บทที่ 396 ระบบอัพเกรด

อันหลิงหยุนกล่าวหัวข้อของนางต่อ “แล้วข้าก็ชอบเขา ขึ้นมาเช่นนี้ และชอบคนคนนั้นเอามากๆ

ที่น่าเสียใจคือ ตอนที่ข้าชอบเขา เขาก็กระโดดลงมา จากตึกสูงเสียชีวิตไปแล้ว

มาด่วนจากลาไปเช่นนี้ ก็ไม่มีสัญญาณการมีชีวิตอีก เลย”

กงชิงวี่หันกลับมา อันหลิงหยุนยิ้ม “ใช่ ตอนที่ข้าชื่น ชอบเขา เขาตายไปแล้ว และตอนที่เขาตาย เขาอายุ มากกว่าข้าที่ไม่รู้จักเขายี่สิบกว่าปี เราถือเป็นความชอบ ที่ลืมอายุ(รักข้ามรุ่น)

ก็ไม่ได้เสียใจอะไรมากมาย แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มี ข้าชื่น ชอบท่าทางสง่างามของเขา ชื่นชอบความมีเสน่ห์ที่ไม่มี ใครแทนได้ของเขา ชื่นชอบความกระตือรือร้นที่ไร้เดียง สาของเขา รวมทั้งยอมรับเรื่องที่เขาตกหลุมรักผู้ชายคน หนึ่งได้”

กงชิงวี่เดินไปนั่งตรงหน้าอันหลิงหยุน เลิกคิ้วมองอัน หลิงหยุนครู่หนึ่ง สีหน้าดูดีขึ้นมาเล็กน้อย รักผู้ชาย?

อันหลิงหยุนรินชาให้กงชิงวี่แก้วหนึ่ง “เขาชื่อจางกั๋วหรง ตายเพราะโรคซึมเศร้า ในยุคสมัยของข้า มันเป็นโรคที่ ไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้ หลังจากรักษาหายแล้วก็ กลับมาเป็นซ้ำได้บ่อยๆ
เขาเป็นคนสง่างามและกระตือรือร้นเอาการเอางาน จิตใจของเขากว้างขวางมาก และข้ารู้จักเขา จากบน โทรทัศน์ ในหนังสือ แล้วก็ภาพยนตร์ของเขา เพลงของ เขาด้วย!”

อันหลิงหยุนร้องเพลงให้กงชิงวี่ฟังเพลงหนึ่ง ถึงแม้กงชิง วี่ฟังไม่เข้าใจ แต่เขาสามารถสัมผัสได้ อันหลิงหยุนยังมี ความเสียใจอยู่

“ถึงแม้ข้าจะไม่เข้าใจจังหวะของเจ้า แต่ในความคิดของ ข้า คนเช่นเขาร้องเพลงเช่นนี้ ก็ไม่น่าใช่คนแบบที่เจ้าพูด เพลงนี้ฟังแล้วก็เศร้าเสียใจมาก”

“เพลงก็สะท้อนความเป็นตัวตนของคนด้านหนึ่ง แต่ว่า เขาไม่ใช่อย่างนั้น สิ่งที่ข้าจำได้คือคำพูดในเพลงของเขา เพราะว่าข้ายังมีความฝัน ยังคงเก็บเจ้าไว้ในใจเช่นเคย

ท่านอ๋อง ถึงแม้ว่าข้าจะกลับไป ข้าก็ไม่มีทางที่จะไม่ กลับมา

เพราะท่านอยู่ที่นี่”

กงชิงวี่เบือนหน้าออก “อ้อมวงซะใหญ่โต ก็เพื่อที่จะ หลอกขา”

“หากท่านอ๋องจะคิดเช่นนี้ ข้าก็ไม่มีอะไรจะพูดอีก”

อันหลิงหยุนลุกขึ้นกลับห้องไป กงชิงวี่ตามเข้าไป เข้า ประตูก็กอดอันหลิงหยุนเอาไว้ เขาไม่ยินยอมปล่อยมือ แต่เขากล่าวว่า “ถ้าหากหยุนหยุนกลับไปและไม่กลับมาข้าก็จะไปหาท่านพ่อตา ใช้หัวโขกกำแพงให้ตาย

อันหลิงหยุนอ้าปาก หันกลับไปมองทางใบหน้าหล่อ เหลาของกง งวี่ “วางใจเถอะ ข้าหาวิธีที่จะกลับมาได้ แล้ว หากหัวหน้ากล้ามายุ่งวุ่นวาย ข้าก็จะใช้ความตายบีบ บังคับ เขาก็ไม่กล้าแล้ว”

“ฮึ พระชายาไม่สู้หาวิธีพาข้าไปด้วย ข้าจะได้พาเขามา ด้วย” ดวงตากงชิงวี่ลุกเป็นไฟ อันหลิงหยุนมีลางสังหรณ์ หากพาข้ามไปจริงๆ เขาจะฆ่าซูมู่หรง

