บทที่5 โดนกลั่นแกล้ง

อันหลิ่งหยุนเลี่ยงหลบหาที่พักชั่วคราว ร่างกายนี้ช่างอ่อนแอ เหลือเกิน เดินไม่กี่ก้าวก็เหนื่อย แต่ก็ยังต้องดูแลมันอย่างดี

พักสักครู่อันหลิงหยุนขึ้นเนินไปหาสมุนไพร

ไม่นานอันหลิงหยุนก็สามารถพบสมุนไพรที่ต้องการ ถอนออก มา ใส่ลงกระเป๋าอย่างระมัดระวัง เก็บไว้เตรียมลงเนิน

นี่กำลังจะเกิดเรื่องที่น่าเศร้า เนิน 10 แห่งนี้มีงานการแสดง ความสามารถที่ยิ่งใหญ่

ดูท่าเมื่อกี้เงินหยุนเอ๋อก็คงมาเข้าร่วมงานนี้ด้วย

ทางที่จะกลับก็ต้องผ่านทางนี้ นางไม่อยากให้คนอื่นเจอตัว ได้

แต่ซ่อนอยู่ในโพรงหญ้า

ใครจะรู้ว่าป่านนี้ผู้คนก็ยังไม่กลับกันอีก อันหลิงหยุนคง

ต้องฝืนลงจะเนิน

ในระหว่างที่นางกำลังลงมา ได้ยินเสียงคนตะโกนร้อง “งู งู!”

งูเหรอ?

อันหลิงหยุนหันหน้าดู มีคนคนหนึ่งล้มลงกับพื้น

นางไม่ต้องการที่จะไป แต่พอดีเวลานั้น มีคนพบนาง ไม่ สามารถซ่อนตัวได้แล้ว ทำได้แค่เกาผมตัวเอง ปัดหน้าปัดตา ยืน ขึ้นเดินออกจะโพรงหญ้า
เดินเข้าไป อันหลินหยุนมองดูคนที่ล้มลง เป็นคุณหนูใหญ่ของ หมอเหว่ย ตอนนี้ข้อเท้าของคุณหนูเหว่ยถูกงูกัด แถมยังเป็นงูพิษอีก

นางเป็นลม คนรอบๆต่างพากันตื่นตระหนกทำไรไม่ถูก

อันหลิงหยุนกำลังชั่งใจ จะช่วยหรือไม่ช่วยดี

ดูท่าเวลาไม่คอยคน อันหลิงหยุนนึกถึงจรรยาบรรณของคน เป็นหมอ เดินไปที่โพรงหญ้าข้างๆ หาสมุนไพรไม่กี่อย่าง เอาเข้า ปาก เคี้ยวแล้วเดินไปต่อหน้าคุณหนูเหว่ย นั่งลงแล้วเอายา สมุนไพรลงที่บาดแผล

“เจ้าเป็นใคร ? เจ้า……..คุณหนูอัน?”

มีคนตกใจเรียก อันหลิงหยุนก้มหน้าไม่พูดอะไร แล้วเอา สมุนไพรที่บดละเอียด บีบปากคุณหนูเหว่ยให้เปิดออก เอา สมุนไพรใส่ปาก

“สักพักก็หายแล้ว”

อันหลิงหยุนลุกขึ้นแล้วเตรียมจากไป ก็มีคนมาขวางไว้

“รอก่อน”

คนที่ขวางนางคืนคุณหนูของบ้านช่างซูโจว ชื่อ โจวเหม่ยเหลิน

โจวเหม่ยเหลินเป็นคนที่ค่อยติดตามรับใช้เงินหยุนเอ๋อเสมอ กับอันหลิงหยุนก็เกลียดเข้ากระดูกดำ

ตอนแรกถ้าเงินหยุนเอ๋อจะได้แต่งเข้าจวนอ๋องเสียน และนางก็เป็นเพื่อนสนิทของเงินหยุนเอ๋อ ก็จะเป็นนางสนม เพียงแค่เงิน

หยุนเอ๋อยินยอม ใครจะคิดอันหลิงหยุนมีพ่อที่ร้องไห้เก่ง ก็สามารถทำลาย

แผนการที่นางวางไว้ นางคิดจะคิดบัญชีกับอันหลิงหยุนนานแล้ว

ยากที่จะมีโอกาส แต่วันนี้โอกาสมาถึงแล้ว

สามารถเอาใจเงินหยุนเอ๋อ และยังสามารถระบายอารมณ์

นางจะปล่อยโอกาสแบบนี้ได้อย่างไร ?

