงหาหมอและยามากมายก็เพื่อ ประการนี้เช่นกัน
“มีวิธีการเสริมสวยบางอย่าง แต่ยังคงต้องรักษาความ งามด้วยวิธีที่เหมาะสม”
“อย่ามัวแต่อมพะนำ พูดมาเถอะ แม่อยากได้วิธีรักษา ความงามอย่างถาวร” หวางฮองไทเฮาอดทนไม่ไหวอีก ต่อไป ท่าทีจึงแข็งกร้าวขึ้นมา
อันหลิงหยุนอยู่ภายใต้ความกดดันอย่างมาก การพูด คุยกับคนในราชวงศ์ ไม่ปลอดภัยอย่างยิ่ง
หนึ่งวินาทีก่อนหน้านี้ยังคงยิ้มเป็นมิตร แต่อีกวินาทีถัด มานั้นกลับเย็นชาเป็นน้ำแข็ง
อันหลิงหยุนไม่กล้าผ่อนคลาย นางตอบกลับอย่าง จริงจัง “มีวิธี”
“อืม ต้องทานยาหรือ?” หวางฮองไทเฮาพยักหน้าด้วย ความพึงพอใจ ท่าทีผ่อนคลายลง
อันหลิงหยุนส่ายหัว “หม่อมฉันสามารถให้ครีมบำรุง ผิวหน้าแก่เสด็จแม่ใช้ภายนอก ประกอบกับมาส์กหน้า และครีมล้างหน้า ประกอบกับเสด็จแม่ทานยาสําหรับ บำรุงผิวหน้าและบำรุงผิวตามที่หม่อมฉันสั่ง การรักษา ความงามไม่ใช่ปัญหา
“เช่นนั้นก็ดี เช่นนี้เรื่องนี้มอบให้เจ้าจัดการแล้ว” หวา งฮองไทเฮาไม่เกรงใจอีกต่อไป
อันหลิงหยุนลุกขึ้นสองมือกุมกัน “หม่อมฉันรับบัญชา”
“สิ่งที่หยุนเอ๋อเอ่ยมา ต้องใช้เวลาเตรียมการนานแค่ ไหน?” ผู้หญิงล้วนรักสวยรักงาม แม้แต่ในวัยชรา หวา งฮองไทเฮาก็ไม่มีข้อยกเว้น
“เสด็จแม่ ของเหล่านี้ต้องใช้เวลาเตรียมการสักครู่ แต่ ของบางส่วนจวนอ๋องสมควรที่จะมี ของหายากหม่อน ฉันจะเป็นผู้ไปหาด้วยตนเอง เพื่อให้แน่ใจว่าพวกมัน ปลอดภัย”
“อืม หยุนเอ๋อจัดการเรื่องนี้ ข้าก็ย่อมสบายใจ”
อันหลิงหยุนคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เสด็จแม่ หม่อมฉันจะ เตรียมสิ่งเหล่านี้ให้กับพระองค์ก่อนก่อนวันแต่งตั้งพระ สนม จากนั้นจะสาธิตวิธีใช้ให้เสด็จแม่เป็นการส่วนตัว”
“อืม….นั่งลงเถอะ ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง” หวางฮองไทเฮา เอ่ยต่อ
อันหลิงหยุนรู้ ยังเหลือเรื่องชีวิตยืนยาว
“เสด็จแม่เชิญตรัส”
“จากมุมมองของหยุนเอ๋อ สุขภาพร่างกายของแม่ ยัง สามารถมีชีวิตได้อีกกี่ปี?”
อันหลิงหยุนถอนหายใจอย่างเย็นชานางจะรู้ได้ อย่างไร?
