บทที่ 52 สามีเฝ้าดูอย่างใกล้ชิด

“พ่อบ้าน ทำไมพระชายายังไม่ตื่นขอรับ?” อาหยู่ไม่ เป็นไรมากแล้ว หลับไปหนึ่งตื่น กินยาแล้วไข้ก็ลดแล้ว ตื่นขึ้นมาก็เห็นอันหลิงหยุนฟุบหลับพักผ่อนอยู่บนโต๊ะ อากาศเย็น ในห้องยานี้มีเตาผิงไม่กี่ตัว และแต่ละตัวก็ วางล้อมอยู่รอบตัวเขา อาหยู่มองอันหลิงหยุนนอนอยู่ อย่างนั้น ในใจรู้สึกแปลกเล็กน้อย

แม้ว่าเขาจะจำอะไรไม่ได้ แต่พระชายาเป็นผู้ช่วยชีวิต เขา

ถางเหอที่นั่งข้างๆ รู้สึกแปลกเช่นกัน อันหลิงหยุนใน อดีตทำไมนอนในที่แบบนี้ได้ อย่าบอกอีกนะว่าเพื่อดูแล อาหยู่ที่บาดเจ็บ

ตอนแรกถางเหอคิด อาหยู่บาดเจ็บเพราะอันหลิงหยุน แต่ถามอาหยู่แล้วถึงรู้ อันหลิงหยุนกลับเป็นคนที่มีบุญ คุณ

ไม่เพียงรับมีดแทนท่านอ๋องท่านนั้น ยังช่วยชีวิตอาหมู่ ด้วย

“ใกล้แล้วกระมัง นี่ก็นอนทั้งวันแล้ว”

พ่อบ้านให้คนนำปี่เซียะมาให้อันหลิงหยุน แต่นางก็ยัง ไม่ตื่นขึ้นหลังจากนอนหลับไป เลยไม่กล้ารบกวน

อาหยู่ลุกขึ้นจากเตียงอย่างกระวนกระวาย เดินไปที่ข้างกายอันหลิงหยุนมองนาง: “พระชายา

ที่จริงอันหลิงหยุนตื่นแล้ว ตื่นตั้งแต่พวกเขาเริ่ม สนทนาแล้ว แต่รู้สึกเกรงใจที่จะตื่นขึ้นมาเช่นนี้ ยิ่งไป กว่านั้นเป็นช่วงเวลาที่คนอื่นกำลังพูดถึงตน เจ้าตื่นขึ้น มาทันที ก็ดูไม่ดีนัก

อาหยู่เรียกนาง อันหลิงหยุนเลยแกล้งทำเป็นว่าถูก ปลุกให้ตื่น บิดเอวขี้เกียจ ลืมตามองคนที่อยู่ตรงหน้า

อาหยู่แสดงความดีใจ: “พระชายา ท่านตื่นแล้วหรือ พ่ะย่ะค่ะ?”

“อาหยู่ เจ้าดีขึ้นแล้วหรือ?” อันหลิงหยุดลุกขึ้นจับที่ข้อ มืออาหยู่ ตรวจให้เข้าอีกครั้ง กินยาเม็ดจากเลือดนาง แล้ว หายเร็วยิ่งขึ้น ชีพจรแข็งแรง แสดงว่าไม่เป็นไร แล้ว

“พึ่งพระคุณของพระชายา ไม่เป็นไรแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

อาหยู่รีบพูด อันหลิงหยุนพยักหน้า: “เจ้าไปนั่งก่อน ข้าขอดูบาดแผลของเจ้า ยังต้องเปลี่ยนยาหรือไม่”

“พระชายา เมื่อครู่หมอจวนในจวนดูให้แล้ว ดีขึ้นเร็ว มาก ยังบอกอีกว่ายารักษาแผลทองคำของพระชายา นั้นเป็นยาวิเศษพ่ะย่ะค่ะ”

อาหยู่ใบหน้าเขินอาย ใบหูแดง
อันหลิงหยุนก็ไม่รู้เขาเป็นอะไร ไม่ได้พูดอะไรมาก ใน เมื่อดีขึ้นมากแล้ว หมอจวนก็ช่วยจัดการแล้ว งั้นก็ไม่มี ธุระอะไรของนางอีก จับๆ ถุงผ้าบนร่างกาย งูยังอยู่

“พ่อบ้าน ข้าจะกลับจวนแม่ทัพ ท่านใช้รถม้าในจวนส่ง ข้ากลับไป” อันหลิงหยุดไปที่ทางเข้าประตูแล้ว อาหยู่มี บางอย่างต้องการพูดแต่ไม่ทัน พ่อบ้านตอบรับแล้วเดิน ตามไป

“คุณชายถัง ท่านไปดูหน่อย”

อาหยู่ขอร้องถางเหอ ถางเหอจึงออกจากบ้านไป อัน หลิงหยุนขึ้นรถม้าแล้ว

ส่งอันหลิงหยุนจากไปด้วยสายตา ถางเหอและพ่อ บ้าน เหลือบมองซึ่งกันและกัน ใช่ที่ว่าคนเปลี่ยนได้ แต่ การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่เช่นอันหลิงหยุนในวันนี้ พวก เขายังคงรู้สึกเหลือเชื่อ หวังว่าจะไม่ใช่มารยาในการ โกหก

ถางเหอกลับไปในจวน ถามพ่อบ้าน: “ท่านอ๋องตื่นแล้ว หรือ?”

