บทที่ 440 เด็กน้อยแสนฉลาด

อันหลิงหยุนตัวสั่น ลืมตาขึ้นมากะทันหัน

ด้านหน้าเป็นห้องที่สว่าง ในห้องมีคนเดินไปเดินมา อัน หลิงหยุนรู้สึกเหมือนนางเพิ่งนอนตื่น รู้สึกปวดเมื่อยไปทั่ว ร่าง

“ท่านอ๋อง.……..”

อันหลิงหยุนนอนอยู่สักพัก รู้สึกตื่นเต็มที่แล้ว จึงเรียก หาคน

หยุนจิ่นเกือบโยนเด็กน้อยในอ้อมอกทิ้ง หมุนตัวไปดูอัน หลิงหยุน “เจ้านาย

อันหลิงหยุนลุกขึ้นจากเตียง หยุนจิ่นรู้สึกตะลึง “เจ้า นายตื่นแล้ว รีบไปรายงานท่านอ๋อง”

อาหยู่ที่อยู่หน้าประตูรีบไปรายงานท่านอ๋องทันที กง ชิงวี่กำลังอุ้มลูกชายคนโตฟังป่ายสู้สู้พูดอยู่โถงด้านหน้า

เขารู้สึกหงุดหงิดมาก ออกมาตั้งนานแล้ว ยังพูดไม่จบ อีก อากาศก็แสนจะหนาว

อาหยู่ไปเรียก กงชิงวี่รีบอุ้มลูกชายคนโตกลับไปทันที พอเด็กกลับไปด้านหลังก็ตามด้วยฝูงนก ทำเอาลานบ้าน เหมือนมีว่าวขนาดใหญ่ลากกลับมายังภายในลานโอว หลานด้วย
“หลิงหยุน”

กงชิงวี่เข้าประตูมาก็เรียกอันหลิงหยุน เห็นอันหลิงหยุน นั่งอยู่บนตั่ง แววตากงชิงวี่จดจ่อ ไม่กี่ก้าวก็ไปอยู่ตรงหน้า อันหลิงหยุนแล้ว ที่อุ้มลูกอยู่ก็จะปล่อยมือแล้ว อันหลิงหยุ นตาดีมือไว รีบคว้าตัวลูกมาอุ้มไว้

อันหลิงหยุนก้มหน้าก็ถูกกงชิงวี่กอดไว้แนบอก แต่อัน หลิงหยุนกลับมองลูกชายที่มีดวงตากลมโตอย่างนิ่งงัน

เจ้าตัวเล็กเห็นอันหลิงหยุนก็ฉีกปากน้อยๆยิ้มขึ้น ใบหน้าเล็กขาวสะอาดช่างน่ารัก อันหลิงหยุนถาม “นี่เป็น ลูกของพวกเราหรือ

กงชิงวี่จึงปล่อยอันหลิงหยุน “ทำไมจะไม่ใช่

“โตขนาดนี้แล้ว ทำไมถึงเหมือนเด็กอายุสามสี่เดือน”

“เจ้านอนไปสองเดือนแล้ว โตขนาดนี้แล้วจะแปลกอะไร นมของแม่นมในจวนเราดีมาก ย่อมต้องขาวขาวอ้วนอ้วน แน่นอน”

กงชิงวอดไม่ได้ที่จะจูบอันหลิงหยุนไปสองที อันหลิงหยุ นเงยหน้าขึ้นมองกงชิงวี่ “ข้านอนไปนานเท่าไหร่”

“เจ็ดสิบวัน ”กงชิงวี่พูดถึงเจ็ดสิบวันก็เจ็บใจจนกัดฟัน นี่ ต้องไปอยู่คลุกคลีกับซูมู่หรงนั้นนานเท่าไหร่ เขาอยากจะ

บ้าตาย

อันหลิงหยุนเหมือนเพิ่งจะคิดได้ “ทำไมข้าถึงคิดไม่ออกเวลาของพวกเรากับเวลาของพวกเขานั้นต้องคำนวณ สลับกันอย่างไร ทำไม่จึงมีการเปลี่ยนแปลงทุกครั้ง หัวหน้ากองบอกว่า ข้าไม่ได้กลับไปห้าปีแล้ว “

“พวกเจ้าพบกันแล้วจริงๆ”กงชิงวี่กัดฟัน

อันหลิงหยุนไร้คำพูด “หัวหน้ากองได้รับบาดเจ็บเกือบ ตาย ที่นี่แม้จะผ่านไปเจ็ดสิบวัน แต่ข้ากลับใช้ไปเจ็ดวัน เจ็ดวันนี้ไม่ได้ทำอะไรเลย ก็ได้แต่ดูแลคนเจ็บใกล้ตาย ฉีดยารักษาให้เขาเท่านั้น”

