บทที่243 อ๋องตวนท่านไม่คู่ควรกับข้า

เมื่อหยุนโล่ชวนกลับมาถึงหน้าประตูของจวนอ๋องเสียน ฝนเริ่มตกลงมา ฝนยังไม่ค่อยตกหนักมากนัก แต่สักพัก ต้องตกหนักแน่นอน

หยุนโล่ชวนทำการเคาะประตู เพื่อเตรียมตัวจะเข้าไป

แต่คนข้างในนั้นไม่มีใครสนใจนางเลย ส่วนนางได้ยิน เสียงของตงเอ๋อทะเลาะกับคนของจวนอ๋องตวนอยู่ด้าน ใน

“ตงเอ๋อ เจ้าเปิดประตูให้ข้า

หยุนโล่ชวนรู้สึกโมโห คนพวกนี้ทำเกิดเหตุไปแล้ว ปรกตินางไม่ถือสาอะไรกับพวกเขา แต่พวกเขากลับหา เรื่องนางซ้ำแล้วซ้ำเล่า ตอนนี้ฝนกำลังจะตกหนัก พวก เขาจะให้นางตากฝนอยู่ข้างนอกหรือ?

ยิ่งคิดหยุนโล่ชวนยิ่งโมโห ใช้แรงเตะไปที่ประตูครั้งหนึ่ง

ตงเอ๋อรีบวิ่งถลาเข้าไป ใช้เวลาไม่นานก็ตีพวกเขาล้มลง ไป แต่ก่อนที่ตงเอ๋อเตรียมตัวจะออกไปนั้น จวนอ๋องตอน ได้มีคนสวมเสื้อดำคนหนึ่งออกมา ใช้เวลาที่ตงเอ๋อเผลอ ตีตงเอ๋อจนหมดสติไป

ที่ลานสวนสงบนิ่งลงอย่างรวดเร็ว

สาวใช้กางร่มให้จุนฉูฉู นางอยู่ที่ลานสวนมองไปที่หน้า ประตู ตงเอ๋อโดนลากตัวออกไป นางถึงหันกลับแล้วเข้าไปข้างใน

หยุนโล่ชวนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเลยถีบประตูไปอีกสอง ครั้ง ไม่มีใครสนใจนางและเข้าไปไม่ได้ ทำได้แต่รออยู่ ข้างนอก รออยู่หลายชั่วยาม จนข้างนอกเริ่มมืดฝนเริ่ม ตกหนัก และอากาศเริ่มหนาวแล้ว

อยากหาที่สําหรับหลบฝน หยุนโล่ชวนจึงไปที่โรงเหล้า นางคิดว่าถ้าไปที่นั่นคงไม่มีใครไล่นางออกไปหรอก

เมื่อเข้าไปถึงข้างในหยุนโล่ชวนหยิบเงินที่มีอยู่เล็ก น้อยวางไว้ กำลังจะสั่งให้คนเตรียมเหล้าและกับข้าวให้ ปรากฏว่าเมื่อนั่งลง เห็นอ๋องตวนนั่งอยู่อีกมุมของห้องดื่ม เหล้าอยู่คนเดียวสายตามองออกไปข้างนอกอย่างเหม่อ ลอย

เมื่อมองไปที่โต๊ะของอ๋องตวนมีกับข้าววางอยู่ หยุนโล่ ชวนเพื่อประหยัดเงินของตัวเอง หยิบเงินตัวเองเก็บไว้ แล้วเดินไปหาอ๋องตวน

หยุนโล่ชวนนั่งลงที่โต๊ะแล้วอ๋องตวนหันมามอง พอเห็น หยุนโล่ชวนตกตะลึงเล็กน้อย สักพักก็ถึงดึงสติกลับมาได้

“มาหาข้าหรือ?

