บทที่ 4 หนี

นั่งลงที่วังเพิ่งหยี ฮ่องเต้จึงหมู่เกาหัว “ข้าแค่อย่างกินข้าวดีๆซัก มื้อไม่ได้เหรอ ?”

อันจือซานทั้งโกรธทั้งเกลียด “ฮ่องเต้ ข้าเป็นพ่อตาของเขา เขาไม่เคารพข้าก็ไม่เป็นไร แต่กลับไปปลดตำแหน่งลูกสาวให้ เป็นเมียทาส เรื่องมันแพร่ไปทั่ว ข้าอายจนไม่อยากมีชีวิตต่อ ไป? ”

“จือซาน เจ้าก็อยากทำให้เรื่องวุ่นวาย ตอนนี้ข้าก็กำลังจัดการ ถึงเรื่องนี้” ฮ่องเต้ชิงหยู่รู้สึกรำคาญ เรื่องท่านก็พอได้ยินมาบ้าง แต่ไม่คิดเลยว่าจะเป็นเรื่องใหญ่โตขนาดนี้

“อ๋องเสียน เจ้าจะอธิบายอย่างไร” ฮ่องเต้ชิงหยู่มองไป

กงชิงไม่รู้สึกอะไร “เมียของข้า ข้าก็มีอำนาจที่จะจัดการ นี่คือ เรื่องภายในครอบครัวของข้า ก็ไม่อยากให้ฮ่องเต้ต้องเหนื่อย ใจ”

“นี้เจ้าพูดอะไร? พระชายาเสียนขาเป็นคนแต่งตั้งขึ้นมา เป็น ถึงพระชายาเอก ต้องเข้าไปอยู่หนังสือลำดับวงศ์ตระกูล เป็นถึง หยินหลวงขั้นที่ 1 ข้าไม่มีสิทธิ์ยุ่งเลยเหรอ?” ฮ่องเต้ชิงหยู่ทุบโต๊ะ

กงชิง หันหน้าหนี “ท่านแต่งตั้งฮูหยินของท่านไป ข้าก็จะปลด เมียทาสของข้าไป

“เป็นเพราะเจ้าตามใจเขามากเกินไป!”ฮ่องเต้ชี้ไปที่ฮองเฮาเงินหยุนชู

เงินหยุนซูดูบรรยากาศไม่ค่อยดี รีบแก้ต่าง “เสด็จน้อย มี

อะไรก็ค่อยๆพูด” “ฮ่องเต้ ขอให้ฮ่องเต้อนุญาตให้หม่อมฉันได้หย่าเถอะ” อัน

หลิงหยุนกลอกตามอง รู้สึกว่าเรื่องมันกลับตาลปัตร

ฮ่องเต้องค์นี้ไม่สามารถตัดสินอะไรได้เลย กงชิงเป็นแค่ชั้นผู้ น้อย ไม่มีแม้แต่ความเคารพฮ่องเต้ไม่ช้าก็เร็วก็ต้องเจอดีแน่

รีบออกจากนี่ดีกว่า ก่อนที่จะทำให้ข้าเดือดร้อน

“อ๋องเสียน เจ้าจะว่าอย่างไร ?

กงชิงรู้สึกว่าหลายวันก่อนนางยังพูดจาไร้ยางอาย วันนี้ รู้สึก…… สายตาแบบนี้หมายความว่าไง ? เหมือนกำลัง

รังเกียจ ?

ในใจไม่รู้เป็นยังไง รู้สึกหงุดหงิด แต่ก็ไม่มีเสียงตอบโต้

นางแพศยาทําร้ายข้าได้ขนาดนี้ ถ้าปล่อยไปแบบนี้ มันคุ้มเกิน ไปสําหรับนาง! ยิ่งไปกว่านั้น เกลียดจนจะกลืนกินความลุ่มหลง ของนาง

แล้วยอมปล่อยมือ?

แม้แต่เส้นผมเส้นบางๆก็ไม่เชื่อ

อันหลิงหยุนกลัวว่ากงชิงจะทำให้เรื่องสะดุด ได้กราบคำนับ อีกครั้ง “ฮ่องเต้ผู้ปราดเปรื่อง หม่อมฉันหย่าเพราะไม่อยากให้อ๋องเสียนต้องลำบาก

“โอ๋?”ฮ่องเต้ชิงหยู่รู้สึกอยากรับฟัง

“หม่อมฉันมีโรคไม่สามารถตั้งครรภ์ได้ พึ่งตรวจพบได้ไม่กี่ วัน”

มีความหมายหน่อย กงชิงดวงตาเข็มขรึม แล้วค่อยๆเดิน เดินไปพิงข้างฮ่องเต้ชิงหยู่ แล้วนั่งลง

ฮ่องเต้สะดุ้ง “จริงรึเปล่า ?”

