บทที่ 87 สอบสวนในที่สาธารณะ
นอกประตูมีคนมา อันหลิงหยุนกอดตัวเองแล้วรีบนั่ง ลง ใช้เสียงในลําคอทั้งกรีดร้องขึ้นมา
ประตูวิหารบรรทมรองเปิดออกกงชิงวี่เป็นคนแรกที่ ได้ยินการเคลื่อนไหว คนวิ่งมุ่งหน้าไปยังวิหารบรรทม รอง
“หลิงหยุน!”
อ๋องตวนนึกอะไรขึ้นได้ ตามไปที่วิหารบรรทมรองหลัง จากนั้น ขณะนี้กงชิงวี่เข้าไปที่ประตูแล้ว
จุนฉูฉูนอนอยู่ที่พื้น หัวของจุนฉูฉูแตกเลือดออก ข้างๆ มือมีมีดด้ามหนึ่งขว้างอยู่ กงชิงวี่มองไปรอบๆ ทันทีให้ สุดท้ายเจออันหลิงหยุนสั่นไปทั้งอยู่ใต้เก้าอี้
เขาเห็นเลือดบนแขนของอันหลิงหยุนได้อย่างรวดเร็ว มีดอยู่ห่างจากอันหลิงหยุนไม่ไกลนัก
เดินไปอย่างรีบเร่ง กงชิงวี่รีบหยิบผ้าออกมา ดึงแขน เสื้อของอันหลิงหยุนออก ใช้ผ้ามัดที่ที่แขนของอันหลิง หยุน
และไม่มองจุนฉูฉูอีกเลย กงชิงวี่ก้มแล้วอุ้มอันหลิงหยุ นขึ้น หันหลังและเดินออกไปข้างนอก
อ๋องตวนเข้ามาเจอจุนฉูฉูนอนอยู่ที่พื้น ตกใจจนหน้าขาวซีด
อ๋องตวนรีบอุ้มจุนฉูฉูที่ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือดขึ้น หัน หลังวิ่งไปข้างนอก
“หมอหลวง หมอหลวง……
ออกไปอ่องตวนตะโกนเสียงดัง ตื่นตระหนกตกใจจน ทำอะไรไม่ถูก
ไม่ไกลออกไปกงชิงวี่อุ้มอันหลิงหยุนที่กลัวจนตัวสั่น เข้าไปที่พระตำหนักจรุงจิต
ฮ่องเต้ชิงหยู่ยังไม่ออกไป เมื่อเห็นกงชิงวี่เข้ามาใน ประตูก็อดไม่ได้ที่จะเสียสติ: “เกิดอะไรขึ้น?”
“มิทราบพ่ะย่ะค่ะ”
กงชิงวี่เดินตรงไปที่เก้าอี้ข้างหน้า ตามด้วยพูดว่า: “ข้า เสียมารยาทอย่างมาก ขอประทานอภัยฮ่องเต้ บ
ฮ่องเต้ชิงหยู่อ้าปากค้าง นี่คือการถวายบังคมต่อเขา หรือ?
“ท่านอ๋องอันทรงเกียรติ ธรรมเนียมอะไรกัน ดูเจ้า ทำให้พระตำหนักจรุงจิตของข้าเกิดบรรยากาศที่เลว ร้าย เจ้ายังกล้าดูแคลนข้า! ทหาร นำตัวอ๋องเสียนไปที่จวนขุนนางฝ่ายใน
สวีกงกงตื่นตระหนกเล็กน้อย เกิดอะไรขึ้น!
พูดจบฮ่องเต้ชิงหยู่ก็หันไปและจากไป สวีกงกงดูลำบากใจ: “อ๋องเสียน เชิญพ่ะย่ะค่ะ!”
