บทที่ 399 กลับไป

กงชิงวี่ลุกขึ้นมองไปในกระจกสักพัก หันกลับไปมอง ทางอันหลิงหยุน “พาข้าไปดูสถานที่ที่พวกเจ้าฝึกซ้อม หน่อย”

อันหลิงหยุนลังเลเล็กน้อยแล้ว “ท่านอย่าให้มันเกินไป นะ ไม่มีอย่างที่ท่านกำลังทํานะ”

“ข้าจะไป” กงชิงวี่วางอำนาจและดื้อดึงอย่างป่าเถื่อน อันหลิงหยุนรู้สึกจนปัญญากับเขาจริงๆ รู้เลยว่าจากนี้เขา จะทําอย่างไรต่อ เขาจะคิดหาวิธีไปด้วยตัวเอง

แทนที่จะให้เป็นเช่นนั้น นางเลยต้องพาเขาไป

“ถ้าอย่างนั้นท่านไปแล้วแค่ดูก็พอนะ”

“ข้าจะไม่ทำอะไรวุ่นวาย” การรับปากของกงชิงวี่ก็ ทำให้อันหลิงหยุนหมดแรง ปากผู้ชายคนนี้พูดแบบขอไป ทีเก่งมาก แต่อะไรที่ไม่รับปากล้วนแต่พูดจาคลุมเครือ

อันหลิงหยุนทิ้งโน้ตเอาให้แผ่นหนึ่ง พากงชิงวีไปที่ สนามฝึกซ้อม

ตรงที่ๆพวกเขาอยู่ถือเป็นฐาน สถาบันวิจัยมีระยะห่าง จากสนามฝึกซ้อมอยู่บ้าง คิดว่าถ้าขับรถอย่างน้อยต้อง ใช้เวลาหนึ่งชั่วโมง

อันหลิงหยุนหารถมาหนึ่งคัน แต่แล้วกงชิงวี่ก็อยากจะ ขับรถ
อันหลังหยุนยืนหดหู่ใจอยู่ด้านข้าง “ถ้าท่านเห็นเครื่อง ยิงจรวด ท่านสามารถจะขึ้นฟ้า!”

กงชิงวี่ถือเป็นจริงจัง “จรวดร้ายกาจมากหรือ?”

“ท่านไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ไม่อย่างนั้นรถก็ไม่ต้องนั่ง แล้ว” อันหลิงหยุนขึ้นรถ พากงชิงวี่ไปสนามฝึกซ้อม อัน หลิงหยุนหวังเป็นอย่างมากว่านี่จะเป็นแค่ความฝัน

ระหว่างทางกงชิงวี่เงียบปากไม่พูดอะไร จ้องมองไปที่ คอนโซลของรถ อันหลิงหยุนเห็นเขาน่าสงสาร ก็เลยบอก เขาเกี่ยวกับเทคนิคต่างๆของการขับรถ เขาจดจำเอาไว้ ได้หมด

ที่สนามฝึกซ้อมมีคนกำลังฝึกซ้อมอยู่ อันหลิงหยุนกลัว จะมีคนเห็นเข้า ไม่กล้าพากงชิงวี่เข้าไปใกล้นัก นางเอา กล้องส่องทางไกลมาให้กงชิงวี่ดู “ท่านดูเถอะ ไม่ต้อง เข้าไปใกล้ หากถูกพวกเขาเห็นเข้า พวกเขาจะต้องจับเรา เราไม่มีบัตรประชาชน”

กงชิงวี่ก็เชื่อฟัง ลุกยืนขึ้นมาส่องดูคนฝึกซ้อม

อันหลิงหยุนดูท่ายืนของเขา กล้าหาญชาญชัย มีความ รู้สึกที่บรรยายออกมาไม่ได้ออกมา ถึงแม้จะไม่รู้ว่ากงชิง วี่กำลังคิดอะไรอยู่

แต่ลองควักหัวใจออกมาถาม ชายผู้นี้เป็นเหมือนทองคำ แท่งหนึ่ง วางไว้ตรงไหนก็กำลังเปล่งประกาย

ทั้งยังเป็นประกายที่เปล่งแสงเข้าตา
มองไปสักพักกงชิงวี่คืนกล้องส่องทางไกลให้อันหลิง หยุน “เอากลับไป

อันหลิงหยุนรู้เลยว่า เขาเป็นโจร เห็นอะไรก็อยากได้

อันหลิงหยุนเตรียมตัวขับรถกลับไป เขาก็กล่าวอีกว่า “ข้าขับ”

“ท่านล้อเล่นหรือ?” อันหลิงหยุนกลัวชีวิตจะหาไม่

ตายไปไม่เท่าไหร่ แต่นางยังไม่ได้รับยาของนางเลย

“ไม่ใช่” กงชิงวี่สีหน้าจริงจัง อันหลิงหยุนจำใจเอารถให้ กงชิง ขับ ตายเป็นตายแล้วกัน

กงชิง ขึ้นรถแล้วก็นั่งไปสักพัก สําหรับท่านอ๋องสมัย โบราณอย่างเขาแล้ว อันหลิงหยุนไม่อาจวางใจได้เลย แม้แต่น้อย แต่นั่นจะทําอะไรได้

เขาต้องการขับ ตายไปจะไปโทษใครได้?

