บทที่466 ทางลับของวังเพิ่งหยี

กงชิงเซวียนเหอหัวเราะเบาๆ สายตาโกรธเคือง ไม่ พอใจ “เพียงเพราะว่าพวกเราราชนิกุลเป็นเพียงเครื่อง ประดับเรือนของประเทศต้าเหลียงเท่านั้น คิดอยากจะอยู่ ในสายตา ตำหนักกั๋วกงยากเหมือนขึ้นสวรรค์

นี้ยังไม่ใช่เหตุผลสำคัญที่สอง ตำหนักกั๋วกงแต่ไหน แต่ไรก็ปฏิบัติต่อทุกคนอย่างเท่าเทียม หากเป็นคนดีก็ สามารถแต่งกับลูกสาวของตำหนักกั๋วกงได้

เพียงแต่มีคำว่าราชนิกุลอยู่ ก็เหมือนถูกกำหนดแล้วว่า แต่งกับชวนเอ๋อไม่ได้

ข้าพยายามแสดงให้เห็นอย่างสุดกำลัง ที่ขอเข้าเป็น ศิษย์ในตำหนักกั๋วกง ก็เพื่อจะยกฐานะตัวเองขึ้นมาบ้าง มีสักวันที่จะได้เป็นขุนนาง ได้รับการยอมรับ ก็สามารถ แต่งกับชวนเอ๋อได้

เสด็จพ่อบอกว่านั่นเป็นไม่ได้ ตอนที่ทำการบีบราช สำนักนั้น เป็นเสด็จพ่อที่วางแผนทั้งหมดไว้แล้ว แม้จะไม่ ถือสาเขาแต่ก็คงไม่อภัยให้ข้าแน่

ข้าไม่เชื่อ จึงต้องลองดู

ก่อนเดินทางข้าได้เข้าร่วมการสอบแข่งขันสองครั้ง แม้ ความสามารถด้านวรรณกรรมของข้าจะไม่ใช่ที่หนึ่งในใต้ หล้า แต่ก็สามารถพูดได้ว่าโดดเด่นในหมู่บันฑิต

แต่แค่ด่านแรกก็ถูกลี่ปู้ซ่างซูโยนลงมา ไม่เพียงเท่านี้ ลี่ปู่ซ่างซูยังให้คนไปเตือนข้าถึงจวน หากยังมีเรื่องเช่นนี้ จะ ทูลให้ฮ่องเต้ทราบ ลงโทษจวนอ๋องห้า

ข้านั้นย่อมไม่พอใจ ไม่ฟังคำขอร้อง เข้าร่วมการสอบ ครั้งที่สอง ปรากฏว่าลี่ปู่ช่างซูได้ให้คนไปจับข้าที่จวน โดยไม่ได้แจ้งอะไรให้รู้เลย ก็ลงโทษโบยข้า

กงชิงวี่……เจ้ากับข้ามาจากรากเหง้าเดียวกัน

ใต้ฟ้าประเทศต้าเหลียงมีส่วนของเจ้า และก็มีส่วนของ

ข้า

แต่ว่าตั้งแต่เล็กเจ้าก็ถูกดูแลประคบประหงม ออกไป ไหนก็มีคนติดตามมากมาย เข้าร่วมกองทัพเยาวชนเจ้า คือแม่ทัพน้อยไร้เทียมทาน แล้วข้าล่ะ

ข้าเพียงแต่อยากเข้าวังเป็นขุนนาง ยังต้องถูกโบย

ข้ารู้ตั้งแต่ตอนนั้นว่า หากข้าคิดอยากมีชีวิตที่สุขสงบ ได้ชวนเอ๋อมาเป็นภรรยานั้นเป็นไปไม่ได้

ในเมื่อหนทางแรกไปไม่รอด ข้าก็ได้แต่คิดหนทางอื่น

กงชิงวี่ แค่ซ่างซูคนหนึ่งยังกล้าโบยข้า เจ้าล่ะ

ใครกล้าโบยเจ้า

หากโบยแล้วจะมีจุดจบอย่างไร”

กงชิงเซวียนเหอหัวเราะ หมุนตัวไปลูกแก้วในมือก็หล่นลงบนพื้น ลูกแก้วกลิ้งออกไปไกลแล้ว กงชิงเซวียนเหอ หันไปมองกง งวี่ “ข้าสามารถไปจากที่นี่ได้ ปล่อยคนใน วังทั้งหมด ปล่อยตำแหน่งฮ่องเต้ของประเทศต้าเหลียง แต่ข้าต้องการเพียงคนเดียว ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปราชนิกุล จะออกห่างประเทศต้าเหลียง ไม่หันหลังกลับมาอีก ”

“เจ้าต้องการพระชายาตวนเป็นพระชายาของเจ้า”กงชิง วี่พูดเสียงเย็น สายตาเย็นชามองไปยังกงชิงเซวียนเหอ อันหลิงหยุนรู้สึกหดหู่ใจ ถามผิดคนแล้วกระมัง

