บทที่ 59 ออกจากวัง

ในไม่ช้าหมอหลวงก็มาถึงพระตำหนักเฉาเฟิง ไห่กง กงสอบถามแล้วมาทูลแจ้ง ที่จริงเริ่มบำรุงหวางฮองไท เฮาเมื่อครึ่งปีก่อน และมีการบันทึกไว้

ไห่กงกงตั้งใจให้คนนำสมุดที่บันทึกไว้ให้หวางฮองไท เฮาทอดพระเนตร ในนั้นไม่เพียงแต่บันทึกว่าใช้ยาเมื่อ ไหร่ ใช้ไปเท่าไหร่ เวลาไหนของวันก็บันทึกไว้ทั้งหมด

หลังจากได้เห็นสมุดสีหน้าของหวางฮองไทเฮาแย่ลง โยนสมุดทิ้งอย่างง่ายดาย

“พวกไร้ประโยชน์”

“ไทเฮาระงับความโกรธ ระวังสุขภาพพ่ะย่ะค่ะ”

ไห่กงกงรีบพูดเอาใจ อันหลิงหยุนก้มหน้าลงและไม่ พูดอะไรเลย

“พระชายาเสียน ตามความเห็นของเจ้าควรทำ อย่างไรต่อไป?” หวางฮองไทเฮาสงบสติอารมณ์ลง แต่ ก็ไม่ได้สนใจขนาดนั้น

อันหลิงหยุนจึงกล้าพูด: “ทูลเสด็จแม่ หม่อมฉัน สามารถเพิ่มยาชนิดหนึ่ง สำหรับโสม หม่อมฉันคิดว่า ทุกวันหลังอาหารเช้า สามแผนแช่ดื่มเป็นน้ำชา เช่น นี้ไม่เพียงแต่สามารถบำรุงร่างกายเสด็จแม่ ยังทำให้ เสด็จแม่มีพละกำลังตลอดทั้งวัน ส่วนในใบสั่งยาจะเพิ่มชะเอมจีนเข้าไปด้วย ปรับอุณหภูมิให้เสด็จแม่ หลังจาก สามวันเสด็จแม่จะกลับมานอนหลับเป็นปกติเพคะ”

“จริงหรือ?” หวางฮองไทเฮาเหลือบมองไห่กงกง

ไห่กงกงรีบพูด: “พระชายาเสียนท่านสั่งจ่ายยาก่อน ข้าน้อยจะไปจัดการประเดี๋ยวนี้”

หลังหลิงหยุนเดินไปจดบางสิ่งแล้วให้กับไห่กงกง ไห่ กงกงไปจัดยาด้วยตนเอง อันหลิงหยุนต้มยาด้วยตนเอง ยานี้เสร็จสิ้นก็ในตอนกลางคืนแล้ว

ก่อนหวางฮองไทเฮาทานยา ไ กงกงชิมก่อน ยืนยัน ว่าปลอดภัย หวางฮองไทเฮาจึงทานยา

ในกลางคืน อันหลิงหยุนเฝ้าอยู่ด้านนอกวิหารบรรทม หวางฮองไทเฮานอนตั้งแต่หัวค่ำ ไห่กงกงเห็นว่าพักผ่อน แล้วแต่ยังไม่วางใจ ก้าวไปข้างหน้าและดูตามคำสั่งของ หวางฮองไทเฮา ยืนยันว่าหลับลึกแล้ว จึงออกจากวิหาร บรรทม เจออันหลิงหยุนอยู่จึงพูดอย่างเร่งรีบ

“พระชายาเสียน วิเศษจริงๆ!” ไห่กงกงชูนิ้วโป้งพูด

“กงกงชมเกินไป ข้าก็รู้แค่ผิวเผิน กงกง ดูสุขภาพท่าน น่าจะเป็นคนสุดท้องของบ้านสินะ?” อันหลิงหยุนว่าง ไม่มีอะไรทำ และยังคงนอนไม่หลับ
“พระชายาเสียนเก่งจริงๆ ก็ใช่สิ ข้าน้อยน่ะ ฐานะทาง บ้านยากจน อดๆ อยากๆ จึงเข้าวัง เจอความลำบากมา มากมายจนจำไม่ได้แล้ว มาวันนี้ ข้าน้อยถึงรู้ ที่ร่างกาย ข้าน้อยไม่แข็งแรง เพราะพ่อแม่เกิดช้าไป คริคริ…….

