บทที่ 51 ทันใดนั้นก็เข้าใจ

อันหลิงหยุนมือไม้คล่องแคล่วไม่ชักช้า จับมีดลงมือ จัดการบาดแผลที่แขนให้อาหยู่ก่อน จัดการเสร็จแบ่ง ยาออกเป็นสองส่วน ยาเม็ดใส่เข้าปากอาหมู่ ยาผงโรย บนบาดแผลที่แขน จัดการเรียบร้อยใช้ผ้าพันเป็นชั้นๆ จัดการเสร็จ สวมเสื้อผ้าให้อาห

อาหยู่ต้องการพักผ่อน อันหลิงหยุนหันกลับมามองกง ชิงวี่ที่สายตาเยือกเย็น ถามอย่างจำใจ: “เราจะยังกลับ ไปไหม?”

“ข้าให้เจ้ายุ่งไม่เป็นเรื่องได้ตั้งแต่เมื่อไหร่?” กงชิงวี่ทำ หน้าเย็นชา แม้รู้ว่าอันหลิงหยุนหวังดี แต่ยังโกรธเคือง อยู่ นางกลับกลายเป็นผู้หญิงที่กล้าหาญ ช่วยเหลือคน เข้าเมือง จะขี่รถม้าอีกหรือไง? ทำมันซะให้หมดเลย!

อันหลิงหยุนลังเลครูหนึ่ง: “ข้าขี่รถม้าเป็น ท่านอ๋อง โปรดรอ ใกล้เข้าในเมืองแล้ว ทางต่อจากนี้ข้าเอง”

กงชิงว: “.……….

อันหลิงหยุนเห็นกงชิงวี่ไม่พูดอะไร ทำหน้าเหมือน ท้องผูก ทำอะไรไม่ได้นอกจากตรงไปลากอาหมู่ขึ้นรถ ม้าเท่านั้น และไม่สนว่ากงชิงวี่โมโหด้วยเรื่องอะไร ไป ด้านนอกหยิบแส้ม้าขึ้น

แม้จะขัดแย้งบ้าง บอกว่าขี่เป็น ตอนแรกนางคิดว่ากง ชิงวี่จะพูดอะไร นางจึงทำตามเงื่อนไขที่เป็นประโยชน์แต่จริงๆ แล้วกงชิงวี่ไม่พูดอะไร นางไม่มีทางเลือก นอกจากต้องขี่รถม้าอยู่ข้างนอก ใครบอกให้นางพูด อวดดีล่ะ

กำแส้ม้า อันหลิงหยุนคิดทบทวนอย่างถี่ถ้วนเกี่ยวกับ ลักษณะรถม้าของอาหยู่ครู่หนึ่ง ไม่เคยกินเนื้อหมูและ ไม่เคยเห็นหมูวิ่ง ยังไงก็ถือเป็นคนเคยขี่ม้า นางอาจจะ ทำได้

มองที่ก้นขนาดใหญ่ของม้า อันหลิงหยุนคนลังเลเล็ก น้อยที่จะลงมือ ถือเป็นม้าแก่แล้ว ตีแส้ม้าทีหนึ่งคงเจ็บ ไปครึ่งค่อนวัน

แส้ม้าในมือตีเบาๆ ทีหนึ่ง: พยุงกลับบ้านเถอะ” กงชิงวี่เกือบหัวเราออกมา แต่ต่อมาก็กลั้นไว้อยู่

เห็นว่าม้าให้ความร่วมมือ เดินมุ่งไปที่ประตูเมืองอย่าง ง่ายดาย

อันหลิงหยุนถอนหายใจด้วยความโล่งอก ม้าแก่นี่ แหละชำนาญทาง รู้ว่าตัวเองต้องกลับบ้าน บวกกับร่อง รอยของคน การกลับไปไม่ใช่ปัญหา

เดินต่อไปเรื่อยๆ กระทั่งถึงประตูหน้าเมือง อันพยุงลิง หยุนตีงบังเหียนม้าไว้ ” ”

ม้าส่ายหัวและหยุด ผู้เฝ้าประตูเมืองเดินออกมา เป็นผู้ เฝ้าประตูอายุราวสามสิบกว่า แปลกใจที่เห็นอันหลิงหยุน: “ดึกดื่นรถม้าบ้านผู้ใด เข้าเมืองมาทำอะไร?”

“บังอาจ ดูให้ชัดเจนว่ารถม้าบ้านผู้ใด!”

ไม่รีรออันหลิงหยุนพูดอะไร เสียงเย็นชาของกงชิง วี่ดังมาจากในรถม้า ผู้เฝ้าประตูได้ยินดังนั้นก็ตกใจครู หนึ่ง ยกโคมไฟในมือขึ้นมองหัวป้ายรถม้าอย่างละเอียด ตกตะลึง ตกใจรีบผลักออก: “ข้าน้อยไม่ทราบว่าเป็นรถ ม้าของจวนอ๋องเสียน ต้องขออภัย!”