สายเลือดของราชวงศ์ กลัวที่สุดก็คือการไม่สามารถสืบทอด สายเลือดต่อไป นี้ไม่ใช่เรื่องเล็ก…….

อันหลิงหยุนเห็นสีหน้าที่กำลังสงสัยของกงชิง พูดด้วยความ

นิ่ง “ ฮ่องเต้ถ้าไม่เชื่อก็ให้หมอหลวงมาตรวจ

มา หมอหลวง”

หมอหลวงเข้ามา หมอหลวงสามท่านเข้ามาจับดูชีพจร ที่สุด ทุกท่านพูดเหมือนกัน

ร่างกายอ่อนแอ เลือดลมผิดปกติ ไม่สามารถตั้งครรภ์ได้ ฮ่องเต้ชิงหยู่มองไป “จือซาน เจ้า……..

“ฮ่องเต้ หม่อมฉันเต็มใจให้หย่า” อันจือซานพูดด้วยความ เสียใจ

ถึงแม้มันจือซานรักลูกสาวยิ่งการชีวิต แต่ว่าในราชวงศ์ไม่ เหมือนใคร พระชายาที่ไม่สามารถมีลูกได้ ก็คงต้องหย่าและทอดทิ้งไป

ฮ่องเต้ชิงหนุ่มองไปที่กงชิง “อ๋องเสียนอยู่ไหน”

กงชิงถือชาเหมาจนอย่างดีที่นางกำนัลส่งมาให้ จิบแตะริมฝี ปากเบาๆ ไม่รีบร้อน “ข้าไม่อยากหย่า”

ไม่ยอมเอ่ยปากสักที เอ่ยปากก็เหมือนพูดอยู่ข้างหลัง ทั้งตัวไม่ กล้าขยับ “ไอ้ชั่ว เจ้าโวยวายอะไร

ฮ่องเต้ซึ่งหมองดูน้องชายของตัวเองที่โวยวาย แล้วสึกโกรธ * นี่ก็ไม่ได้ นั้นก็ไม่ได้ เจ้าจงใจให้ข้าบ้าตายเหรอ ?”

“ในเมื่อข้าได้แต่งงานกับนางแล้ว คงเป็นไปไม่ได้ที่แค่ตั้ง ครรภ์ไม่ได้ก็จะทอดทิ้งนาง อาจทำให้คนอื่นหัวเราะเยาะได้

มีเวลาอีกยาวนาน ข้าก็ยังสามารถแต่งงานกับพระชายาองค์ อื่นได้ สำหรับคนนี้ ก็เก็บไว้เลี้ยงในวังของข้าก็แล้วกัน ข้าคงไม่ ให้นางอดตาย”

กงชิง สีหน้าเต็มไปด้วยความประชด

“ลูกสาวของข้า คงไม่มีทางให้เจ้ามารังแก อันจือซานรู้โกรธ มาก

“แต่นางเป็นคนข้าแล้ว อยู่บ้านฟังพ่อแต่งงานแล้วต้องฟังสามี เหตุผลนี้ยังต้องให้ข้าสอนแม่ทัพอันด้วยเหรอ” กงชิงวี่พูดด้วย ความนิ่งเฉย

อันจือซานโกรธจนเลือดขึ้นหน้า
ฮ่องเต้ชิงหยู่รู้ว่าครั้งก่อนที่มีราชโองการสั่งให้แต่งงาน ก็รู้สึก ผิดต่อกงชิง ถ้าวันนี้เขาไม่อยากหย่า ข้าก็ไม่อยากบังคับ ไม่งั้น ก็อาจทำให้พี่น้องแตกแยก และอาจโดนคนอื่นหัวเราะเยาะได้

จะโทษก็ต้องโทษสองพ่อลูกนี้ ไม่ยอมหยุด

แต่ก็ไม่อยากเป็นคนตัดสินอะไรอีกแล้ว รู้สึกว่าลำบากใจมอง ไปทางอันจือซานความหมายชัดเจน เรื่องนี้ก็ขอให้หยุดไว้ ตรงนี้

หมดความได้เปรียบ อันหลิงหยุนก็ไม่สามารถทำอะไรได้ พี่ น้องบุญธรรมกับพี่น้องสายเลือดเดียวกันคงเปรียบเทียบกันไม่ ได้

