บทที่20หวางฮองไทเฮา

กงชิง จะเป็นหรือจะตาย ที่จริงแล้วนางไม่สนใจอะไร

เพียงแค่ทุกครั้งที่นางได้ยินว่าเกิดเรื่องขึ้นกับกงชิงวิ่ ส่วนหนึ่งของร่างกายจะพลุ่งพล่านออกมา ทำให้นางไม่ สบายใจ

นางมีความรู้สึกหนึ่ง เหมือนกับสิ่งนั้นจะระเบิดออกมา และไม่ดี

พ่อบ้านทำตามคำสั่งของอันหลิงหยุนตระเตรียมเตียง นุ่มไว้ วางไว้ที่ห้องบรรทมของอ๋องเสียน เมื่ออันหลิง หยุนเหนื่อยแล้วจะได้บรรทมบนนั้นสักครู่ แต่เวลาส่วน ใหญ่ของนางจะยุ่งมาก สักพักก็ยาชนิดนี้ อีกสักพักก็ยา ชนิดนั้น พ่อบ้านมองดูก็รู้สึกคาดไม่ถึง

ไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าอันหลิงหยุนเข้าใจเรื่องพวกนี้

แต่ช่วงระยะเวลาอันสั้นที่ได้คลุกคลีกันนั้น พ่อบ้าน ก็ได้รู้ว่า อันหลิงหยุนไม่ใช่คนที่ไม่มีประโยชน์อะไรเลย เพียงแค่จวนพวกนั้นไม่มีใครรู้ชัดแจ้งก็แค่นั้น

อันหลิงหยุนยุ่งวุ่นวายทั้งวัน นับได้ว่าเตรียมของที่จะ ต้องใช้เสร็จแล้ว

ตอนเย็นกินอะไรนิดหน่อย อันหลิงหยุนก็เข้าไปดู อาการกงชิงวี่ เมื่อเขาไม่เป็นอะไรแล้วอันหลิงหยุนจึง กลับไปพักผ่อน
หลายวันหลังจากนั้นทุกอย่างก็เงียบสงบ อันหลิงหยุน คอยเฝ้ามองกงชิง ที่ค่อยๆ ดีวันดีคืน

เพียงแค่ฟื้นฟูได้ช้า นี่เป็นเพราะเขาถูกลอบทำร้าย ครั้งแล้วครั้งเล่า หรือไม่ก็มีส่วนที่ถูกพิษทำร้าย

อันหลิงหยุนมองรอยแผลกงชิงวี่ ขมวดคิ้วอย่าง ชัดเจน

“พระชายา มาดแผลของท่านอ๋องต้องใช้เวลาอีกนาน หรือไม่?”

พ่อบ้านรู้สึกกังวล ก่อนหน้านี้ปากแผลปิดเร็วมาก แต่ ไม่กี่วันมานี้กลับไม่มีความเปลี่ยนแปลงอะไร

อันหลิงหยุนส่ายหัว “การฟื้นฟูของร่างกายเขานับได้ ว่าไวมากแล้ว แต่ในทางกลับกัน ก็ดีขึ้นภายในกี่เดือนนี้ ไม่ได้ แต่หากเขาพลาดเวลาที่ดีที่สุดในการฟื้นฟู ไม่ว่า จะเป็นยาเทวดาก็ดีขึ้นไม่ได้ ในระยะเวลาสิบวันถึงครึ่ง เดือนหลังจากนี้อาจจะผ่านไปยากนิดหนึ่ง แต่ก็นับได้ว่า ไม่ช้าแล้ว”

อันหลิงหยุนรู้สึกเสียดายเลือดพวกนั้นของตัวเอง ก็ ต้องมาสิ้นเปลืองไปแบบนี้

ปากบอกว่าพลาดช่วงเวลาฟื้นฟูที่ดีที่สุดไปแล้ว แต่ กลับไม่อยากให้เลือดเขาแม้แต่หยดเดียว เจ็บคือ เหตุผลแรก อีกเหตุผลก็คือให้แล้วก็สิ้นเปลืองไปเปล่าๆ เพราะเขาไม่รู้จักทะนุถนอม
อันหลิงหยุนลุกขึ้นเดินออกไปยืนด้านนอก ผ่อนคลาย กระดูกเล็กน้อย สูดดมอากาศที่สดชื่น นางวางแผนไว้ ว่าจะกลับบ้านไปสักรอบ ยาเหลือไม่เยอะแล้ว แล้วก็ กลับไปดูพ่อ

ยังไม่ทันได้กลับไป จวนอ๋องเสียนก็มีคนนอกเข้ามา อันหลิงหยุนมองไปก็รู้สึกคุ้นตา

กงกงจากวังใน?

