บทที่ 89 จับสิ่งอัปยศ
อันหลิงหยุนตกใจแทบร้องไห้ออกมา รีบส่ายหน้า: “ท่านอ๋อง……
กงชิงวี่กอดอันหลิงหยุน: “ห้ามร้องโหวกเหวก ผู้อื่นจะ หัวเราะเอาได้
กงชิงวี่หายใจหอบอย่างรุนแรง อันหลิงหยุนมีหัวใจที่ ตายแล้ว ถูกขืนใจ ยังห้ามไม่ให้ร้อง โง่ไปแล้วรึไง!
ร่างกงชิงวี่ขยับขึ้น ก้มหัวลงแล้วจูบปากอันอ่อนนุ่ม ของอันหลิงหยุนต่อไป เขาก็แค่อยากลิ้มลอง
แต่นางยังคงบิด ราวกับปลาตัวเล็กตัวหนึ่ง ทำให้เขา จับไม่อยู่ ความลื่นไหลจนคนเกลียด
“ห้ามขยับอีก” ดิ้นรนอยู่สักพัก กงชิงวี่จับมือทั้งสอง ของอันหลิงหยุน รวบไว้ก้มหน้ามองนาง ทั้งโกรธและ โมโห ตั้งนานแล้วไม่จูบสักที นางเอาแต่ส่ายหัว
อันหลิงหยุนยิ้มอย่างขมขื่น: “ท่านอ๋อง เช่นนี้ไม่สนุก
“ข้าอยากสนุก”
กงชิงวี่ก้มหน้ามองหน้าอกอันหลิงหยุน หายใจหอบ รุนแรงยิ่งขึ้น นึกถึงคืนที่นางลูบคลำ ปลดเสื้อของนาง กงชิงวี่ก้มหัวลงไป
แต่ดันคนมาเคาะประตูอย่างเร่งรีบในขณะนี้ อันหลิง หยุนตกใจร้องอ้า เป็นอิสระจากการกดขี่ของกงชิงวี่ เข้าไปในผ้าห่มทันที ปิดอยู่ไม่ออกมา
สีหน้ากงชิงวี่นิ่งไป ลุกขึ้นมองไปยังประตู จัดเสื้อผ้า บนร่าง พร้อมกับถามด้วยความโมโห: “มีเรื่องคอขาด บาดตายอะไร?”
อาหยู่ตะลึง ท่านอ๋องเป็นอะไรไป?
“ท่านอ๋อง คนของจวนอ๋องตวนมาขอพบพ่ะย่ะค่ะ” อา หยู่รายงาน
กงชิงวี่หันไปมองคนที่อยู่ข้างหลัง: “ข้าจะรีบกลับมา ห้ามออกไป”
จัดเสื้อผ้าบนร่างกาย กงชิงวี่เดินไปที่ประตูและถาม:
“ผู้ใดจากจวนอ่อนตวนมา? ไม่มีแม้แต่นาม”
“ทูลท่านอ๋อง ท่านไปก็จะรู้ อาหยู่ไม่กล้าพูดพ่ะย่ะค่ะ”
อาหยู่พูดเช่นนี้ทำให้กงชิงวี่หยุด อันหลิงหยุนก็ออก มุดออกจากผ้าห่ม
กงชิงวี่หันหลังมองไปยังคนที่อยู่บนเตียง อันหลิงหยุน ผมเผ้ากระเซิงน่าเวทนาอย่างมาก ขณะนี้ลุกออกมาจาก ผ้าห่ม: “คือจุนฉูฉูหรือเพคะ?”
ในตอนนี้จุนฉูฉูเป็นคนที่ไม่น่าออกมามากที่สุด แต่ด้วยนิสัยของจุนฉูฉู ยิ่งช่วงเวลาเช่นนี้ก็ยิ่งมีโอกาส ปรากฏตัวมากที่สุด เป็นไปได้ง่ายที่นางจะถูกสงสัยใน เวลานี้
สีหน้ากงชิง เย็นชา: “อย่าออกไป ข้าจะรีบกลับมา”
พูดจบกงชิงวี่หันหลังและจากไป อันหลิงหยุนตะลึง ครู่หนึ่ง ตามด้วยลงจากเตียงสวมใส่เสื้อผ้า เสื้อผ้าที่ฉีก ขาดอันหลิงหยุนเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าที่สะอาดอย่ารวดเร็ว
พวกเขากลับมาไม่นาน จุนฉูฉูจะมาในเวลานี้ได้ อย่างไร แล้วอ๋องตวนล่ะ?
แต่ถ้าไม่ใช่จุนฉูฉู แล้วจะเป็นผู้ใด?
อันหลิงหยุนจัดระเบียบเล็กน้อย เตรียมตัวไปจับชู้
อาหยู่เฝ้าอยู่นอกประตู เห็นอันหลิงหยุนประหลาด ใจทันที: “พระชายา ท่านอ๋องบอกให้ท่านรออยู่ในห้อง ไม่ใช่หรือพ่ะย่ะค่ะ?”
