บทที่ 460 อ๋องตวนที่แท้จริง

หยุนโล่ชวนรัวคำพูดมาเป็นตับ อันหลิงหยุนข้าวปลาไม่ กินแล้ว หยัดกายยืนขึ้นมาทันที

“พี่สาวพระชายาเสียน ท่านพูดอะไรหน่อยสิ” หยุนโล่ ชวนรออย่างใจจดใจจ่อ

อันหลิงหยุนปรายตามองนาง: “เดิมทีก่อนหน้านี้เจ้าออก จะเป็นคนฉลาด ทำไมนับตั้งแต่อยู่ร่วมกับอ๋องตวน ถึงได้ กลายเป็นคนโง่ไปได้ล่ะนี่ พวกเราเป็นพี่สะใภ้น้องสะใภ้ กัน อ๋องตวนกับอ๋องเสียนเป็นพี่น้องแท้ๆ ลูกๆของเรา ย่อมมีความใกล้ชิดเป็นญาติสนิทกัน หากญาติกับญาติ มาแต่งงานกัน ลูกที่เกิดมาอาจจะมีปัญหาได้ ข้าเป็น หมอเจ้าควรเชื่อข้า

หยุนโล่ชวนไม่พูดอะไรออกมา อันหลิงหยุนจึงถามว่า “เจ้าไม่ไตร่ไม่ตรองก็วิ่งมาหาข้า มันไม่น่าจะเป็นเพราะ เรื่องของลูก เจ้าเองก็ไม่ใช่คนแบบนั้น แม้ว่าการหาคนที่ เหมาะสม มาเป็นสามี คอยปกป้องดูแลลูก จะเป็นการรับ ประกันที่ดีก็ตาม แต่เจ้าไม่น่าจะถือว่าเรื่องแบบนั้นเป็น เรื่องเล่นๆ จะต้องมีเหตุผลอะไรบางอย่าง เจ้าถึงได้ทำ เช่นนี้ ”

หยุนโล่ชวนไม่ได้พูดอะไร อันหลิงหยุนจึงยิ่งแน่ใจแล้ว ว่า ความคิดของนางถูกต้อง

“เกิดอะไรขึ้นอย่างนั้นหรือ?”

หยุนโล่ชวนเหลือบมองอันหลิงหยุน:“ วันนี้ข้าไปหาอ๋องชินจงมา

ท่านอย่าเข้าใจผิดนะ ข้าเพียงได้ยินว่าอ๋องชินจงไม่ สบาย ข้าได้ยินคนจากจวนกั๋วกงพูดว่า เมื่อสองวันก่อน อ๋องตวนก่อเรื่องไปทำร้ายอ๋องชินจงเข้า ข้ากลัวว่าเขา จะทำร้ายคนจนอาการสาหัส จึงได้แอบไปดูเสียหน่อยก็ เท่านั้นเอง ”

” เช่นนั้น ที่เจ้ามาเพราะอยากจะให้ข้าไปตรวจดูอาการ อ๋องชินจงหรือ?”

หยุนโล่ชวนส่ายหน้า: “ไม่ใช่อย่างนั้นเจ้าค่ะ ที่จวนอ๋อง ชินจงเพิ่งมีหมอจวนคนใหม่มา เป็นคนที่มีความสามารถ มาก เขารักษาอาการป่วยของผู้คนนับร้อยโรค อ๋องชิน จงเองก็พึ่งพาเขาอยู่ไม่น้อย

อ๋องชินจงถูกทำร้ายจนได้รับบาดเจ็บภายใน ตอนที่ข้า ไปเยี่ยม เขาอาเจียนเป็นเลือด ข้ากังวลว่าอ๋องชินจงจะ ถูกทำร้ายจนอาการสาหัส แต่หมอจวนบอกว่าไม่เป็นไร แม้ว่าในครั้งนี้อ๋องชินจงจะอาเจียนเป็นเลือดก็จริง แต่มัน กลับเป็นเรื่องดีเรื่องหนึ่ง”

“ข้าถามว่า ทำไมถึงกลายเป็นเรื่องที่ดี หมอจวนบอก กับข้าว่า อ๋องชินจงเคยถูกใครบางคนทำร้ายมาก่อน มี เลือดคั่งที่หน้าอก เดิมทีคิดว่าจะผ่าเอาเลือดที่คั่งออกมา แต่ติดขัดตรงที่เขาไม่มีความมั่นใจว่าจะทำได้สำเร็จ จึง ไม่ได้ลงมือทำ ครั้งนี้ถูกอ๋องตวนทำร้าย เลยไปทำลาย จุดเลือดคั่งที่อยู่ในร่างกาย จนอาเจียนเลือดนั้นออกมา จึงถือว่าเป็นความโชคดีในความโชคร้าย
ตอนนั้นข้าทั้งยินดี แต่ก็เป็นกังวลปนเปกันไปหมด เพราะถึงอย่างไร อ๋องตวนก็ลงมือทำร้ายคนจริงๆ”