ไห่กงกงหัวเราะออกมา

อันหลิงหยุนพูด: “กงกง โสมเป็นถือเป็นยาบำรุง หาก ร่างกายอ่อนแอ สามารถต้มทานได้ทุกวัน ใช้กินกับเนื้อ ไก่ตัวเมีย โสมป่าที่ดีที่สุดต้องสิบปีขึ้นไป กินเนื้อโสม บำรุงได้ไม่เลว ยังสามารถยืดอายุอีกด้วย”

“อ่า? ” ไห่กงกงปิดปาก เบิกตากว้าง มองไปรอบทิศ ไม่มีคนจึงถอนหายใจโล่ง

เมื่อครู่จะพูดว่าอะไร อันหลิงหยุนพูดเพิ่มเติม: “แตก ต่างกันไปในแต่ละบุคคล ตามที่กงกงบอก ตั้งแต่เด็ก ฐานทางบ้านยากจน ความแตกต่างฟ้ากับเหว มันเทียบ กันไม่ได้เลย ไม่เพียงพอแต่กำเนิด จึงต้องได้รับการ บำรุงในวันหลัง”

“ข้าน้อยขอขอบคุณพระชายาเสียน

ไห่กงกงรีบเช็ดใต้ตา ดูน่าเอ็นดูราวกับเด็ก

อันหลิงหยุนไม่ได้พูดอะไร เงยหน้ามองไปบนฟ้า

ทั้งสองยืนอยู่ครู่หนึ่ง ไห่กงกงกลับไปดูแลหวางฮอง ไทเฮา อันหลิงหยุนจึงเปิดดูแขนโดยอาศัยแสงจันทร์บนแขนมีเส้นลมเส้นหนึ่งปรากฏขึ้น และในเส้นลมมี อะไรบางสิ่งกำลังคืบคลานอยู่

สิ่งนี้อันหลิงหยุนคิดทบทวนอย่างละเอียด มันเข้าสู่ ร่างกายตอนอยู่ในรถม้าแน่นอน

ก่อนนางขึ้นรถยังดีๆ อยู่ งั้นคงเกิดขึ้นตอนอยู่ในรถม้า

แต่กงชิงวี่ไม่มีทางทำไม่ดีลับหลังแน่ ที่ผ่านมาถ้าจะ ลงมือชายผู้นั้นก็ทำซึ่งๆ หน้า

อันหลิงหยุนส่ายหัว โลกใบนี้ช่างน่ากลัวเสียจริง

และไม่รู้ จะมีโอกาสได้มีอายุยืนยาวหรือไม่

ปล่อยมือออก อันหลิงหยุนทราบดี สิ่งที่ฝังอยู่ในแขน เป็นเพียงแค่ชั่วคราวเท่านั้น ปิดช่วงของการเคลื่อนไหว ด้วยเข็มเงิน ชีวิตยังคงแขวนอยู่

ยืนมาทั้งคืน หวางฮองไทเฮาตื่นเช้ามา อันหลิงหยุนจึง ไปพักผ่อน

นอนหลับไปช่วงเช้า อันหลิงหยุนตื่นขึ้นไปเข้าเฝ้าหวา งฮองไทเฮา ก็พบว่ากงชิงวี่นั่งอยู่ข้างกายหวางฮองไท เฮา

“หม่อมฉันถวายบังคมเสด็จแม่ ถวายบังคมท่านอ๋อง” อันหลิงหยุนอยากคุกเข่า ถูกหวางฮองไทเฮาเรียกไว้ ก่อน
“พอแล้ว ร่างกายไม่ดีขึ้น ไม่ต้องแล้ว”

“ขอบพระทัยเสด็จแม่”

อันหลิงหยุนก้มหัว สวมชุดชาววังสีขาว หันไปทางกง

ชิง แล้วถอนสายบัว “ท่านอ๋อง!” “พอเถอะ! ” แม่ไม่ได้หาเรื่องนาง แต่ก็ไม่เย็นชา อัน

หลิงหยุนใจรู้ดี ก็แค่ไม่ชอบเท่านั้น

หวางฮองไทเฮาให้นั่ง จึงไปนั่งลง

กงชิงวี่ยกคิ้วมองอันหลิงหยุนครู่หนึ่ง ทันใดนั้นพบ บางสิ่งบางอย่าง อันหลิงหยุนชอบสีขาว

แต่ที่ผ่านมาพวกเขาเจอกัน ชุดที่อันหลิงหยุนสวมใส่ ของใช้ล้วนเป็นสีฉูดฉาด และยังชอบเครื่องเพชรพลอย ปรารถนาที่จะใส่เครื่องประดับผมทั่วศีรษะ เวลาเดินข้อ มือข้อเท้าดังกรุ๊งๆ กริ่งๆ

“มองอะไร?” หวางฮองไทเฮาเห็นลูกชายมองอย่าง เหม่อลอย จงใจขัดจังหวะ

กงชิงวี่จึงมีสติ: “เสด็จแม่ หม่อมฉันจะกลับแล้ว ในเมื่อ ไม่มีอะไรแล้ว งั้นก็ให้นางกลับไปด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

“ข้ายังไม่รีบ เจ้าก็รีบเสียแล้ว!”

