บทที่ 57 สิ่งที่อยู่ในรถม้า

ไห่กงกงรีบลุกขึ้นจากพื้น รีบมองไปยังอันหลิงหยุน พอมองดูคนเบื้องหน้า รีบทำถวายความเคารพ: “ท่าน มาแล้วหรือ ข้าน้อยขอถวายบังคมอ๋องเซียน”

“กงกงเชิญลุกขึ้น!” กงชิงวี่โค้งตัวอุ้มอันหลิงหยุน เดิน ไปยังด้านในพระตำหนักเฉาเพิ่ง

ไห่กงกงโบกมืออย่างเร่งรีบ ส่งสัญญาณให้รีบตามไป

เมื่อเขาพระตำหนักเฉาเฟิงแล้วกงชิงวี่เรียกนาง: “ลุก ขึ้น? ข้ามีเรื่องจะถามเจ้า”

ไห่กงกงมองไปอย่างระมัดระวัง ข่าวลือภายนอกเป็น เรื่องจริง อ๋องเสียนไม่สนใจพระชายาเสียน เห็นถึงขั้น นี้แล้ว ยังเรียกให้ลุกขึ้น ถ้าหากตายขึ้นมาจะทำเช่นไร ท่านดูเถิด!

ไห่กงกงกระวนกระวายยิ่งกว่าอะไรใดๆ กงชิงวี่ยังคง ถือทิฐิ: “ข้าถามเจ้า เจ้าทำร้ายพระชายาตวนใช่หรือ ไม่?”

“ขณะนี้แล้ว คนจะตายอยู่แล้ว ยังจะถามอีก?” ฮอง ไทเฮาเห็นอะไรแบบนี้ไม่ได้ สวมเสื้อคลุมเดินออกมาที ละก้าว ความเย็นชาบนใบหน้าที่สง่างาม กงชิงวี่เงยหน้า ขึ้นมอง สีหน้าจึงดีขึ้นเล็กน้อย

“หม่อมฉันถวายบังคมเสด็จแม่
กงชิง ค่านับเล็กน้อย หวางฮองไทเฮามองเขาโดย ไม่ใส่ใจนัก: “พอแล้ว ปล่อยนางลง เจ้าไม่ต้องการ ข้า ต้องการ! ”

พูดอยู่หวางฮองไทเฮาเดินลงมาข้างล่าง มองอันหลิน หยุนที่ใบหน้าซีด เหงื่อท่วมตัว ส่ายหัว: “เป็นเด็กที่น่าสง สารจริงๆ อาไห่ เจ้ารีบหน่อย เรียกหมอหลวงมา สาย แล้วจะไม่มีใครอยู่

“ข้าน้อยไปเดี๋ยวนี้พ่ะย่ะค่ะ”

ไ กงกงรีบดำเนินการ กงชิงวี่วางคนลง หวางฮองไท เฮานั่งลงสัมผัสร่างกาย จึงพบว่า มีบางอย่างโผล่ออก มาจากต้นขาด้านนอกของอันหลิงหยุน

เปิดเสื้อคลุมอย่างระมัดระวัง ข้างบนเต็มไปด้วยเลือด หวางฮองไทเฮามองกงชิงวี่ที่อยู่ข้างๆ

กงชิงวี่ก็คาดไม่ถึง ตกใจเล็กน้อย เลือดมากขนาด

นี้!

“ออกไปให้หมด” หวางฮองไทเฮาบอกเหล่าขันทีให้ ออกไป เหลือเพียงนางกำนัลไม่กี่คน เปิดกางเกงของ อันหลิงหยุนออกทีละชั้น ต้นขาด้านใน เข็มเงินหลาย เล่มเจาะอยู่ข้างใน ก็คือจุดที่มีเลือดไหลออกมามาก

“โธ่เอ๊ย เด็กคนนี้!”

ปล่อยเสื้อผ้า หวางฮองไทเฮาก็จับมืออันหลิงหยุนมาดูในมือก็มีเข็มเจาะอยู่ บนมือมีเลือดไหลเล็กน้อย

ปล่อยมือออก นางกำนัลด้านข้างวางอ่างน้ำที่เตรียม ไว้นําไปวางที่ด้านหน้าหวางฮองไทเฮา หวางฮองไทเฮา ล้างมือ มีคนนําผ้าเช็ดมือส่งให้ เช็ดมือแล้ว หวางฮองไท เฮามองไปทางกงชิงวี่: “หากเสด็จแม่พูด คนนี้เสด็จแม่ ชอบ วี่เอ๋อให้อภัยได้หรือไม่ ปล่อยนางไป?”