ตัวนางเองยังไม่รู้ว่าตัวเองกำลังจะตายเมื่อไหร่
“เสด็จแม่ จากที่หม่อมฉันเห็น เสด็จแม่ยังมิอาจ พิจารณาไปถึงเรื่องของอายุขัยได้”
“โอ้?” ดวงตาของหวางฮองไทเฮาเป็นประกายราวกับ คลื่นสีฟ้า ดวงตาเต็มไปด้วยแสงสว่าง
อันหลิงหยุนเอ่ย “อันที่จริง สุขภาพของเสด็จแม่นั้น เมื่อเทียบกับหม่อมฉันยังดีกว่ามาก หม่อมฉันสุขภาพ อ่อนแอ บางครั้งก็มีอาการจิตใจหดหู่ แต่เมื่อไม่กี่วันที่ ผ่านมาหม่อมฉันตรวจชีพจรของเสด็จแม่ และพบว่า ร่างกายของพระองค์นั้นยังคงมีพลานามัยที่สมบูรณ์ เลือดลมไหลเวียนดียิ่ง ดังนั้นหม่อมฉันจึงเห็นว่า เสด็จ แม่ไม่จำเป็นต้องไปคำนึงถึงเรื่องอายุขัยแต่อย่างใด แต่ ร่างกายของมนุษย์ยังคงต้องการการบำรุง ควรเริ่มตั้งแต่เนิ่นๆ และเริ่มจากภายในสู่ภายนอก ทั้งสองล้วนต้อง คำนึงถึง”
“อืม”
หวางฮองไทเฮาพอใจอย่างมากกับคำตอบของอัน หลิงหยุน และพยักหน้า
อันหลิงหยุนเอ่ย “เสด็จแม่ หม่อมฉันสามารถจัด เตรียมอาหารบำรุงให้กับพระองค์ได้ เพื่อเตรียมพร้อม สําหรับภายหลัง
“เช่นนี้ก็ดี เอาตามนี้เถอะ” หวางฮองไทเฮาลุกขึ้น อัน หลิงหยุนก็ลุกขึ้นด้วย
ไห่กงกงเข้ามาช่วยประคอง แต่หวางฮองไทเฮากลับ เอ่ยอย่างไม่พอใจ “ไม่ต้องประคองข้า
“ไอ้หยา ข้าน้อยช่างโง่งม”
ไห่กงกงยุ่งอยู่กับการมองไปที่อันหลิงหยุน อันหลัง หยุนจะไม่เข้าใจได้อย่างไร
อันหลิงหยุนรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อประคองหวางฮอง ไทเฮา ในขณะที่หวางฮองไทเฮาด้านหนึ่งเดินลงบันได อีกด้านหนึ่งเอ่ยพูด กลับเป็นอันหลิงหยุนที่ไม่รู้สึกหวาด กลัวหวางฮองไทเฮามากขนาดนั้นอีกต่อไป
ผู้หญิงล้วนมีความรักสวยรักงามตามธรรมชาติการมีอายุยืนยาวล้วนถนนสายหนึ่งที่ทุกคนมองไม่เห็น เพียงแต่บนถนนสายนี้ บางคนเลือกที่จะเพิกเฉย ความ ฉลาดทำให้พวกเขาเข้าใจได้ว่า บางสิ่งบางอย่างนั้นไม่ สามารถคาดหวังได้ไม่ว่าสิ่งนั้นจะดีแค่ไหนก็ตาม
อย่างไรก็ตามบางคนกลับมีมุมมองที่แตกต่างกัน เมื่อ บุคคลมาถึงจุดสูงสุดของอำนาจ และมีทุกสิ่งอยู่ใน กำมือพวกเขา พวกเขาย่อมไม่ใช่คนอีกต่อไป แต่เป็น พระเจ้าที่อยู่เหนือผู้คน สิ่งที่พระเจ้าต้องการไม่ใช่สิ่งที่ ผู้คนคิด สิ่งที่พวกเขาต้องการก็ไม่ใช่สิ่งที่ผู้คนต้องการ เช่นกัน
จิ๋นซีฮ่องเต้ยังสามารถดื่มกับความเป็นอมตะได้ เหตุใดหวางฮองไทเฮาจึงไม่หลงระเริงไปกับมันเล่า
และสิ่งที่นางต้องทำคือให้สิ่งที่พวกเขาต้องการต่อ หน้าคนเหล่านี้ เมื่อพวกเขาได้สิ่งที่ต้องการ รอจน กระทั่งพวกเขาตาย นางก็ไม่ต้องที่ใช้ชีวิตอยู่บนความ หวาดกลัวอีกต่อไป
“หยุนเอ๋อ ช่วงนี้เจ้ากับวี่เอ๋อเป็นอย่างไรบ้าง? เขา รังแกเจ้าหรือไม่?” ในที่สุด หวางฮองไทเฮาก็ค่อยเอ่ย พูดจาของผู้เป็นแม่สามีต่อลูกสะใภ้ขึ้นมา อันหลิงหยุนรี บตอบทันทีเช่นกัน
“ท่านอ๋องดีกว่าเมื่อก่อนมากเพคะ ทรงปฏิบัติกับ หม่อมฉันอย่างใส่ใจมากขึ้น” ใส่ใจให้นางตาย!
“เช่นนี้ก็ดีแล้ว!
สนทนากันไปมา พวกนางเข้ากันได้ดี จนกระทั่งถึง เวลาอาหารกลางวัน กงชิงวี่มาถึงแล้ว แต่หวางฮองไท เฮากลับยังไม่ปล่อยคนไป
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