บทที่ 459 ไอคิวที่น่าหวั่นวิตก

เว่ยหลิงชวนเห็นว่า มีหยกประดับรูปมังกรห้าขึ้นอยู่ใน ถาด เกิดความรู้สึกงงงัน” ทำไมมีตั้งห้าชิ้น?”

“นี่เป็นของขวัญที่ฝ่าบาทพระราชทาน ลูกห้าคน หนึ่ง คนหนึ่งชื้น เป็นของที่มีเพียงสายเลือดราชวงศ์เท่านั้น ที่ จะสามารถมีในครอบครองได้ ไม่รู้ว่าพวกเจ้าจะพอใจ กับสิ่งนี้หรือไม่ อย่างไรเสีย งานแต่งครั้งนี้พวกเจ้าก็ อยากหาที่พึ่งพิงให้กับลูกสาว ถือว่าเป็นการปกป้องนาง ชั่วคราว ลองสุ่มเลือกขึ้นมาสักชื้นจะดีกว่า เป็นเหมือน การเลือกคนที่จะหมั้นหมายกับนาง ในวันข้างหน้าจะได้มี หลักฐานยืนยัน”

เว่ยหลิงชวนมองหยุนโล่ชายที่อยู่ข้างๆ แล้วพูดขึ้นว่า “ชายเอ๋อเลือกแล้วกัน”

หยุนโล่ชายพยักหน้า มองไปที่หยกประดับรูปมังกรทั้ง

ห้าในถาด สุดท้ายก็เลือกขึ้นมาหนึ่งชิ้น

“ชิ้นนี้!” หยุนโล่ชายหยิบขึ้นมาส่งให้อันหลิงหยุนดู อัน หลิงหยุนรู้สึกเหนือคาด

“ เป็นเจ้าใหญ่!”

อันหลิงหยุนเหลือบมองกงชิงวี่ แต่ไม่ได้พูดอะไร เพียง ส่งหยกประดับไปให้หยุนโล่ชาย

หยุนโล่ชายรับหยกประดับไปเก็บไว้เรียบร้อย จึงตาม เว่ยหลิงชวนกลับไป
อันหลิงหยุนมองดูแผ่นหลังของพวกเขาที่กำลังจากไป กล่าวว่า” ในใต้หล้านี้ จิตใจของพ่อแม่ทุกคน ต่างก็หวัง ว่าลูกสาวของพวกเขา จะมีที่พึ่งพิงที่ดีสักแห่งหนึ่ง ให้ใช้ ชีวิตอย่างเป็นสุขได้ พวกเขาเองก็เหมือนกัน

เว่ยหลิงชวนกลัวท่านอ๋อง แต่เพื่อให้ลูกสาวของเขามีที่ พึ่งที่ดี เขาจึงกลั้นใจมาเพื่อของานแต่ง ท่านคิดว่าการมี ลูกสาวนั้นดีหรือไม่? ”

“ดีหรือไม่ข้าไม่รู้ แต่คนอื่นเค้ามีลูกสาวข้าอิจฉายิ่งนัก เพียงแต่ว่า…… ” กงชิงวี่ลังเล อันหลิงหยุนรู้ได้ทันทีว่าเขา คิดอะไรอยู่

“ท่านอ๋องเพคะ หากว่าท่านชอบจริงๆ ข้าก็สามารถให้ กำเนิดได้อีก เพียงแต่ถ้าเกิดว่าให้กำเนิดอีกครั้ง ก็ยัง เป็นลูกชายหมดห้าคนอีก ท่านอ๋องจะว่าอย่างไรหรือ เพคะ?” นี่ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้ อันหลิงหยุนเชื่อเช่น นั้น

ทันทีที่ได้ยิน กงชิงวี่พลันหน้าเขียวปั้ด: “มีที่ไหนจะดีถึง ขนาดมีอีกห้าคน ก็เป็นลูกชายหมดอีกแล้ว นั่นมันจะเป็น ไปได้….……….”

พูดไปครึ่งเดียว กงชิงวี่ถามเสียงอ่อยว่า “เป็นไปได้ ไหม?”

