บทที่21 ความร้อนรน

เมื่อได้โอกาสอันหลิงหยุนก็รู้สึกโล่งใจและก้าวไปข้าง หน้าอย่างระมัดระวัง

พลังอันน่าเกรงขามของหวางฮองไทเฮาอยู่ตรงหน้า ของอันหลิงหยุนนางโค้งตัวลงเล็กน้อยแล้วเดินไป ที่เตียงของฝ่าบาทด้านหลังผ่านม่านนั้นมีฮองเฮานั่ง ร้องไห้อยู่

อันหลิงหยุนเดินเข้ามาและคุกเข่าลงเบื้องหน้าฮ่องเต้ ชิงหยู่

ในเวลานี้ฮ่องเต้ชิงหยู่นอนบนเตียงคลุมตัวด้วยผ้าห่ม สีเหลืองสดใสใบหน้าของเขาเป็นสีเหลืองใต้ตาดำคล้ำ และริมฝีปากมีสีม่วง

อันหลิงหยุนเอ่ย”ถูกพิษไม่ผิดแน่ได้ให้หมอหลวง ตรวจสอบพิษแล้วหรือไม่?”

ตอนที่อันหลิงหยุนเห็นฮ่องเต้ชิงหยู่นางก็ดูออกทันที ว่าฮ่องเต้ชิงหยู่ถูกวางยาพิษจริงแต่หากจะบอกว่ามันเพ ราะอู่เว่ยจื่อนั้นกลับเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน

หวางฮองไทเฮาเดินเข้ามาจากข้างนอกในขณะที่อีก ด้านหนึ่งมีคนช่วยเก้าอี้มาให้นางหวางฮองไทเฮาค่อยๆ นั่งลงอย่างช้าๆและมองไปด้านหนึ่งฮองเฮาเอ่ยขึ้นใน ทันที”ตรวจสอบแล้ว”
“ทูลฮองเฮาไม่ทราบว่าหมอหลวงกล่าวว่าอย่างไร บ้าง?”การปรากฏตัวของอันหลิงหยุนในเวลานี้ทำให้ ฮองเฮารู้สึกประหลาดใจอยู่บ้างนี่ดูออกจะไม่เหมือนกับ อันหลิงหยุน

แต่ฮองเฮาก็ไม่กล้าจะชักช้าเช่นกันดังนั้นจึงเอ่ยตอบ ทันที”ถูกพิษแต่ตรวจไม่พบว่าเป็นพิษอะไร

“มีการบันทึกหรือไม่?”อันหลิงหยุนต้องการฉวย โอกาสนี้เอาไว้ห้ามมิให้ส่งผลร้ายต่อคนในจวนแม่ทัพ เป็นอันขาด

“มี”ฮองเฮามองไปที่ด้านหนึ่งก่อนที่หมอหลวงจะนำ ถวายสมุดบันทึกอันหลิงหยุนหยิบมันมาพลิกดูทีละ หน้าๆ

ด้านบนสมุดบันทึกบันทึกยาและอาหารประจำวันบาง ส่วนของฮ่องเต้ชิงหยู่ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาในขณะที่ ด้านล่างบรรยายถึงอาการของฮ่องเต้ชิงหยู่ที่ถูกพิษ เนื้อหาเริ่มจากอาการสลบจากนั้นจึงตรวจสอบพบว่าถูก พิษนอกจากนี้ฮ่องเต้ชิงหยู่ระมัดระวังในการใช้ยามา โดยตลอดคนรอบกายของเขามิเพียงแค่นางกำนัลและ ขันทีจะต้องทำการทดสอบพิษเท่านั้นแม้กระทั่งฮองเฮา ก็ยังต้องทดสอบพิษด้วยเช่นกันแต่พวกเขาทุกคนล้วน ไม่ถูกวางยาพิษนี่คือจุดที่น่าประหลาดที่สุด

ดังนั้นผู้วางยาพิษฮ่องเต้ งหมุ่งไปที่อันหลิงหยุนแต่ น้ำอู่เว่ยจื่อของหลิงอันหยุนนั้นกลับมีผู้ที่ได้ดื่มเข้าไป เช่นกันฮองเฮาที่จิบเข้าไปก็ถือว่าดื่มเข้าไปเช่นกันแต่นางก็ไม่ได้มีอาการผิดปกติเกิดขึ้น

สำหรับฮ่องเต้ชิงหยู่เป็นที่น่าสงสัยว่าอาจเกิดจากการ ดื่มน้ำอู่เว่ยจื่อมากเกินไปซ้ำฮ่องเต้ชิงยังมีสุขภาพที่ อ่อนแอ

ดังนั้นความรับผิดชอบทั้งหมดจึงตกอยู่ที่อันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนวางสมุดลงและเอ่ยถาม”ด้านบนมีเอ่ยถึง ซุปบำรุงหัวใจไม่ทราบว่ามันคืออะไร?”

