บทที่ 470 มีพระชายาแต่ไม่มียางอาย

ตลอดทางเดินกงชิงวี่เริ่มไม่สนงานของตนเอง เอาแต่ พูดคุยกับอันหลิงหยุนเรื่องของหลินไต้อวี้และเจียเป่า อวี้ อันหลิงหยุนเดิมทีก็ไม่ชอบหลินได้อวี้ ฟังแล้วรู้สึก รำคาญ อย่าถามข้าอีกเลย ข้าไม่ชอบหลินได้อ”

“แล้วหลิงหยุนชอบใคร “กงชิงวี่ก็ไม่ชอบเจียเป่าอวี้ แต่ ก็ยังถาม ก็อยากรู้นี่นา

อันหลิงหยุนหยุดคิดชั่วครู่ “เจ้าบ้าสองคนในหนังสือ”

“ใคร”

กงชิงวี่เคยได้ฟังอันหลิงหยุนเล่าถึงหอแดง แต่ไม่เคย เห็น จึงรู้สึกอยากรู้อยากเห็น สิบปากว่าไม่เท่าตาเห็น

ยิ่งอันหลิงหยุนพูดมากเท่าไหร่ กงชิงวี่ยิ่งเพิ่มความ

อยากรู้มากขึ้นเท่านั้น

อันหลิงหยุนมองกงชิงวี่แล้วรู้สึกรำคาญใจ ปากบอกไป ว่า “รอข้ากลับไปอีกครั้ง จะนำมาให้ท่านหนึ่งชุด

หนังสือนั้นผู้หญิงชอบอ่าน หากท่านอ๋องอ่านเข้าไปได้ ก็อ่านเถอะ”

กงชิงวี่สีหน้ามึนงง แต่ว่าหากกลับไปได้ย่อมต้องตามไป แน่ ฉะนั้นจึงพยักหน้าอย่างหนักแน่น เป็นคำตอบว่าดี

ด้านนอกวังเฉาเพิ่งมีทหารเฝ้ายามหนาแน่น บนพื้นถูกล้างทำความสะอาดแล้ว มองออกว่ามีคนมากมายที่ล้ม ตายเลือดไหลเป็นสายน้ำ บนพื้นยังมีบางแห่งเป็นสีแดง

อันหลิงหยุนตามกงชิงวี่เข้าประตูไป ในวังเป็นระเบียบ เรียบร้อยเช่นเดิม หวางฮองไทเฮานั่งอยู่บนบัลลังก์หงส์ ที่อยู่สูงขึ้นไป ข้างกายนางเป็นฮั่วไท่เฟยที่สีหน้าร้อนรน อ๋องตวนนั้นไม่อยู่

อันหลิงหยุนตามกงชิงวี่ไปคำนับหวางฮองไทเฮา ลุกขึ้น แล้วจึงรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง ไม่เห็นอ๋องตวน

แต่ต่อหน้าพระพักตร์หวางฮองไทเฮาและฮั่วไท่เฟย อัน หลิงหยุนก็ไม่สะดวกจะพูด

“การรัฐประหารราชสำนักในครั้งนี้ดีที่มีอ๋องเสียนและ อ๋องตวน ถ้าไม่ใช่พวกเจ้ามาทันเวลา วังหลวงนี้ก็ไม่รู้ว่า จะมีสภาพเช่นไร ฮ่องเต้ยังอยู่ดีหรือไม่”

หวางฮองไทเฮาถาม กงชิงวตอบ “ฮ่องเต้ยังอยู่ดี ขอ เสด็จแม่วางพระทัย สักครู่ฮ่องเต้คงจะมาน้อมทักทาย เสด็จแม่”

“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ในวังก็กลับคืนสภาพเดิมแล้ว เพียง แต่คนร้ายกงชิงเซวียนเหอยังหาไม่พบ ตอนที่อ๋องตวน ออกไปบอกว่าจะไปตามหาเขา ไม่รู้ว่าเป็นอย่างไรบ้าง “หวางฮองไทเฮามองไปยังฮั่วไท่เฟยที่เป็นกังวลอยู่ “เจ้า ก็ไม่จำเป็นต้องกังวลมาก พวกเขาโตแล้ว ย่อมต้องผ่าน การฝึกฝนซะบ้าง

คนที่สามารถมีชีวิตรอดอยู่จนถึงตอนนี้ได้ในวังของประเทศต้าเหลียง ล้วนเป็นคนมีวาสนาดี เจ้ากลัวอะไร”

ฮั่วไท่เฟยถอนหายใจ”ท่านพี่พูดได้ถูกต้อง”