หยุนโล่ชวนรู้สึกลำบากใจเล็กน้อย เพราะนางไม่ได้มา หาเขาจริงๆ

แต่เมื่อมองไปที่โต๊ะเห็นเหล้าและกับข้าวที่อร่อย หยุ นโล่ชวนจึงนั่งลงอย่างไม่เกรงใจเลย
เมื่อนั่งลงไปแล้วสั่งให้เสี่ยวเอ้อเอาตะเกียบและถ้วยมา เพิ่มอีกหนึ่งชุด หยุนโล่ชวนกินกับข้าวไปด้วยดื่มเหล้าไป ด้วย

สีหน้าของอ๋องตวนไม่พอใจนัก: “เจ้าเป็นผู้หญิง จะมา ดื่มเหล้ากินเนื้อข้างนอกได้อย่างไร? ” หยุนโล่ชวนเงยหน้าขึ้น ดวงตาสวยงามคู่นั้นจ้องมองไป

ที่อ๋องตวน คำพูดที่อยากพูดได้กลืนมันมาลงไปอีก

เวลาที่นางอยู่ที่จวนอ๋องตวนไม่เคยได้กินดีอยู่ดีเลย ตั้งแต่ย้ายเข้าไปจวนอ๋องการดื่มเหล้ากินเนื้อถือว่าเป็น เรื่องที่ฟุ่มเฟือยเป็นไปไม่ได้เลย ถ้าไม่ออกมากิน จะให้ได้ กินตอนฝันหรือ?

แต่ก็ไม่ถือสาอะไรกับเขาหรอก

หยุนโล่ชวนดื่มได้สักพัก ก็รู้สึกเริ่มเมา

อ๋องตวนไม่ได้ใส่ใจ เขาก็ดื่มเหล้าต่อ เมื่อดื่มเหล้าลงไป รู้สึกสับสนเล็กน้อย ข้างนอกฝนตกหนักอยู่ก็เดินออกไป

หยุนโล่ชวนมีความรู้สึกว่ามีคนดึงนางออกไป ไม่รู้ว่าจะ ไปที่ไหน แต่นางก็เดินตามออกไป

เมื่ออ๋องตวนไปถึงหน้าประตูจวนอ๋องตวนได้ทำการ เคาะประตูหลายครั้ง ผลักประตูไม่ออก และไม่มีคนด้วย

ทั้งสองกอดตัวเข้าหากัน หยุนโล่ชวนหนาวเล็กน้อย
อ๋องตวนรู้สึกว่ามีอะไรขยับไปมาอยู่ในอ้อมกอดของ เขา ขยับจนทำให้ร่างกายเขาร้อนรุ่มไปหมด

ฝนตกหนักในเวลากลางคืน จวนอ๋องตวนข้างนอก อ๋อง ตวนเหมือนสัตว์ร้ายที่หิวโหย หยุนโล่ชวนเมาสุราถึงจะมี การขัดขืนบ้าง แต่นางเหมือนอยู่ในความฝันแยกไม่ออก ว่าเกิดอะไรขึ้น รู้แค่เพียงว่าทำเช่นนี้รู้สึกเจ็บ และก็รู้สึก หนาว!

ทั้งสองเริ่มเขยิบเข้าหากัน

ฝนหยุดตกแล้ว อ๋องตวนอาการเริ่มสร่างเมา ลืมตาขึ้น แล้วมองไปดูคนที่อยู่ตรงหน้า ตะลึงเล็กน้อย

เอามือไปจับให้หันหน้ามาที่เขา: “หยุนโล่ชวน? ”

หยุนโล่ชวนตื่นขึ้นมาในตอนเช้าที่ห้องวังหลังของจวน อ๋องตวน

ร่างกายเปียกปอน ในห้องไม่มีคน แต่ก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะ อะไร ร่างกายเจ็บระบมไปหมด โดยเฉพราะหว่างขาทั้ง สองข้าง

เมื่อนางขยับก็รู้สึกเจ็บมาก และปวดเอวมาก

ลุกไม่ขึ้นเลยนอนลงไปอีก หยุนโล่ชวนตื่นขึ้นมาอีกทีตอนเย็น เมื่อออกมาจากประตูก็เจออ่องตวนเข้าพอดี นึกถึงเมื่อคืนดื่มสุราจนเมา หยุนโล่ชวนจึงเดินเข้าไปขอบคุณอ่องตวน: “เมื่อคืนข้า ตะกละกินเยอะไปหน่อย”

เรื่องอื่นจำไม่ได้แล้ว จำได้แต่เรื่องดื่มสุราเยอะไป

หน่อย นางไม่สามารถบินกลับมาเองได้ แสดงว่าอ๋องตวนเป็น

คนพานางกลับมา

อ๋องตวนรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย สำรวจหยุนโล่ชวนสักพัก ถามขึ้นว่า: “เป็นกระไรบ้าง? ”

