บทที่260 อ๋องเสียนที่ว่างงาน
“ทูลเสด็จแม่ ด้วยความพยายามไม่หยุดยั้งของลูกใน หนึ่งเดือนที่ผ่านมา อีกไม่นานท่านก็จะได้เป็นท่านย่า แล้ว”
หวางฮองไทเฮาตะลึง รีบเงยหัวมองกงชิงวี่ “เจ้า พยายามไม่หยุดยั้งอย่างไร?”
“ก็คือขยันทุกวัน” กงชิงวี่พูดด้วยความมั่นใจ ไห่กงกง มองอย่างระมัดระวัง
หวางฮองไทเฮาถาม “หมอจวนตรวจแล้วหรือ?”
“ตรวจแล้ว”
“นานแค่ไหน?”
“ผ่านมาระยะหนึ่งแล้ว รายละเอียดยังไม่ค่อยชัดเจน”
“เจ้านี่มีความพยายามจริงๆ นอนอยู่ในจวนเสียนเป็น เวลาหนึ่งเดือน หนึ่งเดือนนี้เจ้าไม่ว่างเลย ยังไม่อายคน ยังมีหน้าพูด
ออกมา ข้าหน้าแดงแทนเจ้าแล้ว!
ลูกต้องการสืบทอดสายเลือด ก็ต้องขยันหน่อย ยังดีที่ สวรรค์เห็นใจ ในที่สุดก็มีจนได้”
ไห่กงกงนึกไม่ถึงอ๋องเสียนจะเป็นคนอย่างนี้ ไม่รู้จักอับอาย!
“เจ้าท่าไมกระตือรือร้นอย่างนี้ ครั้งนี้บอกว่ามี ตอนนั้น บอกว่าไม่มี
“ตอนนั้นไม่มีจริงๆ”
สองแม่ลูกพูดไปพูดมา หวางฮองไทเฮาก็ยังไม่อยาก เชื่อ มองไปทางไห่กงกง “พาหมอหลวงฮูไปตรวจดู
“ได้”
ไห่กงกงพาหมอหลวงฮูไปจวนอ๋องเสียน ฮั่วไท่เฟยก็ ออกมาจากวังฮั่วหยาง
อ๋องตวนก็ตามอยู่ข้างหลังไปตำหนักเฉาเฟิง ฮั่วไท่เฟย เห็นหวางฮองไทเฮาก็โค้งตัวคำนับ แล้วพูด “พี่สาว หยิน เอ๋อมีแล้ว”
หวางฮองไทเฮาก็ไม่ตกใจ มองหน้าอ๋องเสียนแล้วนางก็ สามารถเดาออกได้ มาชิงบอกก่อนเพื่อต้องการให้นางได้ หน้า
หวางฮองไทเฮามองหน้าอ๋องเสียนอย่างมีเลศนัย ก็ ถือว่ามีจิตสํานึก ก็ถือว่าชนะแล้ว
“อ๋องตวนทำไมไม่พูด ยังมีคนที่มาถึงก่อน?” หวางฮอง ไทเฮาก็ไม่เกรงใจ ใครเป็นฮองไทเฮากันแน่ ทุกอย่างต้อง อยู่เหนือฮั่ว
ไทเฟย
ลืมเรื่องอื่น ยศฐานะก็ยังอยู่
ฮั่วไทเฟยเข้าใจอยู่แล้ว นางก็ไม่โกรธ เป็นเรื่องที่น่า ยินดีมาก “ยินดีด้วยค่ะพี่สาว”
“ก็ยินดีกับเจ้าด้วย ในที่สุดก็สมดังปรารถนา ประเทศต้า
เหลียง คงจะเริ่มเจริญขึ้นแล้ว ฮ่องเต้ทั้งสองวังก็ตั้งครรภ์
อ๋องเสียน
อ๋องตวนก็มีข่าวดีออกมา ช่างน่ายินดีเหลือเกิน”
“ใช่แล้ว!”
