บทที่ 95 ชายชุดดำของจวนแม่ทัพ

เมื่อออกจากจวนอ๋องเสียน จุนฉูฉูก็แย้มยิ้มที่หาได้ ยากยิ่ง อ๋องตวนยังรู้สึกได้ถึงความไม่ชอบมาพากลนั้น

เมื่อรู้ว่าพระชายาเสียนไม่สามารถให้กำเนิดบุตรได้ ฉูฉูกลับดีใจยิ่งนัก

แต่นี่กลับเป็นสิ่งที่อ๋องตวนไม่อยากเห็นที่สุด

เมื่อคิดถึงคำพูดของเสด็จแม่ อ๋องตวนกลับเอ่ยอย่าง เสียไม่ได้ “ฉูฉู เจ้ายังจำคำพูดของเสด็จแม่ได้หรือ ไม่? ”

จุนฉูฉูมองไปยังอ๋องตวน เนิ่นนาน “จำได้

“เสด็จแม่ให้ข้าเลือกหาพระชายารอง เรื่องนี้เจ้าคิด ดีแล้วหรือยัง? ” อ๋องตวน ก็ไม่มีหนทางอื่น เขาเดิมทีไม่ อยากตอบรับ เพียงแต่ฉูฉูเองที่ตกลงไป

ตัวเขาไม่อาจจะรู้ได้เลยว่าเป็นเรื่องดีหรือแย่ เมื่อไม่ ทะเลาะกัน แต่ก็ไม่ควรส่งสามีที่เพิ่งแต่งกันออกไป

หากมีพระชายารองแล้ว นางจะไม่อิจฉาสักนิดเลย

หรือ?

อ๋องตวนไม่สบายใจ ไม่สามารถก้าวพ้นความรู้สึกเจ็บ ปวดไปได้ มีความรู้สึกที่ไม่อาจเอ่ยออกมาได้ ทำได้ เพียงขึ้นรถและโคลงเคลงไปกับรถม้าเท่านั้น
จุนฉูฉูเพื่อแสดงให้เห็นถึงความใจกว้างของนาง จึง เอ่ยขึ้น “ท่านอ๋องวางใจเถิด ตัวฉูฉูเองอยู่เพื่อคอยช่วย เหลือท่านอ๋อง ต่อไปภายภาคหน้าท่านอ๋องก็คงไม่ได้ มีเพียงฉูฉูเท่านั้น การเลือกสนมนับเป็นเรื่องที่ต้องทำ หากฉูฉูคิดเพื่อท่านอ๋องจริงๆ ก็ต้องคิดเผื่อท่านอ๋อง ด้วย”

จิตใจของท่านอ๋องตวนเย็นแข็งไปแล้ว แต่เขาก็ม่ได้ พูดอะไรออกมา เพียงพยักหน้าเท่านั้น พลางเอ่ยชม “ฉูฉูคนดี ข้ารู้สึกซาบซึ้งยิ่งนัก”

จุนฉูฉูลอบยิ้มในใจ ให้เจ้าพัวพันอยู่แต่กับข้าทั้งวันน่ะ หรือ?

เป็นบุรุษชายฉกรรจ์ เรื่องสำคัญกลับไม่ทำ ทั้งวัน เพียงพัวพันอยู่กับสตรี ไม่เอาเรื่องเอาราวเลย

ส่วนเรื่องพระชายารอง นางสนใจเสียเมื่อไหร่?

ขอเพียงมิใช่สตรีที่มาจากตระกูลสูงศักดิ์ นางจะไป กลับใคร?

