บทที่259 เข้าวังแจ้งข่าวดี
ฮูหยินใหญ่ตัดสินใจแล้ว สะใภ้ที่อยู่ข้างๆรู้ว่าฮูหยิน ใหญ่คุกเข่าไม่ได้ ยายมีฐานะยศสูง นางเลยเป็นตัวแทน คุกเข่า
“ขอโปรดให้พระชายาเสียนช่วยด้วย”
อันหลิงหยุนทำหน้าตกใจ “พวกเจ้าทำอะไรกันนี่? อีก อย่างชายารองหยุนจะไปอยู่วัดได้อย่างไร?”
“ความหวังดีของพระชายาข้าซึ้งใจ แต่เรื่องนี้ไม่มีวิธีที่ดี กว่านี้ นี่เป็นการปกป้องนาง และปกป้องชื่อเสียงอ๋องตวน วิธีสุดท้าย”
อันหลิงหยุนกำลังจะพูด หยุนโล่ชวนวิ่งลงจากเตียง หยิบมีด อันหลิงหยุนตกใจมาก ตะโกนบอก “อย่าทำเรื่อง โง่ๆ”
กงชิงวี่พุ่งเข้าไปแต่ไม่ทัน หยุนโล่ชวนกำลังจะลงมือ
เมื่อเห็นกำลังจะบาดเจ็บ ประตูห้องโดนถีบออก “วางลง”
หยุนโล่ชวนมองไปที่ประตู ตกใจจนโยนมีดออก
ทุกคนจ้องมองไปที่กงชิงหยินกำลังเดินเข้ามา
แววตากงชิงหยินมีความหมายลึกซึ้ง เดินไปทางหยุนโล่ ชวน หยุนโล่ชวนถอยหลังเพื่อหลบเขา เขาตะโกน “หยุด เดี๋ยวนี้”
หยุนโล่ชวนไม่กล้าเดิน ก็เลยยืนนิ่ง แต่ร้องไห้จนหยุด ไม่ได้
รอจนกว่ากงชิงหยินเดินมาถึงตรงหน้าหยุนโล่ชวนแล้ว
โค้งตัวอุ้มนางขึ้นมา หยุนโ
หยิน กงชิง
นโล่ชวนตกใจจนจับเสื้อกงชิง
หยิมก้มหัวแล้วพูด “ลูกเป็นของข้าเอง”
ทุกคนต่างพากันตกใจ หยุนโล่ชวนร้องไห้เสียใจมาก นางคิดว่าอ๋องตวนต้องการช่วยนาง
หันตัวอุ้มไปที่เตียง ค่อยๆวางลง กงชิงหยินเอาผ้าห่มมา ห่มให้
มองหยุนโล่ชวนสักพัก กงชิงหยินไม่นั่งข้างเตียงหยุ นโล่ชวน เขามีฐานะสูง มีกฎระเบียบของตัวเอง
าสะใภ้เชิญนั่ง” ฮูหยินใหญ่เชิญนั่ง อาสะ
สะใภ้จวน วกงที่คุกเข่าบนพื้นก็ลุกขึ้น พยุงฮูหยินใหญ่ ไปนั่งด้วยความงุนงง คิดแต่ว่ามันเกิดอะไรขึ้น
อันหลิงหยุนก็ตกตะลึงไปหมด กงชิงวี่พยุงอันหลิงหยุนไปนั่ง นั่งรวมกันมองหน้าอ๋องตวน
กงชิงหยินก็เลยพูด “ชวนเอ๋อจําไม่ได้ว่าคืนนั้นเกิดอะไร ขึ้น แต่ข้าจำได้ ในเมื่อทุกคนต่างเข้าใจผิดชวนเอ๋อ ข้ามา ชี้แจง
เพื่อไม่ให้มีคนพูดถึงเรื่องนี้อีกในภายภาคหน้า
ข้าไม่ต้องการ ให้ใครมาทำร้ายชวนเอ่อ”
อันหลิงหยุนไม่พูดอะไร รอดูต่อไป แต่ถ้าตัดอย่างอื่น ทิ้งไม่ไปสนใจ คำพูดของอ่องตวนก็มีประโยชน์
เพียงแต่ว่าเขายังมีจุนฉูฉู มาเวลานี้พูดอย่างนี้ อดไม่ ได้ที่จะทำให้รู้สึกว่าเขามีความเลวเล็กน้อย