“พระชายาเสียนทำความเคารพ สวีกงกงตะโกนเสียง เล็กออกมา อันหลิงหยุนทำได้เพียงคุกเข่าลงไป

“กระหม่อมน้อมเคารพ”

“ฮองเฮาใช้น้ำยาอู๋เว่ยจื่อสลบไป ฮองเฮาให้เจ้ารีบ เข้าไปในวัง”

อันหลิงหยุนมึนงง เงยหัวขึ้นมอง “สลบเพราะน้ำยา อู๋เว่ยจื่อ?”

สวีกงกงเก็บสารคำสั่งของจักรวรรดิ ใบหน้านิ่งและ เย็นชา “พระชายาเสียน เชิญเถอะ”

อันหลิงหยุนก็แอบสงสัย น้ำอู๋เว่ยจื่อจะทำให้สลบได้ อย่างไร นี้ดื่มไปเท่าไหร่?

อันหลิงหยุนมองไปที่พ่อบ้าน “ยังพอมียาอยู่บ้าง ทำ ตามวิธีข้า ใช้ตามความเหมาะสม ครั้งนี้ไม่ว่าใครมาก็ตาม ห้ามให้เข้ามาเด็ดขาด ในตอนนี้รอยแผลเขาหนัก มาก แม้ขยับยังไม่ได้ เจ้าคงมีวิธีนั่นแหละ”

พ่อบ้านเข้าใจในทันที หากครั้งที่แล้วเป็นเพราะพระ ชายาตวนแล้วล่ะก็ ถ้าอย่างนั้นครั้งนี้พระชายาเสียนเข้า มาที่วังต้องระวังเป็นอย่างมากก็คือพระชายาตวน

ถึงแม้ว่าพ่อบ้านจะไม่เข้าใจว่าทำไม

พระชายาตวนเคยเป็นพระคู่หมั้นของท่านอ๋อง อีกนิด เดียวก็เป็นคนของเขา ทำไมจะต้องมาทำร้ายท่านอ๋อง

แต่วันนั้นก็มีเพียงพระชายาตวนคนเดียวที่เข้ามาจาก ข้างนอก ถึงแม้ว่าเข้ามาเพื่อเพียงพูดบางอย่าง แต่หลัง จากที่นางกลับไปอาการบาดเจ็บของท่านอ๋องก็หนักขึ้น พระชายาไม่รู้มาก่อนว่าใครเข้ามา กลับถามถึงเรื่องถุง หอม ยิ่งไปกว่านั้นกลิ่นหอมบนตัวพระชายาตวน คนใน จวนทั้งหมดก็รับรู้

อันหลิงหยุนอธิบายอย่างชัดเจนเรื่องมีความกังวล บางส่วนก่อนจะตามเข้าไปในวัง หลังจากที่ขึ้นรถม้า แล้วก็เลิกผ้าม่านออกมองชั่วครู่ “อย่าลืมเปลี่ยนยา

หัวใจของหมอก็เหมือนกับพ่อแม่ อันหลิงหยุนนับว่า ถูกดึงเข้าไปบ่วงนั้นแล้ว

ตัวเองยังเอาไม่รอด ยังมีกะจิตกะใจห่วงกงชิง

รถม้ามาถึงยังพระราชวัง อันหลิงหยุนลงจากรถม้าเดินตรงไปยังประตูวัง ตรวจค้นร่างกายรอบหนึ่ง แล้ว ตามสวีกงกงเข้าไป

อันหลิงหยุนสงสัยมาตลอดทาง ตกลงแล้วมันเกิด อะไรขึ้น

ดื่มน้ำจะสามารถทำให้สลบไปได้อย่างไร

เมื่อนึกถึงมือนั้นของฮองเฮา หากฮองเฮาพบอะไรขึ้น มาจริงๆ เป็นคนที่ทำร้ายฮ่องเต้ชิงหยู่ก็อาจจะเป็นได้

เมื่อถึงนอกพระตำหนักจรุงจิต ยืนรอข้างนอก สวีกง กงเข้าไปรายงาน ไม่นานนักสวีกงกงออกมาพาอันหลิง หยุนไปเข้าเฝ้า

อันหลิงหยุนเดินตามเข้าไปในพระตำหนักจรุงจิต เข้า ประตูแล้วอ้อมไปด้านหลังห้องบรรทมของฮ่องเต้ชิงหยู่ เมื่อเข้าประตูไปก็ได้ยินเสียงร้องไห้ระงม

เสียงนั้นมาจากฮองเฮา อันหลิงหยุนไม่จำเป็นต้องไป

“อันหลิงหยุนเข้าเฝ้าฮ่องเต้ ฮองเฮา

อันหลิงหยุนคุกเข่าก้มหัวลง

ด้านบนมีเสียงตอบกลับจากผู้หญิงอาวุโส “เงยหน้า ขึ้น”
อันหลิงหยุนมึนงง หวางฮองไทเฮา?