“อันหลิงหยุน”
กงชิงวี่สะกิดอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนโอบกอดกงชิง ร้องไห้ในอ้อมแขนของเขา
“โอย เกิดอะไรขึ้นกับพระชายาเสียนพ่ะย่ะค่ะ?” สวี กงกงตื่นตระหนก
กงชิงวี่อุ้มอันหลิงหยุนขึ้น: “สวีกงกง นำทาง”
สวีกงกงลนลานเล็กน้อย แต่คำพูดของฮ่องเต้ก็ต้อง ปฏิบัติตาม สงบสติอารมณ์และพากงชิงวี่ไปที่จวน ขุนนางฝ่ายใน
กงชิงวี่ไปที่ห้องขังที่เตรียมไว้เป็นพิเศษสำหรับองค์ ชายในวัง กระทำความผิด มีบางอย่างผิดปกติ ก็ต้องไป คิดทบทวนในห้องประตูที่ปิดสนิท
เมื่อถึงหน้าประตูจวนขุนนางฝ่ายใน สวีกงกงโค้ง คำนับ: “อ๋องเสียน ข้างในอากาศหนาว ระวังสุขภาพพ่ะ ย่ะค่ะ”
“สวีกงกงกลับไปเถิด”
กงชิงวี่ไปที่จวนขุนนางฝ่ายในก็เหมือนกับการไปที่ พระตำหนักเฉาเฟิง สวีกงกงตะลึงทันที เงยหน้ามอง เห็นกงชิงวี่เข้าไปในจวนขุนนางฝ่ายใน จึงส่ายหัวอย่าง ช่วยไม่ได้ หันกลับไปรายงานฮ่องเต้ชิงหยู่
ในเวลานี้ฮ่องเต้ชิงหยู่เห็นจุนฉูฉูทั่วร่างกายเต็มไป ด้วยเลือดต่อหน้าเขาค่อนข้างประหลาดใจ อ๋องตวน ยืนยันว่าเป็นฝีมือของอันหลิงหยุน สีหน้าฮ่องเต้ชิงหยู่ หม่นหมอง แม้แต่ฮองเฮาเสินหยุนชูก็ตกใจ นางมาหลัง จากได้รับข่าว ทันทีที่ข้าไปในประตูฉันเห็นจุนฉูฉูหัว แตกนองเลือดอยู่ในห้องพระตำหนักจรุงจิต
อ๋องตวนเป็นทุกข์ใจ คอยอยู่ข้างๆ ตลอดเวลา หมอ หลวงกำลังรีบวินิจฉัยและรักษา ตอนนี้ดูเหมือนไม่ เป็นไรแล้ว
เป็นเพราะเงินหยุนชูกลัว ประหม่าเล็กน้อย
ฮ่องเต้ชิงหยู่กุมมือของนาง เช็ดเหงื่อที่ฝ่ามือให้นาง
สามีภรรยายืนอยู่ด้วยกัน เสินหยุนชูรู้สึกวิตกกังวลกับ ผลได้ผลเสียของตนเอง
บุคคลผู้นี้คือสามีของนางแท้ แต่นางเข้าใจมากกว่าผู้ ใด เขาไม่เคยเป็นของนางเลย
จุนฉูฉูเงยหน้ามองอ๋องตวนด้วยดวงตาคลอ อ๋องตวนถามขึ้นทันที: “ยังเจ็บหรือไม่?”
ภาพตรงหน้าจุนฉูฉูสลัว เอาแต่ร้องไห้ ผ่านไปไม่นาน ก็เป็นลมหมดสติอีกครั้ง
ฮองเฮาเสินหยุนชูถาม: “หมอหลวง เจ้าดูดีขึ้นบ้าง หรือยัง? เลือดไหลออกมาเยอะขนาดนั้น จะทำให้ไม่ สบายอะไรหรือไม่?”