อันหลิงหยุนยืนเขย่งปลายเท้า จูบกงชิงวี่ไปหนึ่งที เขาไม่รู้ว่า นางก็กลัวมากเช่นกัน

หากว่ากลับมาไม่ได้ เพื่อยาเพียงเล็กน้อยมันไม่คุ้มกัน เลยจริงๆ แต่คิดถึงหนึ่งชีวิตของท่านป้า ไม่กลับไปก็มี โทษสมควรตายเป็นหมื่นครั้ง

ชีวิตคนใหญ่เท่าฟ้า ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าชีวิตคน

ถึงแม้นางจะก้าวไปบนหนทางของการฆ่าแล้ว แต่คนที่ สมควรช่วยก็ยังต้องช่วยอยู่

“ท่านอ๋องวางใจ อย่างไรก็ต้องมีโอกาสอยู่แล้ว รอให้ มีโอกาสเมื่อไหร่ ข้าจะต้องพาหัวหน้ามาให้ได้ จากนั้นก็ ให้ท่านอ๋องใช้มีดสามร้อยหกสิบเล่ม เสียบทุกเล่มเสียบ เข้าไปกระดูก ให้หัวหน้าไม่ได้ตายดี ให้ท่านอ๋องสะใจมี ความสุข”
“เจ้าต้องการให้ข้าสะใจมีความสุข หรือว่าจะให้ข้าตกใจ กลัวกันแน่ ข้าคิดอยากจะฆ่าเขาให้ตายก็จริง แต่ข้าไม่ ได้น่ารังเกียจขนาดนั้น วันๆเอาแต่คิดคำนวณในใจว่าจะ ทรมานให้เขาตายอย่างไรดี”

“ท่านอ๋องคิดหรือเปล่าไม่อาจรู้ได้ แต่ว่าครั้งนี้ท่านอ๋อง ไม่ต้องรีบร้อน บอกว่าข้ากระเทือนต่อครรภ์ ขอเพียงท่าน อ๋องเฝ้าเอาไว้ก็พอ”

“ข้าต้องเฝ้าเอาไว้แน่นอนอยู่แล้ว หยุนหยุนจำไม่ได้ว่า ต้องกลับมา ข้าก็จะไปหาท่านพ่อตา จากนั้นเอาหัวโขก กำแพงตาย!”

“ท่านอ๋อง ขู่คนเป็นเรื่องไร้ความหมายมาก”

“ข้าก็ทําเพราะไม่มีทางเลือก”

“ได้ ท่านอ๋องพูดถูก

อันหลิงหยุนเดินไปนอนลงอีกด้าน ถึงตอนนี้กงชิงวี่ถึง นอนลงกุมมืออันหลิงหยุนเอาไว้ ยิ่งรู้สึกไม่เต็มใจมากขึ้น “หยุนหยุน ข้าก็อยากไป พาข้าไปด้วยเป็นอย่างไร?”

“ท่านอ๋อง หากสามารถพาท่านไปได้ ข้าพาท่านไปด้วย นานแล้ว เห็นท่านอยากเข้าใจเรื่องของโลกอนาคตขนาด นั้น ต้องอยากพาท่านไปด้วยมากแน่นอนอยู่แล้ว แต่ข้า ไม่มีวิธี”

อันหลิงหยุนนอนอยู่ กงชิงวี่ก็ขึ้นเตียงไป คนหนึ่งอยู่ ข้างในอีกคนอยู่ข้างนอก
กงชิงวี่กุมมือเอาไว้แน่น “ลองดูหน่อยเป็นอย่างไร”

เห็นกงชิง ตั้งตารอขนาดนั้น อันหลิงหยุนทนไม่ได้ที่จะ กระทบกระเทือนจิตใจเขา ใบหน้าหล่อเหลาของเขาตั้ง ตารอคอยเหมือนเด็กๆ อันหลิงหยุนเลยพยักหน้า “ถ้าเช่น นั้นเรามาลองดู แต่หากว่าท่านอ๋องไม่สามารถไปได้ ก็ไม่ ต้องเสียใจไป อย่างไรก็ยังมีโอกาสไปได้อยู่

“ข้ารู้ เริ่มกันเถอะ

กงชิงวี่หลับตาลง เขาหลับไปก่อนแล้ว

อันหลิงหยุนพลิกตัวนอนตะแคง กอดเอวกงชิงวี่เอาไว้ คลอเคลียเอาไว้แน่น คิดว่าจะไปหายารักษาโรคซึมเศร้า นอนหลับไป

หลับไปครั้งนี้อันหลิงหยุนเหมือนไปถึงเมืองเจริญ รุ่งเรืองที่มีความคึกคัก รอบๆรถราวิ่งกันขวักไขว่ ผู้คน หลั่งไหล่ไปมาไม่ขาดสาย นางไปอยู่ในเมืองที่มีเสียงดัง เอะอะ