ขณะกําลังคิด ด้านหลังมีคนเดินเข้ามา อันหลิงหยุน หมุนตัว อ๋องตวนได้ถือดาบเล่มหนึ่งเข้ามาแล้ว ดาบเล่ม นั้นมีหยดเลือดไหลเป็นทาง

“กงชิงเซวียนเหอ เจ้าต้องการพระชายาของข้าเจ้าถาม ข้าหรือยัง”อ๋องตวนถือดาบเดินเข้ามา อ้นหลิงหยุนจึง สังเกตเห็นว่าด้านหลังของอ๋องตวนมีเลือดหยดเป็นทาง และเพิ่งเห็นว่าในลานของตำหนักจรุงจิตนั้น มีคนตายไป ไม่น้อย บนพื้นเต็มไปด้วยร่างไร้วิญญาณ

คำนวณด้วยสายตาแล้วมีไม่ถึงร้อยแต่ก็มีหลายสิบ เหมือนกัน

ส่วนพวกผู้คนที่สวมชุดเกราะก็ยึดวังไว้ได้อย่างไร้สุ่ม เสียง อ๋องตวนนั้นมากับคนพวกนี้นี่เอง

อันหลิงหยุนอดไม่ได้ที่จะชื่นชม ความสามารถของกง ชิงวี่นั้นทำให้คนตะลึง ตอนที่พวกเขาคุยกัน คนของเขาก็ สามารถแย่งอำนาจในวังคืนมาได้อย่างรวดเร็ว
คนพวกนี้ฆ่าคนได้เหมือนล่องหน คนมากมายตาย เกลื่อนพื้น แม้แต่เสียงล้มลงกับพื้นยังไม่ได้ยิน

คิดแล้วก็ช่างน่ากลัวเสียจริง

“ฮองเฮาและเสด็จแม่ไม่เป็นไรแล้ว เพียงแต่ยังหา พวกชวนเอ๋อและฮ่องเต้ไม่พบ พวกเจ้าไปก่อน กองทัพ ตระกูลอันและกองทัพตระกูลหยุนกำลังบุกโจมตีเข้ามา ข้าจะจัดการเขาด้วยมือข้าเอง”

สายตาอ๋องตวนดุจคบเพลิง ตอนนี้มีรัศมีแห่งแม่ทัพ ใหญ่ อันหลิงหยุนขยับไปข้างกายกงชิงวี่ เงยหน้าขึ้นมอง กงชิงวี่ “ท่านอ๋อง

“เขาสามารถล่อเสือออกจากป่าได้ ข้าก็ทำได้ แต่นี่ข้า ไม่เรียกว่าล่อเสือออกจากป่า ข้าเรียกว่าจับเต่าในไห

..”อันหลิงหยุนไม่เข้าใจสถานการณ์นักจึงไม่พูด

อะไร

อ๋องตวนยกดาบขึ้นชี้ไปยังกงชิงเซวียนเหอ”เจ้าเอาชวน เอ๋อไปไว้ที่ไหน”

“ความร้ายกาจของอ๋องตวนข้าประจักษ์แล้ว ที่แท้ใน เมืองหลวงแห่งนี้ยังมีคนร้ายกาจอยู่ ข้ากลับละเลยไม่ สนใจตลอดมา ในเมืองหลวงยังมีอ๋องตวน เห็นทีข้าจะ โดนหลอกซะแล้ว”

กงชิงเซวียนเหอก็ไปเอาดาบมา “ข้าได้สั่งให้คนส่งชวน เอ๋อออกไปแล้ว ไม่ให้เจ้าหาเจอแน่ ไม่ต้องพูดถึงว่าวันนี้เจ้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้า แม้จะชนะข้าได้ เจ้าก็ไม่มีวันหา ชวนเอ่อพบ”

“เช่นนั้นข้าจะสับเจ้าเป็นชิ้นๆ สับเนื้อเจ้าให้เละเป็น โจ๊ก”อ๋องตวนฟันดาบลงไป

กงชิงเซวียนเหอหัวเราะ “เจ้าคิดว่ามีเจ้าคนเดียวที่ซ่อน เก่งหรือ หากไม่ใช่เพราะข้าอดทนต่อเจ้าทุกครั้ง เจ้าก็ เป็นวิญญาณใต้ดาบข้าไปนานแล้ว”

ทั้งคู่ต่อสู้กันขึ้นมา อันหลิงหยุนหันไปมองกงชิงวี่ “ท่าน อ๋องรอบๆนี้ยังมีคนอยู่ ไม่เช่นนั้นคงไม่โอหังขนาดนี้ ต้องหาพวกเขาให้เจอ

“ข้าไปไม่ได้ หลิงหยุนออกไปก่อน”กงชิงวี่กลัวว่าจะเกิด เรื่องกับอันหลิงหยุน ดึงมือของนางหนึ่งทีให้นางไปก่อน หากลั่นไกเมื่อครู่ยังมีโอกาส แต่ตอนนี้อ๋องตวนและกงชิง เซวียนเหอก็พัวพันกันอยู่ หากลั่นไกจะยิงถูกอ๋องตวนได้ ไม่สามารถใช้ปืนได้ก็ต้องคิดหาวิธีอื่น

คนที่อยู่รอบข้างต่างรอโอกาสลงมือ กงชิงวี่ต้องกำจัด คนพวกนี้ก่อน

อันหลิงหยุนมองไปรอบๆ “ท่านอ๋อง….…..