“ไม่เป็นอะไรมาก มีแค่ปวดเมื่อยตามตัวเล็กนอย เมื่อ วันตอนที่ท่านอ๋องพาข้ากลับมา ไม่รู้ไปกระแทกกับอะไร หรือเปล่า “หยุนโล่ชวนคิดว่าน่าจะเป็นเพราะอ๋องตวน โยนนางไปที่เตียงแล้วกระแทกโดนอะไรจึงมีอาการปวด เมื่อย

ไม่สบายก็ไม่ต้องออกมา พักผ่อนอยู่ข้างใน มีอะไรก็สั่ง ให้คนรับใช้ช่วยทำให้

หยุนโล่ชวนรู้สึกทำอะไรไม่ถูก ที่นี่มีคนรับใช้เสียที่ไหน อยู่ที่ตำหนักของนางมีคนแค่สองคน คือนางกับตงเอ๋อ

ตอนนี้ตงเอ๋อไม่อยู่แล้ว นางก็ต้องช่วยเหลือตัวเอง

อ๋องตวนนึกถึงเมื่อครั้งที่เกิดขึ้นกับจุนฉูฉู หลายวันที่ นางไม่สามารถลงจากเตียงได้ พูดแต่ว่าปวดเมื่อยไปทั้ง ตัว ออดอ้อนจนเขาทำอะไรไม่ถูก
ส่วนหยุนโล่ชวนนั้นเหมือนดังก้อนหิน เจ็บก็ยังวิ่งออก มาได้

“กลับไปก่อนเถอะ ร่างกายไม่สบายไม่ต้องวิ่งเพล่ง พล่าน”อ๋องตวนอยากให้หยุนโล่ชวนกลับไป

“ตงเอ๋อไม่เห็นแล้ว ข้าจะไปตามหาตงเอ๋อ”หยุนโล่ชวน รู้สึกไม่พอใจ เรื่องนี้นางจะปล่อยให้มันผ่านไปไม่ได้

อ๋องตวนรู้สึกแปลกใจ: “พวกเจ้าเดินคลาดกันข้างนอก หรือ? ”

หยุนโล่ชวนโมโหโกรธ : “ท่านอ๋อง ข้ารู้ว่าท่านไม่ชอบ ข้า แต่งงานกับข้าก็ไม่ใช่ความต้องการของท่าน แต่ข้า ก็พยายามที่สุดแล้วที่จะไม่สร้างปัญหาในจวนของท่าน ท่านไม่ให้ของกินไม่ให้เสื้อผ้าใหม่ๆแก่ข้า ข้าก็ทนรับได้ เบี้ยเลี้ยงที่ฮ่องเต้ให้ข้าโดนหักไป ข้าก็ทนรับได้

แต่ถึงยังไงก็ต้องให้ที่อยู่อาศัยแก่ข้า

เมื่อคืนข้ากลับมาโดนขังอยู่ด้านนอก ตงเอ๋อก็ไม่รู้ว่า โดนใครลักพาตัวไปไหน

เรื่องเช่นนี้..………..ข้าทนไม่ได้

ท่านอ๋อง ข้าจะไปตามหาตงเอ๋อ ถ้าตามหาเจอข้าก็จะ ออกไปจากที่นี่เอง ท่านไม่ให้หนังสือหย่าแก่ข้า ไม่เลิกรา กับข้า ถ้าเช่นนั้นข้าขอหย่าขาดกับท่านเอง

ถ้าฮ่องเต้มีคำสั่งลงโทษลงมา ท่านแจ้งฮ่องเต้ว่า ข้าไม่ยอมอยู่ที่จวนอ๋องเสียนเอง”

หยุนโล่ชวนอ้อมออกไปอีกฟากเพื่อตามหาตงเอ๋อ อ๋อง ตวนเหมือนโดนฟ้าผ่าเข้าใส่ หันกลับไปมองหยุนโล่ชวนที่ กําลังตามหาคนอยู่

คนในจวนไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองอ๋องตวน ต่างก้มหน้า

สีหน้าอ๋องตวนเย็นชา : “เรื่องนี้พวกเจ้าต้องชี้แจงให้ข้า ถ้าไม่ชี้แจงให้กระจ่าง ข้าจะให้พวกเจ้าถือหัวตัวเองกลับ ไป”