“รับคําสั่งข้า ให้หมอหลวงไป๋ไปตรวจชีพจรให้ชายารอง หยุน”
หวางฮองไทเฮาสั่งเสร็จ หมอหลวงไปรีบออกจาก ตำหนัก ในเวลาอันรวดเร็วก็กลับจากจวนกั๋วกงมา รายงาน
ตอนนี้หมอหลวงฮู่ได้กลับเข้าวังแล้ว หมอหลวงสอง คนได้นำข่าวกลับมา หวางฮองไทเฮาได้มอบเงินทอง ตอบแทนหนึ่งพัน
ชั่ง เป็นประวัติการณ์ครั้งแรกด้วย
สำหรับระยะเวลาตั้งครรภ์ของอันหลิงหยุน หมอหลวงสู่ ตรวจไม่ออก แค่รู้ว่าเดือนกว่าไม่ถึงสองเดือน
สําหรับหมอหลวงไป ชายารองหยุนเวลาจะน้อยกว่า เดือนกว่าไม่กี่วันเอง
หวางฮองไทเฮาพอใจมาก เพิ่มหนึ่งวันก็คือเพิ่มขึ้น
จากนั้นหวางฮองไทเฮาก็พูดถึงเรื่องพระชายาเอกกับ พระชายารอง ก็ไม่ได้คำนึงถึงความรู้สึกอะไร ถ้าเด็ก คลอดออกมา
จุนฉูฉูต้องสละตำแหน่งพระชายาเอก
อ๋องตวนอยากขอร้อง แต่ฮั่วไทเฟยห้ามไว้ เรื่องนี้ก็เลย ผ่านไป
กงชิงวี่กับกงชิงหยินออกจากวังพร้อมกัน คนของฮั่วไท เฟยก็รีบออกจากวัง
หยุนโล่ชวนสะดุ้งตกใจเมื่อเห็นแม่นมเว่ย นางกำลังนอน
อยู่บนเตียง คนในจวนกั๋วกงต่างพากันยุ่งและมีความสุข
“แม่นม” หยุนโล่ชวนลุกจากเตียงมานั่ง แม่นมเว่ยได้ โค้งคำนับกั๋วกงฮูหยินใหญ่ จากนั้นก็เข้าไปดูหยุนโล่ชวน
“ข้าน้อยรับคำสั่งมาดูแลชายารอง ชายารองมีอะไรสั่ง ข้าน้อยมาเลย อีกอย่าง….ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไปอาหาร ของชายา
รองต้องทำตามที่ข้าน้อยกำหนด ระยะเวลาไม่นาน สามเดือน”
“รบกวนแม่นมจริงๆ” ถึงแม้หยุนโล่ชวนจะมีฐานะสูง แต่ นางก็รู้มารยาท
แม่นมเว่ยชอบหยุนโล่ชวนมาก ให้ความร่วมมือ และ เข้าใจง่าย
คนในจวนกั๋วกงต่างให้ความร่วมมือกับแม่นมเว่ย แม่นม เว่ยได้พาสาวใช้มาสองคน สาวใช้สองคนรับใช้ดูแลอย่าง เต็มที่ แม่
นมเว่ยก็รับผิดชอบควบคุมดูแล
จวนกั๋วกงจัดคนมาเยอะมาก เพื่อต้องการปกป้องหยุ นโล่ชวน
ที่อันหลิงหยุนเรียบง่ายกว่าเยอะ นอกจากเสื้อที่หวางฮ องไทเฮามอบเป็นรางวัลให้ นอกนั้นก็ไม่ต้องการอะไร
อันหลิงหยุนรู้สึกสบายกว่า
วันต่อมา ฮ่องเต้มีราชโองการ ให้อันหลิงหยุนเข้าวัง ตรวจชีพจรทั้งสองวัง
อันหลิงหยุนดูราชโองการแล้วหมดหนทาง กงชิงวี่ออก มาจากข้างนอกเห็นนางกำลังดูราชโองการ เดินไปหยิบ มาดู
แล้วโยนลงเตียง “เขายังคิดออก ตอนนี้ร่างกายหยุน หลิงเป็นอย่างไรไม่ใช่ไม่รู้ ยังจะให้หยุนหลิงไป ทำไม?”
ผู้หญิงของเขามีค่า ผู้หญิงของข้าไม่มีค่าหรือ?”
อันหลิงหยุนรู้สึกไม่เห็นด้วย หันไปหยิบราชโองการมา ดูอีกครั้ง เก็บไว้แล้วไปเปลี่ยนชุด
กงชิงวี่เดินตามไป และกอดนางจากด้านหลัง “ข้าไม่ อนุญาตให้หลิงหยุนไป และไม่ต้องไป”
อันหลิงหยุนกุมมือกงชิงวี่ไว้แน่น นางไม่อยากไปอยู่ แล้ว แต่ใครบอกให้นางต้องมาใช้ชีวิตอยู่ตรงนี้ อยากอยู่ ตรงนี้ก็ต้อง
เรียนรู้การมีชีวิต ต้องรักษาชีวิตให้ได้ถึงจะอยู่ตรงนี้ได้
“ท่านอ๋องวางใจ ข้าจะไม่โง่อีกแล้ว!” อันหลิงหยุน เปลี่ยนชุด หันมามองกงชิงวี่ มองเห็นใบหน้าที่เป็นกังวล เขา อันหลิง
หยุนเหม่อลอยเล็กน้อย
นึกถึงตอนที่พึ่งมาตอนแรก ท่าทางเขาที่หยิ่งยโสชอบ ใช้อำนาจข่มคนอื่น ไม่เหมือนตอนนี้
“ท่านอ๋อง ข้าชอบท่านที่มีท่าทางหยิ่งใช้อำนาจข่มคน แบบนั้น ไม่เหมือนตอนนี้ขี้ขลาดหวาดกลัว รู้สึกไร้ความ สามารถ”
อันหลิงหยุนคลายมือออก จงใจกระตุ้นอารมณ์เขา
กงชิงวี่หน้าเคร่งขรึม “ข้าไร้ความสามารถตอนไหน ข้ามีความสามารถอยู่แล้ว”
“ถ้าอย่างนั้นท่านอ๋องกลัวอะไร? ท่านอ๋องอยู่ ใครกล้า ทำร้ายข้า?”