อันหลิงหยุนมองดูคนหลีกทาง สะกิดที่ก้นม้า รถม้า เข้าเมืองตรงกลับไปยังจวนอ๋องเสียน

ถึงหน้าประตูจวนอ๋องเสียน นางสะบัดแส้ม้าในมือครั้ง หนึ่ง ไม่ได้คิดมากขนาดนั้น เพียงแค่สะกิดก้นม้าโดยไม่ ตั้งใจครั้งเดียว นึกไม่ถึงว่าม้าก็จำประตูบ้านไม่ได้ เดิน ผ่านไปเฉยเลย เมื่อนางเห็นจึงรีบดึงบังเหียนม้า ตะโกน ชูว์อย่างเต็มเสียง

ในรถม้ากงชิงวี่เงยหน้ามองไป ม่านหน้าต่างของรถ ม้าถูกดึงลงตั้งแต่ตอนต่อสู้แล้ว เวลานี้ก็มีเพียงผ้าที่ฉีก ขาดผืนหนึ่งบดบังไว้เล็กน้อย ก็ยังสามารถมองเห็นด้าน นอกได้

อันหลิงหยุนท่าทางรีบร้อน กงชิงวี่ต้องการที่จะเตะคน ออกใน

ลงรถม้าแล้ว อันหลิงหยุนมือไม้หนาวเย็น เงยหน้า มองในรถม้า ร่างพิงรถม้ากล่าว: “อาหยู่เป็นอย่างไร?”
กงชิงวี่ไปเหม่อลอยครู่หนึ่งอย่างไม่มีเหตุผล ตามด้วย จ้องไปที่อันหลิงหยุน: “ยังไม่ตาย!”

“ข้าดูหน่อย”

จวนอ๋องเสียนมีคนออกมา ยื่นบังเหียนม้าให้กับคนคน หนึ่ง อันหลิงหยุนขึ้นรถม้าอีกครั้ง

นางก็เหนื่อย และเหนื่อย จนหายใจหอบ

เข้าไปในรถม้า อันหลิงหยุนพยุงอาหยู่ขึ้น มองไปที่ ร่างของอาหยู่ไม่มีปัญหาอะไรจึงวางคนลง ภายนอกรถ ม้าถางเหอพร้อมด้วยคนอื่นรออยู่ หากไม่มีกงชิงวี่ ไม่มี ใครกล้าเข้าใกล้

“ถางเหอ เจ้า….” นึกอะไรขึ้นมา อันหลิงหยุนรีบมอง ไปที่กงชิงวี่: “อาหยู่ต้องเข้าไปรับการรักษา”

“ถางเหอ ขึ้นมาเอาคนลงไป

กงชิงวี่ลุกออกมาจากรถม้า อันหลิงหยุนไม่ตามไป ด้วย กลับเป็นห่วงอาหยู่มาก นางรอคนขึ้นรถม้ายกคน ลงแล้ว จึงตามลงรถม้าลงด้วย

อาหยู่บาดเจ็บหนัก คนหมดสติอยู่ ในสายตาถางเหอ และพวกเขา แทบไม่มีชีวิตอยู่แล้ว บวกกับเดินทางไป กลับกับท่านอ๋อง คิดได้ทันทีว่าที่อาหยู่เป็นแบบนี้ก็เพื่อ ปกป้องท่านอ๋องไม่สนใจตนเอง คนในจวนไม่กล้าละ ชักช้า แบกคนไปยังหลังบ้านที่ปกติเป็นสถานที่ใช้รักษาและบำบัด ที่นั่นยังมีหมอจวนหลายคน

อันหลิงหยุนวิ่งตามอาหยู่ไป ต้องเผชิญกับอาการบาด เจ็บนางกังวลมากกว่าใคร โดยเฉพาะคนที่ผ่านความ ตายมาด้วยกัน

กงชิงวี่หยุดฝีเท้า ร่างค่อนข้างเล็กผ่านสายตาไป ตาม เข้าไปที่หลังบ้าน

คนอื่นๆ ก็ตามไปด้วย มีพ่อบ้านเพียงคนเดียวที่ยังอยู่ ฟังคำสั่งของกงชิงวี่ บวกกับเพิ่งประสบกับเหตุการณ์ นองเลือด พ่อบ้านจำเป็นต้องอยู่ข้างกายกงชิงวี่ กลัวว่า กงชิงวี่ก็ทนก็ได้รับบาดเจ็บ จะล่าช้า

“ท่านอ๋อง บาดเจ็บหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?” พ่อบ้านถามไถ่