ความทรงจำในอดีตของอันหลิงหยุนพรั่งพรูเข้ามา ใน ตอนที่ความงดงามของฮองไทเฮาองค์ปัจจุบันเข้ามาใน สมอง ร่างเดิมตอนเด็กๆ นั้นเคยเจอคนๆ นี้

และอันหลิงหยุนจำเสียงนี้ได้อย่างแม่นยำ ร่างเดิมดู เหมือนว่าจะกลัวนาง

อันหลิงหยุนค่อยๆ เงยหัวขึ้น สายตาสบกับผู้หญิงผม ขาวอายุราวๆ หกสิบกว่าคนนี้

ผู้หญิงคนนี้ท่าทางสง่างามสูงส่ง ท่าทางดูใจดี สวมใส่ ชุดสีแดงสดหลวมๆ บนชุดปักไปด้วยลายนกไฟนับร้อย ทำให้แสดงถึงความสูงส่งเกินคนธรรมดา แต่คำพูดของ นางกลับเต็มไปด้วยความยโสโอหัง ทำให้คนที่เจอครั้ง แรก ทำให้ผู้คนเกรงกลัวยิ่งกว่าฮ่องเต้อีก ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีฐานันดรศักดิ์เป็นฮองไทเฮา และเป็นที่ยืนยันความ คิดของอันหลิงหยุน นางก็คือหวางฮองไทเฮา แม่ของ ฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน แม่ของกงชิงหยู่

อันหลิงหยุนรีบก้มหัวลง “กระหม่อมเคารพหวางฮอง

ไทเฮา”

“อันหลิงหยุน เจ้ารู้โทษตนหรือไม่ เจ้ากล้าดีอย่างไร ถึงให้ฮ่องเต้ใช้ยารักษาตนเอง? หากเกิดอะไรขึ้นกับ ฮ่องเต้ เจ้าจะรับผิดชอบไหวหรือ?” หวางฮองไทเฮาน้ำ เสียงจริงจังและเย็นชา
อันหลิงหยุนเบื่อหน่ายจริงๆ แต่นางทำได้แค่ยอมไป ก่อน “ทูลหวางฮองไทเฮา ฮ่องเต้ บอกกระหม่อมว่านอน ไม่หลับ ต้องการให้กระหม่อมเอายามาให้ กระหม่อมนึก ได้ว่าน้ำซองอู๋เว่ยจื่อมีฤทธิ์ช่วยให้นอนหลับ ถึงแม้ว่าจะ ไม่ใช่ ก็ไม่สามารถทำร้ายพระองค์ได้

“งั้นเจ้าหมายความว่า ข้าโทษเจ้างั้นหรือ? หวางฮอง ไทเฮาลุกขึ้นยืน ไม่พูดอะไรยืดยาว ตรัสสั่ง ใครก็ได้ เอานางไปตัดหัว!

อันหลิงหยุนเงยหน้าขึ้น “หวางฮองไทเฮา ให้ กระหม่อมได้ดูอาการฮ่องเต้ ถึงแม้ว่าจะตายก็เข้าใจว่า เป็นเพราะอะไร”

จากเรื่องนี้ อันหลิงหยุนมั่นใจได้ว่า ต้องมีคนบางคน อยู่เบื้องหลัง

เพียงคนที่ต้องการทำร้ายเป็นนางหรือฮ่องเต้ชิงหยู่ นางยังไม่รู้แน่ชัด

หากต้องการทำร้ายฮ่องเต้ชิงหยู่แล้วล่ะก็ นางก็เป็น เพียงแค่คนรับโทษแทนที่ดีที่สุด ไม่มีความคิดไม่มี สมองคนหนึ่ง ทำได้แค่หลงใหลเพ้อเจ้อไปวันๆ อย่าง พระชายาเสียน ไม่รู้จักที่สูงที่ต่ำให้ฮองเฮใช้ยา ทำให้ คนสิ้นพระชนม์ ถึงแม้ว่าจะเป็นเรื่องที่น่าตกใจและ เห็นใจ แต่นางก็ทำได้แค่ตกใจและเห็นใจ

แต่ท่าหากคิดจะทำร้ายนางแล้วล่ะก็ คนที่อยู่เบื้อง หลังวัตถุประสงค์คืออะไร?
นางสิ้นพระชนม์แล้ว ฮ่องเต้ชิงหยู่จะฟื้นกลับมาหรือ?