อันหลิงหยุนก็คิดไม่ถึง ในงานวันนี้ต้องมาพบเจอศัตรู มากมาย ร่างเดิมนี้มีความสามารถไม่เบา สามารถทำให้คุณหนู ทั้งหลายของเมือง โกรธแค้น ไม่ง่ายเลยจริงๆ

“คุณหนูโจว!” อันหลิงหยุนอยากรีบออกจากนี้ แล้วทาง

ไกล จะกลับถึงเมื่อไหร่

อาหมั่นก็ไม่รู้หนีไปอยู่ไหน ตอนนี้ก็ยังไม่เจอ

“อันหลิงหยุน ได้ข่าวว่าเจ้าโดนอ๋องเสียนปลดเป็น…….นาง ทาส รสชาติเป็นอย่างไร คงจะดีไม่น้อย” โจวเหม่ยเหลินค่อน ข้างได้ใจ

และหน้าตาที่สวยทำให้นางรู้สึกอยู่เหนือกว่า

อันหลิงหยุนเหลือกมอง “เกี่ยวอะไรกับเจ้า หรือเจ้าต้องการที่ จะไล่ตามข้าอีก เข้ามาสิ นางสนมของอ๋องเสียน”

“เจ้า……
โจวเหม่ยเหลินหน้าแดง นึกไม่ถึงเลยว่าอันหลิงหยุนจะเยื่อ หยิ่งกว่าเมื่อก่อน ไม่รู้จักความละอายใจ

“เจ้าช่างหน้าด้าน!”

โจวเหม่ยเหลินเห็นท่าทีของอันหลิงหยุน ในขณะนี้ ก็ทนไม่ได้ที่ จะตะโกนร้อง

“ข้าหน้าบ้านแล้วเกี่ยวอะไรกับเจ้า เก่งกว่าเจ้า อย่างน้อยข้า ยังเป็นผู้หญิงของฮ่องเสียน ถึงแม้ฮ่องเสียนจะปฏิบัติกับข้า อย่างไร แต่เมื่อปิดประตูแล้วก็เป็นเรื่องภายในของเราสองคน เจ้าคงไม่มีโอกาสแบบนี้

ฮ่องเต้องค์ปัจจุบันยังเข้าข้างข้า เจ้าเป็นใคร ไม่กลับไปส่อง กระจอกก่อนแล้วทำไมถึงออกมาไล่กัดชาวบ้าน ไม่กลัวว่าแทะ กระดูกจนฟันร่วง?”

“ฮ่าๆๆ……

คนรอบๆต่างพากันหัวเราะ ในฝูงชนเงินหยุนเอ๋อรู้สึกแปลก ใจ แม้ว่าปกติอันหลิงหยุนจะเป็นคนที่ทะเยียวทะยาน แต่นางเป็น คนหยาบคายที่ไม่เคยด่าคนได้คมขนาดนี้

วันนี้ทำไมถึงแปลกขนาดนี้

โจวเหม่ยเหลินโมโหมาก “ดี คนไร้ยังอาย เป็นถึงพระชายา เสียน คำพูดแบบนี้ก็พูดออกมาได้ ไม่กลัวคนอื่นเขาหัวเราะเยาะ เหรอ ถ้าอ๋องเสียนรู้คงจะปลดเจ้าแน่

“เข่อ…..”อันหลินหยุนจ้องมองไป “อ๋องเสียนจะปลดหรือไม่นั้นเป็นเรื่องของอ๋องเสียน เจ้าก็คงไม่ใช่หมัดที่อยู่ในเป้ากางเกง ของอ๋องเสียน เจ้าจะรู้ได้อย่างไร

ฮ่าๆๆ……..

คนรอบๆต่างพากันหัวเราะอีกครั้ง โจวเหม่ยเหลินเครียดจน จับแก้ม กระทืบเท้า “เจ้า……เจ้าช่างหน้าไม่อาย ข้าไม่อยากอยู่ แล้ว ไม่อยากอยู่แล้ว”

“ไม่อยู่ก็ไปตายสิ หรืออยากตายให้ใครเห็น

อันหลิงหยุนบอกว่าจะไป แต่เห็นเงินหยุนเอ๋อออกมาจากฝูง

ชน

แต่แรกเงินหยุนเอ๋อกับอันหลิงหยุนไม่ถูกกัน ทั่วในเมืองหลวง นี้คงไม่มีใครไม่รู้ เมื่อเงินหยุนเอ่อออกมา อันหลังหยุนก็รู้ทันที ว่าวันนี้จะจากไปคงไม่ง่ายเสียแล้ว