ค่อยๆดูกันต่อไปดีกว่า

ความหมายท่านอ๋องคือ ในเมื่อท่านอ๋องไม่ยอมหย่า ข้าก็ พร้อมที่จะอยู่ในจวนอ๋องเสียน แต่ว่าหม่อมฉันขอความกรุณา จากฮ่องเต้ ให้หม่อมฉันได้กลับไปดูแลท่านพ่อสักพัก ท่านอยู่คน เดียวหม่อมฉันรู้สึกเป็นหวัง”

อันจือซานได้ยินอันหลิงหยุนพูด ก็รู้สึกว่าข้อเสนอนี้ดีเหมือน กัน สีหน้าเริ่มดีขึ้นมาหน่อย

“นี่ฮ่องเต้ชิงหยู่รู้สึกลำบากใจ หย่าก็ไม่ได้ คืนดีก็ไม่ได้ กลับไปอยู่บ้านเกิดซักพักก็ดี เห็นเจ้ามีจิตใจกตัญญูอย่างนี้ ข้าก็ อนุญาตเจ้า!”

พูดจบกงชิงก็สะบัดแขนเดินจากไป
จากเหตุการณ์เรื่องนี้ ทำให้อันหลิงหยุนเริ่มเข้าใจ กงชิงวี่เปิด ศึกกับเธอแน่นอน ถ้าเธอไม่ตาย กงชิงไม่ยอมเลิกราแน่

ตลอดทางที่นั่งรถม้ากลับจวนแม่ทัพ อันหลิงหยุนคิดแผนเป็น ร้อยเพื่อหาวิธีตัดขาดจากกงชิง แต่ก็ยังวนเวียนอยู่ที่เดิม

อันหลิงหยุนไม่อยากจะไปคิดมากแล้ว

พักหนึ่งวัน อันหลิงหยุนเตรียมตัวจะไปหายาสมุนไพร

ตอนออกจากบ้านทั้งหลังหยุนเดินทางลัด ตอนแรกคิดว่าจะ ออกจากเมืองหลวงได้อย่างรวดเร็ว นึกไม่ถึงไปถึงกลางทางมีคน มาชนใส่จนรถม้าพลิกคว่ำ

อันหลิงหยุนออกจากรถม้ามีแค่ผิวถลอกนิดหนึ่ง คนที่เดินเข้า มานอกจากเงินหยุนเอ๋อแล้วจะเป็นใครได้ ?

นี่คงเป็นเวรเป็นกรรมกันแน่ถึงไหนก็เจอกัน!

“เจ้าไม่มีตาเหรอ?”คนขับรถของเงินหยุนเอ๋อโมโหมาก ใน มือจับแซ่ม้าแล้วมายังคนขับรถม้าของอันหยุนหลังได้ซักถาม ด้วยท่าทางที่เย่อหยิ่งหาเรื่อง

เงินหยุนเอ๋อไม่ห้ามไม่ว่า ยังแสดงหน้าตาท้าทายมองอันหลัง

หยุน

“ทำไม อยู่ในวังยังขายหน้าไม่พอ แล้วยังมาหาเรื่องน่าอาย อยู่นอกวังอีกหรือ ? ประตูของจวนแม่ทัพเปิดสู่ท้องฟ้าเหรอ แค่นี้ ก็ยังมาชนกันได้ ยังมีความละอายใจบ้างหรือเปล่า ? เงินหยุนเอ๋ อใส่ชุดขนอ่อนสีชมพู ดวงตาที่สดใสของนาง และความอ่อนโยนที่เคยมีหายไปหมด สิ่งที่มาทดแทนคือความโกรธแค้น

อันหลิงหยุนค่อยๆทบทวนเรื่องราวของเงินหยุนเอ๋อ ในความ ทรงจำได้หยุดอยู่ตรงนั้น ความทรงจำของร่างเดิม ก็คือเงินหยุน เอ๋อชื่นชอบกงชิง ก็เลยเอาเธอเป็นศัตรูหัวใจ คอยหาเรื่อง ตลอด เงินหยุนเอ๋อเกลียดเจ้าของร่างเดิมนี้มาก

“ประตูจวนแม่ทัพเปิดสู่ทางบ้านเจ้าเหรอ ทำไม? ไม่ได้เหรอ? ถ้ามีปัญญาก็ไปหาฮ่องเต้ อยู่ข้างนอกมาแสดงความเก่งทำไม? คุณหนูเงินไม่อาย แต่ข้าพระชายารู้สึกโชคร้าย !”