กงชิงวี่ยืนอยู่ในลานมองไปยังทิศทางที่อันหลิงหยุนอ ยู่ กำลังคิด คิดทบทวนความหลังในยามที่เขาไม่สบาย ท่าทางตื่นตระหนกของอันหลิงหยุน ดูเหมือนว่าฉันจะ เข้าใจแล้ว

“ข้าถามเจ้า” กงชิงวี่ไม่ตอบและถามกลับ

พ่อบ้านไม่กล้าชักช้า โค้งตัวก้มลง “ท่านอ๋องเชิญ รับสั่งพ่ะย่ะค่ะ”

“หมอไม่สามารถทนเห็นผู้ป่วยได้รับบาดเจ็บได้ใช่ หรือไม่?”
“พ่ะย่ะค่ะ” พ่อบ้านรีบตอบกลับ แต่นี่ก็เป็นไปตาม เหตุผล หมอเป็นแบบนี้จริงๆ ไม่สามารถทนเห็นผู้ป่วย ป่วยตายได้ ไม่สามารถทนเห็นผู้ป่วยบาดเจ็บจนตาย ได้

ตอบแบบนี้ก็ไม่ผิด แต่ไม่รู้ว่าทำไมวันนี้อยู่ๆ ท่านอ๋อง ถึงถามแบบนี้?

สีหน้ากงชิงวี่แย่ลง หันหลังกลับไปยังที่พัก

“วันนี้ห้ามพระชายากลับลานโอวหลาน”

พูดจบก็ไปโดยไร้ร่องรอย พ่อบ้านเงยหน้าขึ้นมอง แปลกๆ แปลกแล้ว! ก่อนหน้านี้ยังดีๆ อยู่ หรือว่าครั้งนี้ เป็นเพราะพระชายาสร้างปัญหาอีกแล้ว?

พ่อบ้านแบ่งคนไปรับใช้กงชิงวี่ เขาจึงไปดูอาห

อาหยู่บาดเจ็บหนัก ไข้ขึ้นสูงต่อเนื่อง อันหลิงหยุนไม่ วางใจ ดูแลอยู่ข้างๆ พร้อมกับหมอจวน

พ่อบ้านเห็นอันหลิงหยุนไม่คิดว่าตนต้องกลับไปพัก ผ่อน แต่ก็ไม่ได้เตือน มิเช่นนั้นยังต้องบอกนางว่าห้าม ไปลานโอวหลาน

ไม่ได้นอนทั้งคืน อันหลิงหยุนลดอุณหภูมิให้อาห หลายครั้ง หมอจวนเหนื่อยแล้ว กลับไปพักผ่อนแต่เช้า มีเพียงอันหลิงหยุนที่อดทนดูอาหยู่เท่านั้น
กระทั่งฟ้าสว่าง ไข้อาหยู่ลดแล้ว อันหลิงหยุนถึงเดิน เอนเอียงกลับที่พัก แต่เมื่อถึงหน้าประตูพ่อบ้านก็ยืนอยู่ ตรงปากประตู อันหลิงหยุน ถูกกีดกันด้วยใบหน้าที่อ่อน โยน

“พระชายา เมื่อคืนท่านอ๋องนอนดึก ไม่ให้รบกวน เชิญ พระชายาไปพักผ่อนที่ลานด้านหลังพ่ะย่ะค่ะ”

อันหลิงหยุนไม่ใช่คนโง่ แค่พูดให้น่าฟังเท่านั้น กงชิงวี่ ไม่ให้นางเข้าต่างหากที่เป็นเรื่องจริง

“งั้นข้าไปที่อาหยู่” อันหลิงหยุนหันหลังเดินไม่กี่ก้าว แล้วหยุด นึกอะไรขึ้นได้หันหลังมองพ่อบ้าน: “พ่อบ้าน ท่านช่วยเข้าไปเอากล่องยาของข้าในบ้านมาให้ข้าที ข้าจะให้อาหยู่กินยาบำรุงกำลัสักหน่อย จะได้หายไว หน่อย”

“พ่ะย่ะค่ะ”

พ่อบ้านเฒ่ารีบเข้าไปในบ้าน อันหลิงหยุนเห็นเขาเดิน อย่างว่องไว ที่จริงแล้วกงชิงวี่ไม่กลัวเสียงรบกวนเลย

ช่างเถอะ ไม่สนใจคนพรรค์นั้น ไปพักผ่อนก่อน

“เพราะเขาโชคดีอายุยืน

อันหลิงหยุนกลับไปที่อาหยู่ หยิบยาเม็ดใส่เข้าไปใน ปากของอาหยู่ อาหยู่กินแล้ว อันหลิงหยุนถึงพักผ่อน พอได้หลับก็กลับไปทั้งวัน