บทที่142 โมโหมากเพื่อผู้หญิง
กงชิงวี่เดินเข้าไปอยู่ตรงหน้าอันหลิงหยุน สายตาที่ แหลมคมกวาดมองไปที่อันหลิงหยุน พูดอย่างไม่พอใจ “ข้าให้เจ้ารอจนกว่าข้าจะออกมา ด้วยเหตุใดไม่รอ?”
อันหลิงหยุนโล่งอก มีความรู้สึกเหมือนอยากร้องไห้ ออกมา
“ท่านอ๋อง” อันหลิงหยุนเกือบร้องไห้ออกมา ถ้ามาช้าอีก นิดนางคงถูกรังแกจนตายแน่
อันหลิงหยุนสะอื้นเบาๆ น้ำตาคลอเบ้า
กงชิงวี่ดึงอันหลิงหยุนเข้ามาในอ้อมอก อ้าแขนกอดไว้ “คนใช้พวกนี้สมควรตาย คิดกบฏใช่หรือไม่!
มองเห็นอันหลิงหยุนกำลังจะร้องให้ กงชิงวี่โกรธจนหัว จะระเบิด ผลักอันหลิงหยุน เตะพ่อบ้านที่คุกเข่าอยู่จน
หงาย พ่อบ้านล้มลง ตกใจจนฉี่ราดกางเกงจนเปียก
ท่านอ๋องมีอารมณ์ร้าย เป็นที่รู้จักทั่วเมืองหลวง เขาเป็น แค่พ่อบ้านในจวนซ่างซู แน่นอนกระไรก็คงต้องตาย พ่อ บ้านค่อยๆคลานมาคุกเข่า หัวแนบกับพื้น
แววตาเยือกเย็นของกงชิงวี่ กวาดมองไปรอบๆ พูด อย่างเย็นชา “ พระชายาของข้า เจ้ากล้าให้คนมารังแก เจ้ารังแกพระชายาของข้า หรือรังแกข้า?”
“ท่านอ๋องไว้ชีวิตข้าด้วย ไว้ชีวิตข้าด้วย!” พ่อบ้านตัวสั่นร้องขอให้ไว้ชีวิต ในจวนซ่างซูมีคนวิ่งออกมา
ตอนนี้มีคนนั่งม้าเร็วมาถึง ขันทีน้อยรีบร้อนลงจากม้า สะบัดแส้ขนหางจามรี เปิดราชโองการ
“พระชายาเสียน ช่างซูหลี่รับราชโองการ”
กงชิงวี นตัวกลับมามอง ทุกคนต่างพากันคุกเข่าหัว แนบพื้น อันหลิงหยุนก็อยู่ในนั้น ก้มหัวรับราชโองการ “หม่อมฉันรับราชโองการ”
“ยังไม่รีบไปเรียกช่างซูหลี่?” ขันทีน้อยมองเห็นกงชิง รีบโค้งคำนับ กงชิงวี่ก็ยืนนิ่งๆเหมือนไม่มีอันใดเกิดขึ้น
ช่างซูหลี่ออกมาอย่างรวดเร็ว รีบร้อนคุกเข่าลงไป “ข้า รับราชโองการ”
ขันหีน้อยไม่สนใจอันใด รีบอ่านราชโองการ “เรื่อง สวรรค์ลิขิตมา ฮ่องเต้มีคำสั่ง หลี่ปู้ซื่อหลังหลี่มี่เสียชีวิต ไปนานแล้ว
แต่ตอนนี้ภรรยาได้ตั้งครรภ์ เรื่องมีพิรุธ คนที่คบชู้ก็ยัง หาไม่เจอ มีข้อสงสัยมากมายในคดีนี้ ข้าขอแต่งตั้งให้พระ ชายาเป็นผู้ตรวจสอบคดีนี้
