บทที่13ช่วยคน

อันหลิงหยุนเหลือบตาขึ้นตรงๆ หรือว่าจะต้องตายไป พร้อมกับเขากันแน่?

ในขณะกำลังที่คิดจะทำให้กงชิงวี่สลบ กงชิงวี่ก็ปล่อย

มือซะก่อน เขาก็สลบไปก่อนแล้ว พ่อบ้านรีบแทรกเข้ามาด้วยความตกใจ “ท่านอ๋อง”

“พวกเจ้าออกไปก่อน ทางนี้ให้ข้าจัดการ สัญญาว่า เขาจะไม่เป็นอะไร

อันหลิงหยุนพูดขึ้นพลางปลดเสื้อผ้ากงชิงวี่ บน ร่างกายมีทั้งหมดมีบาดแผลโดนดาบฟันสามที่ ถึงแม้ว่า จะอันตรายถึงชีวิต แต่รอยแผลก็ไม่ถึงกับจะทำให้กง ชิงวตายได้

พ่อบ้านดูไม่ค่อยอยากออกไป อันหลิงหยุนพูดขึ้น “เจ้าไม่ไป ข้าก็จะไม่ดูแล้ว”

พ่อบ้านลังเลเล็กน้อย ค่อยให้คนออกไป เขากลับแอบ มองอยู่ข้างประตู เผื่อว่าจะเกิดอะไรขึ้น

อันหลิงหยุนหยิบมีดขึ้นมา กรีดลงบนข้อแขน เอา เลือดจากฝ่ามือให้กงชิงวี่ดื่ม กงชิงวี่ดื่มไปซักพักอัน หลิงหยุนเอาแขนกลับไป ใช้ผ้าสีขาวพันรอบๆ แล้ว ค่อยๆ เริ่มทำความสะอาดบาดแผลของกงชิงวิ่
อันหลิงหยุนดีอกดีใจ นับจากที่ถูกตีในวัง หลังจากนั้น นางก็พกยารักษาแผลภายนอกหลายขนานติดตัวตลอด แล้วก็ยังมียาแก้อักเสบที่ทำขึ้นมาใหม่ ยาพวกนี้ก็เพียง พอที่จะทําให้สามารถรักษาชีวิตของกงชิงวี่ไว้ได้ บวก กับเลือดที่มีคุณสมบัติเกินมนุษย์ธรรมดา

เลือดของนางตอนนี้แค่รอความเห็นว่าควรเป็นยา ขนานสูงหรือไม่ นอกจากจะแก้พิษได้ ยังสามารถเป็น ยาบำรุงชั้นดี ทำให้มนุษย์ในระยะเวลาอันสั้นเต็มเปี่ยม ไปด้วยพลัง มีพลังชีวิตมากกว่าเมื่อก่อน

สักครู่ก็เก็บข้าวของ อันหลิงหยุนเองก็เหนื่อยแล้ว ก็ ไปนั่งพักอีกด้านหนึ่ง

เมื่ออาหมู่พาหมอหลวงเข้ามาจากข้างนอกอย่างรีบ ร้อนรีบร้อนนั้น กงชิงวี่เองก็ไม่เป็นอะไรแล้ว

“ท่าน”

อาหยู่เดินเข้าประตูมามองเห็นอันหลิงหยุน พริบตา เดียวก็มองออกว่าเป็นอันหลิงหยุน เมื่อกำลังมองถลึงตา ไปด้วยความโมโห ก็ถูกพ่อบ้านดึงไว้ก่อน

“มั่วซั่ว ยังดีที่ท่านอ๋องมีเด็กชายคนนี้ช่วยไว้” พ่อบ้าน เองก็ยังมองไม่ออกว่าคืออันหลิงหยุน

อาหยู่คัดค้าน “นางคืออันหลิงหยุน”