“จริงหรือ “กงชิงวี่เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง

อันหลิงหยุนจูบเขาหนึ่งที อ่อนโยนนุ่มนวล หน้าแดง ถอยห่างออกไป

กงชิงวี่จึงปล่อยนางไป กุมมือนางไว้แน่น “ข้าคิดหาทุก วิถีทาง อยากไปหาเจ้า แต่ข้าก็หาไม่เจอ เจ้ารู้หรือไม่ ว่า ข้าร้อนใจแค่ไหน ข้าคิดว่าเจ้าไม่ต้องการข้า ข้าเกือบจะ ชนกําแพงตาย”

อันหลิงหยุนเกือบหลุดหัวเราะออกมา แต่พอเห็นหน้า ลูกชายที่ยิ้มฮ่าฮ่า ใจของอันหลิงหยุนก็โล่งสบายขึ้นมาก

“ท่านอ๋อง คลอดได้กี่คน”อันหลิงหยุนเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าจะ ถามว่าคลอดลูกได้กี่คน

กงชิงวี่หงุดหงิด จู่ๆก็อยากตีคน มีลูกชายแล้วก็ลืมสามีสินะ
“ท่านอ๋อง “รอแล้วไม่ได้รับค่าตอบจากกงชิงวี่ อันหลิง หยุนก็ถามต่อ

กงชิง จึงพูดว่า “เจ้านับเองไม่เป็นหรือ

อันหลิงหยุนจึงสลัดหลุดจากกงชิงวิ่ได้ นับจำนวนใน ห้อง ข้างหน้ามีเปลอยู่สามหลัง อันหลิงหยุนอยากรู้ว่าใช่ สามคนหรือไม่ แต่สังเกตอย่างละเอียดเห็นทางนั้นก็มีเปล อีกสองหลัง อันหลิงหยุนรู้สึกใจเย็นไม่ไหว ห้าคน

หนึ่งรัง

“ท่านอ๋อง ตกลงกี่คนกันแน่”อันหลิงหยุนเกือบร้องไห้ ออกมาแล้ว หยุนจิ่นอุ้มอีกคนเข้ามา วางไว้ให้อันหลิงหยุ น

“พระชายา ทั้งหมดห้าคน”

“หา”

อันหลิงหยุนนิ่งไม่ไหวแล้ว ห้าคน

อันหลิงหยุนรีบมองไปรอบๆ เพิ่งจะสังเกตเห็นว่าด้านใน เตียงที่นอนอยู่มีเด็กน้อยน่ารักน่าชังสามคนนอนหลับอยู่ ทุกคนสวยงามราวกับรูปปั้นแกะสลัก

แล้วมองที่อ้อมอกของนาง ในอ้อมอกของหยุนจิ่น …

ทั้งหมดห้าคน
อันหลิงหยุนสูดลมหายใจเย็น ทำไมถึงเป็นไปได้

ทำไมจึงคลอดได้เยอะขนาดนี้

ประตูถูกพลักอันหลิงหยุนได้ยินเสียงคนเดินเข้ามา เงย หน้าขึ้นเห็นเป็นป่ายสู้สู้ที่สวมชุดขาวทั้งตัว ใบหน้าสวม ผ้าปิดไว้เดินเข้ามา

อันหลิงหยุนสงบลงทันที เหมือนโลกทั้งใบสงบลง

ป่ายสู้สู้เดินเบาๆไปข้างหน้าอันหลิงหยุน ยิ้มบางๆ “เจ้า ตื่นแล้ว”

อันหลิงหยุนส่งเด็กน้อยในอ้อมอกให้กับกงชิงวี่ ลุกขึ้น จากเตียง

“ข้ารู้ว่าเจ้ายังมีชีวิตอยู่ ครั้งนี้ต้องลำบากเจ้าแล้ว”อัน หลิงหยุนอยากเข้าใกล้ ป้ายสู้สู้ส่ายหน้า อันหลิงหยุนจึง ชะงักฝีเท้า

“เป็นอะไร”

ป่ายสู้สู้ไม่พูด เพียงแต่มองลูกทั้งห้าคนของอันหลังหยุน เท่านั้น “ที่นี่มีถุงหอมห้าใบ เจ้าเก็บไว้ให้พวกเขาพกคนละ ใบ ต้องรอให้โตแล้วจึงจะเอาออกได้ สิ่งนี้สามารถหลีก เลี่ยงสายตาผู้อื่นได้ ข้าสำรวจแล้ว พิษบนร่างกายของ พวกเขาเหมือนกับของเจ้า สามารถแก้ร้อยพิษ แต่พวก เขายังเด็ก หากถูกพบเข้า พวกเจ้าไม่ป้องกัน อาจทำให้ พวกเขาถูกทําร้ายได้ เพราะฉะนั้นถุงหอมนี้เก็บไว้ให้ พวกเจ้า”
ป้ายสู้สู้เอาถุงหอมทั้งห้าใบออกมา