ซ่างซูหลี่คนแก่ต้องมาจัดงานศพให้คนหนุ่ม ข้ารู้สึกปวด ใจ อนุญาต ซ่างซูหลี่ลาพักครึ่งเดือน ถ้าหายจากความ โศกเศร้า
ก็กลับมาช่วยข้าแบ่งเบาภาระประเทศชาติ อีกอย่าง ช่างซูหลี่ความเจ็บปวดที่สูญเสียลูกชาย ก็ต้องดูแล สุขภาพดีๆ พระชายาตรวจสอบคดีฉาวซื่อ ช่างซูหลี่ต้อง ให้
ความร่วมมือเต็มที่ หาชายชู้ออกมา คืนความสงบให้กับ
จวนช่างซู” ขันทีน้อยอ่านราชโองการเสร็จ พับราชโองการ ยื่นให้
อันหลิงหยุน “พระชายาเสียนรับราชโองการ
“อันหลิงหยุนรับราชโองการ”
อันหลิงหยุนรับราชโองการแล้ว ขันทีน้อยรีบเข้ามาพยุง
อันหลิงหยุนลุกขึ้นมามองข้นทีน้อย “ลำบากกงกงแล้ว”
“พระชายาคิดมากไป ข้าน้อยต้องกลับไปรายงาน ลา
ก่อน”
ขันทีน้อยคำนับเสร็จ มองกงชิงวี่ทีหนึ่ง หันตัวกลับไป
รถม้า
ถึงแม้ซ่างซูหลี่จะพักงาน กับคนที่โดนปลดตำแหน่งก็เห มือนๆกัน ขันทีน้อยก็ไม่ได้สนใจอันใด ขึ้นบนม้า แล้วจาก ไป
อันหลิงหยุนมองไปทางซ่างซูหลี่ ซ่างซูหลี่ทำท่าเหมือน เคารพ แต่ไม่ก้มหัว
“ช่างซูหลี่ทำให้ท่านลำบากจริงๆ เรื่องนี้ข้าจะจัดการ ด้วยความยุติธรรม สําหรับคนรับใช้ เขาไม่ให้เกียรติข้า ข้าไม่ถือสา ให้
ช่างซูหลี่จัดการเอง”
“ฉาวชื่อกำลังตั้งครรภ์ ข้าต้องตรวจสอบเรื่องนี้อย่าง ละเอียด นางต้องอยู่ภายใต้การดูแลที่เข้มงวด จึงต้องนำ ตัวออกไป
ชั่วคราว” อันหลิงหยุนรีบสั่งการ ซ่างซูหลี่ไม่พูดสักคำ อันหลิงหยุนก็ไม่ได้สนใจ หันกลับมามองอาห
“อาหยู่ ฉาวซื่อฝากเจ้าดูแล ถ้าเกิดอันใดขึ้นเจ้าต้องรับ ผิดชอบ”
“ขอรับ”
อาหยู่รีบเดินไปหาฉาวเหม่ยเหริน เมื่อกี้ฉาวเหม่ยเหริน ทำได้กระไร ช่วงที่วุ่นวายผ้าที่อยู่บนหน้าได้หล่นลงไป นางสามารถหายใจได้ ถึงแม้นางจะอ่อนแรง แต่ก็ยังมี ชีวิต
อาหย่รู้ว่าเฉาเหม่ยเหรินไม่เป็นอันใดมาก เลยไม่ได้รับ เข้ามาหา
ยกมือที่ถือดาบฟันลง ฟันโซ่เหล็กฉาวเหม่ยเหรินขาด อาหยู่ก้มตัวอุ้มเหม่ยเหริน ใช้เสื้ออันหลิงหยุนห่มใส่ฉาว เหม่ยเหริน
