บทที่ 9 ฮ่องเต้ที่เข้าใจดี

ฮ่องเต้เห็นฮองเฮานอนอยู่บนพื้น ทนไม่ไหวชี้ไป “ฮองเฮาของข้าเป็นอะไรไป

“เมื่อสักครู่ฮ่องเต้สภาพดูไม่ได้ ฮองเฮากังวลมาก จน สลบไป”

ตอนที่อธิบายอันหลิงหยุนไม่กล้าพูด ยิ่งตอนเงยหน้า ขึ้นก็ไม่กล้ามองตากงชิงวิ่

คนผู้ช่างน่ากลัว ไม่มองซะดีกว่า มองไปก็ทำให้ใจเย็น ลงยาก

ณ ตอนนี้หมอหลวงกุลีกุจอคลานเข้ามา “กราบทูล ข้า น้อยมาช้า”

ฮ่องเต้ชิงหยู่ตวาดใส่ “แล้วไป เจ้าแขนขาชราแล้ว จะ ให้รีบก็คงยาก รีบไปดูฮองเฮาก่อน”

หมอหลวงเอาเข็มมาหลายเข็ม ฝังให้ฮองเฮาหนึ่งเข็ม ฮองเฮาร้องออกมา แล้วค่อยๆลืมตา รีบร้องหา “ฮ่องเต้ ฮ่องเต้…..….”

“ข้าอยู่ที่นี่”

ฮ่องเต้ชิงหยู่เหมือนตายแล้วเกิดใหม่ กอดฮองเฮาไว้ ด้วยความตื้นตันใจ
อันหลิงหยุนก็ค่อยลุกขึ้นถอยหลัง แล้วคุกเข่าก้มหัว ลง

กงชิงวี่พึ่งพูดกับอันหลิงหยุน “ข้าคงจะดูถูกเจ้าไป หน่อย พระชายาเสียน”

สามคำสุดท้ายกงชิงวี่กัดฟันพูดออกมา แต่อันหลิงหยุ นไม่กล้าเอ่ยเสียง

ไม่ใช่กลัว แต่ไม่ปลอดภัย ในราชวงศ์ที่กินคนไม่ คลายกระดูก อันหลิงหยุนเข้าใจดี การจะอยู่รอดก็ต้อง ทำตัวให้สมบูรณ์แบบทุกอย่าง

แต่อันหลิงหยุนก็รู้ดีเรื่องนี้คงอธิบายยาก แต่เมื่อกี้ตื่น เต้นจนไม่มีเวลา เหมือนให้กงชิงวี่รู้ถึงความผิดของนาง

ฮ่องเต้ชิงหยูลุกขึ้นมา กงชิงวี่พยุงท่านไว้ หันกลับไป พาฮองเฮาเสินหยุนชูไปนั่ง ด้านหนึ่งกำมือฮองเฮาเงิน หยุนชู ด้านหนึ่งก็วิเคราะห์ทดสอบอันหลิงหยุน

“ข้าไม่เลยรู้มาก่อน ว่าพระชายาเสียนมีความสามารถ เพียงนี้ คงเทียบเท่าหมอหลวงของข้า

ถึงแม่ตอนนี้ฮ่องเต้ชิงหยู่จะมีสายตาอบอุ่น แต่อันหลิง หยุนรุสึกว่าความสัมพันธ์ระหว่างฮ่องเต้เหมือนน้ำแข็ง บางๆ คนที่สามารถนั่งบังลังนี้ได้ คงไม่ง่ายขนาดนั้น ยิ่งท่านไม่มีทายาทด้วย ก็สามารถเป็นฮ่องเต้ได้ยี่สิบ กว่าปี นี่ก็อัศจรรย์เหลือเกิน
อันหลิงหยุนหัวสมองไม่เยอะ คอก็ไม่แข็ง ก็ต้องรักษา ชีวิตไว้

“ฮ่องเต้พิจารณา หม่อมฉันเพียงแค่ชอบแอบฝึก ไม่กี่วัน ไม่ได้มีความสามารถอะไรมากมาย ก็ขอให้ ฮ่องเต้ไม่ต้องบอกท่านพ่อ ช่วยหม่อมฉันปิดบัง”

อันหลิงหยุนช่วงยามคับขัน ก็อ้างแม่ทัพอันขึ้นมา

“พูดยังไง?” ฮ่องเต้ชิงหยูรู้สึกอยากรู้อยากเห็นขึ้นมา

“กราบทูลฮ่องเต้ หม่อมฉันแต่เด็กก็สนใจการแพทย์ แต่ท่านพ่อชอบให้รำกระบี่ หม่อมฉันตอนเยาว์วัยชอบ ซุกซน เรียนตามที่ตำราแพทย์เขียนไว้ คิดค้นยาพิษ สุดท้ายหนูที่เรือนโดนยาพิษตายหมด ซากหนูตายเต็ม ไปทั่วเรือน ท่านพ่อโมโห กลัวหม่อมฉันไม่ระวังเผลอ กินยาพิษเข้าไป แล้วเผาตำราทิ้ง หม่อมฉันเสียใจจน ร้องไห้สามวัน ท่านพ่อบอกถ้าไม่หยุด ก็ไม่เอาหม่อมฉัน แล้ว

