บทที่ 462 หยั่งเชิงแม่นเว่ย

คืนนี้เป็นคืนที่ไม่ปกติ อันหลิงหยุนเหนื่อยมาก หลังจาก นั้นก็ได้แต่ส่ายหน้าปฏิเสธ

กลางคืนเหนื่อยเกินไป ตอนเช้าอันหลิงหยุนจึงไม่ตื่น

ตอนที่หยุนจิ่นเข้ามากงชิงวี่ออกไปแล้ว อันหลิงหยุน นอนอยู่ข้างใน มองหยุนจิ่นแวบหนึ่งแล้วหลับไป

หยุนจิ่นอุ้มเด็กน้อยไปยังห้องฝึกวิทยายุทธอย่าง ระมัดระวัง สั่งให้หงเถากับลุ่ยหลิ่วดูแลไปก่อน นางจะ กลับไปเปิดประตูหน้าต่างสักหน่อย ให้อากาศในห้องได้ ถ่ายเท พัดเอากลิ่นต่างๆที่หลงเหลืออยู่ออกไป

อ้นหลิงหยุนตื่นมาอีกทีก็เที่ยงแล้ว ลุกขึ้นจากที่นอน ก็ไปดูลูกๆก่อน แล้วจึงกลับห้องอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า สุดท้ายจึงไปยังเรือนตะวันตกเพื่อทานอาหาร หยุนจิ่นพา คนไปทำความสะอาดห้อง แล้วจึงไปดูเด็กๆ

ตอนที่หยุนจิ่นกำลังจะกลับหวังฮัวเอี้ยนมาพอดี ทั้งสอง พบกันที่ประตู หยุนจิ่นรีบหยุดแล้วย่อคำนับ “สวัสดีท่าน ก๊กอู๋”

หวังฮัวเอี้ยนหันไปดูหยุนจิ่น “เงยหน้าขึ้น ขอข้าดู หน่อย”

หยุนจิ่นเงยหน้าขึ้น แล้วก็ก้มลง

“หยุนจิ่น” หวังฮัวเอี้ยนถาม
“เพคะ”

“ออกไปเถอะ”

หวังฮัวเอี้ยนหมุนตัวเดินไปทางเรือนตะวันตก ตอนเช้า เขาก็เคยมาแล้ว แต่ยังไม่ตื่น ก็เลยไม่เข้าไป

ตอนนี้มีคนมารายงาน เขาจึงมาอีกครั้ง เพราะฉะนั้นพอ พ้นประตูก็ไปยังเรือนตะวันตกทันที

อาหยู่ยืนอยู่ที่หน้าประตูเรือนตะวันตก สังเกตหยุนจิ่นที่ เดินจากไป พอพบกับหวังฮัวเอี้ยนก็ก้มตัวลง

“ก๊กอู๋”

“พระชายาเสียนอยู่หรือไม่”

“อยู่พ่ะย่ะค่ะ”

อาหยู่เปิดประตู หวังฮัวเอี้ยนตรงเข้าไป

“ก๊กอู๋”เมื่อเห็นหวังฮัวเอี้ยนอันหลิงหยุนก็ยืนขึ้นต้อนรับ

“เปิดประตูไว้เถอะ” หวังฮัวเอี้ยนเดินไปนั่งลง กงชิงวี่ไม่ อยู่เขาก็ไม่แปลกใจ ได้ยินว่าวันสองวันนี้เขายุ่งมาก แต่ หวังฮัวเอี้ยนเป็นถึงหัวหน้าสายลับ เขารู้ความเคลื่อนไหว ของกงชิงวี่ก็เป็นเรื่องปกติ

อันหลิงหยุนมองไปที่ประตู “อาหยู่ ถวายน้ำชา”
แม้อากาศจะหนาว แต่กงชิงวี่ก็ไม่อยู่ เพื่อหลีกเลี่ยงการ วิพากษ์วิจารณ์ของผู้คน ที่หวังฮัวเอี้ยนทำเช่นนี้ย่อมมี เหตุผลของเขา

คําพูดของคนมันน่ากลัว ที่นี่แม้แต่น้ำลายเพียงน้อยนิด

ก็สามารถทําให้คนจมน้ำตายได้ อันหลิงหยุนนั่งลง หวังฮัวเอี้ยนยื่นมือออกไป อันหลิงหยุ

นกดทข้อมือของหวังฮัวเอี้ยนเริ่มทำการตรวจชีพจร

หวังฮัวเอี้ยนเงยหน้าขึ้นมองสีหน้าเรียบเฉยของอันหลิง หยุน สัญญาณลับเป็นความจริงจังที่น่าประหลาดใจ

อาหยู่ดูแล้วรู้สึกไม่ถูกต้อง สองคนนี้เหมือนมีสัญญาณ ลับต่อกัน

“เมื่อคืนดีขึ้นหรือไม่”อันหลิงหยุนปล่อยมือแล้วถาม

หวังฮัวเอี้ยนเก็บมือ“ดีขึ้นเยอะแล้ว ไม่ตื่นบ่อย และก็ ไม่รู้สึกทรมาน ความเปลี่ยนแปลงเมื่อเช้าตอนตื่นมาเห็น ได้ชัดเจน ไม่มีอาการบวมแล้ว”