แล้วเดินไปอีกทาง รถม้าของฮ่องเสียนก็มาถึง อาห เอานางขึ้นไปไว้บนรถม้า แล้วขับรถม้ากลับไปก่อน
อันหลิงหยุนมองมาทางช่างซูหลี่ “ช่างซูหลี่ พวกข้าลา ก่อน”
พูดจบอันหลิงหยุนก็เดินจากไป กงชิงวี่เหมือนคนไม่มี ประโยชน์อันใด
มองดูคนที่อยู่บนพื้น กงชิงวี่ก็ตามออกไป
มองเห็นเขาจากไป ซ่างซูหลี่มีสีหน้าซีดเซียว มองดูพ่อ บ้านที่พึ่งลุกขึ้น พ่อบ้านตัวสั่น “นายท่าน
“รีบให้คนไปที่จวนราชครู รีบไป” ช่างซูหลี่หันตัวเข้าไป ในจวน เดินอย่างโซเซ
พ่อบ้านรีบร้อนหาคนไปที่จวนราชครู
อันหลิงหยุนเดินมาถึงมุมหนึ่งก็หยุด มองไปทางจวน ช่างซูหลี่ ทุกอย่างอยู่ในสายตานางหมด ไม่มีตรงไหนที่ แตกต่างกัน
กงชิงวี่ยืนอยู่ข้างๆนาง ถอดเสื้อของตัวเอง คลุมให้นาง รอนางตั้งสติ
“ท่านอ๋องมาตั้งนานแล้วเหรอ?”อันหยุนหลิงหันกลับมา มองกงชิงวี่ ถึงแม้รู้สึกอยากตำหนิ แต่เขาก็หวังดี ถ้าไม่ใช่ ออกมา
กะทันหันอย่างนั้น เขามาเร็วก็ไม่มีประโยชน์อันใด
ถึงแม้ไม่ได้เอาผิดคนในจวนซ่างซู แต่ก็เหมือนเป็นการ ตักเตือนไปแล้ว เรื่องนี้ถ้าจะเอาเรื่อง ก็ต้องเดือดร้อนกัน ไปหมด ก็เหมือนกับว่า นางเป็นคนไปหาเรื่อง แต่ช่างซูหลี่ ไม่กล้าฟ้องร้อง แล้วนางก็ไม่เป็นไร
“โทษที่ข้ารึ?”กงชิงวี่เอื้อมมือไป จับมือของอันหลิงหยุน แล้วนวดเบาๆ นวดแล้วก็ยังรู้สึกเย็น เขาถอดเสื้อออก ดึง มืออันหลิงหยุนสอดเข้าไปในอ้อมอกเพื่อให้ความอบอุ่น
อันหลิงหยุนส่ายหน้า “ท่านอ๋องมาได้ทันเวลาพอดี มา ช้ามาเร็ว เรื่องนี้ก็ลงตัวยาก”
“ข้าก็ชอบที่พระชายาเข้าใจ ไม่ต้องเสียเวลาอธิบาย แต่ข้าก็ผิดหวัง พระชายาด้วยเหตุใดไม่เหมือนคนอื่น วุ่นวายและไม่ฟัง
เหตุผลข้า บางที มันอาจจะสนุกกว่า” กงชิงวี่ทำท่า เหมือนเสียใจ มองดูแววตาอันหลิงหยุนเหมือนไม่สบายใจ
“อยู่ดีๆ มาโศกเศร้าด้วยเหตุใด?” อันหลิงหยุนแปลกใจ นางก็ไม่ได้ทำอันใด เป็นอันใดเนี่ย?