ไทเฟยสีหน้าไร้เดียงสา จนถึงเวลาอย่างนี้แล้วกลับ ยิ้มไม่ออก

กงชิง ได้ยินเสียงอีกาจากข้างนอก รู้ว่าราชาอีกากลับ มาแล้ว มองไปทางอันหลิงหยุน

อันหลิงหุยนตั้งใจฟัง พยักหน้า “อ๋องตวนเจอ……

คำว่าพระชายาตวนยังไม่ได้พูดออกไป อันหลิงหยุนได้ รับสัญญาณลับจากกงชิงวี่ แก้ไขเป็น”อ๋องตวนกลับมา แล้ว”

กงชิงวี่จึงหันไปรายงาน“ทูลเสด็จแม่ อ๋องตวนกลับมา แล้ว สักครู่ก็จะมาที่นี่ด้วย ข้าไปต้อนรับเขา”

“ไปเถอะ ระวังตัวด้วย หลิงหยุน เจ้าไปดูเซียวกุ้ยเฟ ยกับเต๋อกุ้ยเฟยสักหน่อย”

“เพคะ”

ออกมาพร้อมกันอันหลิงหยุนตามไปพบกับอ๋องตวน ก่อน อ๋องตวนอุ้มหยุนโล่ชวนที่สลบอยู่ อันหลิงหยุนเห็น คนสลบอยู่ รีบสำรวจดูหนึ่งรอบ จับชีพจรเพื่อความแน่ใจ ว่าปลอดภัย แล้วจึงปล่อยมือออก

“ไม่เป็นไร ดื่มยาสลบไปบางส่วน ไม่กี่ชั่วยามก็คงจะตื่น”

“นานขนาดนั้นเลยหรือ”อ๋องตวนกังวลอยู่บ้าง

“ดื่มน้ำสักหน่อยจะฟื้นได้เร็วขึ้น”

“อืม”

อ๋องตวนเอ่ยขึ้น “ข้าตามฝูงอีกาไป ชวนเอ๋อถูกคน กลุ่มหนึ่งซ่อนไว้ในโลงศพกำลังเตรียมเคลื่อนย้ายไป นอกเมือง ดีทีฝูงอีกาหาเจอทันเวลา ไม่เช่นนั้นผลจะเป็น อย่างไรก็ไม่กล้าคิด ตามหลักแล้วข้าติดหนี้บุญคุณพระ ชายาเสียนหนึ่งครั้ง

พระชายาเสียน เจ้าต้องการเงินเท่าไหร่”

อันหลิงหยุนรู้สึกอึดอัดใจ มีเงินแล้วเอาแต่ใจ นางไม่คิด จะเอา แต่อ๋องตวนกลับจะให้

อันหลิงหยุนพูดตัวเลขออกไป ทำเอาอ๋องตวนรู้สึก ตกใจ

“ห้าแสน”อันหลิงหยุนรู้สึกว่า ในเมื่ออ๋องตวนเอ่ยปาก เอง เช่นนั้นย่อมต้องเอาไม่ให้เสียเปล่า

อ๋องตวนหน้าดำคร่ำเคร่ง “ก็ได้ ห้าแสนตำลึง”

พูดจบอ๋องตวนก็เดินจากไป อันหลิงหยุนนึกถึงกงชิงเซ วียนเหอจึงหันไปถาม“เห็นกงชิงเซวียนเหอหรือยัง”
“ไม่เห็น เขาไม่ได้อยู่กับพวกเจ้าหรือ จับไม่ได้หรือเมื่อ ได้ยินว่าจับตัวกงชิงเซวียนเหอไม่ได้ อ๋องตวนรีบหันมา ทันที

กงชิงวี่เสิรมคำเดียว“หนีไปแล้ว”

“หนีจากมือเจ้า”อ่องตวนท่าทีจริงจัง ใบหน้าหล่อเหลามี

ไอสังหารปะปนหลายส่วน อ่องตวนอึ้งไปชั่วครู่ จึงมองไปที่อันหลิงหยุน แต่แค่มอง

แล้วก็อุ้มหยุนโล่ชวนจากไป

“อาจจะยังอยู่ในวัง เขารู้แผนผังของวังดี พวกเจ้าลอง หาดูอีกที ข้าไปจัดการเรื่องชวนเอ๋อก่อน”

อ๋องตวนไปแล้วอันหลิงหยุนมองไปยังกงชิงวี่ “ท่านอ๋อง รู้สึกหรือไม่ว่าปกติแล้วอ๋องตวนจะท่าทีอบอุ่น แม้แต่ตอน ที่ข้าข่มขู่ขอเงินจากเขา แม้ใจเขาจะไม่เต็มใจ แต่ก็ยอม ให้ หรือแม้จะโกรธมากเพียงใดก็ไม่เคยเผยแววตาสังหาร แต่ครั้งนี้ดูเหมือนเขาจะเจ็บปวดมาก แววตาตอนฆ่าคน เหมือนไร้วิญญาณ อ๋องตวนคงเคียดแค้นชิงชังอ๋องชินจง มาก”