พ่อบ้านตกใจเป็นอย่างมาก หันตัวกลับไม่มองอันหลิงหยุน ในตอนนั้นเองล้นหลิงหยุนก็พักผ่อนพอแล้ว ลุกขึ้น เดินไปมองอาการกงชิงวี่ จับข้อมือเขา ตรวจชีพจรปกติ ดี ถึงปล่อยมืออย่างวางใจ

กงชิง ค่อยหันไปมองอันหลิงหยุน สายตาที่คมกริบ อันหลิงหยุนเองก็ไม่กลัวเขาแม้แต่น้อย “มาที่นี่คือความ บังเอิญล้วนๆ ในเมื่อเจ้าไม่ได้เป็นอะไรแล้ว งั้นข้าก็กลับ ก่อนล่ะ”

พูดเสร็จอันหลิงหยุนก็เอายาที่พกมาให้กับพ่อบ้านไป ทั้งหมด “ยาพวกนี้รักษาแผลทาภายนอก เช้าเย็นหนึ่ง ครั้ง พวกนี้เป็นยากิน อย่ากินเยอะ กินเยอะก็จะทำให้ สิ้นพระชนม์ได้ เช้าเย็นหนึ่งครั้ง อย่างล่ะเม็ด หากไข้ ขึ้น ก็ไปหาข้า ข้าไปก่อนหล่ะ”

พูดจบอันหลิงหยุนก็เดินกลับไป อาหยู่รีบเดินตาม ออกไป อันหลิงหยุนเองก็ไม่ได้สนใจ กลับเป็นพ่อบ้านที่ พูด “เจ้ากลับมานะ ท่านอ๋องยังไม่ดีขึ้น”

อาหยู่ถึงเดินกลับเข้าไป อันหลิงหยุนเลยอาศัยจังหวะ นี้กลับจวนแม่ทัพ

เมื่อเดินเข้าประตูไปอันหลิงหยุนก็รีบไปที่หลังจวน เข้าไปก็เริ่มทำยาลดไข้

กลางดึก มีคนนอกเข้ามาในจวนแม่ทัพ มีคนเปิดประตู จวนแม่ทัพ ก็ดูอาหยู่ที่ยืนอยู่ข้างนอกพูดว่า “พระชายา ล่ะ?”
พ่อบ้านสีหน้าเต็มไปด้วยความแปลกใจ “เจ้าหมายถึง คุณหนูของข้า?”

“เร็วหน่อย ท่านอ๋องอาการไม่ดี”

อาหยู่ไม่ได้สนใจคนอื่น พุ่งเข้าไปโดยตรง ในตอนนั้น เองอันหลิงหยุนก็เดินมาจากหลังจวน ในมือมีกระเป๋า เล็กๆ หนึ่งอัน มองไปที่อาหยู่แล้วพูดขึ้น “ไปกันเถอะ”

อาหยู่มึนงงอยู่พักหนึ่ง หมุนตัวแล้วเดินออกไป

หลิงหยุนอธิบายไปสองประโยค ออกนอกประตูก็มอง ไปที่อาหยู่ แล้วขึ้นมาตาม

อาหยู่ถามต่อ “เจ้าขี่ม้าเป็นไหม?”

“พ่อข้าเป็นแม่ทัพทหารใหญ่ ข้าจะขี่ม้าไม่เป็นเชียว หรือ?”

ร่างเดิมที่จริงแล้วนั้นขี่ม้าไม่เป็น แต่อันหลิงหยุนไม่ เหมือนกัน ฝีมือการขี่ม้าของนางได้รับการฝึกมาจากผู้ เชี่ยวชาญเป็นอย่างดี

เมื่อขึ้นขี่ม้าได้นางก็กำเชือกม้าแน่นแล้วพูดว่า “เจ้า ก็ตามมาแล้วกัน ข้าไปก่อนล่ะ”