“อืม”

อันหลิงหยุนหยิบขวดสีเขียวเล็กๆออกมาจากตัว กงชิงวี่ หลุบตาลงหยิบขึ้นมาดม อันหลิงหยุนมองเขาอย่างโกรธ หยิบเอายาเม็ดหนึ่งยัดลงในปากกงชิงวิ่
กงชิงวี่กลืนลงไปแล้วเขย่าขวดในมือและโยนออกไป ขาดตกกระทบพื้นแตกกระจาย แต่ไอจากขวดยาที่ไร้สี ไร้กลิ่นเริ่มกระจายออกไป

อ๋องตวนทนไม่ไหวแล้ว รู้สึกเวียนหัวเซไปสักพัก กงชิงวี่ รีบพุ่งเข้าไป พาตัวอ๋องตวนออกไป

“ดูแลอ๋องตวน”

ส่งอ๋องตวนไปอยู่ในมืออันหลิงหยุน กงชิงวี่รีบกลับไป จับกงชิงเซวียนเหอ กงชิงเซวียนเหอรู้สึกไม่สบายตัวอยู่ บ้าง ถอยหลังไปไม่กี่ก้าวเตรียมจะออกคำสั่ง ยกมือขึ้น แต่รอบข้างกลับไม่มีการตอบสนอง คนที่เตรียมการไว้ ล่วงหน้าก็หล่นลงมาจากบนหลังคา

กงชิงเซวียนเหอถอยหลังไป“ต่ำช้าจริงๆ”

กงชิงวี่จ่อดาบลงบนคอของกงชิงเซวียนเหอ “คนต่ำช้า คือเจ้า ข้าเพียงแต่ฟันต่อฟันเท่านั้น”

อันหลิงหยุนเอายาลูกกลอนยัดลงไปในปากของอ๋องต วน ไม่นานอ๋องตวนก็ไม่เป็นไรแล้ว พอแขนขามีแรงอ๋องต วนก็จะไปหากงชิงเซวียนเหอ

“ข้าจะฆ่าเจ้า”

อ๋องตวนยกดาบในมือขึ้นฟาดฟันลงไป ยังไม่ทันได้ ลงมือก็มีเงามืดสายหนึ่งแวบผ่านไป หยุดอยู่ที่ด้านหลัง ของอันหลิงหยุน
กงชิงวี่หมุนตัวพุ่งดาบออกไป ฝ่ายตรงข้ามกลับหลบไป อีกทาง กงชิง หันไปมองด้วยสายตาโหดเหี้ยม

“ปล่อยนาง”

น้ำเสียงของเงาคน ด าถูกเปลี่ยนด้วยกล “ปล่อยอ๋อง ชินจง”

อันหลิงหยุนเหลือบมองไปยังคนข้างๆ แล้วมองกงชิงวี่ “ท่านอ๋อง……

“…มือขอกงชิง ก๋าคอของกงชิงเซวียนเหอไว้ เขา โยนกงชิงเซวียนเหอออกไป กงชิงเซวียนเหอหยุดลง มี คนปรากฏตัวขึ้นอย่างรวดเร็วพากงชิงเซวียนเหอออกไป

เงาคนชุด ผลักอันหลิงหยุนออก หมุนตัวจากไปอย่าง รวดเร็ว อันหลิงหยุนหันไปมองคนที่จากไป แล้วหันมา มองกงชิงวี่

กงชิงวี่มองไปยังอ๋องตวน “พี่รองไปตำหนักเฉาเพิ่ง ข้า จะไปหาพระชายาตวน”

แม้อ๋องตวนจะไม่เต็มใจ แต่ชีวิตของหยุนโล่ชวนอยู่ใน มือฝ่ายตรงข้าม เขาจะไม่สนไม่ได้

อ๋องตวนถือดาบจากไปโดยเร็ว อันหลิงหยุนเดินกลับไป ตรงหน้ากงชิงวี่ “ในวังคงจะควบคุมได้เรียบร้อยแล้ว เห็น ทีอ๋องชินจงคงจะก่อเรื่องใหญ่ไม่ได้อีก แต่ตอนนี้ในวังมี คนตายมากมาย พระชายาตวนก็หายตัวไป เรื่องนี้..….….…….
“ไม่หาฮ่องเต้ก่อน”

กงชิงวี่หมุนตัวไปยังด้านหลังของตำหนักจรุงจิต จาก นั้นก็ไปที่วังเพิ่งหยี อันหลิงหยุนตามติดกงชิงวี่ พลางเดิน พลางถาม “ท่านอ๋องเหมือนจะรู้ว่าฮ่องเต้อยู่ที่ไหน

“อืม”

นอกจากอันหลิงหยุนแล้ว ก็ไม่เคยมีใครเคยได้ยินกงชิง วี่พูดเช่นนี้ แต่ตอนนี้เข้าช่างมั่นใจนัก