อันหลิงหยุนหันไปมอง แล้วถามว่า “นอกจากพวกนี้แล้ว ยังมีอะไรอีกหรือไม่

“ไม่มีแล้ว ที่ข้าอยู่ก็เพื่อรอเจ้า และก็เพื่อพบกับมู่มิงสัก ครั้ง แต่ว่ามู่มิงอยู่ในวัง และข้าก็ไม่เต็มใจจะเข้าวัง ไม่เจอ ก็ไม่เป็นไรแล้ว”

“เช่นนั้นเจ้าจะไปแล้วหรือ”อันหลิงหยุนรู้สึกเสียดาย ป่า ยสู้สู้หันหน้ามาดู

อันหลิงหยุนมองตามสายตาของป้ายสู้สู้ หน้าประตูมี เด็กหนุ่มชุดเขียวยืนอยู่ อันหลิงหยุนจำได้แม่นว่า ตอนนั้น เองที่คนคนนี้ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับแม่เฒ่าใจพิษ

“มีเรื่องอะไรให้ไปหาข้าที่หุบเขาราชาโอรสเย้าหวางกู่ “ป่ายสู้สู้หมุนตัวจากไป อันหลิงหยุนเดินไปหน้าประตูเพื่อ ดู พริบตาป้ายสู้สู้ก็หายลับไปแล้ว ไปอย่างไรอันหลิงหยุ นก็ไม่อาจรู้ได้ รอคนจากไปแล้วอันหลิงหยุนจึงหมุนตัว กลับมา คิดถึงมู่มิงอันหลิงหยุนจึงถามขึ้น “มู่มิงล่ะ”

กงชิงวี่อุ้มลูกชายไว้ในอ้อมอกเดินไปตรงหน้าอันหลิง หยุน ส่งลูกชายให้อันหลิงหยุน รู้สึกไม่สบอารมณ์“ดูไม่ ออกเลย ว่าเจ้าจะเป็นห่วงนาง”

“ข้าถามท่าน”อันหลิงหยุนนอนไปเจ็ดสิบวันสองเดือน กว่า ข้างนอกเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้างนางก็จำไม่ได้แล้ว ถ้า อยากรู้ก็มีเพียงวิธีเดียว นั้นก็คือการถาม
แต่กงชิงวี่เหมือนจงใจให้นางรออย่างกระวนกระวาย นางโกรธมาก

ลูกชายในอ้อมอกยื่นมือจับอันหลิงหยุน มองลูกชาย แล้วอันหลิงหยุนได้แต่พยักหน้า มือน้อยของลูกจับถูก หน้าของนาง เปิดปากยิ้มออกมา ดวงตาก็หยีจนจะปิด แล้ว

ความดีใจของลูกชายทำให้โลกของอันหลิงหยุน สว่างไสวขึ้นทันที ใจนางเหมือนสำลีอ่อนนุ่มก้อนหนึ่ง รู้สึกอบอุ่นขึ้นมา

“เอ่อ….”ลูกกำลังพูดอะไรอยู่ เหมือนรีบร้อนอยากจะ พูดให้ได้ อันหลิงหยุนซึ้งจนน้ำตาจะไหล ลูกของนาง นี่ เป็นลูกของนาง

“แม่ไม่เอาไหน ไม่ได้ดูแลเจ้า “อันหลินหยุนพูดแล้วก็ ร้องไห้

เห็นนางร้องไห้ ลูกชายก็แบะปาก สูดจมูกอย่างเสียอก เสียใจ มองแล้วจะร้องไห้ตาม

อันหลิงหยุนเห็น รีบพูดทันที “ไม่ร้อง ไม่ร้อง…..เป็น ผู้ชายไม่ร้องไห้”

..เหมือนจะฟังสิ่งที่อันหลิงหยุนพูดรู้เรื่อง เด็กน้อยห ยุดร้องทันที ดวงตาสีดำคู่นั้นเอาแต่จ้องมองไปที่อันหลิง หยุน มือน้อยๆเอาแต่ลูบหน้าของอันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนนิ่งอึ้ง มองมือน้อยของลูกชายที่เช็ดน้ำตาให้นาง เหมือนถูกสะกดให้ตัวแข็งเป็นหิน

สวรรค