บทที่ 6 อาหมู่คนที่เกลียดนาง

บทที่ 6 อาหยู่ คนที่เกลียดนาง

อันหลิงหยุนกันฟันพูด “แน่นอน”

แต่ไหนแต่ไรทั้งสองเข้ากันไม่ได้ แล้วเงินหยุนเอ๋อหญิงที่มี ความสามารถที่สุดในเมืองนี้ อย่าว่าแต่อันหลิงหยุน แม้แต่ผู้ หญิงที่มีชื่อเสียงนางก็ไม่เกรงกลัว

อันหลิงหยุนมองดูรอบข้าง มองไม่เห็นกงชิงนางเลยย้อน กลับไป

“จะประลองอย่างไร

อันหลิงหยุนไม่ใช่ว่าจะประลองเพื่อสั่งสอนเงินหยุนเอ๋อ แต่

หากนางไม่ประลอง คงออกจากสถานการณ์นี้ไม่ได้

เงินหยุนเอ๋อจัดกระโปรงแต่งเสื้อผ้า ค่อยๆเดินเข้าไปข้างหน้า ในฝูงชนก็มีคนชื่นชมนาง “คุณหนูบ้านเงินเป็นคนที่อ่อนน้อม พวกเจ้าดูท่าเดินของนางช่างสง่างาม แล้วดูคนบางคนที่แข็ง กระด้างเหมือนคนตัดฟืน

ทุกคนต่างไม่สนใจความรู้สึกของอันหลิงหยุน พากันหัวเราะ

อันหลิงหยุนก็ยอมรับจริงๆ ผู้หญิงในศตวรรษที่ 21 ก็ชอบแย่ง ผู้ชาย เพื่อผู้ชายแล้วแม้แต่เพื่อนก็แตกแยกกัน มาถึงสมัยนี้ก็ไม่ ต่างกัน
ช่างน่าขัน ผู้ชายก็เพียงแค่มีไอ้นั่นเพิ่มขึ้นมาหนึ่งแท่ง มันดี ตรงไหน

อันหลิงหยุนเดินเข้าไปใจกลางโต๊ะ มองดูโต๊ะที่วางรอบๆทั้ง 4 ด้าน ก่อนฟ้ามืด โคมไฟแขวนไว้แล้ว ทำให้เห็นสิ่งของที่อยู่ บนโต๊ะได้ชัดเจน

ในโต๊ะทั้ง 4 มีพิณ หมากรุก จิตรกรรมและการประดิษฐ์ตัว อักษร 4 อย่าง ดูท่าอันหลิงหยุนจะเข้าใจดี

“พระชายาเสียน เชิญเลือก”เงินหยุนเอ๋อพูดด้วยความนิ่ง แต่ น้ำเสียงที่พูดรู้ได้ทันทีว่ากำลังดูถูกอันหลิงหยุน

“คงไม่ต้องเลือก คุณหนูเงินเป็นแบบอย่างที่ดีในหมู่ผู้หญิงที่มี ความสามารถในเมืองแห่งนี้ ถ้าคนเยอะจะมีปัญหา เราทั้งสอง มาประลองกัน คำเดียวแพ้หรือชนะ

“เจ้าจะประลองพิณ หมากรุก จิตรกรรมและการประดิษฐ์ตัว อักษรกับข้างั้นเหรอ”เงินหยุนเอ๋ออยากจะหัวเราะออกมา

“ไม่ได้หรอ”อันหลิงหยุนยักคิ้วมองเงินหยุนเอ๋อ

เงินหยุนเอ่อล้อเลียน “ปกติเห็นเจ้ารำดาบ ไม่นึกเลยว่าเจ้า เป็นเรื่องพวกนี้ด้วย”

“เป็นไม่เป็นประลองกันก็รู้ คุณหนูเส้นเชิญ หมากรุกที่ขาตั้งไว้ คุณหนูเงินก็แค่แก้มัน

อันหลังหยุนเอาหมากรุกสาดลงบนกระดาน มือเคลื่อน หมากรุก จัดหมากรุกอย่างรวดเร็ว”
เงินหยุนเอ๋อไม่ได้สนใจอะไร พาคนเข้าไปหน้าโต๊ะหมากรุก จะดูว่าเกมหมากรุกของอันหลิงหยุนจะออกมายังไง

พอนางเดินมาถึงหน้าหมากรุก สีหน้าค่อยๆเปลี่ยนไป ตก ตะลึง!