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม นางจะมาสิ้นพระชนม์แบบนี้ไม่ได้

จวนแม่ทัพยังมีคนรออยู่อีกเยอะ นางสิ้นพระชนม์แล้ว ก็ไม่เป็นไร จะได้เปรียบคนที่อยู่เบื้องหลังพวกนั้นทำ อะไรได้ง่ายขึ้น

“เจ้ายังมีหน้าอยากเจอฮ่องเต้อีกหรือ?” ฮ่องเต้เป็นคน ที่เจ้าจะพบก็พบได้หรือ? เอาตัวออกไป ตัดหัว

หวางฮองไทเฮาน้ำเสียงหนักแน่น ไม่มีโอกาสให้อัน หลิงหยุนได้หยุดพักหายใจ ข้างหลังอันหลิงหยุนมีเข้า มาหลายคน นางถูกจับให้ยืนขึ้น

เงยหน้ามองไปที่หลิงหยุน “หวางฮองไทเฮาจะตัดหัว ข้าจริงๆ หรือ?”

ต้องแก้ปัญหาตรงหน้าก่อน อันหลิงหยุนจะอ่อนแออีก ไม่ได้

หวางฮองไทเฮามองอันหลิงหยุนด้วยสายตาเย็นยะ เยือกราวกับน้ำแข็ง “เจ้ากล้าถามข้างั้นหรือ?”

อันหลิงหยุนอดกลั้น “ฮองไทเฮา ตอนนี้ฮ่องเต้เป็น อย่างไรก็ยังไม่รู้ หากต้องรับโทษแน่แท้ ขอถามฮองไท เฮา ข้ามีความผิดอะไร?”

“เจ้าทำร้ายฮ่องเต้ ยังไม่มีความผิดอีกหรือ?” หวางฮองไทเฮาพูดอย่างเย็นชา

“ทำร้ายหรือไม่นั้น ต้องดูก่อนถึงจะรู้ได้ กระหม่อม สิ้นพระชนม์ได้ แต่สิ้นพระชนม์โดยที่ยังไม่เข้าใจไม่ ได้ หากเรื่องนี้มีคนแอบอ้างใช้คำสั่งฮองไทเฮา อยาก กำจัดกระหม่อม กระหม่อมไม่พอใจ เกรงว่าท่านพ่อของ กระหม่อมนั้นก็คงไม่พอใจ”

“เจ้ากล้าเอาพ่อเจ้ามาขู่ข้างั้นหรือ?”

“กระหม่อมไม่กล้า กระหม่อมก็แค่รู้สึกว่า ร่างกายของ ฮ่องเต้สำคัญที่สุด ในเมื่อฮองไทเฮาบอกว่ากระหม่อม ทำร้ายฮ่องเต้ หากจะทำจริงๆ ล่ะก่อนค่อยว่าไปอย่าง หากฮองไทเฮาประหารกระหม่อมแล้ว ฮ่องเต้กลับ เพียงแค่หลับไปแล้วตื่นขึ้นมา ในตอนนั้นฮองไทเฮาจะ อธิบายอย่างไร”

“อธิบาย?”

หวางฮองไทเฮาจ้องมองอันหลิงหยุนตรงหน้า ยังคง เย็นชา ราวกับว่าในสายตาไม่ได้มีอันหลิงหยุนคนนี้อยู่ และนี่คือสิ่งที่นางกลัว

อันหลิงหยุนรู้สึกถึงความกดดัน หากพูดถึงสิ่งที่น่า กลัวที่สุดในประเทศนี้ เชื่อว่าก็มีคนๆ นี้รวมอยู่ด้วย

ในตอนที่อันหลิงหยุนกังวลจนพูดไม่ออกนั้น หวางฮอง ไทเฮากลับพูดว่า “ข้าไม่ต้องอธิบาย แต่ว่า ข้าสามารถ ทำให้เจ้าสิ้นพระชนม์ได้อย่างเข้าใจ จนทำให้แม่ทัพอันยินยอมได้”

ฮองเฮามึนงงเล็กน้อย ไม่เข้าใจทั้งหมด หวางฮองไท เฮาแสดงท่าทางให้อันหลิงหยุนขึ้นไป