อันหลิงหยุนก็ไม่ใช่จะให้ใครรังแกง่ายๆ ด่าคน ใครไม่เป็น ใช้ สายตามองเงินหยุนเอ๋อด้วยความหมั่นไส้ ทำให้เงินหยุนเอ๋อ โกรธจนตัวสั่น นางได้เน้นย้ำคำว่าพระชายา เงินหยุนเอ๋อไม่ สามารถทนต่อไปได้ โกรธจนอยากให้มีดพุ่งออกจากตา แล้วเข้า ใส่ตัวของอันหลิงหยุนจนตาย !

“อันหลิงหยุน พูดอีกครั้ง ! “เงินหยุนเอ๋อหน้าถามอันหลัง หยุน

“พระชายาอย่างช้าทำไมต้องฟังเจ้าด้วย? “อันหลิงหยุน หัวเราะ ทำให้เงินหยุนเอ๋อโกรธจนหน้าซีด อะไรๆก็พระชายา จนทำให้เงินหยุนเอ๋อกมือแน่น

ถ้าไม่ใช่ความหน้าด้านของอันหลิงหยุน ใช้วิธีฆ่าตัวตาย ตอน นี้ข้าคงได้เป็นพระชายา

“เป็นแค่เมียทาส ยังมีหน้าพูดว่าตัวเองเป็นพระชายา เฮ้อ หน้าไม่อายเงินหยุนเอ่อหมดความอดทน เริ่มใช้วาจาตอบโต้
“โอ้ โห่”อันหลิงหยุนเริ่มล้อเลียน คุณหนูเงิน คุณหนูที่ยังไม่ได้ แต่งออกจากจวน เอ่ยปากก็เมียทาส พูดว่าเมียทาสได้คล่องปาก เข้าใจคำว่าเมียทาสดีจัง……

เมียทาสหมายถึงเรื่องชายหญิงที่ไม่ควรนำมาเปิดเผย เป็นถึง คุณหนูใหญ่ ไม่สมควรจะพูดถึงเรื่องสกปรกอย่างนี้

“เธอ! อย่าพูดเรื่องไร้สาระ เงินหยุนเอื้ออายจนหน้าแดง ณ.เวลานั้นไม่รู้จะตอบโต้ยังไง

ในความทรงจําของอันหลิงหยุน เหมือนเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น บ่อย แต่ทุกครั้งก็เจ้าของร่างเดิมเป็นคนหาเรื่องก่อน เพราะ ฉะนั้นถึงวันนี้ไม่ว่านางจะพูดยังไง ก็คงไม่มีใครเชื่อ ว่าเงินหยุน เอ๋อเป็นคนชนเธอก่อน

ในเมื่อได้สั่งสอนพอแล้ว ก็ไม่อยากมีเรื่องพัวพันกับนางอีก

“ไปเถอะ เราเลี่ยงไปอีกทาง

อันหลิงหยุนไม่สนใจเงินหยุนเอ่อ ลงจากรถม้าเดินไปนอก ประตูเมือง

เป็นดั่งที่ว่าคนที่สร้างกรรมด้วยกันมักเจอกันบ่อย พึ่งลงจาก รถม้าไม่กี่ก้าว ก็มองเห็นกงชิงกับคนรับใช้ยืนอยู่แถวนั้น

ในสายตาเต็มไปด้วยความเย็นชา มองมาทางอันหลิงหยุน ไม่รู้ว่าแอบฟังมานานแค่ไหน……..เจ้าใช้อำนาจปลอมๆ ไม่

ให้สุ่มให้เสียง ไอ้ชั่ว !
“ทำไม กฎระเบียบของข้าเจ้าลืมหมดแล้วเหรอ?”

ใบหน้าที่หล่อเหล่าเต็มไปด้วยความเยือกเย็นของกงชิง ได้ เยาะเย้ยนาง อยู่ข้างนอกใช้นามพระชายาของข้า ใช้อย่างสนุก ปากเลยนะ?

อันหลิงหยุนคิดฮีโร่มักอายุสั้น สักวันจะต้องฆ่ามันให้ได้

กงชิง รอให้อันหลิงหยุนเข้ามาถวายบังคม แต่ว่านางรีบหัน หลังวิ่งหนี

หนีแล้ว!

คล่องแคล่วว่องไว เป็นที่น่าประหลาดใจ

ได้มีเสียงนุ่มๆของผู้หญิงแว่วมาแต่ไกล “ถวายบังคมท่านอ๋อง ขอลาท่านอ๋อง”

กงชิง หดตาลง มองไปที่ระยะทางเนิน 10 ลี้

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