บทที่ 464 ที่สุดก็มีเรื่องจนได้

หมอหลวงโจวสั่นไปทั้งตัว ไท่เฟยถามอย่างโมโห “พูด ใครใช้ให้เจ้าทําเรื่องพวกนี้”

คนในวังต่างตกใจไปตามๆกัน แม้แต่อันหลิงหยุนเองก็ ตกใจไม่น้อย แต่ก่อนไม่เคยเห็นไท่เฟยเป็นเช่นนี้มาก่อน พอเห็นหมอหลวงโจวก็ยิ่งดูดุร้าย

แต่อันหลิงหยุนก็เข้าใจได้ไม่ยาก ฮั่วไท่เฟยอยากอุ้ม หลานมาก นางมีความหวังสูงมาก แต่ตอนนี้มีเรื่องเช่น นี้เกิดขึ้น นางย่อมต้องระเบิดออกมา นี่ยังถือว่าเบา แค่ เหตุผลนี้ ก็สามารถประหารได้เก้าชั่วโคตรแล้ว

สีหน้าฮั่วไท่เฟยนิ่งขรึมลง “เด็กๆ ไปที่จวนของหมอหล วงโจว เผามันให้วอด

ฮั่วไท่เฟยกล่าวขึ้นอย่างน่ากลัว ขันทีน้อยที่รับคำสั่ง อยู่ที่หน้าประตู เพิ่งเดินถึงประตูก็ถูกอ๋องตวนและหยุนโล่ ชวนที่กำลังเข้ามาขวางเอาไว้

“ช้าก่อน”อ๋องตวนขวางคนไว้ไม่ให้เข้าไป

“เสด็จแม่ “อ๋องตวนเดินไปข้างหน้าฮั่วไทเฟยเพื่อ ทำความเคารพ ฮั่วไท่เฟยมองผ่านเขาไปยังหยุนโล่ชวน สีหน้าเจ็บปวดใจ

“ชวนเอ๋อเอ๋ย เจ้ามานี่ แม่ขอดูเจ้าหน่อย”

ตอนที่มานั้นหยุนโล่ชวนก็ยังดีๆอยู่ พอได้ยินฮั่วไท่เฟยพูดก็รีบเดินเข้าไป น้ำตาเริ่มรื้นขอบตาจนเกือบจะออก มาแล้ว

ฮั่วไทเฟยดึงมือของหยุนโล่ชวนไว้ “ลำบากเจ้าแล้ว ล้วนเพราะข้าไม่ดี ทั้งที่ดีๆอยู่ยังจะให้เจ้าดื่มน้ำแกงอบอุ่น ร่างกายอะไรนั้น จนเกิดเรื่องขึ้น ล้วนเพราะข้าไม่ดี แม่ได้ ชดใช้ให้เจ้าแล้ว”อันหลิงหยุนรู้สึกคาดไม่ถึง คิดไม่ถึงว่า ฮั่วไท่เฟยจะมีมุมนี้ด้วย

“เสด็จแม่ ไม่ใช่ความผิดของเสด็จแม่ เสด็จแม่หวังดี ล้วนเพราะข้าไม่เอาไหน ไม่พบพิรุธเลย”

หยุนโล่ชวนก้มหน้า เหมือนเด็กที่ทำผิด

อันหลิงหยุนรู้สึกว่า บางทีอาจจะเป็นเพราะมีบุคลิกต่าง กัน จึงทำให้เข้ากันได้ดี

อ๋องตวนมองไปยังหมอหลวงโจวที่อยู่บนพื้น” โจวเฉิง

ข้าถามเจ้า เจ้ายังอยากมีชีวิตอยู่หรือไม่”

โจวเฉิงเงยหน้าขึ้นมองอ๋องตวน สายตานั้นมีเพียงความ เย็นชาไร้ซึ่งความหวาดกลัว อ๋องตวนเข้าใจในทันที โจว เฉิงให้ตายก็ไม่ยอมพูด

สายราชนิกุลแทรกซึมหยั่งรากลึก คนเหล่านี้ถูกพิษ ทําลายจนไม่มีทางรักษาแล้ว

ถึงแม้จะให้โอกาสมีชีวิตรอด พวกเขาก็คงไม่อยากมี ชีวิตอยู่ต่อไป
“น้องสาม เจ้าจัดการเถอะ เสด็จแม่อารมณ์ไม่ดี ข้ากับ ชวนเอ๋อจะอยู่ดูแลเอง พวกเจ้าไปเถอะ”