“ไม่ได้พักผ่อนเลย” พ่อบ้านก็ไม่เข้าใจ ทั้งๆ ที่อยาก ออกมา แต่ไม่ออกมา ยืนมองดูอะไรอยู่ห้อง

ถางเหอมีธุระ ไปที่ลานโอวหลาน

“ท่านอ๋อง”
ถางเหอขอเข้าเฝ้าจากข้างนอก กงชิงวถามขึ้น: “มี เรื่องอะไร?”

“เรื่องที่ฮ่องเต้ต้องการแต่งตั้งนางสนม ให้ท่านอ๋อง ดำเนินการ คำสั่งออกมาแล้ว ท่านอ๋องไม่อยู่ในจวน กระหม่อมได้รับความประสงค์แทนท่านอ๋องแล้วพ่ะย่ะ

“เรื่องดีไม่มาหาข้า แค่กับเรื่องพันธุ์นี้นึกว่าได้ต้องมา หาข้า ฮ่องเต้ทรงรักและเป็นห่วงข้ามากขึ้นจริงๆ ”

ถางเหอเงียบ มองดูในลานบ้าน กลัวว่าฮ่องเต้จะ ได้ยินเข้า

“แต่ก็เอาเถอะ ช่วงนี้ข้าว่างมาก ก็ไปเตรียมการ จะได้ ไม่มีใครไม่ไม่ชอบขี้หน้าข้า”

ถางเหอไม่กล้าพูดมาก ฟังเหมือนจะไปชำระ แค้นฮ่องเต้ยังไงอย่างงั้น

“นางล่ะ?” กงชิงวี่จับแหวนมังกรหินบนนิ้วหัวแม่มือเล่น ถามขึ้นโดยไม่ใส่ใจนัก

ถางเหอประหลาดใจ: “ท่าอ๋องหมายถึง?”

“เจ้าบังอาจ เล่นแบบนี้กับข้างั้นรึ?” กงชิงวี่เสียงเย็น ชาดุร้าย

ถางเหอตกใจจนนึกถึงผู้ที่ออกจากจวนเมื่อครู่ขึ้นได้ทันที

“ทูลท่านอ๋อง พระชายากลับจวนแม่ทัพแล้วพ่ะย่ะค่ะ” กลับไปแล้ว?” กงชิงวี่กำมือแน่น ดวงตาคมเข้ม

“ใครอนุญาตให้กลับไป?”

“เรื่องนี้…….ไม่มีใครพ่ะย่ะค่ะ พระชายากลับเองพ่ะย่ะ

“ยิ่งอยู่ก็ยิ่งไม่มีระเบียบเลยจริงๆ เจ้าไปรับกลับมา”

“ต๊ะ?” ถางเหอไม่คาดคิด ตามด้วยกุมมือ: “กระหม่อม ไปดำเนินการเดี๋ยวนี้พ่ะย่ะค่ะ”

ออกจากลานโอวหลาน ถางเหอไปจวนแม่ทัพด้วย

ตนเอง

และเวลานี้ อันหลิงหยุนกำลังคุยกับแม่ทัพอันอยู่ ถาง เหอก็มาถึง

“แม่ทัพ คุณหนู ถางเหอมาแล้วขอรับ” พ่อบ้านเข้ามา แจ้ง อันหลิงหยุนแปลกใจ: “ข้าเพิ่งกลับมา ทำไมเขาถึง มา? หาข้าหรือ?”