อันหลิงหยุนตกลงกับไทเฮาไปสามเรื่อง ดำเนินการ ไปแล้วสองเรื่อง ส่วนในเรื่องที่สามนับว่าง่ายดายยิ่งนัก แต่ก็ไม่นับว่าต้องเร่งรีบอะไร

นานๆ ทีจะว่างได้ขนาดนี้ อันหลิงหยุนตัดสินใจกลับ ไปยังจวนแม่ทัพและอยู่ที่นั่นสักหลายวัน
และเพื่อลดความกระวนกระวายในตัวนางลงด้วย

ขณะที่กำลังเก็บของอยู่นั้น อันหลิงหยุนกอดจิ้งจอก หางสั้นออกจากห้อง เตรียมตัวจะออกจากจวน

เพียงเดินผ่านประตูลานโอวหลานเท่านั้น ก็ถูกกงชิงวี่ บังทางไว้

เมื่อเห็นนางหอบกระเป๋ายา พลางอุ้มจิ้งจอกหางสั้น กลชิงวี่ประหลาดใจแล้ว “เวลานี้แล้วยังจะออกไปอีก?

“ตอบท่านอ๋อง ข้าคิดถึงบ้านแล้ว อยากกลับไปดู

อันหลิงหยุนไม่ได้พูดความจริง กงชิงวี่ก็ไม่คิดอะไร มากนัก ทำเหมือนอันหลิงหยุนกลับบ้านในทุกๆ ครั้ง เพียงกลับไปเอาส่วนประกอบยามาแล้วกลับมายังจวน อ๋องเสียนอีก

กงชิงวี่จึงเอ่ยปากขึ้น “ให้อาหยู่ไปส่งเจ้า”

“ขอบพระทัยท่านอ๋อง”

อันหลิงหยุดอุ้มจิ้งจอกหางสั้นพลางเดินอ้อมไป ตรง ออกไปกลับไปยังจวนแม่ทัพ

แม่ทัพอันระยะหลังมานี้มักจะยืนมองอยู่ตรงประตู เขาเรียกได้ว่ายอมรับใช้บุตรสาว การออก อกไปออกรบ เป็นเพียงช่วงเวลาเดียวที่เขาแยกจากบุตรสาว ในเวลา ปกติแล้วหากไม่ได้พบกันสามวันก็แทบขาดใจ
ครั้งนี้ไม่ได้เจอบุตรสาวแรมเดือน แม่ทัพอันแทบไม่ แตะข้าวน้ำ พาให้พ่อบ้านเดือดเนื้อร้อนใจยิ่งนัก

หากอันหลิงหยุนยังไม่กลับมา พ่อบ้านก็คิดจะเรียก คนไปดูที่จวนอ๋องเสียน หากเป็นอย่างนี้ต่อไป เสด็จ แม่ทัพคงจะทนไม่ไหวเป็นแน่

เพียงรถม้าจวนอ๋องเสียนโผล่มาให้เห็น แม่ทัพอันก็รีบ ก้าวเดินออกไปทันที เบิกตาจ้องไป ดูลักษณะรถแล้ว หากไม่ใช่อาหยู่จะเป็นใครไปได้?

“หลิงหยุน” แม่ทัพอันตะโกนเรียกข้างรถม้าราว เด็กๆ เมื่ออันหลิงหยุนได้ยินก็รีบเปิดม่านออกมานอก รถม้าอย่างรวดเร็ว เมื่อรถม้าหยุดลง อันหลิงหยุนก็รีบ กระโดดลงทันที

แม่ทัพอันรีบดึงบุตรสาวเอาไว้ มองดูด้วยความกังวล จนเกือบจะร้องไห้ออกมาแล้ว

อันหลิงหยุนกลัวแม่ทัพอันจะร้องไห้เป็นที่สุด จึงรีบนำ หมาจิ้งจอกหางสั้นมอบให้เสด็จแม่ทัพ “ท่านพ่อ ข้าเจอ เจ้าสิ่งนี่ใกล้ๆ กับภูเขาสือหลี่ ท่านดู น่าสนุกมากเลย”

อันหลิงหยุนรู้วิธีปลอบประโลมคน แม่ทัพอันก็ไว้ หน้าให้ โอบกอดเจ้าหมาจิ้งจอกพลางลูบขน “เจ้า หมาจิ้งจอกนี่ดีเสียจริง!

