บทที่ 480 ผู้ที่ทรยศสมควรตาย

อันหลิงหยุนออกไปยืนรอซูมู่หรง ซูมู่หรงก็ได้ขับรถมา ลงจากรถซูมู่หรงก็ได้นำยาปฏิชีวนะสองกล่องที่ และของ เล่นหลายกล่องเตรียมไว้ย้ายลงมากจากรถ อันหลิงหยุน เปิดกล่องออกก็เห็นของเล่นเด็กผู้ชายมากมาย อันหลัง หยุนอิบายไม่ถูกว่าจะพูดอย่างไร

ท้องฟ้ามืดลง ซูมู่หรงถาม “กอดหน่อยได้ไหม? ”

อันหลิงหยุนส่ายหน้า แต่ซูมู่หรงก็ก้าวมาข้างหน้าเพื่อ กอดอันหลิงหยุน ปิดตาลงและน้ำตาก็ไหลออกมาจาก ดวงตาของซูมู่หรง

“ดูจากสายตาที่ต้องการจากไปของเธอแล้ว เธอรู้ไหม ว่าฉันเสียใจมากแค่ไหน ฉันยอมให้เธอมาหาฉันเป็นบาง ครั้งบางคราวเสียยังดีกว่า แต่หากขาดเหลืออะไรฉัน สามารถให้เธอได้ทุกอย่าง ฉันไม่หวังว่าจะเสียเธอไป มัน เหมือนกับว่าโลกนี้ไม่เคยมีเธออยู่ เรื่องทั้งหมดล้วนเป็น แค่เพียงความฝันฉากหนึ่ง”

อันหลิงหยุนไม่เคยอกหักมาก่อน เธอจึงรู้สึกไม่ได้ถึง ความรู้สึกของซูมู่หรง เธอทำได้เพียงยืนงงต่อหน้าซูมู่ห รงและฟังในสิ่งที่เขาพูด

รอจนกระทั่งซูมู่หรงหยุดพูด อันหลิงหยุนก็ถามขึ้น “หัวหน้า คุณยังจำตอนที่พวกเราเจอกันตอนฝึกซ้อมครั้ง แรกที่ชายทะเลได้ไหม?

..ซูมู่หรงไม่มีการตอบสนอง ผละออกจากอันหลิงหยุนและเงียบไป

ทันใดนั้นอันหลิงหยุนก็หัวเราะขึ้นมา “ฉันรู้ว่าหัวหน้า ไม่มีทางจำได้แน่นอน แต่ฉันจำได้

อันหลิงหยุนมองไปที่ทะเลที่ไกลออกไป “หัวหน้า พวก เราไปดูกันเถอะ เดินเร็ว

อันหลิงหยุนเดินไปทางชายทะเล ในใจยังหลงเหลือ ความมีเมตตาอยู่บ้าง เธอไม่รู้ว่านี่ถือว่าเป็นการหักหลังกง

ชิงวี่หรือเรียกว่ามีชู้ หรือเปล่า?

ที่นี่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่หากเป็นที่ประเทศต้าเหลียง จะ ต้องนำนางไปหย่อนลงไปในกรงหมูแน่

แต่ตอนนี้ไม่มีทางเลือก ใครใช้ให้นางนึกขึ้นมาได้ล่ะ

ขณะที่ลมพัด อันหลิงหยุนรู้สึกเย็นเล็กน้อย นึกไปถึง ครั้งแรกที่มาฝึกซ้อมที่ชายทะเล อันหลิงหยุนเหลือบมอง ซูมู่หรงที่กำลังมองเธออยู่

อันหลิงหยุนรู้สึกอายเล็กน้อย ซูมู่หรงมองเข้าไปใน ดวงตาของเธอราวกับว่ากำลังจะถูกทอดทิ้ง อันหลิงหยุน ลำบากใจเป็นอย่างมาก

ถึงเวลาที่จะหยุดมิตรภาพนี้ลงแล้ว เธอไม่อยากให้กง ชิงวี่รู้สึกหึง

“หัวหน้า ตอนที่ฉันมาที่นี่ครั้งแรก ไม่ว่าฉันจะทำอะไร คุณก็มองว่าขวางหูขวางตา อยากให้ฉันออกไป ทั้งยังบอกให้ฉันถอดเสื้อผ้าฝึกซ้อมเหมือนกันกับคนอื่น ฉันไม่ ยอมพวกเราจึงได้โต้เถียงกัน คุณจําได้หรือยัง?