“ท่านกลับไปกินยา สามวันหลังจากนี้ข้าจะเตรียมยาไว้ ให้ แต่โรคของท่านนี้ต้องกำจัดนิ่วเป็นหลัก สาเหตุของ โรคข้าจะไม่พูด วันนี้ท่านต้องดื่มน้ำให้มาก เดินเหินให้ มาก มันดีต่อท่าน การกำจัดนิ่วก็จะเร็วขึ้น ตามความคิด ของข้า นิ่วขนาดนี้ในตัวท่าน ทางที่ดีที่สุดคือการผ่าตัด แต่เงื่อนไขของที่นี่ไม่เหมาะสม ข้าเองก็ไม่มีทางสลายนิ่ว ได้ ท่านทำใจให้สบาย ทำตามที่ข้าบอก ก็ไม่เป็นไรแล้ว นอกจากนี้ขั้นตอนการกำจัดนิ่วก็จะเจ็บปวดอยู่บ้าง และฉี่ของท่านจะเป็นสีแดง พวกนี้ล้วนเป็นเรื่องปกติ”

“ใช่แล้ว ข้าพาหมอจวนของข้ามาด้วย เจ้าช่วยข้าดูที เขาอยู่โถงด้านหน้า

หวังฮัวเอี้ยนจะไม่เก็บคนที่มีความประพฤติมิชอบไว้ ข้างตัวแน่ เพราะฉะนั้นเขาต้องการพิสูจน์คำพูดของอัน หลิงหยุนว่าเป็นจริงหรือเท็จ

อันหลิงหยุนเองก็เดาออก อาหยู่เพิ่งพูดถึงเรื่องนี้ไป

“ก๊กอู๋ มีเรื่องหนึ่งท่านคงยังไม่รู้”อันหลิงหยุนเล่าเรื่อง ของพระชายาตวนให้หวังฮัวเอี้ยนฟัง หวังฮัวเอี้ยนเองก็ เป็นคนฉลาด

“คนที่สามารถบีบบังคับคนของฮั่วไท่เฟยได้ เช่นนั้น การจะให้คนแฝงตัวมาอยู่ข้างกายข้าสักคนสองคนก็ไม่ เห็นแปลกอะไร”

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ยังต้องดูอีกหรือ”อันหลิงหยุนถาม

หวังฮัวเอี้ยนส่ายหน้า”ไม่ต้องดูแล้ว ข้าขอกลับก่อน ฝากบอกอ๋องเสียน ข้าจะตรวจสอบเรื่องนี้เอง”

“ส่งก๊กอู๋”

หวังฮัวเอี้ยนหันไปมองอันหลิงหยุน แล้วเดินออกจากประตู

“พระชายา ก๊กอู๋เหมือนจะใส่ใจหยุนจิ่นมาก ตอนเข้ามาแล้วพบกัน ยังเรียกหยุนจิ่นให้หยุดเพื่อดูนางเป็นพิเศษสัก ครู่ “อาหยู่ฟ้อง

อันหลิงหยุนหัวเราะ”อาหยู่ ข้าคิดว่าเจ้าต่างหากที่เป็น คนชอบหยุนจิ่น เอาแต่จ้องมองคนอื่นเขา

“ไม่ใช่นะพ่ะย่ะค่ะ พระชายาเสียนอย่าพูดเรื่อย เปื่อย”อาหยู่หน้าแดง แต่เขาไม่ได้คิดอย่างนั้นจริงๆ

อันหลิงหยุนไม่แกล้งอาหยู่แล้ว สั่งให้หยุนจิ่นดูแลเด็กๆ พาอาหยู่กลับไปที่จวนอ๋องเสียน ตอนนี้ถางเหอและพ่อ บ้านกำลังควบคุมดูแลเรื่องลานด้านหลังของจวนอ๋องเสีย น อันหลิงหยุนสั่งให้คนขนย้ายของออกไปบางส่วน พูด ไม่กี่คำก็กลับออกไป

กลับถึงจวนแม่ทัพก็เย็นแล้ว หยุนโล่ชวนยืนอยู่หน้า ประตูกำลังรอนาง ข้างกายเป็นแม่นมเว่ย

“พระชายาเสียน”อันหลิงหยุนเดินเข้าใกล้ แม่นมเว่ยรีบ

ทําความเคารพ

“แม่นมก็มา”อันหลิงหยุนทักทายแม่นมเว่ยก็ย่อตัว คำนับ

“ท่านพี่ ข้า..….….……หยุนโล่ชวนแกล้งทำเหมือนมีอะไรจะพูด อันหลิงหยุนบอกให้นางไปคุยกันข้างใน

