บทที่ 81 หมอนเดียวกัน

ประตูถูกผลักออกเบาๆ หูกงชิงวี่ขยับ เอียงตามอง กะพริบตาเบาๆ อันหลิงหยุนก็กะพริบตาเช่นกัน

พวกเขากลั้นหายใจ วิเคราะห์จํานวนคนที่เข้ามา

ปิดประตู ผู้คนทำการค้นหาภายในห้อง มีคนหนึ่งพูด ขึ้น: “ทำไมไม่มีคน?”

“อืม บนพื้นไม่มีคราบน้ำ ดูเหมือนไม่อยู่” อีกคนพูดขึ้น “เป็นไปไม่ได้ ได้รับข่าวสารมา ว่าอยู่ที่นี่”

เข้ามาจำนวนหกคน กงชิงวี่วิเคราะห์ออกมาแล้ว

กงชิงวี่ค่อยๆ ถอดเสื้อห่ออันหลิงหยุนไว้เพียงผู้เดียว ใช้เสื้อโอบกอดร่างอันหลิงหยุน ต่อด้วยดึงเสื้อบนฉาก กั้นห้องคลุมให้กับอันหลิงหยุน การเคลื่อนไหวที่รวดเร็ว อันหลิงหยุนตกใจ

คนเหล่านั้นพบคนอยู่ด้านหลังฉากกั้นทันที กระโจน เข้าที่ด้านหลังฉากกั้นห้องพร้อมกัน กงชิงวี่ถีบยันคนคน หนึ่ง พูดด้วยความโกรธ: “ทหาร!”

ทั้งหกเห็นกงชิงวี่แล้วไม่กล้าต่อสู้ ลุกขึ้นกำลังจะไป

กงชิงวี่กระทืบที่เท้า เก้าอี้ลอยออกไป กระแทกเข้า ที่ร่างของอีกฝ่าย แท่งไม้เจาะทะลุด้านหลังของคู่ต่อสู้เสียชีวิตในทันที เหลือสี่คนวิ่งพุงออกไปที่ลานเพื่อหนี ไป ถางเหอได้เตรียมกับดักไว้แล้ว รอแค่คนออกมาลูก ธนูระดมยิ่งใส่

ทั้งสี่คนตายคาที่ เหลือเพียงคนเดียวที่ถูกถีบยันใน ห้อง

กงชิง เดินไปตรงหน้าคนคนนั้น กำลังจะลงมือ มุม ปากของคนนั้นกระอักเลือดสีดำข้นออกมา คนนั้นได้ฆ่า ตัวตายไป

อันหลิงหยุนเห็นคนตายแล้วจึงรีบวิ่งไปที่เตียง เปิด ผ้าห่มแล้วขึ้นเตียงไป ห่อตัวเองไว้แน่น

กงชิงวี่หันและมองไป วิ่งเร็วด้วยคู่เท้าเล็กๆ ของนาง ขึ้นเตียงโดยไม่ยื่นมื้ออืดอาด มองดูนางอีกที นางก็อยู่ ในผ้าห่มแล้ว แม้กระทั่งหัวก็ยังปิดเอาไว้

มุมปากกงชิงวี่ยกขึ้น วิ่งเร็วเสียจริง!

ถางเหอมารีบมาถึงหน้าประตู ถามขึ้น: “ท่านอ๋อง เป็น อะไรหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

“เข้ามาเถิด!”

กงชิงวี่เหลือบมองอันหลิงหยุนที่นอนอยู่บนเตียง เดิน ไปทางด้านนั้นและนั่งลง ความสง่างามยังคงไม่ถูกลด ทอน
ถางเหอเข้ามาเจอคนสองคนตายอยู่ที่พื้น โบกไม้ โบกมือ: “ยกออกไป

ปิดประตูแล้วถางเหอให้คนเฝ้าที่หน้าห้องกงชิงวี่ เพื่อ

ไม่ให้ผู้ใดมาอีก

อันหลิงหยุนได้ยินเสียงคนออกไปแล้วจึงมุดออกมา จากผ้าห่ม แต่ตอนนี้อารมณ์นางไม่ดีเลยแม่แต่นิด

ตอนที่คนเหล่านั้นบุกรุกเข้ามา ร่างของนางถูกกงชิง วี่ดึงออกมาจากในน้ำเห็นมันทั้งหมดแล้ว แม้ร่างกายจะ ถูกมองเห็นทั้งหมดตั้งนานแล้ว แต่อันหลิงหยุนยังคงมี ความอึดอัดอยู่

เขาไม่ได้มองนางเพียงครั้งเดียว นางไม่มองเขาไม่ แม้แต่ครั้งเดียว

อึดอัดจริงๆ

กงชิงวี่ถาม: “เอาเสื้อผ้าหรือไม่?”

