บทที่22นักฆ่าหน้านักบุญ

ถางเหอรีบก้าวขึ้นมาข้างหน้า”ท่านอ๋องข้าน้อยมีเรื่อง บางอย่างอยากสอบถาม?”

กงชิงวี่หมุนตัวกลับมาทั้งร่างชุ่มไปด้วยเลือดดูแล้วน่า สะพรึงกลัวอย่างยิ่ง

“พูดเถอะ”ในตอนนี้กงชิงวี่กลับนิ่งสงบราวกับว่า บาดแผลบนร่างของเขาไม่มีความเจ็บปวดเลยแม้แต่ น้อย

“พระชายารักษาอาการป่วยให้ฝ่าบาทเป็นการส่วน ตัวไม่ทราบว่าเป็นท่านอ๋องที่ชี้แนะใช่หรือไม่มี?”ถาง เหอต้องการรู้เรื่องราวอย่างชัดเจนถ่องแท้ก่อนทำการ วางแผนตัดสินใจ

“ข้าไม่รู้เรื่องนี้”ดวงตาของกงชิงวี่มืดลงผู้หญิงคนนั้น นับวันยิ่งไร้สาระถึงกับกล้าที่จะสั่งจ่ายยาให้กับฝ่าบาท เป็นการส่วนตัวนางเบื่อชีวิตหรือยังไงกัน

“ในเมื่อไม่ใช่คำแนะนำจากท่านอ๋องเสียนเช่นนั้นท่าน อ๋องก็ไม่จำเป็นต้องวิตกกังวลมากจนเกินไปอยู่ที่นี้รักษา บาดแผลให้ดีก่อนหน้านี้ท่านอ๋องและพระชายาไม่ลง รอยกันเป็นเรื่องที่ผู้คนทราบกันดีบวกกับพฤติกรรม ของพระชายาที่มีต่อท่านอ๋องนั้นก็นับว่าไม่อยู่ในกรอบ เหมาะสมครั้งนี้ขอแค่เพียงท่านอ๋องไม่ยอมรับทำตัว ประหนึ่งไม่เกี่ยวข้องกับความเป็นความตายของนาง เช่นนี้ก็เพียงพอ”
ถางเหอยังคงไม่รู้ถึงเรื่องไม่กี่วันที่ผ่านมาของกงชิง วี่พ่อบ้านจึงเหลือบมองท่านอ๋องของตนด้วยความเป็น กังวล

หากไม่มีพระชายาท่านอ๋องคงไม่มีชีวิตมาจนกระทั่ง วันนี้หากตัดสินใจกระทำเช่นนี้กับพระชายาก็นับว่าไร้ มนุษยธรรมจนเกินไป

แต่เพื่อท่านอ๋องแล้วจะมีทางเลือกอะไรอีกกัน!

“หากถูกสงสัยเข้าจริงๆต่อให้ข้าไม่สนใจความเป็น ความตายของนางก็ยังคงถูกลงโทษอยู่ดียังไงเสียนางก็ คือคนในจวนอ๋องเสียน”

กงชิงวี่มองไปที่ประตู”ไปนานแค่ไหนแล้ว?”

“หกชั่วยามขอรับ”

พ่อบ้านรีบเอ่ยตอบ

กงชิงวี่เดินไปที่ประตู:”เตรียมรถข้าจะเข้าวัง”

“นายอ๋องท่านในตอนนี้อย่างว่าแต่เข้าวังเลยแม้ กระทั่งออกไปข้างนอกยังลำบากยิ่ง”ถางเหอเอ่ยห้าม และส่งสัญญาณให้อาหยู่ปิดประตูลงทันที

“บังอาจข้าจะทำอะไรพวกเจ้ากล้าห้ามงั้นหรือ?”สีหน้า ของกงชิงวี่มืดคล้ำ
ถางเหอก้าวถอยหลังทันทีไม่กล้ายับยั้งอีกต่อไป

“อาหยู่ไปเตรียมรถข้าจะเข้าวัง”

“…”อาหยู่ไม่มีทางเลือกอื่นจึงได้แต่ทำตามโดยดี

รถม้าถูกเตรียมพร้อมไว้แล้วในจวนอ๋องเสียนกงชิง พยายามขึ้นรถอย่างยากลำบากสุดท้ายถางเหอจึงได้ แต่ไปกับเขาด้วย

ระหว่างทางกงชิงวี่นำยาที่เหลืออยู่เม็ดสุดท้ายส่งเข้า ปากจากนั้นจึงดื่มน้ำตามเล็กน้อย”ยังอีกไกลแค่ไหน?”