“อืม ข้านึกขึ้นได้ว่ามีธุระ เจ้าพาข้าไปหาเขา เร่งด่วน มากๆ”
“พ่ะย่ะค่ะ”
อาหยู่หลอกง่าย เดินตามอันหลิงหยุนไปที่หน้าห้องโถง
ที่หน้าห้องโถงไม่มีคน อาหมู่บอกว่าอยู่ข้างห้องโถง อันหลิงหยุนไม่สบายใจ อยู่ดีๆ ไปทำไมที่ข้างห้องโถง เรื่องอะไรไม่สามารถเปิดเผยได้
อันหลิงหยุนไปถึงข้างห้องโถง ขณะที่กำลังโมโห เห็น ว่าประตูข้างห้องโถงเปิดอยู่ และมีคนยืนอยู่ด้านนอก สองคน ถางเหอก็อยู่ด้วย
เมื่ออันหลิงหยุนปรากฏ ถางเหอกำลังเดินหน้าเข้าหา ทักทาย อันหลิงหยุนโบกมือทันที เป็นสัญญาว่าไม่ต้อง พูด
ถางเหอลังเลครู่หนึ่ง ดูเหมือนว่าจะตั้งใจมาจับชู้
ถางเหอหันหน้าหนี และเฝ้าต่อไป
อันหลิงเดินไปที่หน้าประตูและหลบฟังอยู่ข้างนอก
ด้านในจุนฉูฉูสวมเสื้อผ้าชุดเดิม ผ้าขาวพันรอบศีรษะ หน้าซีดเซียวจนน่ากลัว
กงชิงวี่นั่งอยู่เก้าอี้ ถาม: “พี่สะใภ้สองมีเรื่องอะไร?”
จุนฉูฉูตะลึง
“ท่านเรียกข้าว่าอะไร?”
น้ำตาไหลออกมาก่อนจะพูด จุนฉูฉูมีใบหน้าที่ทำให้ คนหวั่นไหว ร้องไห้ได้อย่างน่าสงสาร
กงชิงกล่าวอย่างใจเย็น: “หรือพี่สะใภ้สองต้องการ ให้ข้าเรียกว่าพระชายาตวน?”
“ท่านพี่วี่ ท่านเป็นอะไร? ท่านรู้ทั้งรู้ว่าข้ามาหาท่าน ไม่ ได้อยากให้ท่านเรียกข้าว่าพี่สะใภ้สอง ท่านรู้หรือไม่คำ ว่าพี่สะใภ้สองคำนั้นเจ็บปวดแค่ไหน? ท่านรู้หรือไม่ ว่า ข้าปวดใจเพียงใด
จุนฉูฉูทนไม่ได้ร้องไห้ออกมา
กงชิงวี่พูดกล่าว: “พี่สะใภ้สองมาในวันนี้ ข้านึกว่ามา พร้อมกับท่านพี่สอง หากรู้ว่ามีเพียงพี่สะใภ้สอง ข้าก็คง ไม่มาพบ
กงชิงวี่ลุกขึ้นยืน ต้องการจะไป
จุนฉูฉูเซ่อ น้ำตาไหลพราก: “ท่านพี่วี่ ทำไมท่านถึงไร้ ความปรานีเช่นนี้ เพราะอะไรกันแน่?”
จุนฉูฉูไม่เข้าใจ
กงชิงวี่ยืนด้วยมือไขว้หลัง จับมือ: “พระชายาตวน ข้า มีเรื่องสัพเพเหระมากมาย ขออภัยที่ไม่ได้ไปส่ง เชิญ เถิด”
กงชิงวี่ก้าวเดินออกจากประตู อันหลิงหยุนหันไปมอง ผู้คนที่เดินอยู่ใต้หิมะ หลังตั้งตรงและไม่สามารถโจมตี ได้
ขณะกำลังเดินอยู่ รู้สึกเหมือนมีคนตามอยู่ข้างหลัง ทันใดนั้นก็หันมา เห็นอันหลิงหยุนสีหน้านิ่ง
เขาไม่โกรธอันหลิงหยุน มองไปยังถางเหอแทน ถาง เหอรีบพูด: “พระชายามาตอนไหนหม่อมฉันก็ไม่ทราบ พ่ะย่ะค่ะ เมื่อทราบหม่อมฉันกำลังจะทูลรายงานท่าน อ่อง ท่านอ๋องก็ออกมาพอดีพ่ะย่ะค่ะ”
“ดีมาก ถางเหอ ความสามารถในการปัดความรับผิด ชอบของเจ้าทำให้ข้าแปลกหูแปลกตาจริงๆ ก่อนหน้านี้ ทำไมข้าถึงดูไม่ออก!”