ตอนวัยเยาว์ไม่เข้าใจความตั้งใจของท่านพ่อ ก็ต้อง กลัวท่านพ่อแน่นอน ไม่กล้าขัดขืน แค่แอบเรียน

เรื่องนี้ไม่อยากให้ท่านพ่อรู้ และขอร้องฮ่องเต้อย่า บอกท่านพ่อ”

อันหลิงหยุนคำนับไม่ยอมลุก ฮ่องเต้ชิงหยูบีบมือ ฮองเฮาแล้วมองไปทางกงชิงวี่ “อ๋องเสียน เจ้าคิดว่า ?”
“ฮ่องเต้ตัดสินใจเถอะ”

กงชิงวี่ตรงเข้าไปนั่งบนเก้าอี้ เหมือนคนอาพาธพิง บนเก้าอี้มองดูอันหลิงหยุน เวลานี้อันหลิงหยุนเหมือน นั่งอยู่บนเข็ม ตอนแรกมีแค่กงชิงวี่ที่เหมือนเสือคอยจะ กัดกินนาง แต่ตอนนี้ก็มีเพิ่มขึ้นมาหนึ่งคน

แต่ยังดีเมื่อกี้ที่ได้จับชีพจรฮ่องเต้ มีเรื่องน่าสนใจเกิด ขึ้นเรื่องหนึ่ง และคงเป็นความลับที่น่ายินดีของวัง

พิจารณารอบคอบแล้ว ก็ต้องเสี่ยงดูแล้ว

“ข้าก็เฝ้าดูเจ้าเติบโตมาตั้งแต่เด็ก พ่อของเจ้าเพื่อข้า แม้แต่คู่ครองใหม่ก็ไม่มี ลำบากพวกเจ้าพ่อลูกจริงๆ” ฮ่องเต้ชิงหยู่พูดเบาๆ

“ฮ่องเต้ ขอเพียงแค่ไม่บอกท่านพ่อ อะไรหม่อมฉันก็ ยอม”อันหลิงหยุนพยายามทำให้น่าสงสาร

ฮ่องเต้โบกมือ “ช่างเถอะ ไม่บอกหรอก ลุกขึ้นเถอะ”

“ขอบพระทัยฮ่องเต้”

อันหลิงหยุนค่อยลุกขึ้น แล้วอันหลิงหยุนก็มองไป ที่ฮ่องเต้ชิงหยู่พูด “ฮ่องเต้ สะดวกไปคุยด้านหลังกับ หม่อมฉันได้หรือไม่”

ฮ่องเต้รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย มองกงชิง ที่อยู่ข้างๆ แล้วลุกขึ้น “คงจะร้องเรียนเรื่องของเจ้าแล้ว”
ฮ่องเต้ชิงหยูชี้ไปที่กงชิงวิ่

กงชิงวี่พูดด้วยความเย็นชา “หย่าเหรอ ฝันไปเถอะ”

พูดจบก็เดินออกจากประตูไป

อันหลิงหยุนทำตาเหลือก ช่างเป็นคนที่เยื่อหยิ่งพิเรน ไม่ชอบแต่กับพยายามยื้อไว้

ฮ่องเต้นั่งลง “เชิญพูด ต้องการร้องเรียน เรื่องหย่าใช่ ไหม”

“ไม่ใช่ทั้งนั้น”

อันหลิงหยุนก้มหน้าไม่กล้าเงย

ฮ่องเต้ชิงหยูมองด้วยสายตาที่เย็นชาสักพัก “เจ้ารู้งั้น เหรอ”

“ฮ่องเต้ หม่อมฉันไม่รู้ว่าฮ่องเต้กำลังพูดอะไร แต่ หม่อมฉันมีเรื่องที่ไม่รู้ว่าควรถามหรือไม่”

อันหลิงหยุน ณ ตอนนี้ไม่กล้ายอมรับเรื่องใดๆ ท่านยัง ไม่ใช่ฝ่ายเดียวกัน

แต่นางก็ฟังออก ว่าฮ่องเต้ชิงหยู่ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไร

“ตั้งแต่เด็กข้าก็มีโรคมากมาย ตอนหนุ่มไม่ใช่ว่าไม่มี ทายาท แต่ก็ได้เสียไปแล้ว หลังจากนั้นก็ไม่เคยมีอีกเลย เท่าที่เจ้าดู อายุของข้ายังมีโอกาสหรือไม่”

อันหลิงหยุนเข้าใจดี ฮ่องเต้ก็รู้ แต่ท่านแกล้งมองไม่ เห็น ทำเป็นไม่รู้

“ฮ่องเต้ หม่อมฉันไม่กล้าคาดเดาไปเอง” อันหลิงหยุ นกังวล หลายสิบปีที่มีบุตรยาก หากเป็นขึ้นเองคงพูด ง่าย ถ้าไม่งั้น……..คนที่ซวยคงเป็นนาง