“ใกล้แล้วขอรับ”อาหยู่ตอบรับจากด้านนอกกงชิง ยกผ้าม่านขึ้นและมองออกไปข้างนอกสถานที่ที่ปกติใช้ เวลาเพียงพริบตาก็มาถึงในตอนนี้กลับทำให้เขารู้สึกว่า มันช่างยาวนานจนน่าอารมณ์เสีย

ถางเหอลงจากรถม้าและไปยังประตูวังเพื่อสอบถาม เรื่องการเข้าวังแต่นายทหารรักษาประตูวังเอาแต่ส่าย หัวปฏิเสธ“เป็นคำสั่งของฮองไทเฮาไม่ว่าใครก็ห้ามเข้า วัง”

ถางเหอกลับมายังรถม้ากงชิงวี่ได้ยินชัดเจนโดยที่ไม่ ต้องเอ่ยปากถามแต่อย่างใด

กงชิง หรี่ตา”ไปเชิญหวางกั๋วจิ๋วมา

ปัจจุบันฮองไทเฮามีน้องชายที่อายุยังน้อยอยู่ผู้หนึ่งถึงแม้จะไม่ได้กำเนิดจากมารดาคนเดียวกันแต่กลับ เป็นสามีของน้องสาวที่เสด็จแม่ของฮองไทเฮารักและ โปรดปรานที่สุด

น้องชายผู้นี้เมื่อเกิดมาก็เป็นที่รักใคร่อย่างยิ่งอีกทั้ง ยังเป็นน้องชายที่หวางฮองไทเฮาชื่นชอบมากที่สุด

ไม่เคยเข้าแทรกแซงเรื่องใดๆวังนึกจะมาก็มานึกจะไป

ถางเหอเข้าใจในทันทีและรีบส่งคนไปเชิญหวางกั๋วจิ๋ว

จนกระทั่งรถม้าของหวางกั๋วจิ๋วแต่คนกลับมาไม่ถึง

แต่คนใช้ได้นำป้ายสำหรับเข้าวังมามอบให้แก่กงชิง วี่“ท่านกั๋วจิ๋วของพวกเราออกไปสวดมนต์ภาวนาไม่อยู่ที่ จวนฮูหยินเป็นห่วงว่าท่านอ๋องคงมีเรื่องสำคัญดังนั้นจึง ให้ข้าน้อยนำป้ายนี้มามอบให้แก่ท่าน

กงชิงวี่หยิบป้ายขึ้นมาดูในใจรู้ดีว่ากั๋วจิ๋วนั้นไม่อยาก เป็นผู้ออกหน้าดังนั้นจึงไม่ได้ทำให้ลำบากใจแต่อย่างใด เขาเอ่ย“หากเกิดเรื่องอะไรขึ้นข้าจะบอกว่าเป็นตัวเองที่ แย่งชิงมาเจ้านำกลับไปบอกแก่กั๋วจิ๋วเถอะ”

“ข้าน้อยรับทราบ

จนกระทั่งบุคคลที่มาจากไปกงชิงวี่จึงค่อยออกมาจากรถม้า
หลังจากลงจากรถม้าถางเหอและอาหยู่ก็คอยพยุง เขาเอาไว้ป้ายนั้นมีผลจริงๆทหารรักษาประตูวังรีบเปิด ประตูในทันที

“พวกท่านเข้าไปไม่ได้”ทหารรักษาประตูวังทำตาม หน้าที่รับผิดชอบ

กงชิงวี่มองกลับไปที่พวกเขาสองคน”รอที่นี่เถอะ”