บรรดาคนรับใช้รีบคุกเข่าลง ส่วนอ๋องตวนนั้นรีบไปหา หยุนโล่ชวนเพื่อช่วยตามหาคน

เมื่อคืนเขาก็จำไม่ได้ว่าก่อนที่จะสร่างเมานั้นได้ทำอะไร ลงไปบ้าง แต่ดูจากท่าทางการเดินของหยุนโล่ชวนที่เดิน อย่างค่อยๆ สามารถบอกได้ว่าเขาได้ทำรุนแรงลงไป จริงๆ

“เจ้าช้าหน่อย ข้าช่วยเจ้าตามหา”อ๋องตวนร้องบอกหยุ นโล่ชวน

หยุนโล่ชวนอยากร้องไห้ นางไม่พูดอะไรได้แต่เดิมตาม

หาคน

นางคือลูกหลานตระกูลนักรบ เมื่อมาถึงจวนอ๋องตวน ไม่มีที่ที่ไหนก็มีแต่คนกดขี่กดดันนาง
ยิ่งคิดยิ่ง ใจ หยุนโล่ชวนจึงร้องให้ออกมา แต่นางไม่ เหมือนคนทั่วไปที่จะร้องไห้ดัง หีออกมา นางได้แต่ ตา ไหลแล้วปาดมันทิ้งเท่านั้น

ใจของอ๋องตวนว้าวุ่น เหมือนโดนเข็มแทงเข้าไป

เดินตามไป โดนหยุนโล่ชวนพลักออกแล้วตะโกน ว่า: “ท่านยังเป็นลูกผู้ชายไหม? ถึงยังไงท่านก็เป็นถึง ท่านอ๋อง จุนฉูฉูนางเป็นใครหรือ กด กดดันข้าไปทั่ว เดิมทีแค่ไม่ให้ข้ากินเนื้อ มาถึงตอนนี้แม้แต่ผักก็ไม่ให้ข้า กิน

ข้าคือฮูหยินชั้นเก๊ามิ่ง เบี้ยเลี้ยงของข้าไม่ได้น้อยไป กว่าท่าน ทุกวันสามมื้อข้าได้กินแค่น้ำซาวข้าว ท่านจะให้ ข้าอดตายก็พูดกับข้าตรงๆเลย แล้วท่านจะไปรับข้ากลับ มาทําไม?

เสด็จแม่สั่งให้คนมาเยี่ยมข้า ข้าไม่อยากให้จวนอ๋องต วนขายหน้า ก็กลับมาพร้อมท่าน

แต่ท่านกลับกระทำเช่นนี้กับข้า กงชิงหยิน……..านยัง เป็นลูกผู้ชายอยู่อีกหรือ!”

หยุนโล่ชวนตะโกนเสร็จก็หันกลับไปที่ห้องกินข้าวที่วัง หลังข้างห้องครัว เนื่องจากขาของนางไม่มีแรง วิ่งไปได้ ไม่กี่ก้าวก็ล้มลง

อ๋องตวนรีบเข้าไปพยุงตัวหยุนโล่ชวนให้ยืนขึ้น หยุนโล่ ชวนผลักอ๋องตวนออก : “อย่ามาโดนตัวข้า ท่านไม่คู่ควร กับข้า
อ่องตวนนยืนตาค้างอยู่กับที่ หยุนโล่ชวนฝ่าเข้าไปที่ ห้องเก็บฟืน เข้าไปก็เห็นตงเอ๋อโดนมัดไว้ โดน จนบาด เจ็บสาหัส

จึงรีบไปแก้มัดออก หยุนโล่ชวนดึงมือตงเอ่อออกมาจาก ห้องเก็บฟืนพร้อมกัน

คนรับใช้ที่จวนอ๋องตวนรีบวิ่งออกมา พ่อบ้านพาคนกรุ

เข้าไปหาแล้วพูดว่า: “ตงเอ๋อเจ้าช่างใจกล้านัก เจ้าขโมย

เงินในจวนไปหกหมื่นตำลึง มาวันนี้ยังคิดจะหนีอีกหรือ

ตงเอ๋อถลึงตาจ้องไปที่พวกเขา: “พวกเจ้าใส่ร้ายข้า

หยุนโล่ชวนมองไปที่พ่อบ้าน หยิบไม้ที่วางไว้ขึ้นมาแล้ว ตีพวกมันให้ออกไป

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