จากการสันนิษฐานของอันหลิงหยุน ไม่ว่าอย่างไร จุน ฉูฉูไม่มีค่าขนาดนั้น แต่อ๋องตวนก็ไม่น่าเปลี่ยนใจไปรัก คนอื่น
ทั้งที่ตอนแรกรักกันขนาดนั้น ตอนนี้เขาเปลี่ยนใจไปหา คนอื่น
สิ่งนี้ไม่ถูกกับภาพลักษณ์ผู้ชายที่รักเดียวใจเดียว
คำว่าผู้ชายเลวมันก็เหมาะสมกับเขาแล้ว
แต่มองดูหยุนโล่ชวนก็น่าสงสารมาก นี่ก็เป็นสมัย โบราณ นางก็ไม่ได้ทำผิดอะไร
“วันนั้นชวนเอ๋อกับตงเอ่อออกจากไปข้างนอก ไปทาน ข้าวที่จวนเสียน ทานข้าวเสร็จเหมือนฝนจะตก ตงเอ๋อรี บร้อนกลับ
บอกว่าจะไปเอาร่ม นางกลับไปก่อน ชวนเอ๋อมาถึงหน้า ประตูจวนหวางฝนก็ตกลงมา ก็หาที่หลบฝน
ข้าก็ดื่มเหล้าอยู่ตรงนั้น นางก็เลยดื่มเหล้ากับข้า
ชวนเอ่อเมา ข้าก็เมานิดหนึ่ง กะว่าจะไปจวนหวาง นึกไม่ ถึงฝนตกหนักมาก ในจวนไม่มีคนมาเปิดประตู
ชวนเอ๋อกับข้าอยู่ด้วยกัน น้ำฝนสาดมาจนเราสองคน เปียกไปหมด
ข้า….เมาเหล้าควบคุมอารมณ์ไม่อยู่……
อ๋องตวนมองหน้าที่ขาวซีดของหยุนโล่ชวน “ตอนแรก ข้าจะบอกเจ้า ไม่รู้จะพูดอย่างไร วันนั้นเจ้าตื่นขึ้นมา เพราะเรื่องของตง
เอ๋อเจ้าเลยกลับไปจวนกั๋วกง ข้าก็ไปชกต่อยอ๋องชินจง เจ้าก็โกรธข้า ข้าก็ไม่มีโอกาสพูด”
หยุนโล่ชวนสะอื้น “เป็นของท่านจริงหรือ?”
“มันจะเท็จได้อย่างไร ข้าแค่รู้สึกว่า แค่ครั้งเดียว….มัน
หยุนโล่ชวนรู้สึกเขินอาย หันตัวเอามือกุมหน้าไว้
อันหลิงหยุนคิดว่าไม่มีอะไรแล้ว ลุกขึ้นมาพูด “ยินดีกับ อ๋องตวนด้วย”
“ขอบใจ”
อันหลิงหยุนมองใบหน้าที่เริ่มมีรอยยิ้มของฮูหยินใหญ่ ค่อยโล่งอกแทนหยุนโล่ชวน
เรื่องนี้จุนฉูฉูคงไม่ยอมเลิกรา!
อันหลิงหยุนหันตัวเตรียมเดินออกไป นึกอะไรขึ้นมาได้ ก็หันกลับมา “เรื่องนี้ยิ่งเร็วยิ่งดี ต้องทูลบอกไท่เฟยก่อน ถ้าเกิดเรื่อง
ขึ้นมา มันจะพูดยาก”
อ๋องตวนบอก “ข้าจะเข้าวังเดี๋ยวนี้”
กงชิงวี่ขมวดคิ้ว “หลิงหยุนก็ตั้งท้องแล้ว พี่ชายรองก็ ร่วมยินดีกับข้าซิ
อันหลิงหยุนตะลึง หยุนโล่ชวนมีเรี่ยวแรงขึ้นมาทันที หัน มาทางอันหลิงหยุน
ตอนนี้อันหลิงหยุนกลายเป็นจุดสนใจในห้อง นางหัน กลับมามองกงชิงวี่ เข้าใจว่ากงชิงวี่ขอใช้โอกาสนี้ให้ทุก คนรู้ ว่านาง
ตั้งครรภ์ จากนั้นให้คนอื่นหาชายารองให้เขา
แต่นางก็เป็นห่วงลูก
ไม่ได้โทษเขา แต่เสียความรู้สึกแล้วมองหน้ากงชิงวี่ อัน หลิงหยุนหันกลับไปไม่อยากสนใจเขา