“คุณหนูโจวอย่าพึ่ง คำพูดของคุณหนูอันช่างตรงเสมอมา แต่ นางไม่มีความอันตรายใดๆ

เงินหยุนเอ๋อพูดแบบนั้นเพื่อไว้หน้าโจวเหม่ยเหลิน โจวเหม่ย เหลินรีบหลบไปอยู่หลังของเงินหยุนเอ๋อ ณ ตอนนี้เงินหยุนเอ๋อ เห็นอันหลิงหยุนไม่พูดอะไร เอาความอ่อนโยนที่เคยแสดงออก มา “วันนี้ที่พวกเรามาร่วมงานกัน ในเมืองหลวงนี้มีชายหญิงที่มี พรสวรรค์มากมายมารวมตัวกัน ไม่คิดเลยว่าคุณหนูจะมาอยู่ที่

อันหลิงหยุนมองไปแล้วหัวเราะ “หรือคนว่าที่นี่มีแต่คุณหนูเสีนที่คู่ควรมา ข้ามาไม่ได้เหรอ งั้นคุณหนูเงินจะบอกว่าพวกท่านมี พรสวรรค์ ข้าไม่มีงั้นเหรอ?”

เงินหยุนเอ๋อเปลี่ยนสีหน้า ตอนแรกคิดว่าจะทำให้อันหลังหยุ นขายหน้า ปกตินางเป็นคนหยาบกระด้าง แล้วก็มีกางฟูเหมือน พ่อของนาง ปกติก็รังแกอันหลิงหยุนตลอด รังแกเธอเหมือนนาง เป็นคนโง่ นึกไม่ถึง วันนี้อันหลิงหยุนเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย และได้ยินสิ่งที่เธอพูด

“คุณหนูอันพูดอย่างนี้ได้ไง พวกเรารวมตัวกันตรงนี้ พวกเรา มาเรียนรู้ความสามารถของแต่ละคน คนที่มาที่นี่ได้ต้องเป็นมี ความสามารถในด้านดนตรี ทุกคนก็ต้องแสดงออกมา แต่ก็ไม่รู้ ว่าคุณหนูอันจะมีความสามารถอะไรให้เราได้ตื่นตาตื่นใจ

เงินหยุนเอ๋อคิดว่าอันหลิงหยุนเป็นแต่กระบี่กระบอง นางก็ทำได้เพียงเท่านี้ มันเป็นสิ่งที่น่าอาย แต่นางคิดว่าพึง พอใจ

“คำพูดนี้ให้คุณหนูเงินเป็นคนพูด ทุกคนต่างเป็นผู้มีความสง่า ราศี ทำไมถึงทำแต่เรื่องน่าเกลียด พวกเจ้าเพียงแค่ต้องการให้ ข้าแสดง หรือว่าพวกเจ้านั้นน่าเกลียด”

เงินหยุนเอ๋อ โมโหมาก “คุณหนูอัน

“เจ้าเป็นคุณหนู แต่ข้าพระชายา พูดแต่คุณหนูอันให้ใครฟัง หรือข้าคือคุณหนูอัน เจ้าคือพระชายา”

“เจ้า…….
เงินหยุนเอ๋อโมโหจนพูดไม่ออก ผู้คนต่างตกตะลึง ปกติเป็น หยุนเอ๋อไม่ใช่คนแบบนี้ แต่วันนี้ทำไมถึงดูแปลกๆ

ผู้คนต่างพากันกระซิบว่าอันหลิงหยุนถูกปลดจะพระชายาให้ เป็นเมียทาสทำให้นางสะเทือนใจ ถึงเป็นแบบนี้

“ไม่ใช่ว่าจะประลองกันเหรอ ถ้าไม่ประลองงั้นข้าจะไปแล้ว ข้า พระชายายังต้องกลับจวนไปเข้านอนกับท่านอ๋องเสียน หลีกไป

อันหลิงหยุนทำท่าจะกลับ เงินหยุนเจ๋อตอนแรกยังรู้สึกทนได้ พอได้ยินว่าจะไปเข้านอนกับอ๋องเสียน ใช้สายตาอาฆาต พูดว่า “ในเมื่อพระชายาเสียนก็มาถึงแล้ว งั้นไม่ลองแสดงความ สามารถให้ทุกคนในที่นี้ได้ตื่นตาตื่นใจ

อันหลิงหยุนหยุด แล้วหันกลับมามองเงินหยุนเอ๋อ ดวงตาที่ สดใสมองด้วยความเย็นชา “เจ้าแน่ใจเหรอ?”