คุณหนูโจวที่อยู่ด้านหลังไม่เข้าใจ แต่จะเอื้อมมือออกไป เงิน หยุนเอ๋อก็ได้ห้ามไว้ “อย่าขยับ

อันหลิงหยุนก็ไม่ได้สนใจ หันหลังกลับและมองดูไปข้างนอก หยิบพู่กันขึ้นมา พลิ้วไหวอย่างธรรมชาติ แต่นางก็เขียนตัว หนังสือมา 1 ตัว

คนกลุ่มหนึ่งก็พุ่งไปดู แม้จะดูไม่ออกว่ามันแปลว่าอะไร แต่ เป็นตัวหนังสือที่ดี

“อะไรของนาง”

เงินหยุนเอือมองไปทางนั้น สีหน้ายิ่งดูแย่ แข็งแกร่งและทรง พลัง เหมือนมังกรกำลังแหวกไหว้อยู่ในก้อนเมฆ แม้แต่พ่อของ นางก็ไม่สามารถเขียนตัวหนังสือแบบนี้

อันหลิงหยุนเดินไปที่โต๊ะอีกด้าน มองดู เอามือกดลงในน้ำ หมึก แล้วกดลงบนกระดาษ วาดรูปออกมาภาพหนึ่ง

วาดเสร็จก็เดินไปที่โต๊ะพิณ นิ้วทั้ง 5 ได้บรรเลง จนนกและสัตว์ ต่างๆบินไปมา

แม้จะวุ่นวาย เสียงพิณก็ยังลื่นไหลเหมือนสายน้ำ และกำลัง ลอยขึ้นจากฟากฟ้า ผู้คนที่ได้ฟังเหมือนได้ลอยไปยังอีกโลกหนึ่ง
แต่แล้ว เสียงบรรเลงไปรอบๆ แล้วก็ขาดหายไป ผู้คนก็ได้ตื่นจากความเคลิ้ม มองดูอันหลิงหยุนที่ไม่อยู่แล้ว

เงินหยุนเจ๋อตื่นจากความฝัน หันหลังกลับ มองหาอันหลิงหยุน ก็เหมือนกับได้เข้าไปอยู่ในความฝัน เหมือนเห็นสิ่งเหล่านี้อยู่ต่อ หน้า และในขณะนั้นกระดาษก็ขาด กระดานหมากรุกก็แตก แล้ว ฉินที่ดีสายก็ขาด !

เงินหยุนเอ๋อหันหลังมองหาอันหลิงหยุน แต่นางได้ไปนานแล้ว ทุกคนต่างจินตนาการภาพ เหมือนกับได้นอนฝันไปสักครู่ แม้ไม่ ได้มีอะไรเลย แต่ก็เห็นสิ่งเหล่านั้น

“เมื่อกี้อันหลิงหยุนมาใช่ไหม”

มีคนอดใจไม่ได้ถามขึ้น เงินหยุนเอ๋อหันไปมองดู ดวงตาที่ แหลมคม คนผู้นั้นก็รีบปิดปากไม่กล้าพูดอีก

เงินหยุนเอ๋อก็ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น นางรู้แค่ว่าตอนที่กำลัง ฟังเสียงบรรเลงของพิณ นางก็ไม่รู้สึกตัวแล้ว ก็อันหลิงหมุนใช้ เวทมนตร์อะไร

แต่อันหลิงหยุนก็งงกับสิ่งนี้ นางเดินไปมองนิ้วไป ตั้งแต่เด็ก ก็ได้รับการฝึกแบบพิเศษ พิณก็เป็นหนึ่งในนั้น ต้องรวบรวมทุก อย่าง

ยอมรับบางสิ่ง นางก็สามารถใช้ศักยภาพในตัวเอง

แต่ฝีมือก็บรรเลงพิณของนางก็ไม่เลว ปัญหาคือความรุนแรง ของมันไม่ค่อยมาก แต่เมื่อกี้ สิ่งที่นางคิดคือทำลายทุกสิ่งที่อยู่เบื้องหน้า สุดท้ายก็ทําลายไปจนหมด

หรือจะบอกว่า นี่เป็นเพราะยาชีวภาพของนางงั้นเหรอ ถ้าเป็นแบบนี้ เหมือนมีพลังข้ามมิติติดตัวมางั้นเหรอ คิดสิ่งใดก็ได้สิ่งนั้น

ที่ไม่ไกลจากนี้ กงชิงก็ได้ยินเสียงของพิณเดินมา เขากำลังจับ จิ้งจอกขาว เหยื่อกำลังจะติดเบ็ด เสียงพิณก็ได้สั่นไหวขึ้น ทำให้ จิ้งจอกขาวหนีไป

จิ้งจอกที่หนีไปไม่เป็นอะไร เสียงของฉันเหมือนมีเวทมนตร์ เหมือนวิญญาณจะหลุดออกจากร่าง

พึ่งลงมาก็เป็นเห็นกลุ่มหนึ่งกำลังยืนอยู่ด้วยความมึนงง

“อ๋องเสียน” มีคนเห็นกงชิง ใบหน้าที่ยิ้มแย้มไปต้อนรับท่าน

อาหย์ก็ได้ขวางคนที่เข้ามาใกล้

เงินหยุนเอ๋อเห็นกงชิง รีบมองดูคนรอบข้าง แต่ละคนปากไม่ ยอมพูด คุณหนูทั้งหลายใบหน้าเต็มไปด้วยความอาย ต่างแสดง ความสวยงามของตัวเองออกมา

