บทที่ 403 พึงพอใจหยุนจั่น

ราชโองการของอันหลิงหยุนได้ถูกหยุนโล่ชวนนำไป เห็นชื่อคนผู้นั้นแล้วก็มิได้กล่าวอันใดออกมา

หยุนจิ่นเป็นหญิงสาวที่เพียบพร้อมมาก

“หยุนจิ่นช่างดียิ่งนัก ข้ายังคิดจะให้นางมาเป็นพระ ชายารองของอ๋องตวนเสีย”หยุนโล่ชวนรู้สึกผิดหวังอยู่ เล็กน้อย

ส่วนสีหน้าของอ๋องตวนก็ได้คล้ำลงเรื่อยๆ “เจ้าช่างกล้า พระชายารองของข้า ไหนเลยจะต้องให้เจ้าลำบาก?

“ครานั้นที่เลือกจุนฉูฉูมิใช่ให้ท่าน…”เดิมทีหยุนโล่ชวน คิดจะโต้กลับ ทว่าพอได้เห็นใบหน้าที่น่าหวาดกลัวของกง ชิงหยินแล้ว ก็สงบปากสงบคำในทันที

อันหลิงหยุนยังคงไม่เข้าใจ เหตุถึงเป็นหยุนจิ่นไปได้

“ท่านอ๋อง ท่านคิดว่าอย่างไร? “อันหลิงหยุนมองไปยัง กงชิงวี่ที่กำลังเดินเข้ามา

“ท่านป้าต้องการจัดงานแต่งให้แก่เว่ยหลิงชวน จักต้อง ลงแรงกายแรงใจไปไม่น้อย เกรงว่าน่าจะหมายตาไว้นาน แล้ว? ”

“นี่มิใช่เป็นการนำหินมาทุบเท้าตนหรอกหรือ ข้าทำใจ ไม่ลง”อันหลิงหยุนไม่สบอารมณ์ ใจของนางนั้นไม่ยินดี เป็นอย่างมาก ไหนจะเรื่องที่ทั้งคู่เหมาะสมกันอีก
นางไม่ยินดี และยังไม่มีอารมณ์จะต้อนรับพวกหยุนโล่ ชวนด้วย สุดท้ายจึงหมุนตัวกลับออกไป

เดิมทีหยุนโล่ชวนคิดจะตามไปดู กลับถูกอ่องตวนดึง ตัวเอาไว้ เหตุเพราะเขาอยากจะคุยกับนางเรื่องของพระ ชายารอง ท้ายที่สุดผู้ใดที่พูดพล่ามไร้สาระว่าเขาจะรับ พระชายารองเข้ามา

หยุนโล่ชวนถูกดึงไว้ ทำให้ภายในลานนั้นเงียบลงทันใด

อันหลิงหยุนไม่ได้เรียกหยุนจีนมา กลับไปถามเรื่องนี้ แก่เว่ยหลิงบวน

ไหนเลยจะรู้ หยุนจิ่นฟังที่ว่าจะต้องแต่งงานกับเว่ยหลิง

ชวน ก็คุกเข่าให้แก่อันหลิงหยุน ณ ตอนนั้น และกล่าวคำ สาบานไม่ว่าอย่างไรก็จะไม่แต่งกับเว่ยหลิงชวน

ยังกล่าวว่านางมีคนที่หมายปองแล้ว อย่างไรก็ไม่

แต่ง!

อันหลิงหยุนและกงชิงวี่นั้งกันอยู่คนละฟากละฝั่ง ตรง กลางมีโต๊ะกางกั้นอยู่

จิตใจของอันหลิงหยุนเริ่มที่จะว้าวุ่น มิใช่ว่าหมายตาคน จวนอ๋องของนางหรือ

กงชิงวี่กลับนั่งดื่มชาอย่างเงียบสงบ ทำเพียงแค่สังเกต ท่าทีเท่านั้น

“เจ้านายเจ้าคะ ใจของบ่าวนั้นมีคนในใจแล้ว ขอเจ้านายโปรดอย่าถาม อย่าให้บ่าวออกเรือน ชั่วชีวิตของหยุน จิ่นยินดีที่จะปรนนิบัติรับใช้ข้างกายเจ้านายเจ้าค่ะ”

“หยุนจิ่น ถึงแม้ว่าข้าต้องการช่วยเจ้า แต่ไม่แน่ว่าจะ กล่าวอันใดองค์หญิงใหญ่ได้”อันหลิงหยุนไม่รู้ว่าควร กล่าวอันใด หากหยุนจิ่นไม่ยินยอม นางก็ต้องโน้มน้าว เสียหน่อย