อันหลิงหยุนส่ายหัว: “ข้าไม่รู้ ในทางการแพทย์ คนคน หนึ่งให้กำเนิดครั้งละหนึ่ง หรือสองคนนั้น นับได้ว่าเป็น เรื่องธรรมดา แต่ครั้งละห้าหรือหกคน หรือมากกว่านั้น เป็นเรื่องยากจะได้พบเห็น
แต่ตอนที่ข้ามาที่นี่ ร่างกายดั้งเดิมก็มีปัญหาอยู่แล้ว ใครก็บอกได้ไม่ชัดเจนว่า…… ”

“ปัญหาอะไรกัน?” กงชิงวี่ไม่ชอบฟัง: “ข้าอยู่ที่นี่ การที่ หยุนหยุนมาที่นี่ ถือเป็นลิขิตฟ้าชะตาสวรรค์กำหนด มัน ไม่ใช่ปัญหา”

คว้าจับมืออันหลิงหยุนเอาไว้ แววตาของกงชิง หม่น แสง หนักอึ้งจมลง

อันหลิงหยุนมองเขา: “จะมีภรรยาบ้านไหน คลอดลูก แล้วสื่อสารกับนกได้ ? เคยเห็นใครที่ไหนไปยังอีกโลก หนึ่งในขณะที่กำลังฝันอยู่บ้าง ? ท่านอ๋อง … ท่านไม่กลัว หรือ? ข้าเป็นสัตว์ประหลาดชัดๆ”

มือของอันหลิงหยุนถูกดึงออก นางเดินตรงออกไปข้าง หน้า กงชิงวี่รีบเข้าไปคว้าอันหลิงหยุนไว้ทันที: “ข้าไม่ กลัว ต่อให้เป็นสัตว์ร้ายข้าก็ยอมรับได้ ! คนอื่นอยากได้ แค่ไหนก็ไม่มีวันได้มา!”

อันหลิงหยุนถอนหายใจ “ บางที ข้าอาจจะเป็นผลงาน ทดลองที่ล้มเหลวชิ้นหนึ่ง ระบบในร่างกายของข้า ก็ ยุ่งเหยิงจนอธิบายให้แน่ชัดไม่ได้ ถ้าเกิดวันใดวันหนึ่ง ข้าเป็นอะไรขึ้นมา พวกท่านจะทำอย่างไรเพคะ?”

กงชิงวี่กัดฟันกรอด: มันจะไม่เป็นเช่นนั้นแน่ มีข้าอยู่ จะไม่มีวันที่พวกเจ้าแม่ลูกจะเป็นอะไรไปอย่างเด็ดขาด”

“ แต่ว่าท่านอ๋อง มีบางเรื่อง ที่ท่านไม่อาจจินตนาการได้ เป็นสิ่งที่อยู่นอกเหนือการควบคุมของคนเรา”
“ไม่ว่าจะมีหรือไม่มีหนทางก็ตาม ข้าอยากให้เจ้าสัญญา กับข้าว่า จะไม่ทอดทิ้งข้าไปไหน หากเจ้าต้องไปจริงๆ … ก็พาข้าคนนี้ไปด้วย ไม่เช่นนั้นข้าจะเอาหัวโขกกำแพงให้ ตายไปเลย!”

“เอาอีกแล้ว” อันหลิงหยุนกลอกตามองบนใส่กงชิงวี่ แบบเคืองๆ: “ท่านอ๋องผู้สง่างาม ไม่ได้ไม่ดีก็จะเอาหัวโขก กำแพงให้ตายทุกครั้งสินะ!”

“หัวโขกกำแพงตายก็ไม่เห็นเป็นไรนี่ เป็นเพราะข้าไม่มี หนทางอื่นแล้ว ใครใช้ให้ข้าแต่งงานกับคนเช่นนี้ คนที่ เอาแต่คิดจะโยนข้าทิ้งไว้เบื้องหลังตลอดเวลา มาเป็น พระชายากันล่ะ

เห็นอยู่ชัดๆว่าเป็นหยุนหยุนที่มาหาข้าก่อน จนแต่งงาน มีลูกกันแล้ว กลับเอาแต่คิดอยู่เสมอว่าจะจากข้าไป อย่างไรดี ข้าไม่หาทางเอาหัวโขกกำแพงให้ตาย หรือ ควรจะซาบซึ้งใจจนน้ำตาไหลพรากอย่างนั้นหรือ? กงชิงวี่จับมือของอันหลิงหยุนไว้แน่น พูดกับนางด้วย อารมณ์เดือดปุดๆ พูดจนอันหลิงหยุนสีหน้างุนงงสับสน ไปหมด ราวกับว่านางไปทำเรื่องลักขโมยอะไรของใคร มา พูดจนอันหลิงหยุนไม่กล้าพูดอะไรต่อแล้ว

“ข้ารับปากท่านอ๋อง ว่าจะไม่จากไป” กงชิงจับมือของ อันหลิงหยุน ดึงคนเข้ามาตรงหน้า

เมื่อเก็บอารมณ์โกรธบนใบหน้าไป แววตาของเขา ก็อ่อนโยนลง” หยุนหยุน ข้ารู้ว่าเจ้าอยากกลับไป ถึง อย่างไรที่นั่นก็เป็นบ้านของเจ้า เจ้าอยากจะกลับไปก็เป็น เรื่องปกติ แต่ข้าไม่อาจอยู่เพียงลำพังได้หากไม่มีหยุนหยุ
“ ข้ารู้ว่าท่านอ๋อง จะเอาหัวโขกกำแพงตายในทีเดียว!”