หมอหลวงตอบจามความจริง: “ทูลฮองเฮา ห้ามเลือด ไม่เป็นไรแล้วพ่ะย่ะค่ะ แต่แรงที่ถูกเก้าอี้ฟาดหนัก ทำให้ พระชายาตวนทนไม่ได้ เกรงว่าจะเวียนหัวไปหลายวัน พ่ะย่ะค่ะ”
“งั้นต้องดูแลให้ดี”
เสินหยุนชูมองฮ่องเต้ชิงหยู่ที่อยู่ข้างๆ : “ฮ่องเต้ หม่อม ฉันกลัวสิ่งนี้”
“อืม ไปพักผ่อนก่อน ข้าจะตามไปภายหลัง” ฮ่องเต้ชิง ตบที่มือของเสินหยุนชู มองไปยังสวีกงกงที่เพิ่งกลับมา: “ไป เรียกคนไม่ได้เรื่องสองคนนั้นมาให้ข้า”
“ต๊ะ?”
สวีกงกงตะลึง สองคนไหน?
“ยังไม่ไปอีก?” สวีกงกงลังเลเล็กน้อย ฮ่องเต้ชิงหยู่ไม่ พอและโกรธมาก สวีกงกงตัวสั่นด้วยความตกใจ
สวีกงกงรีบตอบรับแล้วออกไป
หลังจากนั้นไม่นาน อันหลิงหยุนก็ได้ยินเสียงมีคนมา เคาะประตู และในขณะนี้ถูกกงชิงวี่กอดอยู่ พวกเขาอยู่ ในท่านี้มาระยะเวลาหนึ่งแล้ว
อันหลิงหยุนแสร้งทำเป็นเหม่อลอย กงชิง กอดนางนั่ง บนเก้าอี้ ไม่ปล่อยมือ และไม่พูดอะไร อันหลิงหยุนก็ไม่รู้ ว่ากงชิงวี่คิดอะไรอยู่
รู้เพียงแค่ว่า ตอนนี้เขาโกรธและโมโห
ได้ยินเสียงเคาะที่ด้านนอกประตูทันใดนั้นกงชิงวี่ก็ ถามว่า: “ยังกลัวอยู่หรือไม่?”
อันหลิงหยุนส่ายหัวราวกับว่าถูกครอบงำ กงชิงวี่อุ้ม อันหลิงหยุนขึ้นมาและลุกขึ้น: “ข้าดูเจ้าเดินไม่ไหวแล้ว ต้องกลัวมากเป็นแน่”
” อันหลิงหยุนไม่เข้าใจ แต่กงชิงวี่อุ้มนางและเดิน
ไปที่ประตู
ผลักประตูออกสวีกงกงพร้อมกับผู้คนยืนอยู่ข้างนอก
“อ๋องเสียน พระชายาเสียน ฮ่องเต้เรียกพบพ่ะย่ะค่ะ” สวีกงกงกล่าวด้วยความเคารพ
กงชิงวถาม: “พระชายาตวนเป็นอย่างไรบ้าง?
“พระชายาตวนไม่เป็นอะไร แต่นางไม่ได้สติเล็กน้อย หมอหลวงบอกว่าคงต้องใช้เวลาปรับสภาพร่างกาย สักพัก แต่อ๋องตวนยืนยันว่าพระชายาเสียนเป็นคนก่อ เรื่อง” สวีกงกงพูดเท่าที่รู้
กงชิงวี่มองหญิงที่อยู่ในอ้อมแขน อุ้มมุ่งหน้าไปยังพระ ตำหนักจรุงจิต
กลับถึงพระตำหนักจรุงจิตอันหลิงหยุนถูกอุ้มเข้าไป ในพระตำหนักจรุงจิต เข้าไปแล้วกงชิงวี่วางอันหลิงหยุ นลงกับพื้น
“ข้าถวายบังคมฮ่องเต้”
กงชิงวี่ทำความเคารพ
ฮ่องเต้ชิงหยู่กล่าวอย่างโมโห: “เกิดอะไรขึ้นกับพระ ชายาตวน?”