เว่ยหลิงชวนแท้จริงแล้วเป็นคนดีทีเดียว

ความฉลาดเฉลียวของหยุนจิ่นก็ทำให้นางไม่ถูกเอา เปรียบ

“เจ้านาย หยุนจิ่นไม่ยินยอมนะเจ้าคะ”หยุนจิ่นก้มศีรษะ ลง และคุกเข่าลงตรงนั้นอย่างไม่ยินยอม

อันหลิงหยุนกล่าวได้เพียงว่า “เจ้าออกไปก่อนเถิด ประเดี๋ยวข้าจักไปต้าจงเจิ้งย่วนพูดให้เจ้าเอง”

“ขอบพระทัยเจ้าค่ะ เจ้านาย” หยุนจิ๋นลุกขึ้นและเดิน ออกไป

อันหลิงหยุนถอนหายใจอย่างแรง มองไปทางกงชิงวี่ อย่างกลัดกลุ้ม “ท่านอ๋อง ท่านคิดว่าผู้ที่หยุนจิ่นชอบนั้น คือผู้ใด? ”

“ข้าไหนเลยจะมองออก นางมิใช่คนของข้า”กงชิง กล่าวอย่างน่าเชื่อถือ

อันหลิงหยุนครุ่นคิด ขอเพียงไม่ใช่เขาก็แล้วไป
เพื่อหยุนจิ่นแล้ว อันหลิงหยุนก็ได้ไปที่ต้าจงเจิ้งย่วน เพื่อไปไถ่ถามเรื่องการแต่งงานของเว่ยหลิงชวน

“นางไม่ยินยอมหรือ? “องค์หญิงใหญ่ได้ฟังก็ทรงกริ้ว และตบลงไปที่โต๊ะ “ให้นางมาด้วยตนเอง ช่างกล้าหาญ ยิ่งนัก? นางไม่ต้องการชีวิตแล้วหรอกหรือ ? ”

น้อยนักที่จะมีคนทำให้องค์หญิงใหญ่พึงพอใจ ไหนเลย จะปล่อยไปง่ายๆ?

อันหลิงหยุนโอบไปที่ท้องแสร้งทำเป็นไม่สบาย กงชิงวี่ รีบร้อนเข้าไปโอบอุ้มนาง ดูแลท้องของนาง กล่าวอย่าง ไม่ยินดี “ท่านป้าทำเช่นนี้ต้องการทำร้ายลูกของข้าหรอก หรือ?

องค์หญิงใหญ่ระงับอารมณ์ และนำมือออก ทว่าใบหน้า ของนางกลับไม่ยินดีเป็นอย่างยิ่ง

“ไม่ว่าอย่างไร หากข้าหมายตาผู้ใด แม้ว่าต้องมัดก็ต้อง มัดมาให้ข้าจงได้!

อันหลิงหยุนไม่พอใจอย่างมาก เช่นนี้นับว่าเป็นการ บังคับซื้อขายมิใช่หรอกหรือ?

“ทว่าหยุนจิ่นนางหาได้ยินยอม แตงที่ฝืนเด็ดจากต้น ย่อมไม่หวาน ทั้งยังเป็นการไล่เป็ดให้ขึ้นคอน (การบีบให้ ทำเรื่องที่ความสามารถไม่ถึง) หากว่าเกิดเหตุวุ่นวายขึ้น มา ถึงเวลานั้นก็มิอาจชดเชยได้แล้วเพคะ”

อันหลิงหยุนมีท่าทีแสร้งลำบากใจไม่มากนัก ลุกขึ้นกล่าวด้วยท่าทีที่จริงจัง

กงชิงวีนั้นกลับเป็นห่วงนางโดยแท้จริง จึงคอยนั่งอยู่ ด้านหลังและโอบอันหลังหยุนไว้ ส่วนสองมือได้ปกป้อง บริเวณหน้าท้องของอันหลิงหยุน ราวกับว่าหากเขาไม่ทำ เช่นนี้จะมีผู้ใดขโมยท้องของนางไปอย่างไรอย่างนั้น

องค์หญิงใหญ่ยิ่งมองยิ่งโมโห “เหลวไหล หญิงสาว ตระกูลใดที่มิเคยตั้งครรภ์มาก่อน หากเจ้ารังแต่จะโอบ ประคองนางเช่นนี้ กลางวันแสกๆ เห็นชัดว่าไม่เหมาะไม่ ควรนัก”

แม้แต่อ๋องซื่อเจิ้นที่สง่างาม ยังมิกลัวคนหัวเราะเยาะ หรือ ?