“เสื้อผ้าเปื้อนหมดแล้ว ท่านไปทางนั้นหยิบกล่องของ ข้ามาให้หน่อยเพคะ”

กงชิงวี่ไปหยิบกล่องหนึ่งมาให้อันหลิงหยุนตามที่อัน หลิงหยุนบอก อันหลิงหยุนเปิดออกหยิบเสื้อผ้าหลายตัว ออกมาจากข้างใน พูดกล่าว: “ท่านหันไปก่อนเพคะ”

กงชิงวี่หันไป นั่งอยู่ที่เตียงหันหลังให้กับอันหลิงหยุน
อันหลิงหยุนเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว สวมใส่เสื้อผ้า เสร็จลงจากเตียง

กงชิงวี่มองไป: “ใช่ว่าจะไม่เคยเห็น”

“นั่นไม่เหมือนกันเพคะ”

อันหลิงหยุนผิดหวังมาก นี่มันเอาเปรียบแล้วยังเซ้าซี้

อีก

อันหลิงหยุนลงจากเตียงก็จะออกไป กงชิงวี่เห็นนาง ก้าวขาอย่างว่องไวจึงไม่ได้รั้งไว้ ทั้งสองออกไปพร้อม กัน มาถึงข้างนอกเห็นอาหยู่กำลังยืนอยู่ พบทั้งสองอาห ยู่ก็รีบถวายบังคม: “ท่านอ๋อง พระชายา!”

“คนเหล่านั้นตายหมดหรือยัง?” กงชิงวี่ถาม

“ตายแล้วพ่ะย่ะค่ะ ท่านถางกำลังตรวจดูอยู่ แต่คน เหล่านี้ล้วนเป็นคนแปลกหน้า และล้วนเป็นคนในยุทธ จักร” อาหยู่รายงานไปตามความจริง

กงชิงวี่หันและเดินไปในทิศทางเดียว อันหลิงหยุนเดิน ตามอยู่ข้างหลัง ถึงจุดจุดหนึ่งทั้งสองหยุดลง มีหลาย ศพอยู่ที่พื้น สวมชุดดำทั้งหมด หน้ากากถูกเปิดออก

อันหลิงหยุนเห็นพวกเขาสีหน้าหมองคล้ำช้ำม่วง เดิน ไปนั่งยองๆ สังเกต

“พวกเขาตายเพราะยาพิษ แต่บนร่างกายมีบาดแผลดูเหมือนว่าเมื่อพวกเขามาแล้วก็ไม่คิดที่จะกลับไป คน ที่สั่งพวกเขา วิธีสังหารช่างโหดจริงๆ ภารกิจนี้จะสำเร็จ หรือไม่ก็ต้องตาย” อันหลิงหยุนพูดจบก็ลุกขึ้นเดินไปที่ ข้างกายกงชิง

“จัดการทิ้งซะ”

กงชิงวี่หันหลังหลับเข้าไปที่ห้องอันหลิงหยุน อันหลิง หยุนกลับไปกับเขา แม้ว่าที่นี่จะเป็นห้องของนาง แต่ คืนนี้พวกเขายังต้องพักผ่อนด้วยกัน เรื่องนี้ไม่สามารถ เปลี่ยนแปลงได้

ถึงอย่างไรมีกงชิงวี่อยู่นางก็จะปลอดภัย แม้จะตกอยู่ ในอันตราย นางก็ยังสามารถมีชีวิตอยู่ได้

อันหลิงหยุนอาสาจัดที่นอน ห้องตรงข้ามเปรอะเปื้อน คนตายมาแล้ว ก็ต้องนอนที่นี่อยู่ดี

ลานโอวหลานห้องทั้งสองที่สะอาดและสะดวกสบาย ก็คือนางอยู่ฝั่งนี้และกงชิงวี่อยู่อีกฝั่ง ฝั่งกงชิงไม่ สามารถอาศัยอยู่ได้ เช่นนั้นก็ต้องฝั่งเป็นของนาง

“ข้านอนด้านใน ท่านนอนด้านนอน หากท่านจะอาบน้ำ ข้าก็จะไม่ดู”

อันหลิงหยุนไม่ต้องการแยกออกจากกัน มักรู้สึกว่าจะ มีคนร้ายจะเข้าหาได้ตลอดเวลา

สมองของนางราวกับห้อยอยู่บนผ้าคาดเอว คนสามารถหยิบออกได้ทุกที่ทุกเวลา

กงชิง สั่งให้คนเตรียมอ่างอาบน้ำ เขาตั้งใจจะอาบ จริงๆ

อันหลิงหยุนเพียงแค่พูดแบบไม่ใส่ใจ คิดไม่ถึงว่ากง ชิงวี่จะอาบน้ำจริงๆ

นางถอดเสื้อคลุมและนอนลงบนเตียง หลับตาลงพัก

ผ่อนก่อน

รอกงชิงวอาบน้ำ อันหลิงหยุนหันหน้าไปทางกำแพง อันหลิงหยุนก็ไม่ได้สนใจ ถึงอย่างไรก็มองไม่เห็นอะไร ยิ่งกว่านั้นเป็นชายคนหนึ่ง ไม่มีอะไรน่าดู