แววตาของกงชิงวี่หนักอึ้งจมลง: “เช่นนั้นก็อย่าคิดเรื่อง ที่จะจากข้าไป ขอลองถามหน่อยเถอะว่า นอกจากข้า แล้ว ยังมีใครที่จะดีกับหยุนหยุนได้ขนาดนี้อีกบ้าง?”

อันหลิงหยุนกลับเห็นด้วย: “จริงด้วยเพคะ!”

ทั้งสองซึมซับความอบอุ่นอยู่สักพัก จึงค่อยกลับเรือน หลังไปด้วยกัน

เด็ก ๆ ล้วนพักผ่อนกันหมดแล้ว อันหลิงหยุนจึงเอ่ยถึง เรื่องของฮองเฮา

กงชิงวี่ดื่มชาและมองอันหลิงหยุนเพียงครู่ แต่สุดท้าย เขาก็ไม่ได้พูดอะไร อันหลิงหยุนเห็นว่าเขาไม่มีเจตนาจะ พูด จึงถามว่า: “เรื่องการกักบริเวณฮองเฮานี้ ท่านอ๋องรู้ หรือไม่เพคะ?”

“รู้แล้วอย่างไร?” กงชิงวี่กล่าวอย่างไม่ให้โอกาสอันหลิง

หยุน

“ก็ไม่อย่างไรหรอกเพคะ ข้าแค่คิดว่าเรื่องนี้ จะดำเนิน ต่อไปเช่นนี้ไม่ได้ ถึงอย่างไรฮองเฮาก็เป็นสตรีของ ฮ่องเต้ ท่านวางแผนที่จะให้ฮองเฮาต้องตกตาย ภายใต้ เงื้อมมือของท่านจริงๆหรือเพคะ?”

“ตอนนี้พวกราชนิกูลต้องรอโอกาสอยู่เป็นแน่ บางทีเมื่อท่านไม่ระวังตัวแล้ว พวกเขาก็อาจจะทำร้ายผู้อื่น ”

“เรื่องของราชนิกูล ข้าได้ตรวจสอบไปไม่น้อยแล้ว ตอนนี้มีไม่กี่คนที่น่าจะเป็นผู้ชี้นำบงการอยู่เบื้องหลังเหล่า ราชนิกูลได้ ข้าเพียงแต่ยังคิดวิธีตรวจสอบลงลึกไม่ได้ เท่านั้นเอง”

“มีอ่องชินจงอยู่หรือไม่เพคะ” อันหลิงหยุนถามขึ้นมา อย่างกะทันหัน

กงชิงวี่ รู้สึกแปลกใจ : “ทำไมหยุนหยุนถึงคิดว่าต้องมี อ๋องชินจง?”

“ข้าเอาแต่รู้สึกว่าเป็นเขาอยู่เสมอเลย เขาเดินทางไป ทั่ว ขึ้นเหนือล่องใต้ มีฐานะตัวตนที่สะดวกที่สุด มีความ สามารถปลุกระดมสี่ประเทศรอบๆ ประเทศต้าเหลียง ให้ ก่อสงครามกับเรา เขาฉลาดหลักแหลมมาก หยุนโล่ชวน เคยพูดไว้ว่าเขาเก่งกาจทั้งบุ๋นบู๊ วิชาการเก่งกาจนำมาบ ริหารประเทศได้ การยุทธ์ใช้คุ้มครองปกป้องบ้านเมือง ได้ สิ่งที่แปลกอยู่บ้างก็คือ เมื่อเขากลับมา ก็เริ่มเกิดเรื่อง ร้ายๆขึ้น ก่อนที่เขาจะกลับมา บรรดาราชนิกูลก็ไม่เห็น ว่าจะก่อความวุ่นวาย สร้างปัญหาอะไรเลย

อีกประเด็นหนึ่งก็คือ รูปลักษณ์ของเขาดูใจดีเกินไป อีกทั้งคนแรกที่เขาลงมือ ไม่ใช่ฝ่าบาทหรือท่านอ๋อง แต่ เป็นอ๋องตวน ‘

“ความหมายของหยุนหยุนคือ?”

“ ท่านอ๋อง หรือท่านไม่รู้สึกเลยว่า ระหว่างเขากับอ๋องตวน อาจจะมีการประชันขันแข่งบางอย่างกันอยู่น่ะ

เพคะ?”