อ๋องตวนมองแล้วรู้สึกรำคาญ และไม่คิดจะยื่นมือเข้าไป ยุ่ง

คนที่เขาต้องการหาคืออ๋องชินจง

อันหลิงหยุนรู้สึกนับถือจริงๆ เขาเองกลับแอบอู้ทำตัว สบายๆ

กงชิงวี่สั่งการ “เด็กๆ โจวเฉิงคิดร้ายต่อท่านอ๋อง ยึด ทรัพย์สินทั้งบ้าน โจวเฉิงโทษใหญ่หลวง หลักฐานชัดเจน พรุ่งนี้ให้ลงโทษด้วยการประหารที่ลานประหาร

“พ่ะย่ะค่ะ”โจวเฉิงอึ้งไป แต่จู่ๆก็เงยหน้ามองกงชิง

“กงชิงวี่ เจ้าจะไม่ถามหรือว่าข้าเป็นใคร

“ในเมื่อข้าไม่ถาม นั่นย่อมเพราะรู้ว่าเจ้าเป็นใคร ปีนี้เจ้า สี่สิบสอง เป็นลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านตระกูลโจว ภรรยาเจ้า เป็นคนตระกูลโจว แต่เจ้าเป็นราชนิกุล เจ้าตามแม่ของเจ้า ออกจากจวนอ๋องใหญ่ตั้งแต่เล็ก จากนั้นก็ไม่มีข่าวคราว อีกเลย ตอนเจ้าอายุยี่สิบได้แต่งกับลูกสาวตระกูลโจว ตั้งแต่นั้นมาก็ได้เป็นหมอหลวงในโรงหมอหลวง จนถึง ตอนนี้”

โจวเฉิงคิดอยากลุกขึ้นมา กงชิงวี่พูดว่า “อย่าเสียเวลาเปล่าเลย ข้าไม่ให้โอกาสอะไรกับเจ้าทั้งนั้น ส่วนเจ้า…… ตายไปก็ไม่เสียดาย แต่สถานะของเจ้าจะไม่มีวันได้รับ การยอมรับจากราชนิกุล พวกเขา……นอกจากจะใช้เจ้า เป็นเครื่องมือเท่านั้น

ข้าจะบอกเจ้าให้ หัวหน้าของราชนิกุลข้าได้ตรวจสอบ จนพบแล้ว เขาก็คืออ๋องซินจงของจวนอ๋องห้า เกรงว่าเจ้า เองก็ยังไม่รู้

ก่อนที่ข้าจะมาที่นี่ เขาได้หนีไปก่อนแล้ว แต่ทุกการกระ ทำของเหล่าราชนิกุลได้ถูกจับตาอยู่ เจ้าตายแล้ว ไม่นาน พวกเขาก็จะตามไปพบกับเจ้า”

หมอหลวงโจวสีหน้าซีดเผือด กงชิงวี่สั่งการ “เอาตัวไป”

อันหลิงหยุนจึงตามกงชิงวี่ออกไป

ทั้งสองออกจากวัง อันหลิงหยุนเห็นวังหลวงเพิ่มกำลัง พลมากขึ้นไม่น้อย

กงชิงวี่เดินอยู่ในวัง กุมมือของอันหลิงหยุนเอาไว้ “คน ของราชนิกุลแทรกซึมไปทั่ว หากจะถอนรากถอนโคน ไม่ใช่เรื่องง่าย ตามข้อมูลที่ข้าได้รวบรวมมามีไม่กี่คน เท่านั้นที่ไม่พูดติดปาก ข้าเองก็จัดการได้แค่พวกนั้นไม่กี่ คน ที่เหลือคงต้องค่อยๆจัดการไป

“ข้าเข้าใจ ท่านอ๋องโปรดวางใจ ข้าจะรอท่านอ๋องที่ บ้าน”

“อืม”
กงชิงส่งอันหลังหยุนกลับจวนแม่ทัพ ออกไปจับกุมทั้ง คิน

นอกจากอ๋องชินจงแล้วยังจับอ๋องจวิ้นได้อีกหกคน ส่วน คนอื่นๆก็ไม่ได้สนใจ

กงชิงวี่ไม่ได้กลับมาทั้งคืน อันหลิงหยุนเองก็ไม่ได้นอน ทั้งคืน หยุนจิ่นก็อยู่เป็นเพื่อนอันหลิงหยุน กลัวจะเกิดเรื่อง ขึ้นกลางดึก

ตอนเช้าตื่นมา อันหลิงหยุนก็ได้ยินว่า กงชิงได้ ประหารเหล่าราชนิกุลที่ตรวจสอบได้ที่ลานประหาร

ราชนิกุลย่อมไม่ยอมหยุดการกระทำแน่นอน บุกไป แย่งคน กงชิงวี่จับได้หนึ่งคนก็ประหารหนึ่งคน ได้ยินว่า ประหารไปกว่ายี่สิบคน ในที่สุดก็ประหารราชนิกุลได้พอ สมควรแล้ว