กงชิงวี่สีหน้าไม่ดีนัก: “หม่อมฉันไม่อยากทําร้ายนาง เพียงแค่ไม่ชอบขี้หน้า เมื่อครู่.….…..

นึกถึงจุนฉูฉูถูกทำร้ายจนเป็นเช่นนั้น ก็ยังไม่กล้าบอก ว่านางทำ เขาก็เครียดขึ้นมา

จนป่านนี้แล้ว ยังจะไปหาเรื่องจุนฉูฉู

แค่คิดไม่ถึงว่าอันหลิงหยุนจะเป็นเช่นนี้

“พูดไม่ออกแล้วหรือ? เสด็จแม่เคยผ่านมา แม้ว่าการก ระทำของเด็กคนนี้ไม่เป็นที่ชื่นชอบของคนอื่น แต่ตา ของนางเสด็จแม่รู้ นางไม่มีเจตนาทำร้ายใคร ตรงข้าม กับอีกบางคน เจ้าดูไม่ออกสินะ?”

หวางฮองไทเฮาลุกขึ้นเดินไปอีกฝั่ง หมอหลวงเดิน ประตูจากด้านนอก คลานก้มหัวให้กับหวางฮองไทเฮา อยู่ที่พื้น

“พอแล้ว ไปดูพระชายาเสียน น่าสงสารจับใจ!
หวางฮองไทเฮาไม่รีรอคนข้างล่างพูดอะไร โบกไม้ โมกน้อ ให้พวกเขาไปดูวันหลังหมุน

หมอหลวงไม่กล้ารอช้า ตามไปงานเข้าไปอย่างเร่ง รับ วางกล่องยาดูอาการให้อันหลิงหยุน

“ทูลไทเฮา ตรวจไม่พบพะยะค่ะ แต่ดูจากอาการป่วย ของพระชายาเสียน เหมือนถูกพิษ” หมอหลวงคุกเข่า ทูลแจ้ง

“พูดไร้สาระ ข้าออกมาพร้อมกับพระชายา ข้าไม่ เป็นไร พระชายาจะถูกพิษได้อย่างไร?” กงชิงรู้สึกว่า แม้จะถูกพิษ ก็ไม่น่ารุนแรงขนาดนี้

อันหลิงหยุนสามารถถอนพิษได้ด้วยตนเอง นางยัง สามารถตายแล้วฟื้นคืนชีพ พิษทำให้เป็นเช่นนี้ได้หรือ?

“แต่ข้าน้อยตรวจสังเกต เป็นเช่นนี้จริงๆ พ่ะย่ะค่ะ”

หมอหลวงก็ไม่รู้จะทำอย่างไร หรือว่าอ๋องเสียน ต้องการให้พระชายาเสียนตายจริงๆ แม้แต่ถูกพิษยังไม่ สามารถพูดออกมาได้

“เสด็จแม่ หม่อมฉันพานางกลับไป ดึกมากแล้ว ไม่ รบกวนเสด็จแม่พักผ่อนแล้วพะยะค่ะ” กงชิงโค้ง ลำตัวอุ้มอันหลิงหยุนแล้วต้องการจากไป ไห่กงกงก็ กระวนกระวาย รีบมองหวางฮองไทเฮา ถ้าออกไปเช่นนี้ ก็คงตายแน่นอน อ๋องเสียนจิตใจโหดเหี้ยมเกินไปแล้ว
พระชายาเสียนไม่พูดอื่นใด เป็นถึงคนที่ช่วยชีวิตเขา นะ!

“เจ้ากลับไปตรวจสอบเรื่องถูกยาพิษ เจ้าเชื่อก็ดีไม่ เชื่อก็ดี ข้าเชื่อคำพูดของหมอหลวง หากเจ้าไม่เชื่อ ตรวจหาหลักฐานมาให้ข้าดู ข้าดูเจ้าฟื้นฟูได้ดีเพียงนี้ และไม่มีเรื่องอะไรต้องทำ ไปเถอะ”

หวางฮองไทเฮาเลิกแขนเสื้อ กงชิงวี่ปฏิเสธไม่ได้ มอง ดูอันหลิงหยุนในอ้อมแขนแล้วปล่อยวางกลับไป

ก่อนหน้านี้ฟื้นคืนชีพได้ ดูคราวนี้ก็เช่นกัน

ปล่อยคนแล้ว กงชิงวี่ประสานกุมมือพูดกล่าว: “หม่อม ฉันรับคำสั่งก็ได้พ่ะย่ะค่ะ”

พูดจบกันหลังไปโดยไม่มีเยื่อใย

ไห่กงกงไปดู คนเดินไปไกลแล้วจึงกล้าเดินกลับมา พูดกับหวางฮองไทเฮา: “ตอนที่ข้าน้อยไป พบคนเข้า พอดี แสงมีดสะท้อน ทำให้ข้าน้อยตกใจแทบแย่”

หวางฮองไทเฮายกคู่ดวงตาอันเฉียบคมขึ้นมอง: “เจ้า?