“แต่สิ่งเหล่านั้นล้วนเป็นเรื่องรอง หมอจวนคนนั้นเห็น ข้าแล้ว มีท่าทางแปลกใจ ข้าถามว่าเป็นอะไรไป ? หมอ จวนบอกข้าว่า สีหน้าข้าดูไม่ดี ไม่รู้ว่ามีตรงไหนใน ร่างกายข้าหีไม่สบายหรือไม่

แน่นอนว่าข้าปฏิเสธ แต่ท่าทางมั่นอกมั่นใจเต็มที่ของ หมอจวน มันทำให้ข้ารู้สึกแปลกใจขึ้นมาบ้างแล้ว

ผลสุดท้ายคือเขาพูดแค่คำสองคำ ข้าก็ถูกทำให้เลอะ เลือน ไปเห็นด้วยกับคำพูดของหมอจวนนั่น ยอมให้เขา ตรวจดูอาการ ข้ายื่นมือให้เขาตรวจ เขาตรวจดูแล้วบอก ว่า ข้ามีโรคภาวะมีบุตรยาก ข้าก็ฟังเข้าใจบ้างเล็กน้อย แต่ไม่ได้ถือเป็นเรื่องจริงจังอะไร

ยังจำได้ท่านเคยพูดว่า อ๋องชินจงมีความเป็นไปได้ที่จะ เป็น ผู้ชี้นำชักใยเหล่าราชนิกูลที่สุด ข้าย่อมไม่ควรเชื่อ ถือพวกเขาเป็นธรรมดา

หมอจวนขอให้ข้าอยู่ที่นั่นเพื่อรักษาอาการ ข้าปฏิเสธ แล้วไปยังจวนถั่วกง

ข้าไม่เชื่อ จึงร้องขอให้หมอจวนกั๋วกงตรวจอาการให้ ข้า ปรากฏว่าหมอจวนตรวจดูแล้วได้ผลออกมาเหมือน กัน ข้าจึงได้มาที่นี่ ”

หยุนโล่ชวนพูดจบก็ไม่พูดอะไรอีก อันหลิงหยุนยื่น มือออกไปตรงๆ จับข้อมือของหยุนโล่ชวนเพื่อตรวจดูอาการของนาง

“พี่สาวพระชายาเสียน ข้าอยากให้อ๋องตวนแต่งพระ ชายารอง ข้า……

“ อ๋องชินจงมีปัญหาอย่างที่คิดจริงๆ”

อันหลิงหยุนมองหยุนโล่ชวน คลายมือออก

“อาหยู่ รีบไปที่จวนอ๋องตวน เชิญอ่องตวนมาที่นี่ทันที”

“พ่ะย่ะค่ะ”

อาหยู่หันกาย วิ่งออกไปทันที ในใจหยุนโล่ชวนรู้ดีว่า ต้องมีปัญหา แต่ก็ไม่ได้หยุดรั้งไว้

“พ่อบ้าน เจ้าไปเชิญท่านอ๋องมา บอกเขาว่าไม่ต้อง นอนแล้ว พวกเราจะกลับไปเดี๋ยวนี้”

พ่อบ้านค้อมตัวคำนับ รีบไปที่เรือนของอันหลิงหยุน

แม่ทัพอันออกมาจากห้องฝึกยุทธ เห็นพ่อบ้านเข้าไปใน เรือนของลูกสาว ยังคิดอยู่ว่าต้องเกิดเรื่องอะไรบางอย่าง จึงเดินตามเข้าไป

กงชิงวี่ลุกขึ้นสวมเสื้อผ้า สืบเท้าก้าวเดินออกไปนอก เรือน เห็นแม่ทัพอันเข้ามาพอดี คุยกันไม่กี่คำก็ไปยังห้อง ปีก

เพื่อให้สะดวกในการพูดคุยเวลามีแขกมาที่จวน อันหลิงหยุนจึงขยับขยายห้องปีกของเรือนด้านตะวันตกให้เป็น