ซูมู่หรงจำไม่ได้จริงๆ แม้จะคิดอย่างดีแล้ว ก็นึกไม่ออก ว่าเคยเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

“ตอนที่เริ่มรู้จักกัน ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับคุณ คุณยังผูก ใจเจ็บฉันอยู่เลยด้วยซ้ำ? “ซูมู่หรงนึกไปถึงตอนนั้นก็ หัวเราะออกมา

“เธอยังกล้าพูด เรื่องที่ทุกคนต่างก็รอเธอฝึกซ้อมอีก หรอ เธอกลับไปที่ทะเลเพื่อนั่งมองมัน หากฉันไม่เร่งเธอ เธอยังจะได้มาอยู่ตรงนี้ไหม? ”

“หัวหน้าพูดถูกแล้ว แต่หลายปีมาแล้วในใจของฉัน แข่งขันกับหัวหน้ามาตลอด ฉันอยากให้หัวหน้าเห็น ฉันก็ เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง และก็ไม่แพ้ผู้ชายเหมือนกัน”

ใบหน้าของซูมู่หรงบูดบึ้ง พูดจาราวกับเด็ก “จะต้องเจอ หน้าแล้วตกหลุมรักและขอเธอแต่งงานเลยหรอ?

“ยังจะเป็นรักแรกพบอะไรกัน รักแรกพบล้สนแต่เป็น เรื่องหลอกลวงผู้คน ตอนนั้นเวลาที่ฉันและหหัวหน้าอยู่ ด้วยไม่สั้นเลย แล้วทำไมถึงยังไม่มีประกายไฟออกมา หัวหน้าไม่รู้สึกหรือว่า นี่คือพรหมลิขิต ให้เป็นเพียงแค่ เพื่อนที่ดีต่อกันเท่านั้น?

ซูมู่หรงหมุนตัวเดินไปที่ด้านหน้าของอันหลิงหยุน ขวาง ทางเดินของอันหลิงหยุนไว้ “พูดแบบนี้ ตอนนี้ถ้าฉัน จัดการเธอที่นี่ พวกเราก็จะได้อยู่ด้วยกัน? ”
อันหลิงหยุนหยุดลง ใบหน้าเต็มไปด้วยความมึนงง!

“หัวหน้าอย่าพูดเล่นแบบนี้ ฉันมีลูกแล้วห้าคน ยังมีสามี แล้วด้วย”

“ใครจะเชื่อ? ใครจะยอมรับ?”

“…หัวหน้า นี่ไม่สนุกแล้วนะ”

อันหลิงหยุนมีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก เดินอ้อมไป ที่ทะเล ซูมู่หรงก็ได้ดึงมือของอันหลิงหยุน ดึงอันหลิงหยุน ไว้!

อันหลิงหยุนรู้สึกลำคอแห้งผาก หมุนตัวมองไปที่ซูมู่ห รง “หัวหน้า ฉันมองคุณเป็นพี่ชาย อาจารย์ และพ่อมา โดยตลอด ฉันเคารพคุณ แต่ไม่เคยคิดไปความสัมพันธ์ ระหว่างชายหญิงเลยแบบนั้นเลย!”

“แต่ฉันไม่เคยมองเธอเป็นอย่างอื่น

“…”อันหลิงหยุนไม่อยากพูดอะไรออกไป ในหัววุ่นวาย ไปหมด เธอจะหาคำไหนมาปฏิเสธซูมู่หรงได้ แต่ดูแล้วก็ ไม่มีคำไหนที่จะปฏิเสธเขาได้

ซูมู่หรงดึงอันหลิงหยุน เขาอยากที่จะสนิทสนมกับอัน หลิงหยุน อันหลิงหยุนพูดขึ้น “หากฉันทำเรื่องที่ผิดต่อเขา กลับไปฉันก็มีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้”

“ซูมู่หรงปล่อยอันหลิงหยุน “เขาจะฆ่าเธอหรือ? ”
อันหลิงหยุนจนปัญญา “ยังต้องให้เขาฆ่าฉันอีกหรอ? หัวหน้าไม่รู้จักนิสัยของฉันหรอ ? ฉันเป็นแบบนี้มาตลอด ไม่ทำเรื่องที่ผิดต่อองค์กร หัวหน้าไม่ได้พูดกับฉันแบบ นี้หรอ องค์กรก็คือคนรักของพวกเรา หักหลังองค์กรก็ เหมือนหักหลังคนที่เรารัก หักหลังการแต่งงาน คนที่ถูก หักหลังมีเพียงผู้เดียว และสุดท้ายก็ต้องฆ่าตัวตาย

พวกเราไม่มีลูกกระสุน พวกเราสามารถที่จะใช้มีดฆ่า ตัวตายได้

เขารอฉันอยู่ที่นั่นแน่นอนว่าต้องกอดร่างกายที่ใกล้จะ ตายของฉัน ความรู้สึกเป็นร้อยคงปะทุขึ้นพร้อมกัน ฉัน อยู่ที่นี่กับหัวหน้าใช้ชีวิตสำมะเลเทเมา ก็ถือว่าฉันหักหลัง เขา ฉันก็สมตายแล้ว?

ซูมู่หรงคลายมือออก จู่ๆก็หัวเราะร่วนออกมา หัวเราะไป ด้วยทั้งยังมองไปที่ทะเลไปด้วย อันหลิงหยุนรู้สึกหวาด กลัวซู่มู่หรงที่กลายเป็นคนบ้าเช่นนี้

การพบเจอคนที่มาจากช่องว่างที่วุ่นวายข้ามเวลากลับ ไปกลับมา เดิมทีก็ทำให้สมองได้รับบาดเจ็บ ผิดพลาด เพียงเล้กน้อยก็ทำให้เสียสติไปได้ !