กงชิงวี่หันตัวกลับมาดึงอันหลิงหยุนเดิน “ข้านึกว่า เป็น เพราะข้าออกไปช้า พระชายาถึงร้องไห้ ถ้าข้าออกไปเร็ว กว่านี้ พระชายาก็ไม่ต้องสกปรกอย่างนี้ โดนคนพวกนั้น รังแกลากไปลากมา
“ปวดใจแทนเหรอ?” อันหลิงหยุนเข้าใจ ผู้ชายคนนี้ปวดใจแทนทาง
กงชิงวี่หน้าบึ้งไม่พูดอันใด กำมือแน่น เขาพึ่งนึกได้นี่ เป็นของเขา เขายังไม่รังแกเลย อย่าว่าแต่คนอื่นยิ่งคิด กง ชิงวี่ยิ่งรู้สึกไม่พอใจ
เดินไปดีๆก็หยุด หันกลับมามองอันหลิงหยุนด้วยความ โมโห “ห้ามทำอย่างนี้อีก สกปรกอย่างนี้ข้าไม่ชอบ
ตอนแรกกะจะเบ่งอารมณ์สักหน่อย แต่เห็นอันหลิงหยุน จ้องมองเขา แววตาเต็มไปด้วยความนิ่งและไร้เดียงสา กง ชิงวี่ก็พูด
ไม่ออก
ตลาดไม่มีคน ยังมีลมหนาวพัดมา แต่อันหลลิงหยุนไม่รู้ สึกหนาวเลย หัวใจอบอุ่น ร่างกายก็อบอุ่นด้วย
เดินไปทางประตู พ่อบ้านได้รออยู่หน้าประตูแล้ว อาห ยู่ถึงก่อน พาผู้หญิงกลับมาคนหนึ่ง รู้ว่าเกิดเรื่องแล้ว อีก อย่างไม่ใช่เรื่องเล็กๆ
พ่อบ้านคิดแล้วก็ตกใจ ใช่พระชายาก่อเรื่องอีกหรือ เปล่า
ถางเหอก็รีบร้อนเข้ามา เสื้อผ้ายังใส่ไม่เรียบร้อย
จวนพักถางเหออยู่ไม่ไกล ตอนแรกอยู่ไกล แต่พอกง ชิงวี่เรียกใช้งานก็มาช้า เขาไม่ได้ลงโทษ แต่มอบบ้านให้ หลังหนึ่ง ก็อยู่ข้างๆจวนอ๋องเสียน
มองเห็นสองท่านเข้ามา พ่อบ้านรีบก้มตัว “ท่านอ๋อง พระชายา”
“อืม อาบนํ้าเปลี่ยนชุด ข้าจะเข้าวังกราบทูล เป็นกบฏ แล้วพวกเขา กล้ามารังแกพระชายาของข้า”
กงชิง สายตาโกรธแค้นมาก พระชายาของข้าสําคัญ ขนาดไหน พ่อบ้านเงยหน้าขึ้นมองแล้วรีบพยักหน้า ดู ท่านอ๋องโกรธ
มาก ก็ไม่กล้าขัดใจ
จากนั้นถางเหอก็มาถึง มองดูสถานการณ์สองคน ก็รีบ
เข้าไป
“ท่านอ๋อง”
“ข้าจะเข้าวัง ช่วยปกป้องแทนข้า ถ้าข้าไม่อยู่ ภายใน จวนแม้แต่แมลงวันบินเข้ามาถ้าทำให้พระชายาตกใจ ทำ ผมร่วงไปเส้นหนึ่ง ข้าก็ไม่ละเว้น”
กงชิงวี่อยากรีบเดิน แต่อันหลิงหยุนเดินช้า ถ้าเขาเดิน เร็วไปอันหลิงหยุนก็จะตามไม่ทัน จะเดินช้าแต่ใจก็รีบ ร้อน ก็เลยก้มตัวอุ้มอันหลิงหยุนขึ้นมา ก้าวเดินด้วยความ ตื่นตัว ไปทางหลังสวนลานโอวหลาน
ตลอดทางอันหลิงหยุนซบอกเขา ซาบซึ้งจนพูดไม่ออก
ไม่เคยมีใครใส่ใจนางขนาดนี้
นึกไม่ถึงมาถึงตรงนี้ ทุกย่างก้าวมีแต่เรื่องตื่นตาตื่นใจ มี พ่อที่ดีต่อนางมาก ตอนนี้ก็มีสามีที่ดีต่อนาง