ใช้มือฟาดลงไปบนก้นม้า ม้าก็พุ่งออกไป อาหยู่เหม่อ ลอยไปสักครู่ ก็รีบตามไปด้านหลัง
อันหลิงหยุนไปถึงจวนอ๋องเสียนด้วยความรวดเร็ว ลง จากม้าก็ตรงไปที่หลังจวนลานโอวหลานทันที

เข้าไปดูกงชิงวี่ ในตอนนั้นเองกงชิงวี่ก็สลบไสลไปทั้ง ตัวแล้ว

อันหลิงหยุนเดินไปยังด้านหน้าของกงชิงวี่ หยิบเข็ม ขึ้นมาจำนวนหนึ่งแล้วปักไปที่ตัวของเขา รอให้สงบ หยิบยาที่เตรียมไว้แล้วขึ้นมาให้เขากิน

เปิดปากแผล แล้วทายาใหม่ให้เขา พลิกไปมา อันหลิง หยุนถึงค่อยนั่งลงพัก

และกงชิงวี่เองก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา มองไปยังอันหลิง หยุน

อันหลิงหยุนเช็ดเหงื่อตามหัว เสื้อผ้าที่สวมใส่คือชุด

เดิมก่อนหน้านั้น ตามตัวก็ไม่สะอาด

ยาที่นางปรุงมา ทำให้เลอะไปทั้งตัวเต็มไปด้วยแผ่นสี แดงสีเขียว สีดำสีขาว

กงชิงวี่มองไปที่นางสักพัก ก่อนที่จะกลับตาลง เมื่อ ลืมตาก็กลายเป็นรุ่งขึ้นของอีกวัน

เมื่อตื่นเช้ามา อันหลิงยุนก็ถึงจวนแม่ทัพเรียบร้อย แล้ว

และตอนกลับมานั้นพ่อบ้านเกรงว่าอาหยู่จะทำร้ายอันหลิงหยุนระหว่างทางกลับ เลยมาส่งนางกลับจวนแม่ทัพ ด้วยตนเอง

ระหว่างทางกลับนั้นอันหลิงหยุนถึงได้รู้ว่า กงชิงวี่ตอน ออกนอกวังนั้นถูกลอบทำร้าย เกิดเรื่องขึ้น

อันหลิงหยุนกลับไม่ได้พูดอะไรออกมา เกิดมาในยุคที่ แย่งชิงอำนาจแบบนี้ การฆ่าแกงเพื่อประโยชน์ส่วนตัวก็ ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร ไม่ใช่เรื่องที่นางควรจะรับรู้

ลำพังตัวนางเองก็ยังเอาตัวไม่รอด ไม่จำเป็นต้องรับรู้ เรื่องพวกนั้น

เมื่อพ่อบ้านกลับไปแล้วนางถึงไปพักผ่อนที่หลังจวน เมื่อเข้าไปก็เห็นแม่ทัพอันยืนอยู่ในสวน เมื่อเห็นว่าอัน หลิงหยุนกลับมาแล้วแม่ทัพอันก็รีบเดินมาตรงหน้าอัน หลิงหยุน ถามนางเป็นกระไรบ้าง

“พ่อ ข้าไม่เป็นอันใด ก็แค่ไปดูอาการป่วย ข้าก็เหนื่อย แล้ว สรงน้ำเสร็จก็ควรเข้าพระบรรทมแล้ว หากมีอะไร จะตรัส พ่อรอข้าตื่นบรรทมก่อนค่อยตรัส หากไม่วางใจ งั้นพ่อก็อยู่เป็นเพื่อนข้าเถิด”

“ถ้าอย่างนั้นเจ้าบรรทมเถิด พ่อกลับไปก่อน”

แม่ทัพอันรีบออกจากห้อง ไม่กล้ารบกวนการพักผ่อน ของอันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนบรรทมไปหนึ่งวันหนึ่งคืนเต็มๆ เมื่อตื่นแล้วก็ออกมาจากห้องทันที ในตอนเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว ออกมาสูดอากาศนั้น ก็เห็นอาหยู่ยืนรออยู่หน้าประตู จวนแม่ทัพ

อันหลิงหยุนนึกถึงอาการของกงชิงวี่ สองจิตสองใจชั่ว ครู่ถึงจะเดินไปทางประตู

“ท่านอ๋องของเจ้าอาการแย่อีกแล้ว?”