“ไม่ใช่หรือพ่ะย่ะค่ะ?” ไห่กงกงรีบพูด

หวางฮองไทเฮาไม่สนใจเขา มองไปทางด้านอันหลิง หยุน: “เฝ้าดูให้ดี ข้าไปพักแล้ว”
“ข้าน้อยรับทราบพ่ะย่ะค่ะ!”

หวางฮองไทเฮาลุกขึ้นกลับไปบรรทม ไห่กงกงรีบเข้า ช่วยพยุง: “ไทเฮา ค่อยๆ พ่ะย่ะค่ะ..………….

ส่งหวางฮองไทเฮาไปที่ห้องบรรทม ไห่กงกงกลับมา เฝ้าดู เหล่าหมอหลวงถอนพิษให้กับอันหลินหยุนกินยา ตามสัญญาณของพิษก่อน จะได้ผลหรือไม่นั้น พวกเขา ก็ไม่รู้ได้

แต่ก่อนรู้สึกมาโดยตลอดว่าอันหลิงหยุนไม่เป็นที่รัก แต่ที่เห็นตอนนี้ ถ้าตายขึ้นมา พวกเขาคงเสียใจ และ โศกเศร้าไปตามๆ กัน

“กงกง พยายามแล้ว จะเป็นอย่างไร คงต้องดูโชค ชะตาพระชายาเองแล้ว” หมอหลวงก็ทำอะไรไม่ได้

ไห่กงกงพูด: “ขอบคุณมาก ข้าน้อยดูอยู่ พวกท่านไป พักผ่อนก่อน มีเรื่องอะไรข้าน้อยจะเรียกหาพวกท่าน เอง”

“กงกงเชิญขอรับ”

เหล่าหมอหลวงกลับไปพักผ่อน ไห่กงกงเดินไปมา ตรงหน้าอันหลิงหยุนอย่างกังวล ทำไมยังไม่ดีขึ้น!

ออกจากวังกงชิงวี่ที่ขึ้นรถม้า คนขี่รถม้ารีบขี่กลับไป กงชิงวี่พิงอยู่ในรถม้าหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านครู่หนึ่ง ยัง ไงก็อ่านไม่รู้เรื่อง โยนออกไปอย่างง่ายดาย หนังสือโดนตะเกียงพลิกคว่ำ ไฟคว่ำแล้วด้านในบางสิ่งสีดำ ไหลออกมา กงชิงวี่ยกคิ้วดูสิ่งเหล่านั้น จับที่ด้ามจับด้าน หนึ่งของตะเกียง เปื้อนเล็กน้อย สิ่งนั้นยังคงเล็ดลอดไม่ หยุด

กงชิง ขมวดคิ้ว ใบหน้าหม่นหมองลงเล็กน้อย!

โยนมันออกไปอย่างง่ายดาย ตะเกียงก็บินออกไป ด้วยอย่างง่ายดาย

เสียงตกลงพื้นดังพรึบ ด้านหน้ารถม้ามีตะเกียงน้ำมัน แขนอยู่ทั้งสองด้าน คนขี่รถม้ามองตะเกียงน้ำมันที่พื้น บีบแส้ม้าในมือแน่น

เงียบตลอดทาง รถม้าไปถึงหน้าประตูจวนอ๋องเสียน กงชิงวี่ลงจากรถม้า ย่างก้าวเข้าไป

คนขี่รถม้าเดินตามหลังเข้าไป พ่อบ้านออกมาพบเข้า แปลกที่ไม่เห็นอันหลิงหยุน: “ท่านอ๋อง พระชายาล่ะค่ะ ย่ะค่ะ?”

กงชิงวี่หยุด หันมองคนที่ตามเข้ามา

อาซิวคุกเข่าทั้งสองลงที่พื้น: “ท่านอ๋อง อาซิวมารับ โทษแล้ว!”

พ่อบ้านอยู่ในอาการงุนงง นึกอะไรขึ้นได้ ในใจสั่นกลัว

“เรียกอาหยู่มา” กงชิงวี่ใบหน้าเยือกเย็น กล่าวด้วยเสียงเย็นชา

พ่อบ้านรู้ว่าแย่แล้ว แอบส่งคนไปตามถางเหอมา

อาหยู่ออกมาจากลานด้านหลังมองอาซิวที่คุกเข่าอยู่ กับพื้น ไม่พูดอะไรรีบคุกเข่าลง