“ลูกปกป้องภรรยามีอันใดน่าขันหรือ บุตรชายตระกูล ใดที่ไม่มีภรรยาบ้าง? “กงชิงวี่กล่าวอย่างใจกว้างดั่ง มหาสมุทร

องค์หญิงใหญ่มองไปที่เขาอีกรอบหนึ่ง”เหลวไหล”

“ท่านป้า แท้จริงแล้วหยุนจิ่นมิได้ยินยอม ก็มิควรบังคับ ขืนใจนาง ข้าขอบังอาจถามท่านป้า เหตุใดจักต้องเป็นหยุ นจิ่นผู้นี้? “อันหลิงหยุนถือโอกาสที่ป้าและหลานพักรบ กันเอ่ยถามองค์หญิงใหญ่

ใบหน้าขององค์หญิงขรึมลง “หยุนจิ่นคือผู้ที่ข้าพึง พอใจมาช้านานแล้ว นางนำเงินมาส่งให้ข้าอยู่หลายครั้ง หลายครา เด็กสาวผู้นี้นางใช้ได้เลยทีเดียวเชียว ถึงแม้ ครอบครัวของนางมิได้มั่งคั่งมั่งมี ก็มิใช่ว่าข้าเป็นผู้ออกหน้าให้หรือ แต่ถ้าเทียบกับพวกที่คอยออกอุบายทั้งวัน ทั้งคืนแล้วนั้นย่อมดีกว่าเป็นอย่างมาก เดิมทีเห็นหลิง ชวนมิได้รู้สึกมีใจฝักใฝ่ก็เลยมิได้บอกกล่าว ทว่าบัดนี้ เขามีความคิดแล้ว นั่นถือเป็นเรื่องที่ดี และไม่ถือว่าต้อง ปิดบังอำพรางแต่อย่างใด หยุนจีนก็ยังมิได้รับหมั้นผู้ใด หากว่าฐานะนางต่ำต้อย ข้าก็ได้ถามนางแล้ว แท้จริงแล้ว เป็นครอบครัวที่มั่งคั่งทีเดียว เพียงแค่นางโชคร้ายประสบ เหตุที่ไม่คาดคิด ถึงได้ตกระกำลำบาก ถ้านางเข้าได้ เข้าไปอยู่ตระกูลเว่ย ก็ถือเป็นเรื่องที่ดี โบราณว่ามีวาสนา แม้ห่างกันพันลี้ยังได้อยู่ร่วมกัน เช่นนี้อย่างไร”

“เหตุใด ? ท่านป้าจึงได้ทราบถึงเรื่องที่หยุนจิ่นประสบ กับเคราะห์ร้าย? “อันหลิงหยุนต้องการจับพิรุธ จึงทำได้ เพียงเล็บเคียงถามไป

“ข้าไม่ทราบ เจ้าอย่าได้กล่าวไป ข้าเห็นว่าหยุนจิ้นเป็น เด็กสาวที่ดี พวกเจ้าทบทวนดูเถิด”

“…แต่ทว่า….สุดท้ายหยุนจิ่นนางก็ไม่ได้ยินยอม

อันหลิงหยุนยังคงโน้มน้าวองค์หญิงใหญ่ องค์หญิงใหญ่ ถลึงตามองอย่างโกรธเคือง “เรื่องนี้ข้าได้ตัดสินใจแล้ว ผู้ ใดก็มิอาจเปลี่ยนแปลง หากพวกเจ้ายังมาหาข้าด้วยเรื่อง นี้อีก ข้าว่า รอข้าตายไปก่อนเถิด”

“ท่านป้า พวกข้า…”

“ส่งแขก! ”

องค์หญิงใหญ่ไม่รับฟัง ทั้งได้ให้คนนำอันหลิงหยุนและกงชิงวออกไป

หลังออกมาจากต้าจงเจิ้งย่วนหัวใจของอันหลิงหยุนก็ พลันรู้สึกห่อเหี่ยวหมดเรี่ยวหมดแรง ต้องกลับไปที่จวน อ๋องเสียนอย่างจนใจ

หยุนจิ่นมายืนรอที่ประตูอยู่นานมากแล้ว เห็นอันหลิงหยุ นก็ได้รับสาวเท้าเข้ามาหา “หยุนจิ่นคารวะเจ้านาย”

“ลุกขึ้นเถิด ไปครานี้มิได้มีความคืบหน้าอันใด องค์หญิง ใหญ่จักต้องให้เจ้าแต่งงานกับเว่ยหลิงชวนเป็นแน่แท้ เห็น ว่าได้พบเจ้าอยู่หลายครั้ง รู้สึกว่าเจ้านั้นไม่เลว ข้ากล่าว กับนางว่าไม่ได้ แต่ไม่ว่าอย่างไรนางก็ไม่ยอมเลิกรา”