ขณะที่กงชิงวี่อาบน้ำ อันหลิงหยุนก็เหนื่อยมากแล้ว กระทั่งกงชิงวี่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและนั่งลง อันหลิง หยุนพลิกตัว หลับสนิทแล้ว

ขึ้นบนเตียง กงชิงวี่ตอนแรกคิดว่าจะอ่านหนังสือ แต่ เพราะอันหลิงหยุนที่นอนอยู่ข้างกายไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ สมาธิอ่านหนังสือ

ไม่อ่านเลยแล้วกัน วางหนังสืออย่างง่ายดาย กงชิงวี่ จัดเสื้อเบาๆ และนอนลง

แต่ระหว่างพวกเขาห่างกันพอสมควร

หลังจากนั้นกงชิงวี่ประหลาดใจ พูดไม่ออก: “หญิงผู้รังเกียจพอสมควร หลบไปไกลขนาดนั้นเพื่ออะไร?”

ขยับไปเล็กน้อย กงชิงดึงผ้าห่มมาที่ตัว อันหลิงหยุน นอนหลับสบาย แต่ผ้าห่มด้านหลังโล่ง เมื่อนางหนาวก็ จะขยับเข้าใกล้ไปยังทิศทางที่มีผ้าห่ม เริ่มต้นคือดึงไป ต่อมาก็มุดเข้าข้างใต้ผ้าห่มโดยตรง

พื้นที่ตรงไหนอบอุ่น มือก็ยื่นไปยังพื้นที่ตรงนั้น

ร่างกายกงชิงวี่เกรง ใบหน้าแดงก่ำ หญิงผู้นี้จับที่ใด กัน?

ยื่นมือเอาออกไป วางไปยังอีกด้านหนึ่ง ไม่นานอัน หลิงหยุนก็ขยับเข้ามาใกล้ ครั้งนี้ไร้ยางอายมาก กอด รัดร่างกงชิงวราวกับปลาหมึก เอวของเขาเองก็เรียว ถูก รัดไว้เช่นนี้ ก็เหมือนกับไม้ท่อนหนึ่ง อยู่ตรงและไม่มีการ เคลื่อนไหว

แต่ใบหน้าเล็กของหญิงผู้นี้มีกลิ่นหอม ถูไถอยู่บนตัว เขาไม่หยุด

กงชิงวีไม่ได้นอนทั้งคืน ตอนเช้าเมื่ออันหลิงหยุน ลืมตาขึ้นก็พบว่าตนเองกอดกงชิงวี่อยู่ สิ่งที่ประหลาด ที่สุดคือ กงชิงวี่อยู่ข้างกายนางในชุดที่ไม่เรียบร้อย นางเองก็ไม่ได้เรียบร้อยไปไหน ไม่เพียงแค่เสื้อผ้า เท่านั้นที่เปิดอยู่ เนื้อหนังก็แนบชิดอยู่กับเนื้อหนังกงชิง ทั้งสองสภาพไม่มีใครดีไปกว่ากัน

อันหลิงหยุนมองดูจนปวดหัว รีบใส่เสื้อคลุมแล้ววิ่งออกไป

กงชิงหวี่รอหลังจากอันหลิงหยุนออกไป จึงค่อยๆ ลืมตามองไป ประตูถูกปิดลงและหายไปแล้ว

หลิงหยุนปรากฏตัวหลังอาหารเช้า

กงชิงวี่อยู่หน้าห้องโถงเห็นนางเข้ามาข้างใน เขาถาม ขึ้น: “กินหรือยัง?

อันหลิงหยุนรู้สึกอึดอัด ตอนแรกนางคิดว่าหาที่กิน อะไรสักหน่อย แต่ในจวนมีการควบคุมอย่างเข้มงวด แม้แต่อาหารเช้า ยังต้องมีพิธีรีตอง ปฏิบัติตามกฎของ จวน

อันหลิงหยุนอยากกินข้าว ก็ทำได้เพียงอยู่กับกงชิง วี่ แม้จะบอกกับอาหยู่ว่านางหิวแล้ว อาหยู่ก็ไม่สามารถ ให้ข้าวกับนางได้แม้แต่คำเดียว อย่างไรก็ตามนางก็คือ พระชายา ก็ต้องมีความเข้มแข็งบ้าง ดังนั้นนางจึงยังไม่ ได้กินอาหารเช้า

คราวนี้กงชิงวี่ถามนาง อันหลิงหยุนมองไปที่นักบัญชี พูดกับกงชิงวี่ด้วยสีหน้าที่ไม่อายใจไม่เต้น: “หม่อมฉัน กินแล้วเพคะ”