ดวงตาคมกรีบของกงชิง กรีดจ้องไปยังถางเหอ เดิน ไปตรงหน้าอันหลิงหยุน: “ข้ายังไม่ได้ทำอะไรนะ”
อันหลิงหยุนเหลือบมองถางเหอและอาหยู่ ขรุ่นคิด อารมณ์สับสน
พูดอะไรหน่อยเถิด ไม่พูดจะรู้สึกผิด แต่หากพูดแล้ว ก็หมายความว่ายอมรับความสัมพันธ์ของทั้งสอง?
ใบหน้าของอันหลิงหยุนดูอึดอัดนิ่งไปชั่วขณะ ครั้งนี้ ไม่ควรมาเลย!
“ท่านอ๋อง ข้าแค่เดินผ่าน”
พูดจบอันหลิงหยุนหันแล้วเดินจากไป กงชิงวี่รีบเดิน ตามจากด้านหลัง: “โกหก ข้าก็เห็นอยู่ว่าเจ้าจ้องจับชู้อยู่ ที่หน้าประตู”
อาหมู่สะดุ้ง มองกงชิงวี่ที่อยู่ข้างๆ แต่เขาไม่อาย หรือหายใจหอบ อาหยู่หันหน้าหนีและตามไปด้วยการ แสดงออกที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง
จุนฉูฉูออกจากข้างห้องโถง มองดูทั้งสองที่ห่างไกล ออกไป สถานการณ์เกี้ยวพาราสีนั่นบาดตาจุนฉูฉู
จุนฉูฉูออกจากจวนอ๋องเสียนอย่างช้าๆ ออกไปแล้วให้ คนช่วยพยุงขึ้นรถม้า
อ๋องตวนกงชิงหยินซึ่งหลับไปแล้วนอนอยู่ในรถม้า จุน ฉูฉูยกมือขึ้นตบหน้าเขาทีหนึ่ง: “ไม่ได้เรื่อง!
สาวใช้มองดูจากนอกรถม้า ตกใจแทบกรีดร้องออก มา นั่นท่านอ๋องเชียวนะ!
จุนฉูฉูมองไป แม้ว่าดวงตาจะดูนิ่งๆ แฝงไปด้วยเจตนา
ฆ่า
สาวใช้รีบคุกเข่า: “พระชายาใจเย็นเพคะ พระชายา โปรดไว้ชีวิต แม้ข้าน้อยจะมีความกล้าหาญเต็มร้อย ก็ตาม ก็ไม่กล้าพูดเรื่องนี้ออกไป ข้าน้อยไม่เห็นอะไร เลยเพคะ!”
จุนฉูฉูมองสาวใ วใช้ตรงหน้าอย่างเย็นชา: “ไม่พูดจะดี ที่สุด พูดไปก็ไม่มีอะไร บนโลกใบนี้ ตายไม่กี่คนจะเป็น อะไรไป?”
“เพคะ เพคะ……
สาวใช้ตัวสั่นคุกเข่าคำนับอย่างรวดเร็ว
“ไสหัวไปเถอะ”
สาวใช้รีบถอยตัวออกจากรถม้า ลงจากรถยืนไม่ มั่นคงแล้วนั่งลงที่พื้น ตกใจเหงื่อไหลท่วมตัวในวันที่ อากาศหนาว
คนขับรถม้าช่วยพยุงสาวใช้ลุกขึ้น ออกจากจวนอ๋อง เสียนด้วยกัน
ถางเหอยืนอยู่ที่ประตูและอดสงสัยไม่ได้ นี่คือรถม้า ของอ๋องตวน ไม่เห็นอ๋องตวน แต่องครักษ์ของอ๋องตวน อยู่ข้างนอก
ท่าทางของสาวใช้เมื่อครู่เห็นได้ชัดว่าเห็นบางอย่าง ที่ทางไม่ควรเห็น จึงตกใจเช่นนั้น
อันหลิงหยุนรู้สึกสะดุดเล็กน้อยเมื่อกลับไปที่พัก ต้อง กลับไปที่ห้องตนเอง หรือห้องของกงชิงวิ่
ห้องของกงชิงวี่ได้รับการทำความสะอาดแล้ว แต่ดูกง ชิงวี่แล้วต้องการมาอยู่ที่ห้องฝั่งของนาง
แต่ว่า……
“ท่านอ๋อง ส่งถึงที่นี่ก็พอเพคะ ไม่ต้องเข้าไปแล้ว ท่านอ๋องก็เหนื่อยแล้ว กลับไปพักผ่อนก่อน ข้าต้องคิด อย่างรอบคอบเกี่ยวกับสิ่งที่จะเตรียมให้เสด็จแม่ ไม่สะดวก……
เอี๊ยด ประตูด้านหลังอันหลิงหยุนถูกผลักให้เปิดออก กงชิงวี่เดินตรงไปทันที ไม่ให้โอกาสอันหลิงหยุนได้ ปฏิเสธ
อันหลิงหยุนยืดตัวขึ้นชั่วขณะ ระงับความคลั่งไคล้ ภายใน หันหน้าเข้าข้างใน กงชิงวี่กำลังเปลื้องผ้า! เขา ต้องการทำอะไร?
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