หมอหลวงเอ่ยอธิบาย”เป็นสิ่งที่ตำหนักในจัดขึ้นเป็น พิเศาเพื่อฮองไทเฮาตามตำรับของหมอหลวงสู่สุขภาพ ของฮองไทเฮาอ่อนแอเลือดลมไม่ไหลเวียนหลังจาก รับประทานเข้าไปแล้วก็มีขึ้นมาฝ่าบาทมีอาการนอนไม่ หลับยามกลางคืนดังนั้นฮองไทเฮาจึงจัดมาให้พระองค์ โดยเฉพาะ”

อันหลิงหยุนค่อยๆหันไปมองยังหวางฮองไทเฮาผู้สง่า งามมารดาทำร้ายบุตรเรื่องนี้ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้แต่นี่ ออกจะดูไร้เหตุผลอยู่บ้าง

เหตุผลที่หวางฮองไทเฮามีเกียรติสูงส่งเช่นนี้นั่นก็ เพราะบุตรชายของนางเป็นฮ่องเต้ดังนั้นการที่นางจะ ทำร้ายบุตรของตนเป็นไปไม่ได้

“สามารถนำเห็นซุปบำรุงหัวใจมาให้ข้าดูได้หรือไม่ทั้ง กากและยาล้วนต้องการ”
หลังจากอันหลิงหยุนเอ่ยขึ้นหมอหลวงจึงหันไปมอง หวางฮองไทเฮาก่อนหวางฮองไทเฮาตรัส”ไปเถอะ”

ภายในเวลาอันรวดเร็วหมอหลวงก็นำยาและกากที่ เหลือมาให้

อันหลิงหยุนยื่นมือออกมาสัมผัสและนำกากยาขึ้นมา

ดม

จากนั้นนางจึงเปิดถุงยาดูในลักษณะเดียวกันผ่านไป ชั่วครู่อันหลิงหยุนก็เอ่ยขึ้น”ทูลฮองไทเฮาจำเป็นต้อง เรียกหมอหลวงสู่มาถึงจะทราบได้”

“ตามตัวเขามา!”

ในไม่ช้าหมอหลวงฮู้ก็มาถึงพระตำหนักจรุงจิตในยาม นี้เขาถูกทำให้ตกใจจนแทบสิ้นหลังจากคุกเข่าลงทั้งร่าง ก็เต็มไปด้วยเหงื่อหวางฮองไทเฮามองไปที่บุคคลผู้นี้ และเอ่ยอย่างเย็นชา”ดูเถอะ”

“เพคะ”

หมอหลวงสู่คุกเข่าอยู่เบื้องหน้าอันหลิงอยู่ด้วยตัวสั่น เทาดวงตาของเขามองไปที่นาง

อันหลิงหยุนกล่าว”หมอหลวงสู่นี่เป็นอันที่ใช้แล้วส่วนนี่ เป็นอันที่ยังไม่ได้ใช้สอบถามท่านหมอหลวงฮู้ยาทั้งสอง อันนี้ล้วนเป็นท่านที่จัดยางั้นหรือ?”
หมอหลวงสู่มองอย่างละเอียดนี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น

ผลลัพธ์ก็คือหมอหลวงฮูมีสีหน้าประหลาดใจ”นี่ไม่ถูก ต้องไม่ผิดที่สิ่งนี้เป็นข้าที่จัดยาแต่มันกลับมีบางส่วนที่ ไม่ถูกต้อง”

ทันทีที่หมอหลวงสู่เอ่ยปากพูดก็ให้คำตอบที่น่าพอใจ แก่อันหลิงหยุนนางเอ่ยถาม”หมอหลวงสู่ท่านควรดูให้ ละเอียดชัดเจน”

“ดูดีๆแล้วอันที่ยังไม่ได้ใช้นี้เป็นข้าจัดยาข้าเป็นผู้จัด เองกับมือภายในไม่มีสิ่งใดขาดเกินไปแม้แต่เล็กน้อยแต่ กลิ่นนี้….ทั้งสองอันนี้มีบางอย่างไม่ถูกต้องอย่างเห็นได้ ชัด”

หมอหลวงฮูเอื้อมมือออกมาหยิบเศษผงขึ้นมาบีบ อย่างระมัดระวัง“นี่ไม่ใช่ชาดแดง!