ซูมู่หรงคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม เขาไม่ได้เสียใจขนาดจะ ร้องไห้ออกมา

เขาเดินลงไปในทะเล และลืมนึกถึงความเย็นของน้ำ

เผชิญหน้ากับลม ซูมู่หรงก็นำมือไปวางไว้ด้านหลัง เอา มือจับไปที่ข้อมืออย่างใจลอยและมองไปที่โลกที่อยู่ตรงข้าม เมื่ออันหลิงหยุนเดินมายืนข้างเขา เธอและเขายืน เคียงข้างอยู่ตรงนั้นด้วยกัน

ซูมู่หรงมองไปที่อันหลิงหยุนที่อยู่ข้างเขา “เธอไปอยู่ที่ นั่นเป็นอย่างไรบ้าง?

อันหลิงหยุนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “น่าจะเพียบพร้อมและมี ฐานะสูงส่งอะไรแบบนั้น เวลาเดินไม่เหมือนกับตอนนี้”

“ทำให้ดูหน่อยได้หรือเปล่า? ”

อันหลิงหยุนหันหน้าไปมองซูมู่หรง และพยักหน้า “พรุ่ง นี้ฉันจะหาวิธีนำเสื้อผ้ามาให้คุณดู แต่รับประกันไม่ได้ว่า จะมีหรือไม่ …ฉันสามารถสร้างในคอมให้หัวหน้าดูได้”

“ฉันอยากดูเธอสวมชุดแบบนั้น สวมให้ฉันดูที

“…”อันหลิงหยุนไม่มีทางเลือก “งั้นพรุ่งนี้หัวหน้าไปหา เสื้อผ้า ถ้าเจอแล้ว ฉันจะสวมให้ดู”

ค่ำนี้อันหลิงหยุนและซูมู่หรงยังไม่ได้กลับมา รุ่งสางเมื่อ ทั้งคู่ดูพระอาทิตย์ขึ้นแล้วจึงได้กลับมา ไม่มีใครพูดอะไร ทั้งนั้น และไม่มีใครคาดหวังอะไร

หลังจากพักช่วงตอนเช้าแล้ว ตอนบ่ายอันหลิงหยุนได้ ตรวจเช็คสัมภาระที่จะนำกลับไป ซูมู่หรงนำเสื้อผ้าที่อัน หลิงหยุนว่ากลับมา แต่อันหลิงหยุนแม้แต่ฝันก็ยังคาดไม่ ถึง จะเป็นชุดเครื่องยศสตรี

อันหลิงหยุนเครียดขึ้นมา ถ้าถูกเขาจับได้จะทำยังไง?
แต่ในเมื่อรับปากแล้ว อันหลิงหยุนก็จะไม่เปลี่ยนใจ

เพียงแค่แต่งหน้านิดหน่อยเปลี่ยนเสื้อผ้าซักชุด อันหลิง หยุนมองไปที่กระจกพักหนึ่ง รู้สึกว่าแทบจะเหมือนกัน แม้ จะยังขาดอะไรไปนิดหน่อย แต่โดยรวมแล้วก็เป็นแบบนี้

“หัวหน้า เข้ามาได้แล้ว”

หลังจากอันหลิงหยุนเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยก็เรียกซูมู่ หรงเข้ามา เมื่อประตูถูกเปิดซูมู่หรงก็ตะลึงไปเกือบครึ่งวัน จ้องเขม็งไปที่อันหลิงหยุนอย่างเหม่อลอย

อันหลิงหยุนพูดขึ้นว่า “อยู่ที่นั่นฉันก็ใส่แบบนี้”

ซูมู่หรงมองอย่างจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว “สวยมาก ไม่ แปลกเลยที่จิตวิญญาณจะมีความสับสน หากเธอปรากฏ ตัวต่อหน้าฉันแบบที่ข้ามเวลาให้เร็วกว่านี้ ฉันคงไม่ทำผิด มานานหลายปีแบบนี้”

อันหลิงหยุนไม่มีอะไรจะพูด หากพูดออกไปก็เกรงจะไม่ จบไม่สิ้น

อันหลิงหยุนเปลี่ยนเสื้อผ้า ซูมู่หรงยังตามมาถาม “อยู่ แบบนี้แหละ ไม่ต้องเปลี่ยน!

“ฉันจะทำเค้กให้หัวหน้า ใส่แบบนี้ไม่ค่อยสะดวก”อัน หลิงหยุนอธิบาย ทั้งที่จริงเธอได้เปลี่ยนชุดไปแล้ว

ซูมู่หรงไม่สามารถอธิบายถึงความสูญเสียนี้ได้ ได้แต่รอ อยู่ข้างนอกรู้สึกว่าสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่