“ข้ามาก็เพราะเรื่องนี้พ่ะย่ะค่ะ” กงชิงวี่ตอบกลับ มอง ไปยังอ๋องตวนกงชิงหยิน กงชิงหยินไม่ยอมแพ้
“น้องสาม เจ้าดูนางทำร้ายฉูฉู”
เป็นเรื่องยากที่กงชิงวี่จะตอบกลับอ๋องตวนอย่างไม่ พอใจ
“ท่านพี่สอง ข้าไม่เข้าใจคำพูดของท่าน พระชายาเสีย นไม่ได้ทำอะไร ท่านอย่าแยกแยะว่าอะไรถูกหรือผิดโดยที่ไม่ถาม ถามก็จะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น”
กงชิงหยินโกรธ: “ถามอะไร นางไม่ได้รับบาดเจ็บ แม้แต่นิด ฉูฉูหมดสติยังไม่ตื่น เจ้ายังต้องการถาม อะไร?”
กงชิงวี่หันไปมองกงชิงหยินด้วยท่าทางเย็นชา
“งั้นก็ฟังพระชายาเสียนว่าจะพูดอย่างไร”
กงชิงวี่ก้มหน้ามองอันหลิงหยุนที่พื้น อันหลิงหยุน แสร้งทำเป็นลุกขึ้นไม่ไหว: “ฮ่องเต้ หม่อมฉันขาอ่อน ไร้เรี่ยวแรงไม่สามารถลุกขึ้นได้ ฮ่องเต้โปรดอภัยด้วย เพคะ”
“พูดก่อนเถิด เกิดอะไรขึ้น” เห็นได้ชัดว่า ฮ่องเต้ชิงหยู่ หมดความอดทนเพราะปัญหา
อันหลิงหยุนกล่าวอย่างน้อยใจ: “ข้าและพระชายาต วนรออยู่ที่วิหารบรรทมรอง คิดไม่ถึงมีคนในชุดดำคน หนึ่งบุกเข้ามา ปิดใบหน้าในมือถือมีดด้ามหนึ่ง
ตอนนั้นหม่อมฉันตกใจมาก นึกไม่ถึงว่าพระชายาต วนจะกล้าหาญขนาดนั้น ไปแย่งมีด หม่อมฉันมองว่าข้า และพระชายาตวนเป็นพี่น้องสะใภ้ จะปล่อยให้พระชา ยาตวนมีเรื่องคนเดียวได้อย่างไร ดังนั้นจึงพุ่งเข้าไป เช่นกัน
ไม่คาดคิดพวกเราจะแย่งมีดมาได้ ในระหว่างที่แย่งมีด คนชุดด่าคนนั้นก็ลนลาน หยิบเก้าอี้ขึ้นมาและตีบน ร่างพระชายาตวน ข้าเห็นแล้วตกใจ ตะโกนเขาก็วิ่งหนี ไป แต่หลังจากนั้นข้าก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นอีก
อันหลิงหยุนพูดจบก็ร้องไห้ ฮ่องเต้ชิงหยู่แปลกใจ “วิหารบรรทมรองจะมีคนบุกเข้าไปได้อย่างไร ผู้คุมใน พระราชวังไม่ทราบเลยหรือ?”
“เสด็จพี่ ไม่ควรฟังเรื่องหลอกลวงของนาง จะมีมือ สังหารในพระราชวังได้อย่างไร?”
กงชิงวี่มองไปอย่างช่วยไม่ได้: “พระชายาของข้ามือ ไร้เรี่ยวแรง แม้แต่ลุกขึ้นนางยังไม่มีแรง เอาแรงที่ไหน ไปทำร้ายคนได้ โดยเฉพาะก่อนเข้ามา ข้าและพระ ชายามีสวีกงกงค้นตัวด้วยตนเอง เป็นไปได้หรือว่ามีด นั่นจะบินมา?”
อ๋องตวนหน้าซีด พูดไม่ออก
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