“ขออภัยด้วย นำหน้าพวกเจ้าอีกแล้ว” อันหลิงหยุนพู ดอย่างหมดหนทาง อ๋องตวนจะพูดอะไรได้ ไม่มีอะไรที่ เร็วกว่าพวก
เจ้า
แต่ก็ไม่ได้โกรธ
“ยินดีกับพวกเจ้าด้วย” อ๋องตวนรู้สึกดีใจมาก
หยุนโล่ชวนก็รีบพูด “ยินดีกับพวกเจ้าด้วย”
อันหลิงหยุนหันมาทางฮูหยินใหญ่โค้งตัว “พวกข้าขอ ออกไปก่อน ฮูหยินใหญ่ไม่ต้องเกรงใจ”
“ขอบใจพระชายาเสียน ข้าจะพาชวนเอ๋อกลับ เรื่องที่ ชวนเอ๋อตั้งครรภ์ คงต้องให้อ๋องตวนเข้าวังกราบทูล”
ฮูหยินใหญ่ลุกขึ้นสั่งการ พาหยุนโล่ชวนกลับ อ๋องตวน กับกงชิง เตรียมเข้าวัง
ตอนนี้สวีกงกงได้กลับถึงตำหนักจรุงจิตแจ้งข่าวสาร ฮ่องเต้ชิงหยู่ถาม “ฟื้นแล้วหรือ?”
“ฮ่องเต้ ข้าน้อยเห็นกับตา มันจะเท็จได้อย่างไร?”
ฮ่องเต้ชิงหยู่สูดลมหายใจลึก “อืม”
สวีกงกงมองอย่างระมัดระวัง แล้วก็ถอยออกไป
พระตำหนักเฉาเพิ่งไห่กงกงก็กำลังกราบทูล
“แน่ใจว่าฟื้นแล้ว?
หวางฮองไทเฮากำลังมองแผ่นมาร์คที่พึ่งโยนทิ้งด้วย ความเครียด
ตั้งแต่สามวันใช้แผ่นมาร์คแผ่นหนึ่ง นางก็รู้สึกใบหน้า ไม่ค่อยมีน้ำมีนวล
ไห่กงกงรีบพูด “ไม่เพียงแต่พื้นแล้ว สีหน้าก็ดูสดใสมาก
“ใช่หรือ?” สูดลมหายใจอย่างสบายใจ หวางฮองไทเฮา พูด “ฮ่องเต้ก็เหมือนกัน รีบร้อนอะไร นิสัยของอ๋องเสียน ถ้าเกิด
เรื่องขึ้นจริงๆ
ข้าก็ไม่สนใจเขาแล้ว”
“ไทเฮา วันนี้คนไปเยอะมาก คิดว่าพรุ่งนี้พระชายาเสีย นคงเข้าวังมาคำนับแล้วล่ะ”
“คำนับนั้นมันไม่จำเป็นหรอก ฮ่องเต้ตอนนี้คงคิดเรื่อง ชายารองแล้วล่ะ ข้าเหนื่อยแล้วไปพักผ่อนก่อน ถ้าพระ ชายา
เสียนมา ค่อยให้นางมาคำนับข้า
“ได้” หวางฮองไทเฮาเข้านอน ไห่กงกงก็เดินออกไป
กงชิงวี่กับอ๋องตวนเข้าวัง สองคนไปทำธุระกันคนละ ทาง
กงชิงวีไปตำหนักเฉาเฟิง อ๋องตวนไปวังฮั่วหยาง
กงชิงวี่มาคนเดียว ไห่กงกงผิดหวังนิดหนึ่ง แล้วมองไป ข้างหลังกงชิงวี่ มองไม่เห็นอันหลิงหยุนก็เลยถาม “พระ ชายาไม่มา
หรือ?”
“นางไม่สบาย ข้ามีเรื่องจะทูลเสด็จแม่ ไปซิ”
ไห่กงกงหันตัวเข้าไปทูล ในเวลาอันรวดเร็วก็เชิญกงชิง วี่เข้าไป
กงชิงวี่ถึงข้างใน ก็พูด “ลูกขอแสดงความยินดีกับเสด็จ แม่”
หวางฮองไทเฮาขมวดคิ้ว พึ่งหลับ นึกว่าอันหลิงหยุนมา สุดท้ายคนที่มาคืออ๋องเสียน
“ยินดีเรื่องอะไร?” หวางฮองไทเฮาก้มหัวจัดระเบียบ เสื้อผ้า แล้วนั่งลง
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