พื้นที่โล่งกว้าง เพื่อใช้ต้อนรับแขกเหรื่อ กงชิง รู้ว่ามีบาง อย่างเกิดขึ้น เพื่อที่เขาจะได้ไม่รบกวนการพักผ่อนของ เด็กๆ จึงตรงดิ่งไปยังที่นั่น

แม่ทัพอันเดินเข้าประตูไป หยุนจิ่นก็เดินตามเข้าไปเช่น

กัน ถือโอกาสไปดูแลเด็กๆ ด้วยเลย

อันหลิงหยุนกลับไปที่ห้องปีกด้านตะวันตกอย่าง รวดเร็ว มองเห็นแสงสว่างจากข้างใน จึงเดินตรงเข้าไป ทันที

กงชิง เงยหน้ามองอันหลิงหยุน : “หยุนหยุน”

“ ท่านอ๋อง”

“อ๋องเสียน” ทุกครั้งที่หยุนโล่ชวนทำเรื่องที่จริงจังมี พิธีการ นางจะดูเป็นผู้ใหญ่อย่างมาก กระทำเรื่องต่างๆ ได้มีวินัย เป็นระเบียบแบบแผน แตกต่างจากเวลาปกติ ราวกับว่าเป็นคนละคนเลยทีเดียว

กงชิงวี่ลุกขึ้นยืน ด้วยฐานะที่มีติดกาย จึงแสดง มารยาทที่ดี ให้เกียรติหยุนโล่ชวนอย่างที่พึงกระทำ

‘พระชายาตวน!”

“ท่านอ๋องไม่ต้องเกรงใจ วันนี้ข้ามารบกวนแล้ว” หยุน โล่ชวนกำลังพูด ที่ประตูหน้าก็มีคนมาแล้ว ได้ยินเสียง ฝีเท้า กงชิงวี่จำได้ทันทีว่าเป็นอ๋องตวน จึงเงยหน้าขึ้นมอง ไปที่ประตู อาหยุ่นำทางอ๋องตวนเข้ามา หลังจากเคาะประตูแล้ว อาหยู่จึงเอ่ยถามอยู่ด้านนอก

“ท่านอ๋อง อ๋องตวนมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“เข้ามาเถอะ”

เมื่อสิ้นเสียงกงชิงวี่ อาหยู่ก็ผลักเปิดประตูออก อ่อง ตวนในชุดผ้าแพรทั้งชุดก็ก้าวเท้าเข้าไป ในเวลานั้น ใบหน้าของเขาทั้งเย็นชาและจริงจัง ถ้าไม่ใช่เพราะเหงื่อ ที่ผุดพราวอยู่บนหน้าผากของเขา ก็แทบจะมองไม่ออก เลยว่าเขามีอะไรแตกต่างไปจากเดิม

หยุนโล่ชวนเห็นหน้าอ๋องตวน รู้สึกกังวลอยู่บ้างเล็กน้อย แต่ก็เพียงปรายตามองอ๋องตวนวูบเดียว กลับเป็นฝ่ายอำ องตวน ที่เข้าไปดึงมือของหยุนโล่ชวนเข้ามา

มือที่จับกุมมือของหยุนโล่ชวนถูกนำไปวางไว้ข้างหลัง ฝ่ามือของเขาชุ่มไปด้วยเหงื่อ มีเพียงหยุนโล่ชวนเท่านั้น ที่รู้

หยุนโล่ชวนเงยหน้าขึ้น มองใบหน้าหล่อเหลางามสง่า ของอ๋องตวน อดไม่ได้ที่จะดึงแขนเสื้อขึ้นมาเช็ดเหงื่อบน หน้าผากของเขา

อ๋องตวนไม่ได้มองหยุนโล่ชวน แต่ออกแรงมือที่กุมจับ อยู่นั้นหนักขึ้นหลายส่วน

อันหลิงหยุนจึงเอ่ยขึ้นว่า “อ๋องตวน เชิญนั่งเพคะ”

อ่องตวนพาหยุนโล่ชวนสืบเท้า เดินเข้าไปนั่งข้างใน
เมื่อทุกคนทยอยนั่งลงกันแล้ว อันหลิงหยุนจึงเล่าเรื่อง นี้อีกครั้ง อ๋องตวนออกแรงบีบมือของหยุนโล่ชวนเสมือน คีมหนีบก็ไม่ปาน หยุนโล่ชวนหันมองเขา: “ข้าไม่ได้ทำ เรื่องอะไรไม่ดี ข้าแค่ไปดูเสียหน่อยว่า ท่านทําร้ายอ๋อง ชินจง จนสภาพเขาเป็นเช่นไรไปแล้วก็เท่านั้น ”

“เรื่องนี้ไว้ข้ากลับไปจะอธิบายให้ฟังแน่นอน” อ๋องตวน หันมองกงชิงวี่: “เจ้าเห็นว่าอย่างไร?”