ทั้งสามคนนั่งลงที่โถงด้านหน้า อันหลิงหยุนถามหยุนโล่ ชวนว่ามีอะไร หยุนโล่ชวนสีหน้าหนักใจ “เมื่อวานข้าไป ที่อ๋องชินจงมา ท่านอ๋องก็ไปตีอ๋องชิงจงอีกแล้ว ข้าไปดูอ๋องชินจงมีหมอเทวดาคนหนึ่ง ตรวจดูให้ข้า ปรากฏว่าข้า เป็นโรคที่ไม่สามารถให้กำเนิดบุตรได้ เดิมทีข้าก็ไม่เชื่อ สุดท้ายกลับไปยังตำหนักกั๋วกง ให้หมอจวนช่วยตรวจดู อีกที ที่แท้ก็เป็นเรื่องจริง ท่านพี่ เสด็จแม่อยากอุ้มหลาน ตลอดมา แต่ข้ากลับมีโรคเช่นนี้ ท่านต้องช่วยข้านะ”

“ให้ข้าดูหน่อย”อันหลิงหยุนยื่นมือออกไป ตรวจอาการ ให้หยุนโล่ชวน พร้อมพูดไม่กี่คำ แล้วก็จ่ายยาให้กับหยุ นโล่ชวน แล้วจึงพูดถึงเรื่องแม่นมเว่ย

“ชวนเอ่อ ที่นี่ขาดคน เจ้าจะสามารถยืมตัวแม่นมเว่ย ให้ข้า ใช้งานสักหน่อยได้หรือไม่ หยุนจิ่นคนเดียวดูแล ไม่ไหว ผ่านช่วงนี้ไปแล้ว ข้าจะคืนแม่นมเว่ยให้เจ้า เป็น อย่างไร”

“เรื่องนี้….หยุนโล่ชวนลำบากใจอย่างเห็นได้ชัด แม่ นมเว่ยเป็นคนของเสด็จแม่ ท่านอ๋องเป็นคนพาออกมา ดูแลข้า นอกจากนี้ข้าก็ตัดสินใจอะไรไม่ได้ บ

อันหลิงหยุนจึงพูดว่า “เช่นนั้นก็แล้วไปเถอะ”

“ไม่เป็นไรเพคะ กระหม่อมกลับไปทูลไท่เฟย เรื่องนี้ไม่ น่าจะยาก จากนั้นให้แม่นมหลิวที่อยู่ในวังออกมาดูแล พระชายาก็ได้เพคะ”แม่นมเว่ยพูดขึ้นจากด้านข้าง

อันหลิงหยุนรีบหัวเราะ “เช่นนั้นก็รบกวนแม่นมแล้ว อีก ไม่กี่วันข้าจะรับคนเพิ่ม ก็ไม่รบกวนแม่นมแล้ว”

“ไม่เป็นไรเพคะ หม่อมฉันจะกลับไปทูลไท่เฟยเดี๋ยวนี้ เพคะ”พูดจบแม่นมเว่ยก็ย่อตัวคำนับแล้วจากไป
อันหลิงหยุนรอคนไปแล้วจึงหันมามองหน้าหยุนโล่ชวน ที่สีหน้าจับพิรุธ ดูแล้วนางเองก็คงแน่ใจแล้ว

หยุนโล่ชวนลุกขึ้น “ท่านพี่ ดูแล้วแม่นมเว่ยมีพิรุธจริงๆ เมื่อครู่ตอนที่ท่านบอกว่าจะให้นางอยู่รับใช้ท่าน ท่านเห็น ท่าทีของนางหรือไม่ นางไม่ถามข้าสักค่า ก็ตกลงเรื่องนี้ แล้ว ตอนนี้ก็รีบร้อนจะไปทูลเสด็จแม่เรื่องนี้ในวัง เห็นได้ ชัดว่าต้องมีแผนการอะไรแน่”

“วางใจเถอะ ได้เตรียมคนไว้พร้อมแล้ว เพียงแค่แม่นม เว่ยไปพบคนคนนั้น ก็จะถูกจับได้

“อืม”

แม่นมเว่ยออกจากประตูก็มุ่งหน้าไปยังวังหลวง จากนั้น ก็รายงานให้ฮั่วไท่เฟย แล้วพาแม่นมหลิวออกจากวัง

ไม่ได้ไปที่ใดเลย ตรงกลับไปยังจวนแม่ทัพ

ก่อนแม่นมเว่ยจะเข้ามาเจ้าอีกากลับมาก่อนแล้ว อัน หลิงหยุนแปลกใจ “นี่มันเรื่องอะไรกัน”

หยุนโล่ชวนถาม “ท่านพี่ ตรวจเจอหรือยัง”

“แม่นมเว่ยไม่ได้ไปที่ใดเลย กลับวังไปรายงานแล้วก็พา แม่นมหลิวมา “อันหลิงหยุนมองหยุนโล่ชวน

“เช่นนั้นก็น่าแปลก”หยุนโล่ชวนก็ไม่เข้าใจ