อันหลิงหยุนเองไม่ได้คิดอะไรมากมาย

“ข้ามารับพระชายากลับจวน” อาหยู่เดินมายังด้าน หน้ารถม้าหยิบเก้าอี้ไม้ขึ้นมาวางลง รออันหลิงหยุนเดิน ขึ้นไป

อันหลิงหยุนถามอย่างต่อเนื่อง “พ่อบ้านสั่งมา หรือ ท่านอ๋องสั่งมา?”

“ท่านอ๋อง”

ได้ยินดังนั้นอันหลิงหยุนก็หันกลับไปพูดกับแม่ทัพอัน ชั่วครู่ แม่ทัพอันก็ต้องเป็นห่วงเป็นธรรมดา แต่อันหลิง หยุนพูดอะไรก็ตามเขาเชื่อทุกอย่าง และก็รับฟัง

เมื่ออันหลิงหยุนขึ้นรถม้าตามไปถึงจวนอ๋องเสียน ลงมาทันที เงยหน้าขึ้นมามองจวนอ๋องเสียนสามคำนี้ครู หนึ่ง เดินเข้าไปในจวนอ๋องเสียนด้วยความจนใจ

เมื่อถึงลานโอวหลานอันหลิงหยุนหันไปมองด้านในก่อนครู่หนึ่ง เมื่อเทียบกับเมื่อก่อน ลานโอวหลานกลับ มาสงบเงียบเหมือนเมื่อก่อนแล้ว

พ่อบ้านที่รออยู่หน้าประตูอยู่นานแล้ว เมื่อเห็นอันหลิง หยุนก็รีบเชิญนางเข้าไปข้างในทันที “เชิญเสด็จพระ ชายา”

อันหลิงหยุนอยากจะหัวเราะมากๆ ไม่ใช่เมียทาส หรอกเหรอ?

เมื่อเดินเข้าไปอันหลิงหยุนก็มองไปในห้องครู่หนึ่ง มองเห็นเพียงแค่กงชิงวี่ที่ในตอนนี้นั่งอยู่บนหัวเตียง ร่างกายเต็มไปด้วยผ้าพันแผลเหมือนมัมมี่ที่ปีนขึ้นมา จากดินอย่างนั้น สีผิวออกขาว สีหน้าที่ซีดเผือด ด้าน ล่างของร่างกายห่มผ้าห่มเอาไว้

กงชิงวี่มองไปยังนางที่เดินเข้าประตูมา อันหลิงหยุน เดินไปมองด้านหน้า ดวงตาสองคู่ของทั้งสองคนต่าง สังเกตกันและกัน

อันหลิงหยุนนับถือกงชิงวี่ เขาถูกวางยาพิษหากปล่อย ไว้ตรงนี้ ไม่ได้พบนางเทพเจ้าก็ช่วยชีวิตเขาไม่ได้ โดย เฉพาะรอยดาบสามรอบที่สามารถคร่าชีวิตได้ เขายังมี ชีวิตรอดกลับมาได้ ราวกับปาฏิหาริย์

สถานการณ์ของเขาในตอนนั้นก็เสียเลือดไปเยอะ ยัง ทนได้ขนาดนี้ ทำให้น่าตกใจจริงๆ

“เจอข้าแล้วยังไม่คุกเข่าทำความเคารพอีก ลืมไปแล้วหรือว่าตัวเองเป็นใคร?” กงชิงวี่พูดมาแบบนั้น ยังคง เย็นชา