ใบหน้าของหยุนจิ๋นซีดขาวไปหมด จ้องไปที่อันหลิงหยุ นอย่างขวัญหนีดีฝ่อ

“หยุนจิ่น เจ้าอย่าเพิ่งร้อนรน รอให้ข้าคิดหาวิธีแก้ปัญหา ก่อน”ในสายตาของอันหลิงหยุนนั้นไม่มีวิธีอื่น แต่ทว่าได้ นึกวิธีแก้ปัญหาออกแล้ว เช่นนั้นคงต้องเข้าพระราชวังหา คนสักครา

หยุนจิ่นพยักหน้า “ลำบากเจ้านายแล้วเจ้าค่ะ”

หยุนจิ่นทูลลากลับไปที่ตำหนักจู๋หยุน แม่ทัพอันได้ฟัง เรื่องราวกลับรู้สึกว่าการแต่งงานนี้ก็ไม่เลว บุคลิกของเว่ย หลิงชวนนั้นดีเยี่ยมนัก ส่วนหยุนจิ่นก็เป็นเด็กสาวที่ดี เขา ก็ยังได้ชมไม่ขาดปาก

กลางดึก
หยุนจิ่นไปที่นอกลานโอวหลาน หันไปยังภายในลาน และคำนับไปสามครั้ง จากนั้นได้หมุนตัวกลับตำหนักจู๋หยุ น

หลายวันมานี้แม่ทัพอันได้ขยันมาที่จวนอ๋องเสียน เขารู้ ว่าเรื่องที่บุตรสาวมีอาการแพ้ท้องนั้นไม่เป็นความจริง แต่ การที่สามีภรรยาคู่นี้เงียบไปนานกว่าสิบวันนั้นไม่ใช่เรื่อง ดี เขาไม่ไว้วางใจถึงได้มาดูด้วยตนเอง

หลังจากตื่นแล้วก็จะกลับจวน ทว่ายังไม่มีโอกาส วันนี้ ได้โอกาส เขาได้หมุนตัวเตรียมจากไป ทันใดนั้นมองไป เห็นหยุนจิ่นที่คำนับอยู่ข้างนอกลานโอวหลาน แม่ทัพอัน ก็พลันรู้สึกแปลกประหลาดใจและเดินตามนางไป

หยุนจิ่นที่กำลังรู้สึกทุกข์ใจอยู่นั้น แม่ทัพอันอายุมาก แล้ว ฟังว่าองค์หญิงใหญ่บังคับหยุนจิ่นให้แต่งกับหยุนโล่ ชวน ก็เกรงว่าหยุนจิ่นจะคิดไม่ตก จึงเดินไปดูนางสักครา

สุดท้ายก็ถูกหยุนจิ่นพบเข้า

ประตูหน้าตำหนักจู๋หยุนถูกเปิดไว้ แม่ทัพอันได้มอง เข้าไปยังด้านใน ส่วนหยุนจิ่นก็ได้ย่อกายลงคารวะแม่ทัพ อัน “แม่ทัพอัน

“อืม! “แม่ทัพอันที่ยังตกอกตกใจอยู่ ส่วนหยุนจิ่นได้ หลีกทางให้ “เชิญท่านแม่ทัพ”

แม่ทัพอันรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ค่ำมืดปานนี้จะ เข้าไปก็มิเหมาะมิควรจะไม่เข้าไปก็มิได้
หยุนจิ่นผู้นี้ให้ความรู้สึกแปลกประหลาดยิ่งนัก เช่นนี้ เขา กวางใจได้อย่างไร

“ฟังว่าองค์หญิงใหญ่พึงพอใจเจ้ามิใช่น้อย ทว่าเจ้ากลับ ไม่ยินยอม การแต่งงานนั้นเป็นเรื่องใหญ่ ใช่ว่าจะทำเพียง แค่ฟังคำพูดของบิดามารดา ยังต้องดูที่บุคลิกของคนผู้ นั้นด้วย เว่ยหลิงชวนผู้นี้บุคลิกถือว่าได้หายากเลยทีเดียว แรกเริ่มเดิมทีข้ายังต้องการให้หยุนหยุนแต่งกับเขา น่า เสียดายที่นางไม่ได้ชื่นชอบเขา ”

หยุนจิ่นฝืนใจยิ้มออกมา “เชิญท่านแม่ทัพ ข้าตระเตรียม สุราอาหารไว้แล้ว รับประทานผู้เดียว โชคดีที่ท่านแม่ทัพ มาเจ้าค่ะ”

“…ข้าไม่ดื่มสุรา ตัวข้ายังมีธุระที่ต้องจัดการ ข้ากลับ ก่อน สำหรับการแต่งงานนั้น ข้ามองว่าดีทีเดียว! “กล่าว จบก็หมุนตัวจากไป

หยุนจิ่นมองไปยังแม่ทัพอันที่จากไป แล้วโค้งคำนับ!