“ความแค้นเรื่องแย่งภรรยาไม่สามารถอยู่ร่วมโลกกัน ได้ หากเขาไม่แค้นสิคงจะมีปัญหา”

“แต่ว่าท่านอ๋อง หากมีคนจะแย่งภรรยาท่านล่ะ”อันหลิง หยุนก็แค่อยากรู้ไม่ได้คิดอะไรมาก แต่พอพูดออกไป กลับรู้สึกเสียใจ โดยเฉพาะตอนที่เห็นสายตาอาฆาตของ กงชิงวี่ คิดอยากจะเอาหัวไปชนกงชิงวี่ให้ตายไปบนร่างของเขาเลย

สายตากงชิง หรี่ลงเล็กลง เดินไปตรงหน้าอันหลิงหยุน สองก้าว อันหลิงหยุนตกใจถอยหลังไปโดยไม่รู้ตัว ไม่รู้ว่า อารมณ์หงุดหงิดยากจะสงบนี้มาจากไหน

“หลิงหยุนเมื่อสักครู่เจ้าว่าอะไรนะ”

“ไม่ได้ว่าอะไร บอกว่าหากมีคนแย่งภรรยาท่านอ๋องไป ท่านอ๋องจะทำเช่นไร”อันหลิงหยุนทวนคำถาม

กงชิงวี่ฉีกยิ้ม”พระชายาของข้าใครกล้าแย่ง”

..”อันหลิงหยุนถอยหลังไปอีกสองก้าว “ไม่มีก็ไม่มี ทำไมโมโหขนาดนั้น เรื่องงานสำคัญ ท่านอ๋องต้องอยู่ ในวังหลวงจึงจะถูกต้อง ข้าจะไปดูเซียวกุ้ยเฟยและเต๋ อกุ้ยเฟย”

อันหลิงหยุนพูดจบแล้วก็อยากจะไป ถูกกงชิงวี่เรียกไว้ “พูดถึงเรื่องสำคัญแล้วคิดจะหนี คิดว่าข้าโง่หรือไง”

อันหลิงหยุนมองกงชิงวี่อย่างอารมณ์เสีย “ท่านอ๋อง เช่นนั้นท่านต้องการอย่างไร”

“ก็ไม่อย่างไร กลางคืนก็จ่ายเบี้ยเลี้ยงเสบียงให้มาก หน่อยก็พอ ตอนที่จ่ายก็ให้ความร่วมมือด้วย พยายามสัก หน่อย อย่าให้ข้าต้องเป็นฝ่ายรุกมากก็พอ”

อันหลิงหยุนมองไปอย่างไม่พอใจ “ท่านอ๋องช่างไร้ ยางอาย กลางวันเสกๆยังจะพูดเรื่องอย่างนี้”
“หน้าของข้าไร้ยางอายตั้งแต่รู้จักกับหลิงหยุนแล้ว เอา หลังหยุนก็พอแล้ว จะเอาหน้าทำไม”

อันหลิงหยุนรู้สึกหดหู่ใจ เมื่อเถียงไม่ไหวก็ได้แต่ตีระฆัง ถอยทัพ หยุดพูดชั่วคราว

อันหลิงหยุนไปดูมู่มิง มู่มิงเป็นหวงกุ้ยเฟย ตอนที่แต่งตั้ง พระสนมตำแหน่งหวงกุ้ยเฟยนั้นสูงกว่าจุนเซียวเซียวหนึ่ง

ขั้น กฎเกณฑ์กดทับคน แต่ก็ไม่ได้น่าอิจฉา

กงชิงวี่ส่งอันหลิงหยุนไปถึงวังซ่งเต๋อแล้วรออยู่ข้างนอก อันหลิงหยุนไปวังซ่งเต๋อคนเดียวเพื่อดูมู่มิง

มู่มิงตอนนี้ฟื้นแล้ว กำลังแต่งตัว อันหลิงหยุนเข้าไปมู่มิง จึงลุกขึ้นยืน

การแต่งหน้าที่สง่างามสมฐานะทำให้รู้สึกตะลึง อันหลิง

หยุนมองอย่างเหม่อลอย

หากจะให้บอกว่าใครจะเป็นคนที่ฮ่องเต้โปรดปรานมาก ที่สุด อันหลิงหยุนไม่ได้เข้าข้างมู่มิง แต่มู่มิงนั้นมีต้นทุน นั้นจริงๆ

แต่เรื่องพวกนี้ คงไม่มีใครรู้

หวางฮองไทเฮาย่อมมีความคิดในใจตน แต่หวางฮองไทเฮาไม่ใช่คนธรรมดา
คนคนหนึ่งที่สามารถนั่งตำแหน่งฮองเฮาได้อย่างมั่นคง แล้วยังประคองฮ่องเต้จนตนเองขึ้นเป็นไทเฮา สายตา ย่อมไม่ธรรมดา