แต่แล้วปาฏิหาริย์ก็เกิดขึ้น กงชิงวี่สตาร์ทรถขับออก ไปจริงๆ และเขายังสามารถดูกระจกมองหลัง และยังใช้ คลัตช์กับคันเร่งเป็น

รถทหารไม่ใช่ระบบอัตโนมัติ การกระทำของเขาทำให้ อันหลิงหยุนอ้าปากค้าง เขายังสามารถถอยรถได้ เข้า เกียร์ก็หาได้ตรงจุดมาก

ขับรถออกไปกงชิงวี่ก็ไม่ได้ดีใจจนลืมตัว อันหลิงหยุนก็ดูไม่ออกว่าเหมือนเขารู้สึกประหม่ามากแค่ไหน

เขามองกระจกมองหลังก็ดูมืออาชีพมาก เหมือนกับว่า เขาเป็นคนขับรถคนหนึ่ง ไม่มีความรู้สึกฝืนเลยแม้แต่น้อย

อันหลิงหยุนชื่นชมตามด้วยความอึ้ง

ขับรถกลับไปทางเดิม อันหลิงหยุนไม่มีอะไรจะพูดแล้ว

นางทำได้แค่รู้สึกโชคดีที่คนอย่างกงชิงวี่อยู่ใช้ชีวิตอยู่ ในยุคที่ยังไม่มีความทันสมัย ไม่อย่างนั้นใครก็ไม่อาจรู้ได้ ว่าเขาจะกลายเป็นอย่างไร

เมื่อเทียบกันแล้ว ดูเหมือนซูมู่หรงจะดูธรรมดาไปเลย

กงชิงวี่จอดรถเสร็จแล้ว อันหลิงหยุนก็ลงมาจากรถ กง ชิงวี่มองรถอย่างตกอยู่ในภวังค์ อันหลิงหยุนเข้าใจความ หมายของเขาในทันที ไม่รอให้กงชิงวี่เอ่ยปาก อันหลิงหยุ นรีบพูดกับเขาทันที “รถใหญ่เกินไป เอากลับไปไม่ได้”

“อืม”

ดูเหมือนกงชิงวี่จะเข้าใจเหตุผลนี้ ดังนั้นจึงหันหลังจาก

ไป

ทั้งสองกลับไปถึงห้องนอนซูมู่หรง อันหลิงหยุนหากระ เป๋าเป้ทหารมา แล้วใส่ของที่กงชิงอยากจะนำกลับไปใส่ เข้าไปข้างใน

เต็มกระเป๋าเป้หนึ่งใบ ล้วนแต่เอาให้กงชิง
กงชิง ถอดเสื้อผ้าบนตัวออกมาพับใส่เข้าไป และยังมี รองเท้า

“รองเท้าหัวหน้าเขาต้องเสียดายไม่ให้ท่านแน่ๆ รองเท้า ใหม่แบบนี้ คิดว่าน่าจะหลายพันหยวน”

“ให้ทองคำเขา” กงชิงวี่ไม่เอาเปล่าๆ

อันหลิงหยุนยิ้มเย้ย “เขาคงอยากได้หรอก?”

“ข้าเรียกเก็บ(ยึด)แล้ว”

อันหลิงหยุนดูแคลน แย่งของยังจะวางอำนาจบาตร ใหญ่อีก

“ในเมื่อเขาไม่ให้ เช่นนั้นก็วางไว้ข้างล่าง เขามองไม่เห็น ก็แค่นั้นแหละ” ถึงแม้อันหลิงหยุนจะรู้สึกว่าทำไม่ถูกต้อง เท่าไหร่ แต่นางก็ไม่รู้จะทำอย่างไร ใครใช้ให้ผู้ชายของ นางชอบล่ะ

กล่องยาสองกล่อง กระเป๋าเป้สองใบ อันหลิงหยุน เตรียมเอาไปทั้งหมด

ซูมู่หรงกลับมาทั้งสองก็เตรียมตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว

เห็นกงชิงวี่ตัดผมสั้นซูมู่หรงตกตะลึงไปเล็กน้อย ใช้ เวลานานกว่าจะตอบสนองกลับมา วางกล่องยาหนึ่ง กล่องให้อันหลิงหยุน

“ทั้งหมดเป็นของที่ต้องการ คุณเอาไปให้หมด” อันหลิงหยุนเปิดกระเป๋าเป้ออก นางรู้สึกว่าท่าจะไม่ดีแล้ว

“หัวหน้าคุณช่วยฉัน” อันหลิงหยุนร้อนรน ซูมู่หรงรู้สึก ได้เขาเปิดกล่องยาออกโดยไม่พูดอะไร รีบใส่ยาลงไปใน กล่อง