หมอหลวงฮี้รีบนำยาอีกชุดออกมาจากนั้นจึงหยิบชาด แดงด้านในออกมา“นี่ต่างหากคือชาดแดงเห็นชัดว่าเป็น สิ่งของสองชนิด”

ในเวลานี้หมอหลวง ไม่หวาดกลัวอีกต่อไปเขาเป็น หมอการรักษาคนป่วยต่างหากถึงเป็นเรื่องสำคัญที่สุด

หมอหลวงสู่มองดูมันอยู่นาน“นี่คือถั่วแดง?”

ถั่วแดง?
อันหลิงหยุนได้สติกลับมาเช่นกันเซียงซีจื่อ?

ถั่วแดงนั้นมีชื่อเรียกอีกอย่างว่าถั่วเซียงซีเช่นกันอันที่ จริงแล้วมันคือถั่วแดงที่เกิดจากถั่วแดงของประเทศทาง ตอนใต้ยิ่งไปกว่านั้นของชนิดนี้นั้นยังมีพิษไซยาไนด์อยู่ พิษของมันนับว่าน่ากลัวอย่างยิ่งอวัยวะภายในขอผู้ที่ถูก พิษจะเน่าสลายและตายลงซ้ำความเจ็บปวดจากความ ตายนั้นก็เป็นเฉกเช่นเดียวกับพิษของมันโหดเหี้ยม อย่างยิ่ง

อันหลิงหยุนเคยเห็นมันมาก่อนดังนั้นนางจึงแจ่มแจ้ง อย่างยิ่ง

เพียงแต่นางไม่ได้พบมันมาหลายมีดังนั้นถึงได้ลืมมัน ไป

อันหลิงหยุนหยิบผงถั่วแดงขึ้นมาบีบเล็กน้อยก่อนจะ ถามด้วยความฉงน”ถั่วแดงมีผงเป็นสีขาวเรียนถามหมอ หลวงฮู่เหตุใดมันจึงแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงไปได้?”

“จะต้องมีผู้ต้องการตบตาคนจึงทำให้มันดูคล้าย กับชาดแดง”หมอหลวงฮู้ดมกลิ่น”ยังคงมีลักษณะ ทางธรรมชาติของของชาดแดงอยู่เห็นทีคงผ่าน กระบวนการมาแล้ว”

“ท่านฮ่มีวิธีรักษาหรือไม่?”อันหลิงหยุนเอ่ยถาม

“มีเมื่อรู้ว่ามันคือพิษอะไรแล้วก็ง่ายขึ้นข้าจะรีบไป เตรียมการเดี๋ยวนี้”
หมอหลวงสู่กล่าวขณะมองไปยังหวางฮองไทเฮา”ข้า น้อยขอตัวไปเตรียมยาแก้พิษก่อน”

“เร็วเข้า”

หวางฮองไทเฮามองไปที่อันหลิงหยุนจากนั้นเอ่ย ขึ้น”เจ้าจงคุกเข่าอยู่ที่นี่เถอะหลีกเลี่ยงไม่ให้เกิดปัญหา ขึ้นอีก”

อันหลิงหยุนคำนับขอบคุณ”หม่อมฉัน…”

ขณะที่กำลังเอ่ยอันหลิงหยุนก็ล้มลงกับพื้นฮองเฮา ตกใจจนตัวสั่น“พระชายาเสียนพระชายาเสีย…

ในตอนนั้นเองหวางฮองไทเฮาจึงค่อยเอ่ยขึ้น“หมอ หลวงคนอื่นๆล่ะยังไม่เข้ามาดูอีก”

หมอหลวงที่อยู่ด้านนอกเข้ามาและคุกเข่าลงหน้าอัน หลิงหยุนและรายงาน”ทูลฮองไทเฮาพระชายาเสียนร่า งกายอ่อนแอหมดสติไป”

“เช่นนั้นหรือ?”