หวางฮองไทเฮารักลูกชายคนนี้ ถ้าหากไม่ใช่ เขาคงไม่กล้าทําตัวสบายขนาดนี้

“พ่ะย่ะค่ะ” กงชิงวี่พูดอยู่หันไปมองอันหลิงหยุน: “ไป เถิด!”

อันหลิงหยุนลุกขึ้นมองไปยังหวางฮองไทเฮา ฮองไท เฮาไม่พูด นางก็ไม่กล้าไป

“ไปเถิด มีเรื่องอะไรเข้าวังแจ้งข้า ข้าเป็นพยานให้เจ้า เอง”

“ขอบพระทัยเสด็จแม่ หม่อมฉันจำไว้แล้วเพคะ”

อันหลิงหยุนจึงออกจากพระตำหนักเฉาเฟิง ไห่กงกง ตามออกมาถึงประตูด้านนอกพวกเขาพูดอยู่ไม่กี่คำ อัน หลิงหยุนพูดเรื่องการทานยาของหวางฮองไทเฮาจบ นางถึงออกจากวัง

อันหลิงหยุนคิดตลอดทางยังว่าต้องเตรียมยาของ ฮ่องเต้ชิงหยู่ ไม่มีใจคิดเรื่องอื่น ออกจากวังพร้อมกับกง ชิงวี่

นอกวังเตรียมรถม้าไว้ ออกจากประตูอันหลิงหยุนขึ้ นรถ นั่งอยู่ในรถม้าก็นึกถึงเรื่องสิ่งที่อยู่แขน

เวลานี้มองไปยังกงชิงวี่ จึงพบว่ากงชิงวี่มองนางอยู่ อันหลิงหยุนแปลกใจ จับๆ หน้า: “มองอะไร?”
“เอามือให้ข้า”

กงชิงวี่พูดเสียงต่ำ หญิงคนนี้ตลอดทางใจไม่อยู่กับ เนื้อกับตัว ก็นึกว่าหลับไปแล้ว

อันหลิงหยุนยื่นมือให้กงชิงวี่ แม้ไม่รู้ว่าเขาต้องการทำ อะไร แต่ก็ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้น และไม่ได้สนใจมาก ยื่นมือให้กงชิง

กงชิงวี่เลิกแขนเลิกแขนเสื้ออันหลิงหยุนขึ้น ข้างใน เผยผิวแขนช่วงหนึ่งที่ขาวนุ่มราวกับรากบัว

กงชิงวี่เงยหน้ามองอันหลิงหยุน ไม่รออันหลิงหยุน ตอบสนอง มือที่ว่างหยิบมีดออกมาด้ามหนึ่ง กรีดลงไป ที่ฝ่ามืออันหลิงหยุนอย่างรวดเร็วทีหนึ่ง อันหลิงหยุน หายใจเข้าด้วยความเจ็บปวด แต่นางไม่ได้หดมือกลับ

มีดของกงชิง กลับมือกรีดเข้าที่มือของเขาทีหนึ่ง เลือดหยดออกมา

อันหลิงรู้สึกทันทีว่าแขนบวมออกและเจ็บเล็กน้อย

“มันคืออะไร?” นางถาม ยากนักที่กงชิงวี่จะมีความ อดทน

“พิษปรสิตชนิดหนึ่งจากซีอวี่ เข้าสู่ร่างกายคน สามารถขยายพันธุ์ได้ แต่พันธุ์ที่สามารถขยายจะได้ ไม่มีพิษ ไม่สามารถขยายพันธุ์ได้จะมีพิษ ถึงแก่ชีวิตคน ได้”
“หนอนชนิดนี้เรียกว่าหนอนไหมเส้นทอง ตอนยังตัว เล็กมองผิวเผินจะมองไม่เห็น สามารถกัดผิวของคนแล้ว เข้าสู่ผิวหนัง แต่หนอนไหมเส้นทองกัดไม่เจ็บ เพราะ ฉะนั้นยากที่พบ”

อันหลิงหยุนเหม่อลอยพักหนึ่ง ทันใจนั้นกล่าวอย่าง แปลกใจ: “ทำไมอยู่ท่านก็ใจดีเช่นนี้?”

ไม่มีเรื่องที่ทำให้ โดยไม่หวังผลตอบแทน

กงชิงวี่ยิ้มเย็นชา: “ข้าใจดีหรือ?”

อันหลิงหยุนคืออยู่ครู่หนึ่ง นางคงเข้าใจผิด

กลับไปมองฝ่ามืออีก ข้างในมีตัวคราบเลือดสีดำ คลานออกมา เคลื่อนตัวอยู่ตามฝ่ามือของอันหลิงหยุน ทิศทางคือใบมีดของกงชิงวี่