“อาหยู่ เจ้ากลับไปก่อน บอกกับท่านอ๋อง ข้าจะอยู่ที่นี่ สักหลายวันก่อนจะกลับ”
อันหลิงหยุนโบกมือ เมื่อบอกกล่าวแล้วจึงเดินเข้าไป ยังจวนแม่ทัพ

แม่ทัพอันผลักนางเข้าไปพลางแย้มยิ้ม รีบสั่งให้คนนำ ของอร่อยมาให้นาง บุตรสาวและบิดาเข้าไปพูดคุยกัน

อาหยู่ลังเลอยู่ด้านนอกประตูอยู่ครู่หนึ่ง จึงรีบวิ่งม้า ไปแจ้งแก่กงชิง

เมื่อได้ฟังคำอาหยู่ กงชิงวี่โมโหแทบไม่ทัน ดูก็รู้ว่า กำลังหลบเขาอยู่ เมื่อออกจากประตูไปก็ไม่อยากกลับ มาแล้ว

“ไม่ต้องให้นางกลับมาแล้ว”

กงชิงวี่เองก็ขี้เกียจที่จะทำความเข้าใจแล้ว สตรีนางนี้ นับว่าทำอะไรไม่มีกฎเกณฑ์อะไรทั้งสิ้น ไม่มีการทำตาม กฎบ้านฝ่ายชาย คิดอยากจะกลับบ้านตัวเองเมื่อไหร่ ก็ได้ ไม่คิดจะทำตามกฎอะไรทั้งสิ้นแล้วใช่หรือไม่

อาหยู่ยืนอยู่หน้าประตูโดยไม่พูดอะไร ท่านอ๋องเอา จริงหรือแค่เล่นเท่านั้น?

กลับจากกินข้าวแล้วอันหลิงหยุนก็ยุ่งอยู่ในห้องนอน จนถึงก่อนจะเข้านอน ตอนแรกคิดว่าจะพักผ่อนก่อนคืน หนึ่งวันพรุ่งนี้ค่อยออกไปหาสมุนไพร แต่คิดไม่ถึงว่าคืน วันนั้นจะมีชายชุดดำมา

แม้อันหลิงหยุนไม่ได้มีความเจนจัดในการแยกแยะ
แต่เมื่อขณะเขาเอามือบังขึ้นนั่นเอง อันหลิงหยุนพลัน รู้สึก ว่านางต้องรู้จากคนผู้นี้ มิเช่นนั้นคงไม่ยกมือขึ้น บังหน้าเพียงเพราะมีแสงไฟขึ้น

เรื่องนี้เป็นเพียงความสามารถปฏิกิริยาตอบกลับพื้น ฐานเท่านั้น อันหลิงหยุนชาติก่อนได้รับการฝึกฝนพิเศษ การฝึกอย่างหนึ่งก็คือความสามารถในการประเมิน ปฏิกิริยาตอบกลับของมนุษย์

อันหลิงหยุนลงจากเตียง กุมมีดสั้นไว้พลางเอ่ยถาม “เจ้าเป็นใคร ทำไมถึงบุกเข้ามาจวนแม่ทัพยามดึก? ”

อันหลิงหยุนถือมีดสั้นชี้ไปยังชายชุดดำ ชายชุดดำ ไม่สนใจคําถามของนาง กลับหยิบแส้ออกมาจากด้าน หลัง พลางสะบัดแส้ฟาดไปทางอันหลิงหยุน อันหลิงหยุ นพลิกตัวกลับ หมาจิ้งจอกข้างตัวก็กลับตัวอย่างรวดเร็ว พุ่งตัวเข้าไปทันที อันหลิงหยุนก้มตัวลงเหนือพื้นหอบ หายใจ

ร่างกายนี้ยังไม่นับว่าดีนัก แม้จะขับพิษออกไปบ้าง แล้ว แต่อย่างไรก็ยังมีกำลังไม่พอ

เกรงว่าแม้ชั่วชีวิตนี้ก็คงฟื้นตัวกลับไปแข็งแรงดังเดิม เหมือนชีวิตชาติก่อนของนางไม่ได้