หลังจากพูดจบเขาก็หมุนตัวเดินไปที่ตำหนักบรรทม รองในเมื่อเป็นฝ่าบาทเกิดเรื่องขึ้นแน่นอนว่าจะต้องอยู่ที่ นั่น

ถนนสายนี้อันที่จริงไม่นับว่าไกลในยามปกติไม่รู้สึก ว่าถนนเส้นนี้ทอดยาวแต่ในวันนี้กงชิงวี่ต้องใช้เวลากว่า ครึ่งชั่วยาวกว่าจะมาถึงตำหนักบรรทมรองได้

ขันทีที่ยืนเฝ้าหน้าประตูเมื่อเห็นกงชิงวี่ก็รีบเข้ามา คํานับทันที ท่านอ๋องเสียน”

“ผู้ใดอยู่ที่นี่?”

กงชิงวี่เอ่ยเสียงต่ำในเวลานี้ศีรษะของเต็มไปด้วย เหงื่อบวกกับดวงอาทิตย์ที่เปล่งประกายทันใดนั้นเอง ร่างกายของเขาก็โงนเงน

ขันทีตกใจจนลนลานแต่ก็ยังเอ่ยตอบเสียงเบา”ฮอง ไทเฮาประทับอยู่ที่นี่”
“พระชายาเสียนล่ะ?”

“พระชายาอยู่ในตำหนักบรรทมรองกำลังหมดสติจน กระทั่งตอนนี้ยังไม่ฟื้น”ขันทีไม่กล้าล่าช้า

“หมดสติ?”

ดวงตาของกงชิงวี่เข้มขึ้นมาอีกกี่ส่วนจากนั้นจึง เอ่ย”จงไปกราบทูลเสด็จแม่ว่าข้าขอเข้าพบอยู่ด้าน นอก”

“ขอรับ”

ขันทีรีบลุกขึ้นวิ่งไปด้วยความลนลานขันทีถูกเสื้อผ้าที่ เต็มไปด้วยเลือดของอ๋องเสียนทำให้ตกใจจนแทบสิ้น

ไม่นานนักขันทีก็วิ่งมาอีกครั้ง

“เชิญท่านอ๋อง”

กงชิงวี่เมื่อได้ยินดังนี้จึงค่อยก้าวไปข้างหน้าในขณะที่ กำลังจะก้าวขึ้นบันไดเท้าก็สะดุดและเกือบลื่นล้มลงมา ขันทีรีบเข้าไปพยุงแต่กลับถูกกงชิงวี่ผลักออก“หลีกไป”

ขันทีไม่กล้าก้าวไปข้างหน้าต่อในทันทีกงชิงวี่ฝืน สังขารพยุงตัวเองก้าวไปข้างหน้าทีละขั้นๆกว่าจะถึง ตำหนักบรรทมรองก็เกือบจะเป็นเวลาตอนเที่ยงเข้าไป แล้วเมื่อเข้าประตูห้องโถงไปขันทีและนางกำนัลที่อยู่ ด้านในล้วนคุกเข่าลงด้วยความตกใจผู้
ท่านอ๋องเสียนที่ปกติฝ่าบาทเป็นกังวลที่สุดรัก โปรดปรานที่สุดมาวันนี้มีสภาพแบบนี้ทำเอาพวกเขา ตกใจเป็นอย่างยิ่ง

หวางฮองไทเฮามองดูผู้ที่เพิ่งเข้ามาจากนั้นก็ตะลึงงัน ไปเช่นกัน

ส่วนฮองเฮานั้นตกใจจนหน้าถอดสีนางไม่ใส่ใจผู้อื่น อีกต่อไปรีบเดินลงมาจากข้างบนอย่างรวดเร็ว เสด็จ น้องนี่เจ้า?”