“ขอรับ”

“อุ้มนางไปอีกด้านและดูแลนาง”

“ขอรับ”
อันหลิงหยุนที่ถูกนำตัวไปในใจก็โล่งขึ้นมาให้นาง คุกเข่ารอเช่นนั้นหากฮ่องเต้ชิงหยู่ไม่ฟื้นขึ้นมาเข่าของ นางคงโชคร้ายอย่างยิ่ง

อันหลิงหยุนถูกนำตัวไปยังตำหนักบรรทมรองจากนั้น จึงไม่มีเรื่องอื่นๆใดอีก

เนื่องจากมีนางกำนัลและขันทีคอยดูเธอตลอดเวลา นางจึงไม่เคยลุกขึ้นมาและแสร้งเป็นลมต่อไปอย่างสุด ความสามารถ

ไม่มีวิธีอื่นที่จะสลัดตัวออกมาได้อีกนอกจากวิธีนี้หาก นางถูกตัดสินแบบผิดๆแล้วต้องถูกประหารเช่นนี้ออกจะ ดูไร้ความยุติธรรมเกินไปหน่อยดังนั้นตอนนี้ให้ดียังคง แสร้งเป็นนกกระทาแบบนี้ไปก่อนดีกว่า

จวนอ๋องเสียน

“ท่านอ๋องท่านสุขภาพยังไม่แข็งแรงท่านจะเข้าวังจริง หรือ?”อาหยู่เป็นกังวลมองเห็นปากแผลบนร่างกายของ กงชิงวี่ที่กำลังมีเลือดไหวออกมาดังนั้นจึงได้แต่ห้ามเอา ไว้

พ่อบ้านยีนที่ประตูจากนั้นจึงโบกมือและใช้ให้คนไป ตามถางเหอ

ถางเหอเป็นที่ปรึกษาของท่านอ๋องมีเพียงเขาคนเดียว เท่านั้นที่จะหาวิธีหยุดท่านอ๋องลงได้
ในไม่ช้าถางเหอก็รีบร้อนมาถึงในเวลานี้ถางเหอถึง ค่อยรู้ถึงเรื่องที่กงชิงวี่บาดเจ็บสาหัสเป็นเพราะก่อน หน้านี้เขาออกไปด้านนอกเนื่องจากมารดาป่วยหนักเสีย ชีวิตท่านอ๋องเห็นใจเขาดังนั้นจึงไม่ได้สั่งให้ใครมาบอก ถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเขารีบมาที่นี่ด้วยใจอันร้อนรนเมื่อเข้า ประตูมาก็เห็นทั้งร่างของกงชิงวี่ที่เต็มไปด้วยบาดแผล ไม่สนใจบ่าวรับใช้ที่กำลังพยายามหยุดเขาเลยสักนิด

“ท่านอ๋องท่านยังไม่หายดีจะออกไปได้อย่างไรกัน?”

“เสด็จพี่โดนวางยาพิษข้าไม่ไปได้อย่างไร?”

อันที่จริงแล้วกงชิงวี่ยังมีอีกเรื่องหนึ่งนับตั้งแต่ที่ผู้ หญิงคนนี้จากไปในใจของเขาก็กระสับกระส่ายจน กระทั่งวันนี้ยังพักผ่อนลงไม่ได้

ตอนนี้ไม่มีข่าวใดๆในวังดังนั้นจึงไม่มีทางอื่นอีก นอกจากเข้าไปในวัง

“ท่านอ๋องต่อให้ท่านไปในตอนนี้ท่านก็เข้าไปไม่ได้ ตอนนี้ประตูวังปิดสนิทและลงกลอนอย่างแน่นหนาเมื่อ ครู่ข้าเพิ่งสั่งให้คนไปสืบดูเข้าไปไม่ได้แล้ว”

กงชิงวี่หันหน้ากลับมาดวงตาเข้มขึ้นมาหลาย ส่วน“ประตูวังถูกปิด?”

“อืม”ถางเหอผงกศีรษะกงชิงวี่ค่อยๆหมุนตัวเลือดบน ตัวยังคงหยดลงมาช้าๆ
พ่อบ้านเหงื่อออกด้วยความกระวนกระวายแต่กลับ ไม่มีปัญญาทำอะไรได้เช่นกัน

กงชิงวี่เอ่ยพึมพำ”ในอดีตหากฮ่องเต้เกิดเรื่องมักจะสั่ง ให้คนมาตามข้าให้ไปเข้าเฝ้าอย่างรวดเร็วตอนนี้ประตู วังปิดสนิทเช่นนี้หรือว่าจะสงสัยข้า?”