แต่ว่าด้านหน้าก็คือโรงพยาบาลขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง อัน หลิงหยุนกลับไม่แปลกใจแม้แต่น้อย สัมผัสไปที่ร่างกาย แล้วดูเสื้อผ้าที่สวมใส่ ดีที่ไม่ใช่นางที่ท้องใหญ่สวมเสื้อ ชาววังที่จวนอ๋องเสียน

นางสวมเสื้อผ้าคนธรรมดา กางเกงขายาว ด้านนอกเป็น เสื้อกันลมตัวหนึ่ง

เห็นใบไม้สีเหลืองที่อยู่บนต้นไม้ อันหลิงหยุนรู้ว่าเวลานี้เป็นช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วงแล้ว

กำลังคิดจะเข้าไปดูในโรงพยาบาล เพิ่งจะก้าวเท้า ด้าน หลังมีคนเรียกนาง “หยินหยุน”

อันหลิงหยุนตะลึงอึ้งไป หันหลังกลับไปทันที “ท่านอ๋อง”

กงชิงวี่ทำหน้าไม่รู้อิโหน่อิเหน่ สวมชุดคลุมขนาดใหญ่ ผมสีดำขลับของเขาดูสะดุดตามาก อันหลิงหยุนรีบร้อน

เดินเข้าไปหา

“ท่านอ๋อง…….

“ที่นี่เป็นโลกอนาคตหรือ?” กงชิงวี่ยังอยู่ในอาการตก ตะลึง เขาสามารถตามอันหลิงหยุนมาถึงโลกอนาคตได้

ชุดที่อันหลิงหยุนสวมใส่แปลกมาก เป็นดั่งที่นางพูด จริงๆ

อันหลิงหยุนกลับตกใจมาก “ทำไมถึงเป็นเช่นนี้?”

“หยุนหยุน………เจ้าไม่ชอบให้ข้ามา?” กงชิงวี่หรี่ตาลง เล็กน้อย อันหลิงหยุนนึกขึ้นมาได้ยิ้มอย่างเขินๆ ยื่นมือไป หยิกกงชิงวี่ทีหนึ่ง

“เจ็บไหม?”

กงชิงวี่ขมวดคิ้ว “เจ็บ!”

“น่าแปลก!”
อันหลิงหยุนก็อธิบายไม่ถูกว่าเกิดอะไรขึ้น เป็นไปได้ว่า อาจจะเกี่ยวข้องกับระบบที่นำติดตัว ในเมื่อนางสามารถ นำกล่องยาจากที่นี่ไปได้ ถ้าอย่างนั้นนำกงชิงวี่มาด้วย ดู ท่าไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้

แต่นางไม่เคยได้ยินว่าระบบมีช่องว่างเช่นนี้มาก่อน หรือ เป็นว่าระบบอัพเกรดแล้ว?

เห็นหน้าเล็กอันหลิงหยุนเปลี่ยนไปมา สีหน้ากงชิงวี่ก็ยิ่ง ไม่น่าดู

“หยุนหยุน ไม่ชอบที่ข้าตามมา หรือว่าอยู่ที่นี่หยุนหยุนมี อะไรปิดบังข้า?”

“มีที่ไหน?” อันหลิงหยุนรีบสวนกลับทันที ถึงแม้จะไม่ เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่นางมีความคิดดีๆเข้ามา รู้สึก ว่าย้อนเวลามาเช่นนี้ก็ดีเหมือนกัน ยื่นมือไปจับกงชิงวี่ก็ เข้าไปในโรงพยาบาล ขณะที่เดินอันหลิงหยุนก็บอกว่า “เข้าไปดูก่อน ท่านก็ไม่ต้องพูดอะไรนะ”

กงชิงวี่ถูกลากไป มองไปรอบสี่ทิศ

เขาต้องมองดูเรื่องราวของที่นี่ให้มาก

อันหลิงหยุนพากงชิงวี่เดินจนถึงในโรงพยาบาล คนกลุ่ม หนึ่งจ้องมองพวกเขา อันหลิงหยุนอธิบายว่า “สามีดิฉัน เขาป่วยค่ะ”

ทุกคนต่างพากันเห็นใจมากพยักหน้า จากนั้นก็พากัน จากไป
สังคมของคนในยุคปัจจุบัน อะไรก็เกิดขึ้นได้อย่าว่าแต่ ป่วยเลย ถึงแม้จะไม่ได้ป่วย ผู้คนที่ใส่เหมือนกงชัง ก็พบ ได้ทั่วไป เครื่องแต่งกายโบราณกลายเป็นเทรนอย่างหนึ่ง ในยุคปัจจุบันมานานแล้ว

เพียงแต่โผล่มาในที่สาธารณะ เสียงตอบรับก็อาจจะ มากไปหน่อย