ชายชุดดำหมุนตัวหลบหลีกหมาจิ้งจอก อันหลิงหยุน ไม่กล้าเคลื่อนตัวไปทั่ว จึงตะโกนขึ้น “มีคนร้าย! ”

จวนแม่ทัพภายนอกพลันสว่างขึ้นทันที เสียงสุนัขดังขึ้นระงม

ผู้บุกรุกหันกลับไปมีท่าทีลนลาน ท่าทีไม่พอใจนัก พลางสะบัดตัวจากหมาจิ้งจอกแล้วพุ่งตัวไปยังอันหลิง หยุน อันหลิงหยุนหลบไม่ทัน ฝ่ายตรงข้ามผลักไปยัง ไหล่ของนาง นางยืนไม่อยู่จึงล้มตัวลงกับพื้น

ภายนอกมีคนเข้ามา ชายชุดดำจึงพุ่งตัวขึ้นไปบน หลังคา และหลบหนีไปได้

แม่ทัพอันวิ่งเข้ามา อันหลิงหยุนถ่มเลือดออกจากปาก ในทีแรกตั้งใจจะรอแม่ทัพอันมาก่อน กลับอดทนไม่ไหว ล้มลงบนกำแพง

“หลิงหยุน เร็วเข้า หมอจวน”

แม่ทัพอันรีบพุ่งตัวไปเบื้องหน้าอันหลิงหยุน พลางอุ้ม นางวางไว้บนเตียง

พ่อบ้านรีบวิ่งออกไปเรียกหมอจวนมา ทั่วทั้งจวน แม่ทัพต่างชุลมุนวุ่นวายไปทั่ว

หมอจวนรีบวิ่งเข้ามาเบื้องหน้าอันหลิงหยุน ให้อันหลิง หยุนกินยาระงับการไหลเลือดหนึ่งลูกกลอน ห้ามเลือด เอาไว้ และเอ่ยขึ้น “เสด็จแม่ทัพ คุณหนูเส้นเลือดแตก”

“ห้ะ? ”

แม่ทัพอันตกใจจนหน้าซีด “รีบเร็ว รีบเข้าวังรายงานฮ่องเต้ ขอให้หมอหลวงมา”

แม่ทัพอันมือเท้ายุ่งเป็นพัลวัน เมื่อต้องจัดการเรื่อง ของอันหลิงหยุน เขามักจะจัดการไม่ได้เสมอ

อันหลิงหยุนหยุดพ่อบ้านไว้ “เดี๋ยวก่อน ไปที่จวนอ๋อง เสียนให้เขามารับข้ากลับไปก่อน”

อันหลิงหยุนจะให้คนในจวนแม่ทัพรับรู้ไม่ได้ว่านาง รักษาตัวเองได้ ในตอนนี้ไม่อาจให้คนนอกล่วงรู้ได้อีก

มีเพียงต้องขอร้องกงชิง ให้ช่วยนางเท่านั้น

เป็นเพราะนางประมาทเกินไป เพียงคิดว่าคนในยุทธ จักรไม่เปิดเผยตัวกว่าครึ่งเดือนแล้ว คงจะไม่บังเอิญ มากขนาดนี้ คาดไม่ถึงเลยว่าเขากลับอยู่รอนางที่นี่

“นี่มันเวลาไหนกันแล้ว เจ้ายังคงเป็นห่วงไอ้คนโฉด นั่น? ” แม่ทัพอันร้อนรนเป็นอย่างมาก ยังตัดสินใจไม่ ได้

“ท่านพ่อ เขาทำดีกับลูกมาก ท่านรีบไปไปเชิญเขา มี เพียงเขาเท่านั้นที่รักษาลูกได้ เขาสามารถทำให้ลูกฟื้น คืนกลับมามีชีวิตได้อีก”

อันหลิงหยุนแทบไม่มีแรงจะพูดแล้ว พูดไปอีกไม่กี่คำ ก็พลันสลบไป

ตัวนางสลบไร้แรงอีกต่อไป ทำให้แม่ทัพอันไม่อาจพูดอะไรได้อีก เรียกคนให้ไปยังจวนฮ่องเสียนตามกงซิง มา