เขาส่ายหัวจากนั้นจึงมองไปยังหวางฮองไทเฮาและ คุกเข่าทั้งสองข้างลง”หม่อมฉันถวายบังคมเสด็จแม่”

เสียงเข่าทั้งสองข้างกระทบพื้นดังขึ้นจนฮองเฮาอุทาน ออกมาด้วยความตกใจ”หมอหลวงหมอหลวง…”

หมอหลวงรีบเข้ามาอย่างเร่งรีบหวางฮองไทเฮาก็รีบ ลงมาจากด้านบนด้วยความร้อนรนเช่นกันจากนั้นจึง มองเห็นบุตรชายของตนกำลังคุกเข่าอยู่กับพื้น“นี่เจ้า กำลังทำอะไร?นี่มันอะไรกัน?”

กงชิงวี่หายใจแผ่วเบา”หม่อมฉันแค่ไม่ทราบว่าเหตุ ใดจึงไม่สามารถเข้าวังจำเป็นต้องยืมป้ายห้อยเอวของ เสด็จลุงมาถึงได้เข้ามาได้?”

คำพูดสุดท้ายหล่นลงมาพร้อมกับกงชิงวี่ที่สลบลงไป กับพื้น
“หมอหลวงหมอหลวงผู้…หวางฮองไทเฮาเอ่ยตะโกน เรียกหมอหลวงรีบร้อนเข้ามาตรวจอาการผลคือมือของ ท่านหมอหลวงสั่นเทา”ขอองค์ไทเฮาโปรดไว้ชีวิตขอ องค์ไทเฮาโปรดไว้ชีวิต…”

หมอหลวงคุกเข่าลงบนพื้นและคำนับลงอยู่ข้างๆกงชิง

ตลอดระยะเวลากว่าสี่สิบปีที่หวางฮองไทเฮาอยู่ในวัง แห่งนี้มาผ่านร้อนผ่านหนาวมานับไม่ถ้วนแต่ฉากตรง หน้านี้ก็ยังทำให้ตนอดเซก้าวถอยหลังไปอย่างช่วยไม่ ได้ที่ภาพด้านหน้าเต็มไปด้วยความวิงเวียน”วี่เอ๋อเจ้า อย่ามาทำให้แม่ตกใจเช่นนี้!

อันหลิงหยุนลุกขึ้นมาสิ่งที่เกิดขึ้นที่นี่เข้าพอดีจากการ คาดการณ์ของเธอเวลานี้ฝ่าบาทควรใกล้จะฟื้นขึ้นมา แล้วหากรอจนกระทั่งฟื้นขึ้นมาแล้วค่อยไปคุกเข่าออก จะดูไม่ค่อยดีอยู่บ้างยังคงดีกว่าที่นางจะไปคุกเข่าอยู่ ก่อนจากนั้นฝ่าบาทค่อยฟื้นขึ้นมาแบบนี้นางก็ไม่ต้อง คุกเข่านานมากเท่าไหร่

แต่ทันทีที่เพิ่งจะมาถึงที่ด้านนอกประตูตำหนักบรรทม รองอันหลิงหยุนก็เห็นกลุ่มคนที่กำลังล้อมรอบอยู่ที่พื้น ในขณะที่หวางฮองไทเฮากำลังยืนเศร้าโศกเสียใจอยู่ที่ นั่น

ในขณะที่อันหลิงหยุนกำลังสงสัยฮองเฮาก็ร้องไห้ ออกมาเสียงดัง”เสด็จลุงเสด็จลุง…”
เมื่อได้ยินคำว่าเสด็จลุงในใจของอันหลิงหยุนก็ตื่น ตระหนกขึ้นมาทันทีจากนั้นจึงวิ่งเข้าไปโดยไม่สนใจผู้ ใดเม่

อันหลิงหยุนรีบวิ่งไปที่ด้านหน้าจากนั้นจึงยื่นมือออก มาจับลมหายใจ แล้วจึงถอดเสื้อผ้าบนร่างกายของกง ชิงวออกทันทีบาดแผลของเขาทั้งหมดล้วนเปิดออกและ ปกคลุมไปด้วยเลือดที่ไหลนอง