กงชิงวี่ก้มหัวมองอันหลิงหยุน เจ็บปวดหัวใจ “เพราะข้า ไม่ดีเอง ข้าอยู่ตรงนั้นตั้งนานแต่ไม่ออกไป ข้าประเมิน พวกเขานําไป
นึกไม่ถึงพวกมันจะใจกล้าได้ขนาดนี้ เป็นแค่จวนซ่างซู เล็กๆ ยังกล้าตบตีพระชายา”
“ท่านอ๋อง หม่อมฉันไม่เป็นอันใด” อันหลิงหยุนไม่รู้จะทำ กระไร ผู้ชายคนนี้เป็นคนที่อารมณ์โกรธรุนแรง และโกรธ ง่าย นาง
กลัวจะทำให้เขาโกรธ
ดูท่าทางอย่างนี้ ถ้านางยังไม่รีบห้ามปราม เขาคงจะ โกรธจนเป็นบ้าแน่
แต่อันหลิงหยุนไม่พูดยิ่งดี พูดแล้วกงชิงวี่ยิ่งโกรธ เขา พูดด้วยความโมโห “เรื่องนี้ข้าไม่ยอมปล่อยให้มันผ่านไป ง่ายๆ”
” อันหลิงหยุนนิ่งเงียบ ยังจะพูดอันใดได้อีก
กงชิงวี่ใช้ขาถีบประตูออก อุ้มอันหลิงหยุนไปวางบน เก้าอี้ไม้ หงเถากับลุ่ยหลิ่วที่อยู่ในลานโอวหลาน รีบตาม ไป ประตูไม่ปิด
ก็แสดงว่าเข้าไปได้
พอเข้าไปคนใช้สองคนรีบคุกเข่า ตกใจจนตัวสั่น
โตมาจนถึงตอนนี้ครั้งแรกที่เห็นท่านอ๋องโมโหขนาดนี้ ตกตะลึงไปเลย
“รีบอาบน้ำเปลี่ยนชุด”กงชิงวี่ไม่พูดไร้สาระ สาวใช้สอง คนลุกขึ้นพ่อบ้านได้เตรียมน้ำเรียบร้อย สาวใช้หลายคน ปรนนิบัติ เตรียมน้ำเรียบร้อยก็ปิดประตูออกไป
กงชิงวี่รีบถอดเสื้อนาง แล้วอุ้มนางวางลงอ่างน้ำ
อันหลิงหยุนเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายที่โมโหขนาดนี้ คง ไม่ใช่เวลานี้ยังเกิดอารมณ์ได้?
กงชิงวี่ก็ถอดเสื้อผ้าตัวเอง ตามลงไปในอ่างน้ำ เอื้อมมือ ไปกอดนางไว้ จูบไปสองที
อันหลิงหยุนรู้สึกมีความสุข กะจะเริ่มตอนต่อไป แต่กง
ชิงวีได้ปล่อยนางแล้วอาบน้ำให้นาง
อันหลิงหยุนพิงอยู่ในอ่าง น้ำที่สัมผัสถูกตัวทำให้หัวใจ นางล่องลอย อยู่ในสถานการณ์อย่างนี้ อันหลิงหยุนอ ยากพุ่งเข้าไปหากงชิงวี่
ชายหนุ่มเวลาโกรธนี่ก็น่ากลัวเหมือนกัน!
“ข้าเข้าไปในวังจะรีบกลับมา สักพักก็ไปพักผ่อน วัน สองวันนี้ห้ามออกไปข้างนอก เดี่ยวที่ห้องอุ่นก็เตรียม พร้อม เปลี่ยนชุดเรียบร้อยก็ไปพักผ่อน
“ข้าให้คนรีบจัดการห้องเก็บยาให้เสร็จ อีกไม่กี่วันก็ เข้าไปอยู่
กงชิงวี่ลุกขึ้นออกไป เอาผ้าเช็ดตัวไปที่แผ่นกั้น “ข้าจะ ใส่ชุดไหน?”
ช่วงนี้มาจะสวมใส่ตามแบบที่อันหลิงหยุนชอบ แต่ตอน นี้อารมณ์ไม่ดีไม่รู้จะใส่ชุดอันใด ก็เลยถามอันหลิงหยุน
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