“หยุนหยุนสงสัยว่าเป็นอ๋องชินจง แต่ข้าตรวจสอบแล้ว ไม่พบหลักฐาน”

“พูดไปแล้วก็คือ เขามีความน่าสงสัยมากที่สุด ” อ๋องต วนพูดทะลุกลางปล้องขึ้นมา แต่ก็ไม่มีใครแปลกใจ

อันหลิงหยุนมองอ๋องตวนวูบหนึ่ง ไม่ต้องสงสัยเลยว่า คนที่มีอารมณ์เสียที่สุดในเวลานี้คือ อ๋องตวน

การคุกคามของอ๋องชินจง ยิ่งนับวันก็ยิ่งรุนแรงขึ้น เรื่อยๆ เขายังคงเป็นอ๋องที่ไร้ค่าอยู่อย่างนี้ อารมณ์เขา ย่อมไม่ดีเป็นธรรมดา

“ข้าก็คิดเช่นนี้อยู่เช่นกัน แต่ตอนนี้มีปัญหาอยู่ข้อหนึ่ง เขาเริ่มร้อนใจขึ้นมาแล้ว” มุมปากของกงชิงวี่ยกยิ้มเย็น ชา ทางอ๋องตวนกลับยิ้มไม่ออกแม้แต่น้อย

“ฆ่าข้าไม่ตาย เลยเปลี่ยนมาทำลายสัมพันธ์แทน ดูๆ ไปแล้ว เหมือนว่าเขายังมีใจคิดคำนึงถึง ชวนเอ๋ออยู่ไม่ น้อยเลยสินะ!”
“ท่านอ๋อง ท่านวางใจเถอะ ข้าไม่มีทางทรยศท่านเด็ด ขาด!” หยุนโล่ชวนรีบจับไม้จับมืออ่องตวนเป็นพัลวัน

อ๋องตวนมองนางด้วยความโกรธ: “ต่อให้เจ้าคิดอยาก ก็ ไม่ได้ขึ้นอยู่กับเจ้า!”

หยุนโล่ชวนตกตะลึงอึ้งไปเลย ไม่รอให้พูดอะไรอ่องต วนก็ส่งเสียง “ฮี” ในลำคอขึ้นมาเสียงหนึ่ง:“ ข้าไม่ปล่อย เขาไว้แน่กล้ามาทำลายเจตนาดีของซายาข้า ว่ามา เถอะ ต้องการจะทำอย่างไร ข้าจะให้ความร่วมมือเต็มที่ อยากได้กำลังคน หรืออยากได้กำลังทรัพย์ ? ”

หยุนโล่ชวนหน้าแดงก่ำ กระอักกระอ่วนแทบตายแล้ว

อันหลิงหยุนกลับรู้สึกว่า นี่คือตัวตนที่แท้จริงของอ๋องต วน เมื่อเทียบกับอ๋องตวนที่แต่ก่อน มีท่าทีอ่อนโยนช่าง ใส่ใจ กระทั่งอารมณ์โกรธเคือง ก็ยังไม่แสดงออกมาคน นั้นแล้ว นี่ต่างหากคือธรรมชาติที่แท้จริงของเขา!

“เรื่องนี้ถึงอย่างไร ก็ยังต้องให้ท่านเป็นคนทำอยู่ดี อันดับแรกคือ มาคุยกันเกี่ยวกับร่างกายของพระชายาต วนก่อน นางไม่ได้เป็นโรคมีบุตรยาก แต่ข้าตรวจพบว่ามี ตัวยาที่มีส่วนผสมของดอกมะเขือม่วงอยู่ในร่างกาย ของ สิ่งนี้ใช้เป็นยาคุมกำเนิด จึงพูดกันไปว่านางไม่อาจตั้ง ครรภ์ !”

สีหน้าของอ๋องตวนพลันดูไม่ได้ กุมมือของหยุนโล่ชวน จนแน่น: “ของน่าตายพรรค์นี้ ข้าจะไม่ละเว้นพวกเขาเด็ด ขาด!”
หมุนโล่ชวน ตกตะลึงไปเช่นกัน นางมองใบหน้าหล่อ เหลา ทว่าดุร้ายของอ็องตวน

“ท่านอ๋อง….”

ฮ่องตวนดึงเอาร่างของหยุนโล่ชวนเข้ามาในอ้อมแขน กอดนางไว้ สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