บทที่253 เธอมาจากหลังอนาคต
มองดูอุปกรณ์ในห้องทดลอง อันหลิงหยุนเอาสมุดมา ดู เธอข้ามภพกลับไปเมื่อสิบปีที่แล้ว ตอนนั้นเธอเข้าสู่ ปฏิบัติการ
ภารกิจยังไม่นาน
ข้างหลังมีเสียงฝีเท้า อันหลิงหยุนหันตัวกลับไปมอง ซูมู่ หรงยันไม้เท้าค้ำเดินเข้ามา
“หัวหน้า”
ซูมู่หรงจ้องมองใบหน้าอันหลิงหยุน มองที่ร่างกายเธอ
เธอไม่ได้ใส่ชุดฝึกฝน ปกติเธอจะใส่ชุดฝึกฝน วันนี้ใส่ ชุดธรรมดา เขาชอบมาก
ไม่ตอบ เมื่อเดินไปข้างหน้าอันหลิงหยุน ซูมู่หรงเดิน เข้าหาอันหลิงหยุนเรื่อยๆ
อันหลิงหยุนโดนเบียดไปติดผนัง สีหน้าแปลกใจ “หัวหน้า จะทำอะไร?
“เธอเป็นคนเริ่มก่อน อย่าโทษฉันนะ? เธอก็รู้ ตรงนี้มีผู้ หญิงแค่คนเดียว พวกผู้ชายเยอะแต่ผู้หญิงแค่คนเดียว ใน เมื่อฉันเป็น
หัวหน้า มีความสุขคนเดียวก็ไม่ดี แต่เธอเริ่มก่อน ก็โทษ ฉันไม่ได้”
ซูมู่หรงยกมุมปาก ใบหน้าหล่อเวลายิ้มเหมือนมีพลังร้าย เกิดขึ้น อันหลิงหยุนตกตะลึง ตั้งนานกว่าจะตั้งสติขึ้นมา
ซูมู่หรงหัวเราะเสียงดัง ก้มหัวลงมาจูบอันหลิงหยุนหนึ่ง ครั้ง
อันหลิงหยุนเหมือนโดนฟ้าผ่า สายตาเหมือนมีภาพหน้า กงชิงวี่กำลังจะฆ่าคน รีบผลักซูมู่หรงออกห่าง
ซูมู่หรงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ “ฉันอยากทำอย่างนี้ตั้ง นานแล้ว ถ้าฉันรู้เธอยินยอมก็ไม่รอถึงตอนนี้หรอก”
อันหลิงหยุนส่ายหัว “นายเข้าใจผิดแล้ว”
“เข้าใจผิด? เธออย่าบอกนะว่าไม่ยินดี เธอโปรยเสน่ห์ ให้ฉันเอง เธอต้องรับผิดชอบ”
อันหลิงหยุนเงยหน้าขึ้นมองซูมู่หรง มีความรู้สึกแปลก ขึ้นมาผู้ชายมันก็ไม่มีอะไรดี ไม่ว่าตอนนี้หรืออดีต ก็เป็น ประเภทไม่มี
เหตุผลและดื้อรั้น!
อันหลิงหยุนก็ไม่รู้ควรทำอย่างไร ก็เลยเดินไปอีกทาง “หัวหน้านั่งลงก่อน ฉันมีเรื่องจะบอก”
อันหลิงหยุนนั่งลงก่อน สำหรับซูมู่หรง ถ้าเขาไม่ยอมนั่ง ลง อันหลิงหยุนก็จนปัญญา
ซูมู่หรงหันกลับมา ใช้ไม้เท้าค้ำเดินมาทางอันหลิงหยุนซูมู่หรงนั่งลงแล้วยิ้ม ใบหน้าเต็มไปด้วยความสุข
อันหลิงหยุนเอามือนวดคิ้วด้วยใจหดหู่ เธอไม่มีวันกลับ มาหาที่ตายแน่นอน?
ไม่มีความดีใจ อันหลิงหยุนถอนหายใจยาว
“หัวหน้าที่จริงฉันมาจากหลังอนาคต…….
อันหลิงหยุนพูดให้ซูมู่หรงฟัง ซูมู่หรงตั้งใจฟังอันหลิงหยุ นพูดจนจบ อันหลิงหยุนพูดเสร็จก็รู้สึกโล่งอก
“นายเชื่อไหม?”