ตอนที่อันหลิงหยุนออกจากประตู คนบนถนนต่างมอง อันหลิงหยุนเหมือนตัวประหลาด แต่อันหลิงหยุนก็รู้สึกชิน แล้ว

นางเดินไปจนถึงลานประหาร กงชิงวี่นั่งอยู่ข้างหน้ายัง ไม่ลุกขึ้น บนพื้นเต็มไปด้วยร่างไร้วิญญาณ ศีรษะเหมือน ลูกบอลกลิ้งเกลื่อนเต็มพื้น

อันหลิงหยุนเห็นภาพอนาถเลือดไหลนองเป็นสาย

เดินไปข้างกายกงชิงวี่ อันหลิงหุยนถาม “กลับบ้านได้ หรือยัง”
กงชิงวี่กำลังเหม่อลอย ลุกขึ้นยืน

อันหลิงหยุนปลดเสื้อคลุมของตนเองคลุมให้กับกงชิงวิ่ คนนอกดูแล้วต่างคิดว่าเขาเป็นปีศาจฆ่าคน แต่ในสายตา นาง เขาเป็นเพียงแค่สามีเท่านั้น

สังหารหมู่ ก็เพื่อให้ประเทศนี้ยิ่งดีต่อไปเท่านั้น ประชาชนไม่จำเป็นต้องรู้ นางรับรู้ก็พอ

“หนาวไหม”อันหลิงหยุนจุงมือของกงชิงวี่กลับไป กงชิง วี่มองนาง พูดเพียงคำเดียว

“พวกเขาล้วนเป็นพี่น้องของข้า”

“…อืม และก็เป็นกบฏ”

กงชิงวี่มองไป เดิมจิตใจที่หนักหน่วง ค่อยๆผ่อนคลาย

ลง

ทั้งสองเดินเคียงกัน อันหลิงหยุนเดินไปถึงครึ่งทางจึง หยุดลง หันหน้าไปมองกงชิงวี่ “ท่านอ๋อง ไม่มีการลักพา ตัวนักโทษประหารหรือ”

“ไม่มี”

“เช่นนั้นท่านอ๋องห้ามาหรือยัง”

…สีหน้ากงชิงวี่ขรึมลง อันหลิงหยุนปล่อยมือเดินไป ทางลานประหาร พอถึงลานประหาร เริ่มค้นหา เพราะร่าง กับศีรษะได้แยกออกจากกัน ยังมีคราบเลือดไม่ชัดเจนแยกไม่ออกว่าใครเป็นใคร อันหลิงหยุนค้นหา กงชิงวี่ก็ ค้นหาด้วย

ทั้งสองเดินอยู่ท่ามกลางเลือดแดงฉาน อันหลิงหยุนพ ลางค้นหาพลางถาม “ใส่ชุดสีอะไร”

“สีแดง กงชิงวี่เองก็กำลังค้นหา

ไม่นานอันหลิงหยุนก็เดินไปยังร่างไร้วิญญาณที่สวมชุด สีแดง นั่งลงมองดูคอที่ถูกตัดหัว รอยที่คอเห็นได้ชัดว่ามี ปัญหา

“ท่านอ๋อง อ๋องชินจงกับท่านอายุก็ไล่เลี่ยกัน แต่ท่านดู คอของเขา ทำไมทั้งแห้งและกร้านมากล่ะ”

กงชิงวี่นั่งลง “ใช่”

อันหลิงหยุนลุกขึ้นไปหาต่อ กงชิงวี่เห็นศีรษะของคน แล้วก็เดินเข้าไปทันที นั่งลงเอาศีรษะขึ้นมาวางไว้ให้ดี อันหลิงหยุนยื่นมือไปจับ สัมผัสถูกชั้นบางๆที่หลังหูของ ศีรษะนั้น ลองถูดูไม่กี่ที แผ่นบางๆนั้นก็หลุดออกมา เปิด ออกดู ตรงหน้ากลับกลายเป็นคนที่ไม่รู้จักคนหนึ่ง อายุ ประมาณสี่สิบ ดวงตาปิดสนิทตายอย่างสงบ

อันหลิงหยุนลุกขึ้น “ท่านอ๋อง…….…..

“อาหยู่ ถ่ายทอดคำสั่ง จวนแม่ทัพ จวนกั๋วกง รีบเข้าวัง อารักขาทันที”กงชิงวี่สั่งการเสียงเย็น สายตาเคร่งขรึม

“พ่ะย่ะค่ะ”เมื่อได้รับคำสั่งอาหยู่รีบไปทันที
อันหลิงหยุนเงยหน้าขึ้นมองกงชิงวี่ ที่สุดก็เกิดเรื่องขึ้น จนได้