“บอกว่าจะมารับคุณหนูกลับไป ยังบอกว่าเป็นคำสั่ง ของอ๋องเสียน”
พ่อบ้านมองอันหลินหยุน ในใจคิดแม่ทัพจะอารมณ์ เสียหรือไม่ แต่สำหรับคุณหนู สามีเฝ้ามองอย่างใกล้ชิด ก็เป็นเรื่องที่ดี

ถ้าหากไม่สำคัญ นั่นถึงจะเป็นเรื่องที่ควรกังวล

“หยุนหยุน เจ้าไร้ประโยชน์นั่นช่วงนี้คอยหาแต่เรื่อง เจ้า พ่อไปทูลบอกฮ่องเต้ ให้เจ้าอยู่เป็นเพื่อนพ่อที่บ้าน” แม่ทัพอันได้ยินเข้าก็ไม่พอใจ บุตรสาวเพิ่งกลับมา และ ทั่วร่างกายมอมแมม ยังไม่ทันได้ชำระล้าง จะกลับไป เสียแล้ว

อันหลิงหยุนไม่ถือสาอะไร ความจริงอยู่กับกงชิงวี่นาง กลับรู้สึกสบายใจ นางกลัวอาหยู่เป็นอะไรไป กลางคืนมี ไข้

“อาหยู่ได้รับบาดเจ็บ ลูกไม่วางใจ กลับมาเอายา สมุนไพร ท่านพ่อไม่ต้องห่วงเจ้าค่ะ”

“งั้นเขาไม่ได้รังแกเจ้าใช่ไหม?” แม่ทัพอันเมื่อนึกถึง กงชิงวี่ก็อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วง รีบถามอันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนส่ายหัว: “ลูกไม่มีทางถูกรังแก ท่านพอ วางใจได้เจ้าค่ะ”

“อืม ถ้าเขารังแกเจ้า กลับมาบอกพ่อ พ่อไปหาเขา” แม่ทัพอันตบเข้าที่หน้าอก อันหลิงหยุนประทับใจมาก ยิ้มพยักหน้า
ชาติที่แล้วอย่าพูดว่าพ่อ แม้แต่ครอบครัวก็ยังไม่มี แม้ว่าไม่ขาดแคลนความรัก แต่จะเทียบกับตอนนี้ได้ยัง ไง

อันหลิงหยุนพูดกับแม่ทัพอันไม่กี่คำ กลับไปเตรียมตัว เก็บข้าวของที่จะเอาไปด้วย ออกจากจวนแม่ทัพกลับไป ยังจวนอ๋องเสียนพร้อมกับถางเหอ

ลงรถถางเหอขนยาสมุนไพรลงสองตะกร้า ถางเหอ คิด รีบกลับไปก็เพื่อขนยาสมุนไพรนี่เอง

“ไปวางในที่พักข้า” เมื่อเข้าประตูอันหลิงหยุนสั่งแล้ว ก็ไปดูอาหยู่ก่อน อาหยู่ไม่เป็นไรแล้ว กำลังขยับเขยื้อน ในห้องพักตนเอง อันหลิงหยุนหาเขาเป็นเรื่องยุ่งยากอยู่ บ้าง นางจึงไปที่ห้องยาหลังบ้านก่อน คนอยู่จึงรู้ว่ากลับ ไปแล้ว

ในตอนแรกอันหลิงหยุ่นไม่ได้อยากไปเยี่ยมอาหยู่ อา หยู่ไม่เป็นไรและนางก็ไม่จำเป็น แต่ด้วยสัญชาตญาณ คนดีดูเหมือนนางจะไม่วางใจ กังวลว่าอาหมู่ต้องทำนุ่นนี่ ทำให้ปากแผลแห้งตึง ตั้งใจเอาเปลือกของส้มโอมาจาก บ้านลูกหนึ่ง ก็เพื่อเอามาให้อาหยู่ใช้

ถ้าหากไม่ไป จะรู้สึกเสียเที่ยวที่เอามา

ถามที่พักอาหยู่แล้ว อันหลิงหยุนก็ไปหา

อาหยุนไม่อยู่ข้างนอก กำลังนั่งอยู่ในห้อง เคาะประตู ในบ้านไม่มีคนอันหลิงหยุนจึงรอที่ประตูทางเข้า ผ่านไปครู่ใหญ่ อาหยู่เปิดประตูแล้วพบ อันหลิงหยุนไม่พูด อะไรมาก ยื่นเปลือกส้มโอในมือไปให้: “อากาศเย็นใส่ ไว้ตรงแขนที่บาดเจ็บ ผ่านไปไม่กี่วันก็เอาออกได้แล้ว”

“พระชายา ท่านกลับมาแล้วหรือพ่ะย่ะค่ะ?” อาหยู่ ใบหน้าตกใจ ทำไมกลับมาเร็วเช่นนี้

อันหลิงหยุนพูดกล่าว: “เจ้าดูแลตัวเองให้ดี ข้ายังมี ธุระ กลับก่อนแล้ว”

คิดถึงอีกไม่กี่วันก็ถึงเวลานัดหมายใช้ยากับฮ่องเต้ แล้ว อันหลิงหยุนต้องเตรียมยาสำหรับฮ่องเต้ให้พร้อม ไว้ล่วงหน้าก่อน ไม่พูดมาก หันหลังแล้วจากไป

อาหมู่เหลือบมองเปลือกส้มโอในมือ จับแน่น: “ทำ อย่างไรดี?”