ซูมู่หรงส่ายหัว อันหลิงหยุนก้มหัว เธอก็รู้ต้องเป็นอย่าง นี้
“ตอนนี้เธอเป็นของข้า หาข้ออ้างอะไรก็ไม่มีประโยชน์ อะไร ถ้าเธอจะมาเสียใจตอนนี้ เธอก็ไม่ควรยั่วโมโหฉัน ตั้งแต่แรก
ซูมู่หรงยิ้มสดใส อันหลิงหยุนหมดคำจะพูด
ซูมู่หรงลุกขึ้นแล้วเดินเข้ามาหาอันหลิงหยุน “คืนนี้เธอ ไปอยู่กับฉัน”
“อ๊ะ?” อันหลิงหยุนเงยหน้า ตกใจหมดเลย “นายพูด อะไรนะ?”
“ให้ฉันพูดอีก ฉันโตแล้วนะไม่ใช่เด็กแล้ว กว่าจะมีเมียสักคน เธอว่าฉันจะทำอะไร?” ซูมู่หรงหัวเราะ ยื่นมือไปดึง มือของ
อันหลิงหยุน อันหลิงหยุนตกใจหมด เธอพยายามดึงมือ กลับ แต่ซูมู่หรงได้กดมือเธอไว้
อันหลิงหยุนตกตะลึง “รวดเร็วจังเลย?”
“ไม่เร็ว ในใจฉันคิดถึงเธอมานานแล้ว” ซูมูหรงดึงแขน อันหลิงหยุน อันหลิงหยุนผลักมือเขาออกแล้วยื่นไม่เท้า ค้ำให้ซูมู่หรง
“หัวหน้า นายใช้อันนี้ ระวังอย่าให้ล้ม”
ซูมู่หรงกระชากอันหลิงหยุนเข้ามาในอ้อมกอด ร่างกาย ทับอันหลิงหยุน ซูมู่หรงก้มหัวกระซิบที่หู “คงไม่ใช่อาย?”
“หัวหน้า มันเร็วเกินไป ฉันต้องการผ่อนคลาย” อันหลิง
หยุนมีสีหน้าอึดอัดใจ
“แต่ว่าเธอหอมมาก ทาอะไรหรือ? ฉันอยากนอนแล้ว!”
อันหลิงหยุนกลืนน้ำลายด้วยความลำบาก เขาเกือบจะ ผลักซูมู่หรงออกแล้วทุบตี หน้าไม่อาย ชอบเธอมานาน หลายปี
แต่ก็จะกดขี่เธอมาตลอด เหมือนการฝึกซ้อมลิง อยู่ใน ช่วงผสมพันธุ์หรือเปล่า?
อยากตายใช่ไหม?
อันหลิงหยุนถูกพาไปไว้ที่ห้องนอนซูมู่หรง มีคนกลุ่ม หนึ่งกำลังยืนมองอยู่หน้าประตู กระเป๋าของอันหลิงหยุนก็ ไม่รู้ใครเป็น
คนนำมาวางไว้ที่ห้องซูมู่หรง อันหลิงหยุนมองแล้ว เหมือนเจ็บปวดไปทั่วร่างกาย
ยังดีที่ขาซูมู่หรงบาดเจ็บ เขาก็ไม่สามารถทำอะไรที่เกิน
ขอบเขต
อันหลิงหยุนเห็นเขาต้องการคนดูแล ก็เลยอยู่ที่ห้อง
ของเขา
ทุกคนอยากแตกตื่นไป อันหลิงหยุนเติมน้ำเกลือให้ซูมู่
ทรง
นายควรจะอยู่โรงพยาบาล ในโรงพยาบาลมีอุปกรณ์
ครบทุกอย่าง นายทำอย่างนี้ จะฟื้นตัวช้า และจะทำให้
เสียพลังงาน
ของตัวเอง”
อันหลิงหยุนเตือนด้วยความหวังดี แต่ซูมู่หรงคิดว่าเธอ
ไม่ได้กังวลเขา
เธออยู่ฉันจะกลัวอะไร?” อันหลิงหยุนถูกดึงไป “เธอขึ้น มา นอนสักงีบ”
นึกถึงเรื่องนอน อันหลิงหยุนอยากทดลองว่าจะกลับไปได้ไหม
มองดูเตียง แล้วไปนอน
“มีเรื่องอะไรเธอเรียกพวกเขามา ฉันจะพักผ่อนสักพัก
อันหลิงหยุนนอนลงแล้วหลับตา พยายามคิดถึงกงชิงวิ่ อยากกลับไป
อันหลิงหยุนหลับไปโดยไม่รู้ตัว และนอนหลับสนิทมาก แต่รู้สึกว่าร่างกายมีอะไรแปลกๆ มีสิ่งของอะไรกำลัง
เคลื่อนไหวอยู่
บนร่างกาย เธอลืมตาขึ้นมามองใบหน้าที่อยู่ตรงหน้า
ใบหน้าของซูมู่หรงอยู่ตรงหน้าเธอ เสื้อผ้าเธอถูกถอด ออก อีกอย่างมีมือข้างหนึ่งวางอยู่บนร่างกายเธอ
อันหลิงหยุนตกใจเบิกตาโต เธอรีบจับมือซูมู่หรงไว้
เกือบจะหักมือของซูมู่หรง ซูมู่หรงมองไป “นาย……
อันหลิงหยุนคลายมือนิดหนึ่ง มองซูมู่หรง
ซูมู่หรงพลิกตัวกลับมาทับอันหลิงหยุน เธอตกใจ พยายามจะขึ้นมา พึ่งมานึกได้เมื่อสิบปีที่แล้วซูมู่หรงก็ ร้ายกาจ เป็นไปได้
ยากที่เธอจะดิ้นหลุด
อันหลิงหยุนตกใจจนหายใจเสียงหอบ “เจ้าทำอย่างนี้ กับฉันไม่ได้ ฉันมีคนที่ชอบแล้ว”
ซูมู่หรงตะลึงนิดหนึ่ง แต่เขาไม่ลุกขึ้น เขามองอันหลิง หยุนเหมือนประหลาดใจ “ใคร?”