เงินหยุนเอ๋อแสดงตัวก่อน ค่อยๆขยับเนื้อขยับตัวเข้าใกล้

“คุณชายกง”

“ข้ายังมีธุระไม่รบกวนพวกท่านแล้ว” พูดจบกงชิงก็สะบัด แขนเดินจากไป

เงินหยุนเอ๋อที่อยู่ตรงนั้นทำตัวไม่ถูก ได้แต่บีบผ้าเช็ดหน้า
เงินหยุนเอือมองไปรอบๆ เรื่องในวันนี้ถ้าใครได้ปริปาก อย่า หาว่าข้าใจสํา”

ทุกคนต่างไม่กล้าปเสียง ต่างก็รู้กัน พี่สาวของเงินหยุนเอ๋อ เป็นถึงฮองเฮา ดูนางเป็นคนอ่อนน้อมถ่อมตนแต่ไม่ควรไปยุ่ง ด้วย

อันหลิงหยุนหลบหนีสำเร็จ เดินไปอย่างสบายใจ แต่ในความ สบายใจนี้ ก็มีระยะทางที่ไกลแล้วภูเขาสูงชัน เดินกลับไปก็ไม่ได้ ง่ายอย่างที่คิด

ตอนออกมาพลังเต็มร้อย ไม่ได้คิดอะไรมาก ตอนกลับลงจาก เขาร่างกายอ่อนล้า และได้ใช้พลังไปเยอะตอนประลองกับเงิน หยุนเอ๋อ อันหลิงหยุนไม่มีแรงที่จะเดินต่อ

อย่างแรกคือร่างกายอ่อนแอ ทนความลำบากไม่ได้ อย่างที่ สองคือนางเริ่มหลงทาง

อันหลิงหยืนมองดูรอบๆ หาที่หลบเพื่อพักผ่อน คิดว่าจะให้ ผ่านพ้นคืนนี้ไปก่อน เช้าวันพรุ่งนี้ค่อยเดินทางต่อ

แต่ว่าใครจะไปรู้ที่ๆนางกำลังพักผ่อน มีคนที่กำลังจะมาพักที่นี่

ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวอันหลิงหยุนก็นั่งลง มองเห็นคนที่ กำลังเข้ามาอันหลิงหยุนหัวเราะเบาๆ ชีวิตเราไม่ว่าที่ไหนก็ สามารถเจอกันได้

ถึงขนาดนี้แล้ว ยังมาเจอกันได้ สวรรค์ช่างไม่มีเหตุผล
กงชิงเห็นอันหลิงหยุนคลานออกมาจากถ้ำเหมือนสุนัข ใบหน้าของเขาโกรธขึ้นทันที

อันหลิงหยุน ใจคอไม่ดี ยังไม่ทันได้ตั้งตัวก็โดนลากโยนออก มา

รูไม่ใหญ่มาก แต่นางก็โดนโยนออกมา อันหลังหยุนรู้สึก

กระดูกแทบหัก

“กงชิง เจ้านี่มันชั่วช้าเลวทราม เจ้าไม่รู้จักทะนุถนอมบ้างหรือ ทำอย่างนี้กับเมียเจ้าได้ไง เจ้าจะโดนฟ้าผ่าแน่

อันหลิงหยุนด่าไม่หยุด

นอนอยู่บนพื้นขยับตัวไม่ได้ แต่ก็ยังมีสติอยู่ บาดแผลใน ร่างกายก็ไม่ได้ฟื้นฟูเร็วขนาดนั้น

มองดูดาวบนท้องฟ้า อันหลังหยุนมีความคิดหนึ่ง ให้กงชิง กระดูกแตกละเอียดตาย

“กงชิง ไอ้สาระเลว ทำได้แม้กระทั่งผู้หญิง เป็นผู้ชายอะไร .….….……กงชิงไม่สะทกสะท้าน “เสียงดัง ไปจัดการ

“รับทราบ” อาหมู่เอียงปากเล็กน้อย ออกจากปากถ้ำ

คืนที่หนาวเย็น อันหลิงหยุนก็บาดเจ็บ ในสถานการณ์นี้นางได้ แต่รอให้ยาชีวภาพที่อยู่ในตัวนางค่อยฟื้นฟู

แต่ในขณะนี้ข้างๆหัวของอันหลิงหยุนก็มีคนเดินมา อันหลังหยุ นมองไปอย่างช้าๆ คืออาหผู้ติดตามของกงชิง
แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร สายตาของอาหแปลกๆ ดูเหมือนว่ามัน จะเกลียดนางมาก