บอกว่ามีทายาทที่เสียแล้ว นางรู้ได้อย่างไรว่าเป็น เรื่องจริงเท็จ

“ถ้าอย่างงั้นก็ดูให้ข้าหน่อย”

ฮ่องเต้ชิงหยู่ยื่นมือออกไป กำลังรออันหลิงหยุนเข้า มา อันหลิงหยุนเอาความกล้าคลานเข้าไปหาฮ่องเต้ ชิงหยู่ กดลงที่แขน สักพักก็พูดขึ้น “ฮ่องเต้ไม่ได้ป่วย “

“จริงเหรอ” ฮ่องเต้ชิงหยู่ถาม สายตาเต็มไปด้วยความ จริงจัง

“จริงแท้แน่นอน”

“มีวิธีรักษาเหรอ”

“มี”

อันหลิงหยุนสามารถแน่ใจได้ หากไม่ใช่เป็นมาแต่ กำเนิด ก็มีทางรักษา
อันหลิงหยุนแปลกใจมาก ตอนที่กำลังวิเคราะห์ มือ กดลงไป ในใจก็รู้แล้วว่านี้ไม่ใช่มีโรค แต่เพราะมีคน วางยา ที่เข้าไปดับฮอร์โมนเพศชาย ไม่ใช่เกิดขึ้นโดย ธรรมชาติของร่างกาย แต่กระนั้น สมรรถภาพของท่าน ยังดีอยู่ เพียงแต่ท่านถูกขวางไม่ให้มีบุตร

ก็เหมือนว่ากินยาคุมชนิดหนึ่ง ร่างกายถูกกดทับให้ เป็นหมัน

“ลุกขึ้นเถอะ ข้ารอให้เจ้ามาจัดยาให้ข้า” ฮ่องเต้ชิงหยู่ เก็บมือกลับคืน อันหลิงหยุนถาม “ฮ่องเต้เรื่องในวันนี้”

“เรื่องที่ไม่ควรถามก็ไม่ต้องถาม ถือว่าเรื่องที่เจ้าช่วย ข้าเมื่อกี้ ก็เป็นผลงานและทดแทนไป

อันหลิงหยุนหัวเราะเบาๆ เกี่ยวอะไรกับนาง หาโทษ นําหนิเขาไปทั่ว

“ขอบพระทัยฮ่องเต้”

อันหลิงหยุนลุกขึ้นมา รู้ว่าตัวเองยังสำคัญ เพียงแค่ สามารถรักษาฮ่องเต้ชิงหยู่ได้ นางก็ยังไม่ควรตาย ณ ตอนนี้เหตุการณ์เป็นแบบนี้

“เรื่องหย่าของเจ้า ข้าคิดว่าเจ้าคิดทบทวนอีกสักนิด ในเมื่ออ๋องเสียนไม่ต้องการหย่า ข้าก็ไม่อยากฝืนใจเขา เจ้ารีบจับยาให้ข้าก่อน หากข้าหายป่วยแล้ว ข้าดีใจขึ้น มา ก็สามารถรับปากความต้องการของเจ้าได้”
“ใช่ หวังว่าร่างกายของฮ่องเต้หายในเร็ววัน และขอ ให้……ฮ่องเต้มีแต่เรื่องยินดี”

นางสามารถพูดอะไรได้บ้าง ก็ได้แต่ประจบประแจง ฮ่องเต้ชิงหยู่เดินออกไป อันหลิงหยุนก็ตามออกไป

ในตอนนี้ด้านไม่เพียงแต่มีฮองเฮาหยุนชูกับกงชิงวี่ ยัง มีอ๋องตวนกงชิงหยินและพระชายาตวนจุนฉูฉู

ทั้ง 4 ท่านเห็นฮ่องเต้ชิงหยู่กับอันหลิงหยุนเดินออกมา จากด้านหลัง ก็คำนับฮ่องเต้ชิงหยู่

ฮ่องเต้ชิงหยู่กล่าว “เรื่องที่พระชายาเสียนต้องการ ที่จะหย่าข้าคงช่วยไม่ได้ แต่ว่าอ๋องเสียน……..เจ้าไม่ได้ ชอบพระชายาเสียน ก็หย่าเถอะ ข้าคิดว่า หยุนเอ๋อก็ไม่ เลว”

พูดถึงเสินหยุนเอ๋อ ในใจอันหลิงหยุนแอบว่าฮ่องเต้ ช่างเจ้าเล่ห์ ตอนนี้มาพูดถึงเสินหยุนเอ๋อ ฮ่องเต้ชิงหยู่ก็ ไม่ให้นางมีโอกาสได้หย่า

แต่งกับใครก็เหมือนกัน กงชิงวี่ทุบกระถังแตก และก็ ไม่มีทางหย่า