อันหลิงหยุนพูด “ฉันบอกแล้วว่าได้ไปอีกโลกหนึ่ง เขา ชื่อกงชิง ”
ซูมู่หรงลุกขึ้นแล้วนอนลงอีก อันหลิงหยุนมองเขาไม่พูด
อะไร
อันหลิงหยุนนึกว่าเขาเชื่อ และลุกจากเตียง
เธอรู้สึกหดหู่เล็กน้อยแล้วมองไปรอบๆ เธอคิดว่าหลับ ไปสักงีบก็จะกลับไปได้ สุดท้ายก็กลับไม่ได้
อันหลิงหยุนเห็นซูมู่หรงมองเธอ เลยเดินไปนั่งอีกอีก
ทาง
เธอไม่รู้ควรพูดอย่างไร สุดท้ายก็พูดว่า “ถ้าฉันสามารถ พิสูจน์ได้ว่าฉันมาจากหลังอนาคต ก็ยืนยันได้ว่าฉันเคย ไปอยู่อีกภพ
หนึ่ง?”
ซูมู่หรงถาม “เธอเกลียดฉันขนาดนี้เลยหรือ เมื่อกี้พึ่ง สารภาพรักกับฉันตอนนี้ก็มาเสียใจกับเรื่องที่ทำแล้ว หรือ?”
“ฉันไม่ได้เกลียดนาย นายเป็นหัวหน้าฉัน และดีที่สุด”อันหลิงหยุนเป็นเจ้าหน้าที่สาธารณสุข รับผิดชอบช่วย เหลือคนอื่น
แต่ว่าซูมู่หรงได้ช่วยเธอไว้หลายครั้ง
ซูมู่หรงจ้องมองอันหลิงหยุน ดวงตาคู่นั้นคมดำและมี ประกายเหมือนหิมะ
“ในเมื่อรู้ว่าฉันดีที่สุด ทำไมไม่ยอมรับฉัน?”
ซูมู่หรงลุกขึ้นพิงข้างใน อันหลิงงหยุนมองท่าทางกวนๆ ของเขา แล้วบ่นพึมพำ “ทำไมตอนนั้นฉันไม่รู้ว่านายเป็น อย่างนี้
เหมือนนักเลงเลย”
“ฮึ……เมื่อก่อน ตอนนั้นเธอก็มีใจให้ฉันแล้วหรือ อยากมี อะไรกับฉัน?”
ถ้าไม่ใช่ว่าอันหลิงหยุนอยู่มาแล้วหลายชาติ อายุจริง มันคงจะแก่เกินใบหน้าแล้ว เธอคงโมโหจนตาย
ผู้ชายก็เหมือนกันหมด ตอนนี้รู้สึกอย่างนี้
อันหลิงหยุนมองซูมู่หรง “นายฟังข้าพูด อย่ามา ขัดจังหวะฉัน ฉันจะพิสูจน์ให้นายเห็น”
“พิสูจน์ ให้ฉันมีอะไรกับเธอ?”
‘อันหลิงหยุนหยิบของสิ่งหนึ่งโยนไปตรงหน้าซูมู่หรง เธอรู้สึกโกรธมาก
ซูมู่หรงหัวเราะ อันหลิงหยุนมองเขาแล้วตะลึงสักพัก ทันใดนั้นก็รู้สึก ซูมู่หรงหน้าตาหล่อมากจริงๆ
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