อันหลิงหยุนหันหัวมามองเขา ดวงตาของกงชิงวี่เผย ให้เห็นถึงความเย็นชา คิดทบทวน “ก็ดี ข้าก็ไม่ควรกังวล ตลอด ก็ให้ข้า
ได้ปกป้องหลิงหยุน”
“อืม”
กงชิงวี่กุมมืออันหลิงหยุนแล้วดึงเข้าไปกอด มองอัน หลิงหยุน “ข้ารู้ว่าหลิงหยุนเก่งมาก แต่ข้ามีระเบิด ข้าจะ ไปกลัวใคร?”
“อันหลิงหยุนตะลึง นิ่งไปสักพัก “ท่านอ๋อง เพื่อข้า ท่านจะไประเบิดตำหนักเลยหรือ? ท่านต้องรู้ในวังมีญาติ ของท่านอยู่”
“แล้วทำไม ถ้าพวกเขาไม่ให้ข้าสุขใจ ข้าก็ไม่ให้เขา สุขใจ ถึงไม่ระเบิดพวกเขา แต่ข้าก็ไม่ยอมง่ายๆ
“ท่านอ๋องจะแย่งชิงบัลลังก์หรือ?” อันหลิงหยุนถาม
กงชิงวี่เดินออกจากอันหลิงหยุน “ชื่อฮ่องเต้คำว่าหมู่ หมายความว่าแสงสว่าง พระอาทิตย์อยู่ในที่สูง ความ หมายคืออยู่ในที่
สูงส่ง บวกกับไฟ เพื่อให้มีความรุ่งโรจน์
ตอนที่ฮ่องเต้องค์ก่อนได้ตั้งชื่อ ก็ได้กําหนดสถานะเขา เรียบร้อย
แสดงให้เห็นถึงความรู้สึกในจิตใจของฮ่องเต้องค์ก่อน
ของข้าเหมือนว่างเปล่า เหมือนท่อนไม้ที่ใช้ทําขอบ ประตู ลิขิตไว้ไม่อาจทำอะไรได้ แต่ถ้ามีคนรื้อประตูออก ข้าก็เหมือน
ท่อนไม้ท่อนหนึ่ง ประโยชน์ของท่อนไม้คือทำให้จุดไฟ ได้ดี ความหมายคือ…ข้าก็อยู่ในห้องกับหลิงหยุนเหมือน หนอมไหม
น้ำแข็ง ไม่อยากคิดถึงใครก็ต้องจบชีวิตตัวเอง ชีวิตของ ข้าเกิดมาเพื่อเขา
อันหลิงหยุนรู้สึกหดหู่ใจ “น่าจะแค่บังเอิญ เจ้าดูซิ ความ หมายของชื่อเจ้าก็ดีเหมือนกัน กงชิงวี่ วี่คือราชาหยก”
กงชิงวี่หัวเราะ “หลิงหยุนต้องการปลอบใจข้า ข้าก็ต้อง คิดอย่างนี้ อย่างไรข้าก็เป็นอ๋อง”
“……านอ๋อง ท่าไม่ได้คิดมากนะ?”
“ไม่คิดมากหรอก ข้ากับอ๋องตวน ตอนที่แต่งตั้งตำแหน่ง ฮ่องเต้องค์ก่อนก็พูดแล้ว ข้าไม่เหมาะจะเป็นฮ่องเต้”
“…อ๊ะ”
อันหลิงหยุนอ้าปากค้าง “ท่านอ๋อง ตอนนั้นฮ่องเต้ยัง อ่อนเยาว์ ท่านเป็นอ๋องฮ่องเต้องค์ก่อนบอกท่านไม่เหมาะ สมเป็น
ฮ่องเต้? ตัดสินเร็วไปหรือเปล่า?”
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