ไม่ทันได้พูดอะไรอย่างอื่น ซูมู่หรงบอกกับอันหลิงหยุน “ไม่รู้ว่าทางนั้นของคุณมีอะไรบ้าง ผมเตรียมยาสำหรับ ฉีดให้คุณ ใช้หมดแล้วคุณก็กลับมาเอา ที่นี่ผมมีทุกอย่าง อย่าลังเลที่จะกลับมา ฟังคำยุยงของใครบางคน

ตอนนี้เขาดีกับคุณ อนาคตไม่แน่

เขาไม่ดีก็กลับมา ผมจะไม่ไปไหน จะรอคุณอยู่ที่นี่ หรือ ไม่คุณก็พาผมไปด้วย ผมไปหาคุณ”

อันหลิงหยุนตาแดงก่ำ เงยหน้ามองซูมู่หรง “หัวหน้า คุณ ดูแลตัวเองให้ดี ไม่รู้ว่าครั้งหน้าฉันยังจะกลับมาได้อีกไหม

กลับมาครั้งหน้าฉันจะเอาของขวัญมาให้คุณด้วย”

อันหลิวหยุนเตรียมของเสร็จ ก็รีบจับกงชิงวี่ใส่หลังเอา ไว้ทันที กลัวว่าจะทิ้งกงชิงวี่เอาไว้ กอดเอวเขาไว้แน่น

กล่าวว่า “หัวหน้า ขอบคุณมาก!” ทันใดนั้นซูมู่หรงก็กระโจนเข้าไป “พาผมไปด้วย

“ไสหัวไป!”

กงชิงวี่ผลักซูมู่หรงออก แววตาปล่อยไอเย็นราวกับมีด
“หัวหน้า คุณดูแลตัวเองด้วย!” อันหลิงหยุนร้องไห้ หัน หน้าไปซบในอ้อมกอดกง งวี่ กงชิงวี่กระชับวงแขนแน่น มองซูมู่หรงอย่างเย็นชา

ซูมู่หรงเตือนกงชิงวี่ “คุณกล้าทำไม่ดีกับเธอ ผมจะเอา

ชีวิตคุณ

กงชิงวี่ยังไม่ทันได้พูดอะไร ตรงหน้าเหมือนมีเมฆควัน ทุกอย่างกำลังเปลี่ยนไป

กงชิงวี่เหมือนจะไปอยู่ในช่องว่างหนึ่ง บริเวณรอบๆมี เมฆหมอกปกคลุมไปทั่ว แต่ว่าไม่เห็นอันหลิงหยุน กงชิงวี่ หันกลับไปมอง “หยินหยุน”

อันหลิงหยุนตื่นขึ้นมาก่อน ลุกขึ้นมาก็ไปดูกงชิงวี่ ยื่น มือออกไปหยั่งท่าทีดู คนยังมีลมหายใจอยู่ แต่หายใจ อ่อนแรง อันหลิงหยุนเริ่มต้นสแกนทันที คนดูเหมือนกับ ตายไปแล้ว ร่างกายกำลังเกิดความเปลี่ยนแปลงอย่างน่า ตกใจ

อันหลิงหยุนรีบลงจากเตียง ค้นหาสักพักก็เจออะดรีนา ลีน ฉีดเข้าไปให้กงชิงวิ่

“ห้ามท่านเป็นอะไรนะ” อันหลิงหยุนตกใจจนเกือบจะ ร้องไห้แล้ว

กงชิงวี่ถูกฉีดยาเข้าไปค่อยๆลืมตาขึ้นมา นานพักใหญ่ กว่าจะตอบสนองกลับมา
หันหน้าไปมองอันหลิงหยุนกงชิงวี่ยื่นมือดึงอันหลิงหยุ นเข้าไปอ้อมแขน กอดเอาไว้แล้วตบเบาๆ “ที่นั่นไม่มีหยุน หยุน ทําข้าตกใจกลัวมาก!”

อันหลิงหยุนก็ร้องไห้ “เป็นเพราะท่านนั่นแหละ อยู่ดีไม่ ว่าดีจะตามไปให้ได้

“ข้าไม่ไว้ใจ ถ้าเกิดหยุนหยุนสับสนขึ้นมา ไม่กลับมา ล่ะ?” กงชิงวี่ปล่อยมือออก เขารู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย

อันหลิงหยุนรีบตรวจให้เขา รู้สึกร่างกายกงชิงวี่สูญเสีย พลังงานอย่างมาก ราวกับว่ากำลังจะตาย

ตรวจดูแล้วก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ อันหลิงหยุนไม่มียาแล้ว ครั้งนี้ยาที่นำกลับมาล้วนแต่เป็นยารักษาโรคซึมเศร้า ไม่มียากระตุ้นหัวใจ

อันหลิงหยุนกังวลแล้ว หยิบเอามีดมากรีดข้อมือให้กง ชิงวี่ดื่มเลือดโดยตรง