คิ้วของกงชิงวี่กระตุกไม่หยุด : ” หยุนหยุนสงสัยว่าอ๋อง ชินจงเป็นผู้บงการอยู่เบื้องหลังของบรรดาราชนิกูล? ”

“ท่านอ๋อง ข้าเคยพูดแล้วว่า คนที่สวมหน้ากากนั่น ข้า เคยได้พบมาก่อน รู้สึกว่าเขารู้จักกับข้า แต่ข้าไม่ได้รู้จัก คนในบรรดาราชนิกูลมากมายนัก บังเอิญประจวบเหมาะ ว่า เขาเป็นหนึ่งในนั้น ด้วยเหตุผลหลายๆประการ เขาดู แล้วเหมาะจะเป็นคนบงการที่สุด ”

ข้าจะตรวจสอบเขาดูเสียหน่อย เวลาไม่เช้าแล้ว พัก ผ่อนเถอะ”

กงชิงฉื่อยากไปพักผ่อน อันหลิงหยุนนึกเรื่องของ ฮองเฮาขึ้นมาได้ จึงช่วยถอดเสื้อผ้าไปพลางเอ่ยถามไป พลางว่า: “เรื่องของฮองเฮา สุดท้ายแล้ว ท่านอ๋องคิด เห็นเป็นอย่างไรหรือเพคะ?”

“ข้าไม่ได้คิดอย่างไรทั้งสิ้น ข้าไม่มีทางปล่อยนางไป นางควรจะคิดให้ดีก่อนที่จะลงมือว่า จุดจบจะต้องเป็น อะไรที่ไม่สวยแน่!”

“ท่านอ๋อง ตบสองฝ่ามือแลกหนึ่งชีวิต มันเป็นไปไม่ได้ ท่านต้องรู้จักการผ่อนหนักผ่อนเบา ให้อภัยผู้อื่นบ้างนะ เพคะ”
“หากว่าข้าไม่ยอมล่ะ?”

” เช่นนั้นก็แล้วแต่ท่านอ๋องเถอะเพคะ”

เกลี้ยกล่อมก็เกลี้ยกล่อมแล้ว พูดก็พูดแล้ว นางได้ พยายามเต็มที่แล้วจริงๆ

กงชิงวถอดเสื้อผ้าออก เอนตัวนอนบนเตียง อันหลิง

หยุนอยากกินอะไรสักหน่อย จึงออกประตูไป

กงชิงวี่ลืมตามองไปที่ประตู แล้วลุกขึ้นนั่ง

มีเงาคนผู้หนึ่งวูบไหวร่อนลงมาในห้อง: “คารวะเจ้านาย”

“ที่พระชายาพูดมาเมื่อครู่ ได้ยินแล้วใช่หรือไม่?” “ข้าน้อยได้ยินแล้ว จะรีบไปตรวจสอบเดี๋ยวนี้”

“อั้ม”

เงาร่างนั้นวูบไหวหายไป กงชิงวี่จึงเอนตัวลงนอนอีกครั้ง

ในขณะนั้น อันหลิงหยุนกำลังเตรียมไปกินข้าว หยุนโล่ ชวนก็มาพอดี

อันหลิงหยุนมองคนที่เดินเข้าประตูมา เริ่มจะเบื่อหน่าย รำคาญขึ้นมาเสียแล้วแค่จะกินข้าวก็ยังไม่ได้เลยหนอ
“พี่สาวพระชายาเสียน” คนยังมาไม่ถึงเสียงก็นำมาก่อน แล้ว หยุนโล่ชวนกระโจนเพียงสองสามก้าว ก็พุ่งทะยาน ไปอยู่ตรงหน้าอันหลังหยุน นั่งลงด้วยสีหน้าจริงจัง

อันหลิงหยุนอดไม่ได้ที่จะถามนาง: “ดึกดื่นขนาดนี้แล้ว

ยังมาที่จวนแม่ทัพ มีธุระอะไรอย่างนั้นหรือ?” “แน่นอน พี่สาวพระชายาเสียน … พวกเราเกี่ยวดอง

ตบแต่งกันดีไหมเจ้าคะ?”

อันหลิงหยุนถือตะเกียบไม่อยู่ ทำหลุดมือร่วงลงไปที่ พื้นตรงๆ เก็บก็ยังไม่กล้าเก็บด้วยซ้ำ ปากอ้าค้างด้วย ความตกใจ: “เจ้ากับข้าเป็นพี่สะใภ้น้องสะใภ้กัน ใกล้ชิด กันอย่างมาก เกี่ยวดองกันระหว่างญาติจะเกิดปัญหาขึ้น ได้นะ!”

“ปัญหา ปัญหาอะไรเจ้าคะ?” หยุนโล่ชวนสีหน้าฉงน

อันหลิงหยุนกลัดกลุ้มอย่างหนัก รู้สึกหวั่นวิตกกังวล กับไอคิวของหยุนโล่ชวนเหลือเกิน!